Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ ΜΟΝΑΧΟΣ ΕΥΘΥΜΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΥΔΑΣ ΠΑΡΟΙΚΟΣ ΣΤΗ ΣΚΙΑΘΟ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821

                                     
                                     τοῦ μακαριστοῦ π. Κωνσταντίνου Καλλιανοῦ (+ 29 Ἀπριλίου 2024)

Ὁ Ἁγιορείτης Εὐθύμιος Σταυρουδάς πάροικος στή Σκιάθο κατά τήν Ἐπανάσταση

          

Ἀφιερώνεται ἀπό τόν ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟ ΛΟΓΟ στή μνήμη τοῦ πολυσέβαστου συνεργάτη τοῦ ἱστολογίου μας, γνήσιου ἐκφραστή τῆς ὀρθόδοξης παράδοσης, μακαριστοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Κωνσταντίνου Καλλιανοῦ (1950-29 Ἀπριλίου 2024), κληρικοῦ τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Χαλκίδος, πού διακόνησε ἱερατικῶς ἐπί δεκαετίες τή νήσο Σκόπελο, συμβάλλοντας παράλληλα, μέ τίς ἐπιστημονικώτατες ἔρευνές του, στήν ἱστορία της.

 

Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΣΤΗ ΡΟΥΜΑΝΙΑ

 Άρθρο του μοναχού Παταπίου Καυσοκαλυβίτου που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ την Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου 2024.

  

Για την λήψη του άρθρου, πατήστε ΕΔΩ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΙΩΝ: ΕΙΣΟΔΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ

 Πατάπιος μοναχός Καυσοκαλυβίτης

Φθά­νο­ντας ἡ πο­ρεί­α μας πρός τό Πάσχα, στό ἀ­πο­κο­ρύ­φω­μά της, ἑ­ορ­τά­ζουμε σήμερα τήν θρι­αμ­βευ­τι­κή εἴ­σο­δο τοῦ Χρι­στοῦ στά Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα. Σήμερα, Κυριακή τῶν Βαΐων, ὑποδεχόμαστε κι ἐμεῖς τόν σιωπηλό, προβληματισμένο καί κατά πάντα περίλυπο Ἰησοῦ, πού εἰσέρχεται στήν Ἁγία Πόλη.

 Στήν ὀρθόδοξη εἰκονογραφία τῆς ἑορτῆς τῆς Κυ­ρι­α­κῆς τῶν Βα­ΐ­ων, ἄν σταθοῦμε μπροστά στήν εἰκόνα, θά παρατηρήσουμε ὅτι τό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ ἔχει μία περίσκεψη καί φαίνεται νά ἀπέχει ἀπό τά ὅσα συμβαίνουν γύρω του. Γι᾿ αὐτό καί σιωπᾶ⋅ δέν χαιρετᾶ⋅ δέν εὐλογεῖ⋅ δέν θαυματουργεῖ⋅ δέν προσέχει στά ὠσσανά. Ὅλ᾿ αὐτά γνωρίζει ὅτι εἶναι τά σημάδια μιᾶς μαρτυρικῆς πορείας πού μέλλει νά διανύσει.

  Γι᾿ αὐτό κι ἐμεῖς, δέν πρέ­πει νά πα­ρα­μεί­νου­με στούς πα­νη­γυ­ρι­σμούς τῆς ἡ­μέ­ρας αὐ­τῆς.

  Ὁ Χρι­στός ἐ­πεί­γε­ται νά σταυ­ρώ­σει τήν ἁ­μαρ­τί­α, γι­ά νά θα­να­τώ­σει τό θά­να­το καί νά ἀ­να­στή­σει τόν ἄν­θρω­πο.

  Ἄν ἐ­πι­θυ­μοῦ­με βα­θει­ά νά ἑ­νω­θοῦ­με μέ τόν Χρι­στό καί νά μπο­ρέ­σου­με νά βρε­θοῦ­με δί­πλα Του τή στι­γμή τῆς δό­ξας Του, ὁ­φεί­λου­με νά Τόν ἀ­κο­λου­θή­σου­με στό Πά­θος Του· νά συ­σταυ­ρω­θοῦ­με καί συ­ντα­φοῦ­με μ᾿ Αὐ­τόν.

  Ἔλεγε κάποτε ἕνας ἁγιορείτης γέροντας: «Ὁ Χριστός μᾶς θέλει λεβέντες καί παλληκάρια». Καί δέν ἐννοοῦσε τίποτα λιγότερο ἤ τίποτα περισσότερο ἀπό ἐκεῖνο πού ἐκφράζει ἡ φαινομενικά κοσμική αὐτή εἰκόνα: Δυνατό καί ἡρωϊκό ἄνθρωπο, γυμνασμένο στό σῶμα ἀλλά κυρίως στήν ψυχή, ἕτοιμο γιά ἀγῶνες, γιά ἤττες καί γιά νίκες.

