Ἄρθρο τοῦ Δικαίου τῆς Ἱερᾶς Σκήτης Ἁγίας Τριάδος,
μοναχοῦ Παταπίου Καυσοκαλυβίτου,
πού δημοσιεύτηκε στήν ἐφημερίδα Ὀρθόδοξη Ἀλήθεια, τήν Τετάρτη 27 Απριλίου 2022
Για λήψη του άρθρου, πατήστε ΕΔΩ
Ἄρθρο τοῦ Δικαίου τῆς Ἱερᾶς Σκήτης Ἁγίας Τριάδος,
μοναχοῦ Παταπίου Καυσοκαλυβίτου,
πού δημοσιεύτηκε στήν ἐφημερίδα Ὀρθόδοξη Ἀλήθεια, τήν Τετάρτη 27 Απριλίου 2022
Για λήψη του άρθρου, πατήστε ΕΔΩ
ΦΟΡΗΤΗ ΕΙΚΟΝΑ ΣΤΟ ΚΥΡΙΑΚΟ ΤΗΣ ΣΚΗΤΗΣ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΩΝ.
1842. ΧΕΙΡ ΙΕΡΟΘΕΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ
Η ΤΕΛΕΤΗ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΣΤΟΝ Ι. ΝΑΟ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΦΩΤΕΙΝΗΣ.
ΕΝΘΥΜΙΟ ΑΠΟ ΤΗ ΣΜΥΡΝΗ. 1875
Συμπορευόμενοι μέ τόν Χριστό στό Πάθος καί τήν Ἀνάσταση
τοῦ Δικαίου τῆς Ἱερᾶς Σκήτης Ἁγίας Τριάδος
Γέροντος Παταπίου Καυσοκαλυβίτου
Μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ, ἡ ἀνηφορική καί κοπιαστική πορεία τῆς
Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς πρός τή συνάντησή μας μέ τόν ἀναστημένο Χριστό,
φθάνει στό τέλος της.
Στό ἀποκορύφωμα τῆς πορείας
μας πρός τό Πάσχα, ἑορτάζουμε σήμερα τήν θριαμβευτική εἴσοδο τοῦ Χριστοῦ
στά Ἱεροσόλυμα, ὁπότε ὑποδεχόμαστε κι ἐμεῖς τόν σιωπηλό, προβληματισμένο
καί κατά πάντα περίλυπο Ἰησοῦ, πού εἰσέρχεται στήν Ἁγία Πόλη.
Στήν ὀρθόδοξη εἰκονογραφία τῆς ἑορτῆς τῆς Κυριακῆς τῶν Βαΐων, ἄν σταθοῦμε μπροστά στήν εἰκόνα, θά παρατηρήσουμε ὅτι τό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ ἔχει μία περίσκεψη καί φαίνεται νά ἀπέχει ἀπό τά ὅσα συμβαίνουν γύρω του.
Γι᾿ αὐτό
καί σιωπᾶ⋅ δέν χαιρετᾶ⋅
δέν εὐλογεῖ⋅ δέν θαυματουργεῖ⋅
δέν προσέχει στά ὠσσανά. Ὅλ᾿ αὐτά γνωρίζει ὅτι εἶναι τά σημάδια μιᾶς πορείας
πού μέλλει νά διανύσει.
Γι᾿ αὐτό κι ἐμεῖς, δέν πρέπει νά παραμείνουμε στούς πανηγυρισμούς
τῆς ἡμέρας αὐτῆς.
Ὁ Χριστός ἐπείγεται νά σταυρώσει τήν ἁμαρτία, γιά νά θανατώσει τό θάνατο καί νά ἀναστήσει τόν ἄνθρωπο.
Ἄν ἐπιθυμοῦμε βαθειά νά ἑνωθοῦμε μέ τόν Χριστό καί νά μπορέσουμε
νά βρεθοῦμε δίπλα Του τή στιγμή τῆς δόξας Του, ὁφείλουμε νά Τόν ἀκολουθήσουμε
στό Πάθος Του· νά συσταυρωθοῦμε καί συνταφοῦμε μ᾿ Αὐτόν.
Πρέπει νά ἔχουμε συνεχῶς πνευματική ἐγρήγορση καί νά μήν εἴμαστε
ράθυμοι σάν τίς «μωρές» ἐκεῖνες Παρθένες τῆς παραβολῆς, μιά πού ὁ
Νυμφίος ἔρχεται «ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός».
Βέβαια ὁ νυμφίος τῆς ψυχῆς μας Χριστός, ἔρχεται πάντοτε καί μέ πολλές
μορφές, κάθε στιγμή τῆς ζωῆς μας. Ἄς εἴμαστε λοιπόν ἄγρυπνοι πνευματικά
καί ἄς ἀγωνιζόμαστε, ὥστε νά μή μείνουμε ἔξω ἀπό τήν Βασιλεία Του.
Ὁ Κύριος, πρίν ἀπό τό Μυστικό Δεῖπνο, ζώστηκε τό «λέντιον»
καί ἔπλυνε τά πόδια τῶν μαθητῶν Του, δείχνοντάς μας ὅτι ὁ δρόμος πού
ὁδηγεῖ στή θέωση, περνάει ἀπό τήν πύλη τῆς ταπεινώσεως καί τῆς ἐν
Χριστῷ κοινωνίας μέ τό συνάνθρωπο (ἀκολουθία τοῦ Νιπτῆρος). Μόνο ἔτσι
θά μπορέσουμε νά συμμετέχουμε στό κατεξοχήν μυστήριο τῆς συναντήσεως
τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Χριστό, πού εἶναι καί τό κέντρο τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας·
τό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας (Μεγάλη Πέμπτη).
Συμπορευόμενοι νοερά μέ τόν Χριστό στό δρόμο γιά τόν Γολγοθᾶ, ἄς σταθοῦμε κι ἐμεῖς κάτω ἀπό τό Σταυρό. Κι ἐκεῖ πού Ἐκεῖνος θά σταυρώνεται γιά τίς δικές μας ἁμαρτίες, ἄς σταυρώσουμε τά πάθη μας·
«Τάς αἰσθήσεις ἡμῶν καθαράς τῷ Χριστῷ
παραστήσωμεν, καί ὡς φίλοι τάς ψυχάς ἡμῶν θύσωμεν δι’ αὐτόν, καί μή
ταῖς μερίμναις τοῦ βίου, συμπνιγῶμεν ὡς ὁ Ἰούδας...» θά ψάλλουμε
στό α΄ ἀντίφωνο τῆς Ἀκολουθίας τῶν Παθῶν.