  Γιατὶ ὅπως ὁ Χριστός, ἔτσι κι ἐμεῖς, ἀπὸ τὴ θλίψη τοῦ Σταυροῦ καὶ τοῦ πάθους, ἀπὸ τὸν πόνο καὶ τὸ θάνατο, φθάνουμε στὴ χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως, πρὸς τὴν ὁποία καὶ πορεύομαστε μὲ κουράγιο καὶ δύναμη.

  Στήν πορεία πρός τήν συνάντησή μας μέ τόν ἀναστημένο Χριστό, τόν Θεό μας, στόν ὁποῖο πρέπει κάθε δόξα, τιμή καί προσκύνηση, στούς αἰώνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν!

       Κα­λήν Ἀ­νά­στα­ση !

Θεομητορικό μονοπάτι προς το Πάσχα

Του γέροντος Παταπίου Καυσοκαλυβίτου

 

Ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος εἶναι ἕνα ἀέναο καί συνεχές ταξίδι. Ἕνα ἐσώτερο ταξίδι στά πιό οἰκεῖα σημεῖα τῆς καρδιᾶς μας. Εἶναι ἕνα πέρασμα.
Ἕνα παράθυρο μυστικό πού μᾶς τό ἀνοίγει ἡ ἴδια ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος καί αὐτή ἀναλαμβάνει νά μᾶς φέρει εἰς ἑαυτόν, νά σοῦ δείξει τόν τρόπο. Καί εἶναι ὁ τρόπος της, ἡ ὑπακοή στό θεῖο θέλημα.
«Βρές τήν πόρτα πού ὁδηγεῖ στήν καρδιά σου. Εἶναι ἡ ἴδια πόρτα πού ὁδηγεῖ καί στόν Θεό», μᾶς προτρέπει ὁ ἀββᾶς Ἰσαάκ ὁ Σύρος.
Μόνο πού στόν Ἀκάθιστο Ὕμνο, ἡ Μεσίτρια τοῦ σύμπαντος κόσμου, ἡ καθοδηγήτρια Ὑπεραγία Θεοτόκος, διακριτικά ἀνοίγει, πρός ὥρας, ὅλα τά καταπετάσματα καί ὅλες τίς πόρτες καί μᾶς ἀφήνει μέ ἐλευθερία καί χωρίς καταναγκασμό νά πλησιάσουμε καί νά νιώσουμε τή χάρη τοῦ Θεοῦ. Καί νά προχωρήσουμε πρός τό Πάσχα, πρός τήν Ὁδό, τήν διάβαση, τόν Χριστό.
 

Στή λειτουργική μας ζωή αὐτές οἱ Παρασκευές τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἀποτελοῦν μίαν ἀκόμη νησίδα εὐφροσύνης μέσα στήν Ἄνοιξη καί τήν προετοιμασία γιά τό Πάσχα, πού κάνει ὅλα τά ὡραῖα καί ὄμορφα νά φαίνονται κατορθωτά, εὐκολοπλησίαστα. Εἶναι ἕνα θεομητορικό μονοπάτι, πού μᾶς ὁδηγεῖ μέ ἀσφάλεια στή σταυροαναστάσιμη πορεία πρός τό Πάσχα.
Ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος εἶναι ἕνα ἀκόμη δῶρο τῆς Παναγίας στήν ἀνθρωπότητα, ἀλλά καί στόν καθένα μας προσωπικά, μέσα σ᾿ αὐτήν τήν ἐγκάρδια κοινότητα καί ἀτμόσφαιρα τῆς ἀκολουθίας αὐτῆς.

Μέ τήν εὐκαιρία λοιπόν τῆς ἀποψινῆς πανευφρόσυνης ἑορτῆς, ἄς εὐχηθοῦμε νά βρισκόμαστε ὅλοι κάτω ἀπό τήν θεομητορική σκέπη τῆς Παναγίας, ὥστε, ἑνωμένοι μαζί της, νά μποροῦμε καί ἐμεῖς νά ἀποκτήσουμε πνευματικούς ὀφθαλμούς γιά νά ἔχουμε αὐτογνωσία, νά βλέπουμε τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ, καθώς ἐπίσης καί τόν τρόπο μέσα ἀπό τόν ὁποῖον θά μπορέσει νά ἐπιτευχθεῖ ἡ ἀνάπλαση καί ἀναδημιουργία μας.