Νεκρός πάνω στό Σταυρό, ἔξω ἀπό τά τείχη
τῆς Ἱερουσαλήμ, καί μετά τήν Ἀνάστασή Του, τήν τρίτη ἡμέρα «κατά τάς Γραφάς», ὁ Χριστός συνεχίζει
νά πεθαίνει καί νά ἀνασταίνεται, μυστικά, μυστηριακά, μέχρι τό τέλος
τοῦ κόσμου τούτου μαζί μέ κάθε ἄνθρωπο, τοῦ ὁποίου «ἐνεδύθη» τό πρόσωπο.
Δέν ἔχουμε λοιπόν παρά νά ἀνασηκώσουμε τή βαριά πλάκα τῆς πέτρινης καρδιᾶς μας πού σκεπάζει μέσα μας, ὡς ἄλλος τάφος, τόν Κύριο τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου.
Τότε Αὐτός, δίχως ἄλλο, θά ἐγερθεῖ, ὅπως καί τή νύκτα ἐκείνη ὅπου τά «πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καί γῆ καί τά καταχθόνια», ὅπως ψάλλουμε στόν ἀναστάσιμο κανόνα, συνεγείροντας κι ἐμᾶς μέ τή λυτρωτική Του παρουσία.
Καλήν Ἀνάσταση !
Ὁ Δικαῖος τῆς
Ἱερᾶς Σκήτης Ἁγίας Τριάδος
Πατάπιος
μοναχός Καυσοκαλυβίτης
ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΩΝ. ΣΑΒΒΑΤΟ ΤΟΥ ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ 9 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2022
Του Δικαίου της Ι. Σκήτης Αγίας Τριάδος, Παταπίου μοναχού Καυσοκαλυβίτου
Κυριακὴ τῆς
Σταυροπροσκυνήσεως καὶ καθὼς βρισκόμαστε στὴ μέση τῆς Μεγάλης
Τεσσαρακοστῆς, ἡ Ἐκκλησία μας προέβαλε τὸν Τίμιο Σταυρό γιὰ νὰ
ἐνισχυθοῦμε στὸν πνευματικὸ ἀγῶνα τῆς περιόδου αὐτῆς, πού εἶναι καιρός ὁ
εὐπρόσδεκτος τῆς μετανοίας γιά ὅλους μας.
Ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος ὑψώνεται στόν βίο τῆς Ἐκκλησίας, ὑπενθυμίζει ἐδῶ καί δύο χιλιάδες χρόνια σέ ὅλο τόν κόσμο καί σέ μᾶς ὅτι, μόνο ὅταν ἐπιλέξουμε τόν Σταυρό ὡς τρόπο τῆς ζωῆς μας, ὡς πολίτευμα τοῦ πνευματικοῦ μας βίου, τότε θά ἔχουμε καί τήν Ἀνάσταση.
Τότε θά
ἔχουμε τήν ἀληθινή μας ἐλευθερία, τήν ἀληθινή ἀνάπαυσή μας μέσα στήν
ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί τήν ἀγάπη τῶν ἀδελφῶν μας, τήν ἀληθινή εἰρήνη τῆς
ψυχῆς.
Σηκώνουμε, λοιπόν, τόν Σταυρό μας καί ἐργαζόμαστε μέ ἐπίγνωση καί πιστότητα γιά τήν εἴσοδο τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο.
Καί ὅταν περιστάσεις καί θλίψεις καί ἀνάγκες μᾶς κυκλώνουν ὑψώνουμε τά μάτια τῆς ψυχῆς μας καί ἀτενίζουμε μέ πίστη τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ μας. Καί μέ ἐλπίδα προχωρᾶμε.
Σταυρωμένοι καί ἀναστημένοι. Συσταυρωμένοι καί συναναστημένοι μέ τόν Χριστό. Αὐτή εἶναι ἡ "ἀδυναμία" τῆς Ἐκκλησίας. Νά ζεῖ τόν Σταυρό καί νά προσφέρει τήν Ἀνάσταση.
Αὐτή εἶναι ἡ "ἀδυναμία" τοῦ Χριστιανοῦ. Νά ζεῖ τόν Σταυρό καί νά βιώνει τήν Ἀνάσταση.
Βλέποντας καί προσκυνῶντας εὐλαβικά τό Σταυρό τοῦ Χριστοῦ, ἀρχίζουμε νά διακρίνουμε τό φῶς τῆς Ἀναστάσεώς Του.
Ὅποιος θέλει
νά ἀκολουθήσει τόν δρόμο πού ὁδηγεῖ στόν ἀναστημένο Χριστό, πρέπει νά
ἀρνηθεῖ τόν ἑαυτό του καί νά σηκώσει τό σταυρό του, σταυρώνοντας τόν
ἐγωκεντρισμό του καί τή φιλαυτία του.
Ἡ προσκύνηση
τοῦ τιμίου Σταυροῦ μᾶς ζωντανεύει τὴν ἐλπίδα τῆς Ἀναστάσεως. Γιατὶ ὅπως ὁ
Χριστός, ἔτσι κι ἐμεῖς, ἀπὸ τὴ θλίψη τοῦ Σταυροῦ καὶ τοῦ πάθους, ἀπὸ
τὸν πόνο καὶ τὸν θάνατο, φθάνουμε στὴ χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως, πρὸς τὴν ὁποία καὶ πορεύομαστε μὲ κουράγιο καὶ δύναμη.
Μέ λαμπρότητα ἑορτάστηκε καί ἐφέτος ἡ Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως στήν Ἱερά τῶν Καυσοκαλυβίων Σκήτη.
Μέ ὁλονύκτιο ἀγρυπνία εἰς τό Κυριακό τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὅπου οἱ Καυσοκαλυβίτες πατέρες εἶχαν τήν εὐλογία νά ἀσπασθοῦν τό τμῆμα τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, πού ἀπό αἰῶνες φυλάσσεται στή Σκήτη μας.
Στό μέσον τῆς
Ἀγρυπνίας οἱ πατέρες προσευχήθηκαν ἰδιαιτέρως ὑπέρ τῆς εἰρήνης τοῦ
σύμπαντος κόσμου, μέ ἀφορμή τόν συνεχιζόμενο καταστροφικό πόλεμο μεταξύ
ὀρθοδόξων λαῶν στήν Εὐρώπη.
Παράλληλα μέ
τήν Θεία Λειτουργία στό Κυριακό τῆς Ἁγίας Τριάδος, πανηγυρική Θεία
Λειτουργία ἐτελέσθη καί στό ἀνακαινισμένο παρεκκλήσι τοῦ Τιμίου Σταυροῦ,
πού βρίσκεται πλησίον τοῦ περιβόλου τοῦ Κυριακοῦ.
Οἱ φωτογραφίες προέρχονται ἀπό τίς παραπάνω Ἀκολουθίες τῆς Σκήτης, κατά τήν Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως 27 Μαρτίου 2022.