Γιά νά μπορέσουμε νά ἀκούσουμε κι ἐμεῖς τήν Παναγία νά μᾶς λέει, τό «Χαῖρε κι ἐσύ, ὑμνητά μου», πού ἄκουσε μία μέρα ἕνας εὐλαβής Ἁγιορείτης μοναχός, ὅταν στεκόμενος μέ καί υἱική στοργή καί ἀγάπη μπροστά στήν εἰκόνα τῆς Θεοτόκου, ἔψαλλε, ὅπως κι ἐμεῖς σήμερα, τούς Χαιρετισμούς πρός αὐτήν.

Ὁ Χριστός, ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, πού σαρκώθηκε ἀπό τήν Παρθένο Μαρία καί εἰσέβαλε στήν τραγική ἀνθρώπινη ἱστορία γιά νά μεταμορφώσει τά πάντα καί νά ἑνώσει τήν γῆ μέ τόν οὐρανό, εἴθε, διά πρεσβειῶν τῆς Κυρίας Θεοτόκου, νά μᾶς στέλνει πλούσια τήν χάρη καί τό ἔλεός Του!

Ἀπόσπασμα ὁμιλίας τοῦ συγγραφέα, πού πραγματοποιήθηκε στόν ἱερό ναό Ἁγίας Μαρίνης Ἄνω Ἡλιούπολης, τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν κατά τήν Ἀκολουθία τῶν Β΄ Χαιρετισμῶν, στίς 29 Μαρτίου 2024.

 

 

Πηγή: romfea.gr

ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΣΤΗΝ ΓΕΩΡΓΙΑ

 Άρθρο του μοναχού Παταπίου Καυσοκαλυβίτου που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ την Τετάρτη 27 Μαρτίου 2024.

   

Για την λήψη του άρθρου, πατήστε ΕΔΩ

ΤΟ ΣΤΑΥΡΟΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟ ΗΘΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

             

                     Τό σταυροαναστάσιμο ἦθος τῆς Ὀρθοδοξίας

                                                                     τοῦ μοναχοῦ Παταπίου Καυσοκαλυβίτου

 Μέ τήν χά­ρη τοῦ Θε­οῦ, ἡ ἀ­νη­φο­ρι­κή καί κο­πι­α­στι­κή πο­ρεί­α τῆς Με­γά­λης Τεσ­σα­ρα­κο­στῆς, πρός τή συ­νά­ντη­σή μας μέ τόν ἀ­να­στη­μέ­νο Χρι­στό, ἔφθασε ἤδη στό μέσον της. Τρίτη Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν καὶ ἡ Ἐκκλησία μας προβάλλει τὸν τίμιο Σταυρό, γιὰ νὰ ἐνισχυθοῦμε στὸν πνευματικὸ ἀγῶνα τῆς περιόδου αὐτῆς, πού εἶναι καιρός ὁ εὐπρόσδεκτος τῆς μετανοίας γιά ὅλους μας...

[...] Βλέ­πο­ντας καί προ­σκυ­νῶ­ντας εὐ­λα­βι­κά τό Σταυ­ρό τοῦ Χρι­στοῦ, ἀρ­χί­σα­με νά δι­α­κρί­νου­με τό φῶς τῆς Ἀ­να­στά­σε­ώς Του. Ὅ­ποι­ος θέ­λει νά ἀ­κο­λου­θή­σει τό δρό­μο πού ὁ­δη­γεῖ στόν ἀ­να­στη­μέ­νο Χρι­στό, πρέ­πει νά ἀρ­νη­θεῖ τόν ἑ­αυ­τό του καί νά ση­κώ­σει τό σταυ­ρό του, σταυ­ρώ­νο­ντας τόν ἐ­γω­κε­ντρι­σμό του καί τή φι­λαυ­τί­α του. Αὐτό τό μήνυμα λάβαμε μέ τήν χάρη τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ σήμερα, Κυ­ρι­α­κή τῆς Σταυ­ρο­προ­σκυ­νή­σε­ως, πού ἡ Ἐκκλησία μας γιορτάζει τήν προσκύνησή του... 

[...] Τό ἦθος τῆς ὀρθοδοξίας μας εἶναι σταυρώσιμο καί ἀναστάσιμο μαζί, μέ λίγα λόγια, σταυροαναστάσιμο. Σταυρός καί ἀνάσταση εἶναι τόσο ἀλληλένδυτα δεμένα μεταξύ τους στήν παράδοση μας, πού δέν μποροῦμε νά κάνουμε λόγο γιά Σταυρό χωρίς νά ἀτενίζουμε τήν Ἀνάσταση καί ἀντιστρόφως. Μέ τόν Σταυρό κατεπόθη ὁ θάνατος, μέ τόν Σταυρό εἴδαμε την ἀνάσταση, ἀλλά καί μέ τόν σταυρό τόν δικό μας θά δοῦμε μόνο ἀνάσταση προσωπική καί πραγματική. 