Δημοσιέυτηκε στo Romfea.gr
Ἄρθρο τοῦ Δικαίου τῆς Ἱερᾶς Σκήτης Ἁγίας Τριάδος,
μοναχοῦ Παταπίου Καυσοκαλυβίτου,
πού δημοσιεύτηκε στήν ἐφημερίδα Ὀρθόδοξη Ἀλήθεια, τήν Τετάρτη 16 Μαρτίου 2022
Για λήψη του άρθρου, πατήστε ΕΔΩ
Στήν εἰσήγηση αὐτή ἐπιχειρεῖται μία παρουσίαση τῆς κατάστασης τοῦ Ἁγίου Ὄρους
κατά τήν ἐννεατῆ κατοχή του ἀπό τόν τουρκικό στρατό μέσα ἀπό ἐκδεδομένα καί ἀνέκδοτα
κείμενα - μαρτυρίες τῆς ἐποχῆς. Γίνεται ἐπίσης ἀναφορά στά ὑμναγιολογικά κείμενα
(Ἐγκωμιαστικοί Λόγοι, Πανηγυρικές Ἀκολουθίες) πού συντάχθηκαν ἀπό λογίους Ἁγιορεῖτες
τῆς ἐποχῆς ὡς εὐχαριστήρια πρός τήν Κυρία Θεοτόκο γιά τό λυτρωτικό γεγονός τῆς ἀποχωρήσεως
τοῦ τουρκικοῦ στρατοῦ ἀπό τόν ἱερό τόπο.
Τό Καταφύγιο στήν Ὁμόνοια
Ἕνα Ντοκυμαντέρ γιά τόν ἅγιο Πορφύριο τόν Καυσοκαλυβίτη, πού θά προβληθεῖ στό Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκυμαντέρ Θεσσαλονίκης τήν Κυριακή 13 Μαρτίου. Αἴθουσα Προβολῆς: Αἴθουσα Τζόν Κασσαβέτης, Ἀποθήκη 1, Λιμάνι.
Συμμετέχει ὁ Δικαῖος τῆς Ἱ. Σκήτης Ἁγ. Τριάδος, γέροντας Πατάπιος Καυσοκαλυβίτης
τοῦ Δικαίου τῆς Ἱ. Σκήτης Ἁγίας Τριάδος Παταπίου μοναχοῦ Καυσοκαλυβίτου
Ἡ ὑπόθεση τῆς Εἰρήνης εἶναι πέρα ἀπό κάθε ἀμφιβολία ἀπό τά πιό καυτά
προβλήματα τῆς ἀνθρωπότητας. Ὅλοι κατανοοῦμε πώς τυχόν ὑποβάθμισή του σημαίνει
ἀμέσως αὔξηση τῆς πιθανότητας γιά ἕνα πλανητικό ὁλοκαύτωμα. Κι αὐτή ἡ
πιθανότητα φαίνεται νά ἔχει μεγαλώσει τίς τελευταῖες ἡμέρες, στήν Εὐρώπη τοῦ
ἔτους 2022.
Τά θλιβερά γεγονότα πού συμβαίνουν μέ τόν πόλεμο στήν Οὐκρανία, μέ τίς
ἑκατόμβες τῶν θυμάτων, ἀνάμεσά τους καί ἀνυπεράσπιστων μικρῶν παιδιῶν, μέ τήν
καταστροφή μιᾶς ὁλόκληρης χώρας, μέ τίς προσφυγικές ροές ἐκατομμυρίων
προσφύγων, τήν καταπάτηση βασικῶν πτυχῶν τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου καί τίς
ἀπρόβλεπτες συνέπειες στή ροή τῆς ἱστορίας, ὑπογραμμίζουν τά παραπάνω.
Μέ ἀφορμή αὐτόν τόν καταστροφικό πόλεμο, ἔχει ἀναπτυχθεῖ σ᾿ ὁλόκληρο σχεδόν τόν κόσμο ἕνα μεγάλο φιλειρηνικό κίνημα. Ἡ Εἰρήνη ὅμως δέν ἑδραιώνεται μόνο μέ μεγαλειῶδεις πορεῖες ὑπέρ τῆς Εἰρήνης καί μεγαλόστομες διακηρύξεις ἐναντίον τοῦ Πολέμου, οὔτε εἶναι ἀποκλειστικά ἕνας τρόπος συνύπαρξης λαῶν χωρίς πόλεμο, ἀλλά προπάντων ἀνάβρυσμα πίστης καί ἐλπίδας μιᾶς ἀνθρωπότητας πού θά πρέπει νά συναρμοστεῖ ἑκούσια σέ σῶμα Χριστοῦ.
Ἰδιαίτερα, οἱ Χριστιανοί, ἀκόμη κι ἄν
ἀποκλείονταν ὅλοι οἱ πόλεμοι, πάλι δέν θά μπορούσαμε νά ζήσουμε χωρίς Εἰρήνη: «Ὁ ζητῶν εἰρήνην, Χριστόν ἐκζητεῖ, ὅτι Αὐτός
ἐστίν ἡ εἰρήνη, ὁ εἰρηνοποιήσας διά τοῦ αἵματος τοῦ Σταυροῦ Αὐτοῦ, εἴτε τά ἐν
οὐρανοῖς εἴτε τά ἐπί τῆς γῆς», γράφει ὁ Μέγας Βασίλειος.
Ἡ ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας μας διαβεβαιώνει ὅτι αὐτή ἡ πίστη καί ἡ ἐλπίδα
τῆς ἀνθρωπότητας ἀναζωπυρώνεται στίς ψυχές μας μέ τίς πρεσβεῖες τῶν Ἁγίων πρός
τόν εἰρηνοποιό Χριστό.
Εἰδικότερα, στά ἱερά λείψανα τῶν Ἁγίων βρίσκεται ἐνοικοῦσα ἡ θεία Χάρη. Καθώς μᾶς διδάσκει ὁ ἁγιορείτης ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὅπως ἡ θεότητα τοῦ Χριστοῦ δέν ἐγκατέλειψε τήν ἀνθρώπινη φύση του κατά τήν τριήμερη ταφή του, ἔτσι καί ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ, πού θεώνει τούς Ἁγίους, δέν βρίσκεται στά σώματά τους μόνο κατά τήν ἐπίγεια ζωή τους, ἀλλά συνεχίζει νά ἐνοικεῖ στά ἱερά λείψανά τους καί μετά τόν βιολογικό τους θάνατο.
Οἱ Ἅγιοι
παραμένουν πνευματοφόροι ὄχι μόνο κατά τή διάρκεια τῆς ζωῆς τους, ἀλλά καί μετά
τήν κοίμησή τους. Ἔτσι, ἡ τιμητική προσκύνηση στά λείψανα τῶν Ἁγίων εἶναι τιμή
πρός τούς ἴδιους τούς Ἁγίους. Οἱ πιστοί, ἀσπαζόμενοι μέ εὐλάβεια καί πίστη τά ἱερά λείψανα καί τιμώντας αὐτούς πού δόξασαν μέ τή ζωή
τους τόν Θεό, φθάνουν μέσα ἀπό τόν προσωπικό τους ἀγώνα στό σημεῖο νά ἐφελκύουν
τή χάρη καί τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ στίς ἀσθένειες καί τίς δοκιμασίες τους.
Στήν Ἱερά Σκήτη Ἁγίας Τριάδος τῶν Καυσοκαλυβίων καί εἰδικότερα στό σεπτό Κυριακό της, ἀφιερωμένο στήν Ἁγία Τριάδα, πρίν λίγες ἡμέρες, μέ τό ξέσπασμα τοῦ πολέμου, οἱ Καυσοκαλυβίτες πατέρες ἔψαλλαν τόν Παρακλητικό Κανόνα πρός τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο καί πρός τόν ἅγιο ὁσιομάρτυρα Παχώμιο τόν Ρῶσο, τοῦ ὁποίου ἀποτμήματα τοῦ ἱεροῦ λειψάνου φυλάσσονται στή Σκήτη.
Ἡ ἐκ Ρωσίας καταγωγή τοῦ
ἁγίου αὐτοῦ νεομάρτυρα ἀλλά καί τό γεγονός ὅτι γεννήθηκε στά μέρη τῆς Οὐκρανίας
ὅπου σήμερα διαδραματίζονται τά θλιβερά πολεμικά γεγονότα τῶν ἡμερῶν μας,
στάθηκαν ἡ ἀφορμή γιά τήν ἐπιλογή τοῦ ἁγίου Παχωμίου ὡς πρεσβευτοῦ πρός τόν
Κύριο γιά τήν εἰρήνη στήν Εὐρώπη.
Ὅμως, τόν ἅγιο Παχώμιο θά μποροῦσαν νά ἐπικαλεστοῦν καί οἱ λοιποί πιστοί, λόγω τῆς εἰδικῆς του σχέσης μέ τούς δύο ὀρθόδοξους λαούς πού αὐτή τή στιγμή ἀλληλοσπαράζονται στήν κοινή ἱστορική τους κοιτίδα, στή γῆ πού ποτίζουν τά ὁρμητικά νερά τοῦ Δνείπερου.
Στή συνέχεια τοῦ ἄρθρου μας καί γιά τίς λειτουργικές ἀνάγκες τῶν πιστῶν,
πού θά θελήσουν νά ἐπικαλεστοῦν τόν ἅγιο Παχώμιο στίς δύσκολες αὐτές στιγμές, παραθέτουμε
ἀπό τήν ἀσματική Ἀκολουθία τοῦ Ἁγίου τό Ἀπολυτίκιο καί τό Κοντάκιο, καθώς καί
τόν συνοπτικό του Βίο καί τό Μαρτύριο, πού ἔχουμε συντάξει βάσει τῶν πηγῶν.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ΄. Ὁ Ὑψωθείς ἐν τῷ σταυρῷ.
Ἀσκητικῶς
προγυμνασθείς ἐν τῶ Ἄθῳ,
τάς νοητάς τῶν δυσμενῶν παρατάξεις,
τῇ πανοπλίᾳ ὥλεσας παμμάκαρ τοῦ Σταυροῦ.
Εἶτα δέ πρός ἄθλησιν ἀνδρικῶς ἀπεδύσω
καί τελέσας ἄριστα μαρτυρίου τόν
δρόμον,
ὑπό Χριστοῦ ἐστέφθης ἀθλητά,
ὁσιομάρτυς Παχώμιε ἔνδοξε.
Κοντάκιον. Ἦχος δ΄. Ἐπεφάνης σήμερον.
Τοῖς πιστῶς προστρέχουσι, τοῖς
σοῖς λειψάνοις
καί τελοῦσιν ἔνδοξε, σεπτήν σου μνήμην εὐλαβῶς,
δίδου αὐτοῖς τά αἰτήματα,
ὁσιομάρτυς Παχώμιε ἔνδοξε.
Ὁ ὁσιομάρτυς Παχώμιος ὁ Ρῶσος
Ὁ ὅσιος Ἀκάκιος ὁ Καυσοκαλυβίτης (+12 Ἀπριλίου
1730) κατέχει μία ἀπό τίς δεσπόζουσες θέσεις στό ὑπερχιλιετές ἁγιορειτικό ἁγιολόγιο
ὄχι μόνο λόγω τῆς ἄκρας ἀσκήσεως καί τῶν πολλαπλῶν χαρισμάτων, τῶν πολλῶν
θαυμάτων καί τῆς νεοησυχαστικῆς διδασκαλίας του ἤ ἐπειδή ἀναδείχθηκε ἱδρυτής τῆς
δεύτερης στήν τάξη Σκήτης τοῦ Ἄθωνα, τῆς Σκήτης τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἡ διακονία
του στήν Ἐκκλησία ὡς ἀλείπτης Νεομαρτύρων θεωρεῖται ἀπό ὅλους τούς ἐρευνητές ἐξίσου
σημαντική καί δυναμογόνος. Εἶναι μάλιστα χαρακτηριστικό ὅτι ὁ ὅσιος Νικόδημος ὁ
Ἁγιορείτης, στό Νέον Μαρτυρολόγιον, ἔχει συμπεριλάβει καί τόν Βίο τοῦ ὁσίου
Ἀκακίου, ἄν καί ὁ τελευταῖος δέν εἶχε μαρτυρικό τέλος, «...διά τήν ὑπεράνθρωπον πολιτείαν του καί
τούς τρεῖς Ὁσιομάρτυρας ὁποῦ ἔκαμε», ὅπως γράφει ὁ ἴδιος ὁ ὅσιος Νικόδημος.
Πρόκειται γιά τούς νέους ὁσιομάρτυρες Ρωμανό († 19 Ἰανουαρίου 1694), Νικόδημο († 11 Ἰουλίου 1722) καί Παχώμιο († 7 Μαΐου 1730), πού μαρτύρησαν γιά τόν Χριστό, ἀφοῦ πρῶτα ἑτοιμάστηκαν
καί ἐμψυχώθηκαν ἀπό τόν ὅσιο Ἀκάκιο, ἀσκούμενοι ὡς ὑποτακτικοί στήν Καλύβη του.
Ὁ ὁσιομάρτυς Παχώμιος, πού ὑπῆρξε ὁ
τελευταῖος ἀπό τούς τρεῖς ὑποτακτικούς τοῦ ὁσίου Ἀκακίου, γεννήθηκε γύρω στά
1670 στήν «κάτω Ρωσία», στήν περιοχή τῆς σημερινῆς νότιας Οὐκρανίας, ἀπό
εὐσεβεῖς γονεῖς πού κατά τή βάπτισή του τοῦ ἔδωσαν τό ὄνομα Προκόπιος. Σέ
ἡλικία δεκαπέντε περίπου ἐτῶν αἰχμαλωτίστηκε ἀπό Τατάρους ἐπιδρομεῖς, κατά τή
διάρκεια τοῦ μεγάλου ρωσοτουρκικοῦ πολέμου ἐπί Πέτρου τοῦ Α΄ τοῦ Μεγάλου
(1672-1725), καί πουλήθηκε σέ Τοῦρκο, ὁ ὁποῖος τόν μετέφερε στήν πατρίδα του,
τό Οὐσάκι τῆς περιοχῆς τῆς Φιλαδέλφειας Μικρᾶς Ἀσίας. Ἐκεῖ τό ἀφεντικό του τοῦ
ἔμαθε τήν τέχνη τῆς βυρσοδεψίας, ἐνῶ παράλληλα, χρησιμοποιώντας βασανιστήρια
καί παντοειδεῖς στερήσεις, τόν πίεζε νά ἀλλαξοπιστήσει. Εἰκοσιεπτά χρόνια
αἰχμαλωσίας ὑπέμεινε ὁ Προκόπιος γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, σταθερός καί
ἀκλόνητος στήν εὐσέβεια, ὥσπου στό τέλος ὁ ἀφέντης του βλέποντας καί
θαυμάζοντας τήν πίστη του τοῦ χάρισε τήν ἐλευθερία του.
Ὅμως λίγο πρίν ἀναχωρήσει ἀσθένησε. Τότε,
ἐκμεταλλευόμενοι τό γεγονός αὐτό γνωστοί του Τοῦρκοι πού τόν ἐπισκέφθηκαν,
διέδωσαν ψευδῶς ὅτι ἀρνήθηκε τόν Χριστό καί θέλησε νά γίνει Τοῦρκος καί γι’
αὐτό τοῦ φόρεσαν τούρκικα ἐνδύματα. Μόλις ὅμως ὁ Προκόπιος συνῆλθε ἀπό τήν
ἀσθένειά του, ἔβγαλε τά ροῦχα αὐτά καί ἀναχώρησε γιά τή χώρα τῆς μετανοίας, τό
Ἅγιον Ὄρος, γύρω στά 1712.
Στή Νέα Σκήτη τῆς μονῆς Ἁγίου Παύλου, ὅπου
ἀρχικά ἐγκαταστάθηκε, ὑποτάχθηκε στόν πνευματικό Ἰωσήφ, πού ἀσκεῖτο σέ
ἡσυχαστήριο, στοῦ ὁποίου τήν τοποθεσία, ἀργότερα, τό 1802, ἱδρύθηκε ἡ καλύβη
Ζωοδόχου Πηγῆς ἀπό τόν μητροπολίτη Λακεδαιμονίας Θεοφάνη (+ 1805). Ὁ Ἰωσήφ τόν
ἔκειρε σύντομα μοναχό δίνοντάς του τό ὄνομα Παχώμιος. Μετά ἀπό 12 χρόνια
ἀσκήσεως ἀναχώρησε γιά τά Καυσοκαλύβια, γύρω στά 1724, ὅπου ὑποτάχθηκε ἐπί 6
χρόνια στόν ἱδρυτή τῆς Σκήτης ὅσιο Ἀκάκιο.
Στά Καυσοκαλύβια, μέ τίς εὐχές καί νουθεσίες
τοῦ Ὁσίου καί μέ ἀπερίγραπτο πνευματικό ἀγώνα ἔγινε τύπος καί παράδειγμα τῆς
μοναχικῆς πολιτείας. Ἀγωνιώντας ὅμως μήπως κατά τόν καιρό τῆς ἀσθένειάς του στό
Οὐσάκι εἶχε πράγματι βγεῖ ἀπό τό στόμα του ἄθελά του ἐκεῖνος ὁ λόγος τῆς
ἀρνήσεως τοῦ Χριστοῦ, ἔστω κι ἄν αὐτός θά εἶχε εἰπωθεῖ ἀσυναίσθητα καί χωρίς
τόν ἔλεγχο τῆς βούλησής του, ἄρχισε νά ἐπιθυμεῖ σφόδρα τό μαρτύριο.
Μετά ἀπό τή διαπίστωση τόσο τοῦ ὁσίου
Ἀκακίου ὅσο καί ἄλλων πνευματικῶν πατέρων τοῦ Ἁγίου Ὄρους ὅτι ὁ πόθος τοῦ
Παχωμίου γιά τό μαρτύριο ἦταν κατά Θεόν, ἀποφασίστηκε ἡ ἀναχώρησή του γιά τόν
τόπο τῆς ὁμολογίας του. Συνοδίτης στή μαρτυρική του πορεία ἦταν ὁ πρῶτος του
γέροντας ἱερομόναχος Ἰωσήφ Νεασκητιώτης. Ὅταν ἔφθασαν στό Οὐσάκι, ὁ μέν Ἰωσήφ
κατέλυσε σ᾿ ἕνα κοινό πανδοχεῖο, ὁ δέ Παχώμιος, ἀφοῦ πρῶτα ἐπισκέφθηκε τήν
οἰκία τοῦ πρώην ἀφέντη του, κατέληξε στό παζάρι ὅπου καί τόν ἀναγνώρισαν
γνωστοί του Ἀγαρηνοί. Αὐτοί, φοβούμενοι μήπως ἦρθε γιά νά ξαναβρεῖ τήν
περιουσία του, τόν ἅρπαξαν καί τόν ἔσυραν στό δικαστήριο τοῦ τόπου, δέρνοντας
καί ὑβρίζοντάς τον καθ᾿ ὁδόν. Ἐκεῖ, ἀφοῦ κατηγορήθηκε ὅτι ἀπό Μουσουλμάνος
ξανάγινε Χριστιανός, ὁμολόγησε μέ παρρησία τήν πίστη του στόν Χριστό. Ἀπ᾿ ἐκεῖ,
ὁ δρόμος γιά τό πολυπόθητο μαρτύριο ἦταν ἤδη ἀνοικτός. Οἱ παρόντες στό
δικαστήριο συκοφάντες, ἀφοῦ ἔδεσαν σάν κακοῦργο τόν Παχώμιο, ἄρχισαν νά τόν
σέρνουν πρός τόν τόπο τῆς καταδίκης, ἔξω ἀπό τήν πόλη. Τή μαρτυρική πομπή
συνόδευαν Τοῦρκοι καί Ἑβραῖοι ἀπό τούς ὁποίους ἄλλοι μέν τόν ἔβριζαν καί τόν
ἐνέπαιζαν, ἄλλοι τόν παρακινοῦσαν νά ἀρνηθεῖ τόν Χριστό καί ἄλλοι τόν ἐνέπτυαν
στό πρόσωπό του καί τόν ἐκολάφιζαν. Ἀρκετοί δέ ἀπό τούς Χριστιανούς,
προσευχόμενοι μέσα στήν καρδιά τους, τόν παρότρυναν νά ἐγκαρτερήσει μέχρι
τέλους καί νά ἀξιωθεῖ τοῦ μαρτυρικοῦ στεφάνου, τόν ὁποῖο ἔλαβε κατά τήν ἑβδόμη
τοῦ μηνός Μαΐου, τήν ἡμέρα τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου. Ὁ συνοδίτης τοῦ Ἁγίου,
ἱερομόναχος Ἰωσήφ, μαθαίνοντας τά γενόμενα, παίρνοντας τόν δρόμο τῆς
ἐπιστροφῆς, πέρασε ἀπό τόν τόπο τοῦ μαρτυρίου καί εἶδε τό τρισόλβιο λείψανο νά
κεῖται στή βαμμένη μέ τό αἷμα του γῆ.
Μετά τρεῖς ἡμέρες Χριστιανοί πῆραν τό ἱερό
λείψανο καί τό ἐνταφίασαν στήν ἁγιοτόκο μικρασιάτιδα γῆ. Κάποια μάλιστα
Χριστιανή πού βασανιζόταν ἀπό ἡμικρανία, ἀφοῦ ἐπικαλέστηκε τή βοήθεια τοῦ ἁγίου
Παχωμίου καί ἔχρισε μέ τό αἷμα του τήν κεφαλή της, ἐλευθερώθηκε ἀμέσως καί γιά
πάντα ἀπό ἐκείνους τούς δυσβάστακτους πόνους. Καί τόσο μεγάλη εὐλάβεια ἔτρεφε
ἀπό τότε στόν Ἅγιο, ὥστε ἔγραψε πρός τούς πατέρες τῶν Καυσοκαλυβίων, πού τόν
γνώριζαν, καί ζήτησε νά ἱστορήσουν γιά λογαριασμό της τήν εἰκόνα του. Ὅταν τήν
ἔλαβε, μέ λαμπρότητα καί εὐλάβεια τελοῦσε κάθε χρόνο τήν ἑορτή τοῦ ἁγίου
Παχωμίου. Τόσο στό Κυριακό τῆς Ἁγίας Τριάδος τῶν Καυσοκαλυβίων ὅσο καί στήν
καλύβη τοῦ Ἁγίου Ἀκακίου, ὅπου ἀσκήθηκε ὁ Ἅγιος, τίθενται γιά προσκύνηση ἱερά
λείψανά του.
Δικαῖος τῆς
Ἱερᾶς Σκήτης Ἁγίας Τριάδος
Ὁ ἱστότοπος ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ εὔχεται σέ ὅλους τούς ἀναγνῶστες του, Καλή, εὐλογημένη καί καρποφόρο πνευματικά, ἀλλά καί εἰρηνική Μεγάλη Τεσσαρακοστή.
Τήν ὥρα πού στό Μέγα Ἀπόδειπνο θά ψάλλουμε, τό "Κύριε τῶν Δυνάμεων'', ἄς προσευχόμαστε, ἐπίσης, γιά τήν Εἰρήνη καί γιά ὅλους ὅσοι ὑποφέρουν στόν πόλεμο τῆς Οὐκρανίας
Τά Καυσοκαλύβια πανηγύρισαν τόν πρῶτο οἰκιστή τους ὅσιο
Μάξιμο Καυσοκαλύβη
Τήν μνήμη τοῦ ὁσίου
Μαξίμου τοῦ Καυσοκαλύβη ἑόρτασαν οἱ πατέρες τῆς Ἱερᾶς Σκήτης Ἁγίας Τριάδος, τήν
Τετάρτη 13/26 Ἰανουαρίου 2022. Τηρώντας ὅλους τούς ἀναγκαίους περιορισμούς,
λόγω τῆς πανδημίας, οἱ Καυσοκαλυβίτες μοναστές, μαζί μέ πατέρες τῶν γύρω ἡσυχαστηρίων, τίμησαν τήν μνήμη τῆς
Κοιμήσεως τοῦ πρώτου οἰκιστοῦ τῶν Καυσοκαλυβίων (13 Ἰανουαρίου 1365/70) μέ
πανηγυρική ὁλονύκτιο ἀγρυπνία στό Κυριακό τῆς Σκήτης.
Ἔτσι τό πρόσφατα χιονισμένο
τοπίο τοῦ Ἄθωνα ζεστάθηκε μέ τίς προσευχές τῶν δεομένων πατέρων, οἱ ὁποῖες ἑνώθηκαν
μέ τήν φλόγα τῆς ἁγιασμένης ψυχῆς τοῦ ὁσίου Μαξίμου, πού ὡς καιομένη λαμπάδα
στέκεται δίπλα στόν θρόνο τοῦ Παντοκράτορος, πρεσβεύοντας ἀδιάκοπα γιά τούς
πατέρες τῆς Σκήτης καί ὅλου τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἀλλά καί γιά ὅλους ὅσοι ἐπικαλοῦνται
τήν χάρη του. Εἰδικά στίς δύσκολες καταστάσεις πού βιώνει ἡ ἀνθρωπότητα λόγω τῆς
ὑγειονομικῆς κρίσης.
Τό ἀπόγευμα τῆς ἴδιας
ἡμέρας τελέστηκε ὁ μεθέορτος Ἑσπερινός τῆς Ἑορτῆς, πού συμπληρώθηκε μέ τό
Μνημόσυνο τῶν Κτητόρων τῆς Σκήτης, ἐνῶ, μεθεορτίως, Θεία Λειτουργία τελέστηκε
καί στό πανηγυρίζον παρεκκλήσι τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Καυσοκαλύβη, τῆς ὁμώνυμης ἔρημης
καλύβης τῆς Σκήτης.
Μέ τήν εὐκαιρία τῶν ἑορταστικῶν
αὐτῶν ἐκδηλώσεων, ὁ Δικαῖος τῆς Ἱερᾶς Σκήτης Ἁγίας Τριάδος γέροντας Πατάπιος Καυσοκαλυβίτης
εὔχεται σέ ὅλους τούς ἀναγνῶστες τοῦ ἱστότοπου ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ καί ἰδιαίτερα σέ ὅσους εὐλαβοῦνται τόν ὅσιο Μάξιμο τόν Καυσοκαλύβη, νά ἔχουν πάντοτε πρέσβη πρός τόν
Κύριο καί ἐμπνευστή του στόν ἀγώνα τῶν ἀρετῶν τόν μεγάλο αὐτόν καθηγητή τῆς ἀθωνικῆς
ἐρήμου.
Οἱ φωτογραφίες
προέρχονται ἀπό τήν Πανήγυρη τῆς Ἱερᾶς Σκήτης Ἁγίας Τριάδος, κατά τήν μνήμη τοῦ
ὁσίου Μαξίμου τοῦ Καυσοκαλύβη 13/26 Ἰανουαρίου 2022.
Μικρό Συναξάρι
τοῦ Δικαίου τῆς Ἱ. Σκήτης Ἁγ. Τριάδος, Παταπίου μοναχοῦ
Ὁ ὅσιος Μάξιμος θά μποροῦσε νά
θεωρηθεῖ ὡς ἡ «διαπρεπέστερη ἁγιορείτικη ἀσκητική μορφή καθ᾿ ὅλους τούς
αἰῶνες», κατά ἕναν ἐπιφανῆ ἱστορικό, καί ἔχει μεγάλη ἀναγνωρισιμότητα τόσο στόν ἀθωνικό ὅσο καί στόν πανορθόδοξο χώρο.
Γεννήθηκε περί τό 1270-75 στή Λάμψακο τῆς ἀσιατικῆς πλευρᾶς τοῦ Ἑλλησπόντου. Σέ ἡλικία δεκαεπτά ἐτῶν, ποθώντας τόν βίο τῆς ἀσκήσεως, ἀναχώρησε ἀπό τό πατρικό του σπίτι γιά τό ὄρος Γάνος τῆς Θράκης, ὅπου καί ἐκάρη μοναχός. Mετά τήν κοίμηση τοῦ γέροντά του ὁ Μάξιμος ἀναχώρησε γιά ἕνα ἄλλο σπουδαῖο μοναστικό κέντρο πού βρισκόταν στά ὅρια Θράκης καί Μακεδονίας, τό Παπίκιο Ὄρος. Μέ τήν μετακίνησή του αὐτή ὁ ὅσιος Μάξιμος ἐγκαινίασε μία ὁλόκληρη σειρά ἀνάλογων μετακινήσεων πού θά πραγματοποιοῦσε στήν ἑπόμενη περίοδο.
Ἀπό τό Παπίκιο ὁ Ὅσιος κατευθύνθηκε
πρός τήν Κωνσταντινούπολη γιά προσκύνημα. Ἦταν ἡ ἐποχή πού βασίλευε
ὁ Ἀνδρόνικος Β΄ ὁ Παλαιολόγος (1282-1328), ὁ ὁποῖος γνώρισε τόν Ὅσιο
καί ἀπό τότε τόν καλοῦσε συχνά στό παλάτι. Στήν Πόλη ὁ Ὅσιος δέν παρέλειψε
νά συναναστρέφεται μέ τόν τότε Πατριάρχη ἅγιο Ἀθανάσιο τόν Α΄
(1289-1293, 1303-1311), πού τοῦ πρότεινε ἐπανειλημμένα νά ἐγκαταβιώσει
σ’ ἕνα ἀπό τά μοναστήρια πού ἐκεῖνος εἶχε ἱδρύσει στήν Κωνσταντινούπολη.
Ὁ Ὅσιος ὅμως προτίμησε νά ζεῖ ὡς διά Χριστόν σαλός, ἀγρυπνώντας σέ
μιά στοά τοῦ ναοῦ τῶν Βλαχερνῶν.
Ἀπό τή Βασιλεύουσα ὁ Ὅσιος κατευθύνθηκε πρός στό Ἅγιον Ὄρος, πού ἔμελλε νά εἶναι τό ἐνδιαίτημά του γιά τό ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς του. Ἀρχικά ὁ Ὅσιος κοινοβίασε στή Μεγίστη Λαύρα, ὅπου διακόνησε καί ὡς ψάλτης ἀφοῦ κατεῖχε τήν ψαλτική τέχνη, καταφέρνοντας νά ψάλλει μέν μέ τό στόμα του, μέ τήν καρδιά του δέ νά προσεύχεται νοερῶς. Ἀφοῦ πέρασε ἕνα ἀπροσδιόριστο χρονικό διάστημα στή Λαύρα, ὁ Ὅσιος ἀναχώρησε γιά τίς πιό ἔρημες καί δύσβατες περιοχές, στό ἔσχατο σημεῖο τῆς ἀθωνικῆς χερσονήσου, στήν λεγόμενη «ἔρημο», πού ἐκτείνεται στούς νότιους πρόποδες τοῦ Ἄθωνα. Ἐρέθισμα γιά τή μετακίνησή του αὐτή στάθηκε ἕνα ὄνειρο πού εἶδε τρεῖς φορές, μέσα ἀπό τό ὁποῖο ἡ Θεομήτωρ βρεφοκρατοῦσα τοῦ εἶπε: «Δεῦρο, πιστότατε Μάξιμε, ἀκολούθει μοι». Ἀφοῦ ὁ Ὅσιος βεβαιώθηκε ὅτι δέν πρόκειται γιά ἀπάτη τοῦ διαβόλου παρά γιά θεϊκή ὀπτασία, ὁ Ὅσιος ξεκίνησε γιά τήν κορυφή τοῦ Ἄθωνα. Ἐκεῖ ὁ Ὅσιος παρέμεινε μόνος γιά τρία ἡμερόνυκτα, ὅπου ἀξιώθηκε νά δεῖ ὀφθαλμοφανῶς τήν Κυρία Θεοτόκο βρεφοκρατοῦσα γιά μία ἀκόμα φορά, ἡ ὁποία τοῦ εἶπε: Δέξαι κατὰ δαιμόνων ἰσχύν, ὁ σεπτὸς ἀθλοφόρος καὶ κατοίκει ἀτρόμως ἐπὶ τὰ τοῦ Ἄθωνος πρόσποδα. Τοῦτο γάρ σοι ὁ ἐξ ἐμοῦ τεχθεὶς ἀσπόρως χαρίζεται, ἵνα ὁδηγήσῃς πολλοὺς πρὸς ἐκπλήρωσιν τῶν αὐτοῦ θείων προστάξεων.
Ἔτσι ὁ ὅσιος Μάξιμος, ὑπακούοντας στή
Θεοτόκο, ἄρχισε νά περιπλανᾶται σ᾿ ὅλη τή δύσβατη αὐτή περιοχή,
στήν ὁποία οἱ συνθῆκες τόν χειμώνα εἶναι ἐξαιρετικά δύσκολες. Γιά ἕνα
διάστημα ἔμεινε καί κοντά στή θάλασσα,
στή σημερινή τοποθεσία τῶν Καυσοκαλυβίων. Στόν Βίο τοῦ
ὁσίου Ἀκακίου, ἱδρυτοῦ τῆς σκήτης τῶν Καυσοκαλυβίων, ἀναφέρεται
ὅτι ὁ ὅσιος Ἀκάκιος κατοίκησε στό Σπήλαιο ὅπου παλαιότερα κατοικοῦσε
ὁ ὅσιος Μάξιμος ὁ Καυσοκαλύβης. Πιθανότατα σ᾿ αὐτήν τήν περίοδο
τῆς ζωῆς του ὁ Ὅσιος ἄρχισε ἐκείνη τή δραστηριότητα ἡ ὁποία ἰδιαιτέρως
φαίνεται νά ἐντυπωσίασε τούς συγχρόνους του καί τοῦ ἔδωσε τήν προσωνυμία
του «Καυσοκαλύβης», καίγοντας τίς καλύβες πού ὁ ἴδιος πρίν εἶχε κατασκευάσει
καί μετακομίζοντας ἀλλοῦ, μόλις γινόταν γνωστή ἡ κατοικία του.
Ὁ Ὅσιος συνέχισε τόν «πλάνητα» αὐτόν βίο γιά δέκα περίπου χρόνια καί μετά, ἀκολουθώντας τίς συμβουλές τοῦ ὁσίου Γρηγορίου τοῦ Σιναΐτου, ἔπαψε νά καίει τίς καλύβες του καί ἔμεινε σταθερά σ᾿ ἕναν τόπο. Στό κελλί ἐκεῖνο, πού βρισκόταν στήν εὐρύτερη λαυριωτική περιοχή τή λεγόμενη «τοῦ κύρ Ἠσαΐου», ἐκοιμήθη ὁ Ὅσιος, ἀφοῦ εἶχε προείπει τό τέλος του σέ κάποιον μοναχό, καί ἐτάφη σέ πέτρινο μνῆμα πού ὁ ἴδιος εἶχε ἑτοιμάσει γιά τόν ἑαυτό του, σέ ἡλικία ἐνενήντα πέντε ἐτῶν, στίς 13 Ἰανουαρίου, μεταξύ τῶν ἐτῶν 1365-70. Σ᾿ αὐτήν τήν τελευταία του κατοικία ἦταν πού ὁ ὅσιος Μάξιμος ὑποδέχθηκε, περί τό 1350, τούς βυζαντινούς συμβασιλεῖς Ἰωάννη Ε΄ Παλαιολόγο (1341-1391) καί Ἰωάννη ΣΤ΄ Καντακουζηνό (1347-1352) καθώς καί τόν οἰκουμενικό πατριάρχη ἅγιο Κάλλιστο Α΄ (1350-1354 καί 1355-1363), περί τό ἔτος 1363, καί περί τῶν ὁποίων οἱ προρρήσεις του ἐπαληθεύτηκαν μέ ἀκρίβεια.
Ὁ βίος τοῦ ὁσίου Μαξίμου εἶναι γεμᾶτος ἀπό θαυμαστές ἐνέργειές του, προοράσεις καί διοράσεις καί θεραπεῖες ἀσθενῶν, δαιμονισμένων κ. ἄ., μέ ἀποκορύφωμα τό ὄντως ἐντυπωσιακό καί ὑπερφυσικό πού ἀποκάλυψε ὁ δεύτερος βιογράφος του ὅσιος Θεοφάνης Περιθεωρίου, ὁ ὁποῖος ἐπικαλούμενος τόν Θεό ὡς μάρτυρα διηγήθηκε ὅτι «ἰδίοις ὄμμασιν» εἶδε «ἱπτάμενον τόν ὅσιον καί ὑπόπτερον καί διαέριον» νά ἔρχεται πρός αὐτόν ἀπό τά ὑψώματα τοῦ Ἄθω καί ὑπεράνω βράχων καί ψηλῶν δένδρων.
Σημαντική εἶναι καί ἡ ἡσυχαστική διδασκαλία τοῦ ὁσίου Μαξίμου, ἡ ὁποία συνοψίζεται κυρίως στόν διάλογο πού ἐκεῖνος εἶχε μέ τόν μεγάλο ἡσυχαστή ὅσιο Γρηγόριο τόν Σιναΐτη. Ὁ διάλογος αὐτός μπορεῖ νά θεωρηθεῖ σταθμός στή νηπτική γραμματεία, καθώς ἀποτελεῖ τή διαφανέστερη ἀνάπτυξη τῆς θεωρίας περί νήψεως καί ἐκστάσεως τοῦ νοῦ, καί περιγράφει τήν κατάστασή του ὅταν ἐλλάμπεται ἀπό τό θεῖο φῶς κατά τήν προσευχή. Διακρίνει δέ μέ σαφήνεια καί προσοχή τά σημεῖα τῆς χάριτος ἀπ᾿ ἐκεῖνα τῆς πλάνης. Στά τέλη τοῦ 18ου αἰ., ἕνα σημαντικό ἀπόσπασμα τοῦ διαλόγου αὐτοῦ, λόγῳ τῆς σπουδαιότητας καί ὑψηλῆς πνευματικότητάς του, συμπεριλήφθηκε ἀπό τούς ἁγίους Μακάριο Κορίνθου καί Νικόδημο τόν Ἁγιορείτη στή Φιλοκαλία.
ΤΟ ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΜΕΝΟ ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙ ΤΟΥ ΑΓ. ΜΑΞΙΜΟΥ ΤΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΗ |
Ἀκούγοντας ἕνας μοναχός τόν ὅσιο Ἀκάκιο τόν
Καυσοκαλυβίτη νά ἐξυμνεῖ συνεχῶς τίς ἀρετές τοῦ ὁσίου Μαξίμου τοῦ Καυσοκαλύβη, ἔλαβε
τήν εὐλογία ἀπό τόν ὅσιο Ἀκάκιο καί ἔκτισε στήν ἀνατολική πλευρά τῆς Σκήτης
παρεκκλήσι στή μνήμη τοῦ ὁσίου Μαξίμου, στά 1732. Πρόκειται γιά τόν παλαιότερο
σωζόμενο ναό στά Καυσοκαλύβια. Σήμερα, μετά τήν πρόσφατη σχεδόν ἐκ βάθρων ἀνακαίνισή
του, τό παρεκκλήσι τοῦ Ἁγίου Μαξίμου λειτουργεῖται συχνά καί συνεχίζει νά
στέκεται ἀκλόνητο πάνω στά βράχια γιά νά μᾶς θυμίζει τό ὄντως ὑπερφυσικό στοιχεῖο
ἀπό τόν Βίο τοῦ ὁσίου Μαξίμου, ὅτι ὁ Ὅσιος, δαμάζοντας τά πάθη του, εἶχε ἀποτινάξει
τή γήινη βαρύτητα καί μποροῦσε νά ἵπταται.