  «Ἡμεῖς κηρύττομεν Ἰησοῦν Χριστόν καί τοῦτον ἐσταυρωμένον καί τοῦτον δέ ἀναστάντα», διακυρήττει ὁ Ἀπόστολος.

 Αὐτόν τόν Ἐσταυρωμένο καί ἀναστάντα Ἰησοῦ Χριστό, ἀσπαζόμαστε καί προσκυνοῦμε σήμερα, τιμώντας καί ἀσπαζόμενοι τόν Τίμιο Σταυρό Του. Εἶναι ἡμέρα σταυροαναστάσιμη. Γιατί, ὄχι μόνο ἀντλοῦμε δύναμη καί ἐλπίδα στό μέσον τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ὄχι μόνο λαμβάνουμε ὑπόδειγμα σταυροαναστάσιμης βιοτῆς καί χαρμολύπης, ἀλλά κυρίως προκηρύττουμε τῆς Ἀναστάσεως τά τρόπαια, προεορτάζουμε τήν πασχαλινή πανήγυρη, ὁμολογοῦμε τήν βιωματική πεποίθηση πώς ὁ Χριστός ἀνέστη! 

  Αὐτή ἡ χαρά, ἡ πίστη ἄς φωτίσει καί ἄς χαράξει τήν καρδιά μας, ἀδελφοί μου και εἶναι γιά ὅλους ἐμᾶς πρόγευση τῆς Ἀναστάσεως, τῆς κλητῆς καί ἁγίας ἡμέρας τοῦ Πάσχα. 

 (Ἀποσπάσματα Ὁμιλιῶν τοῦ γέροντος Παταπίου Καυσοκαλυβίτου, στόν μητροπολιτικό ἱερό ναό Ἀναλήψεως τοῦ Σωτῆρος Κατερίνης καί Τιμίου Σταυροῦ Κατερίνης τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Κίτρους Κατερίνης καί Πλαταμῶνος, κατά τήν Κυριακή 7 Ἀπριλίου 2024. Οἱ φωτογραφίες προέρχονται ἐπίσης ἀπό τίς ἐκδηλώσεις αὐτές).

 

ΕΙΣΟΔΙΑ ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ

Οἱ συνεργάτες τοῦ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ

εὔχονται σέ ὅλους τούς ἀναγνῶστες καλή, εὐλογημένη καί καρποφόρο πνευματικά Μεγάλη Τεσσαρακοστή.

Ἑσπέρας, Μέγα Προκείμενον... ἤ τῆς κυρα-Σαρακοστῆς τὰ εἰσόδια

Τό μενεξεδί δειλινό, ἡ μεγάλη καμπάνα τοῦ πρώτου κατανυκτικοῦ ἑσπερινοῦ, κι ὕστερα ἡ μικρὴ ἡ σύναξη τῶν πιστῶν, τῶν ὅσων πιστῶν, ποὺ περιμένουν μὲ τὸ ἄκουσμα τοῦ Μεγἀλου Προκειμένου νὰ δοῦν κι ἐφέτος νὰ εἰσοδεύει ἡ Κυρὰ-Σαρακοστή. Σοβαρή, σιωπηλή, μὲ τὸ λιπόσαρκο κορμί της νὰ κινεῖται ἀνάλαφρα μέσα στὸ νυχτωμένο ναὸ ποὺ εὐωδιάζει θυμίαμα, μελισσοκέρι καὶ τὸ ἄρωμα ποὺ ἔμεινε ἀπό τὴν πρωϊνὴ τὴ λειτουργία. Ποιὸς ξέρει, ἴσως νὰ τὸ ἀναδίνει κι ὁ Ἀμνὸς τῆς Προηγιασμένης ποὺ περιμένει πάνω στὴ Ἁγία Τράπεζα «σφαγιασθῆναι καὶ δοθῆναι εἰς βρῶσιν τοῖς πιστοῖς» (βλ. Χερουβικὸ Μ. Σαββάτου)...

Ἑσπέρας προκείμενον, λοιπόν, «Μὴ ἀποστρέψεις τὸ πρόσωπόν σου ἀπὸ τοῦ παιδός σου ὅτι θλίβομαι...». Οἱ στίχοι ἀκτινοβολοῦν μὲ ἀκρίβεια στὶς ψυχὲς τὸ φῶς τῆς Ἀναστάσεως, ποὺ ἄν καὶ ἀργεῖ, ἀχνοφέγγει στὸ βάθος τοῦ χρόνου, τοῦ χρόνου ποὺ ἄρχισε νὰ ντύνεται ἀπό ἀπόψε τὰ μώβ τοῦ πένθους. Μέχρι νὰ σκορπιστοῦν οἱ δάφνες καὶ τὰ ἄνθη τοῦ Μ. Σαββάτου στὸ «Ἀνάστα ὁ Θεός...», μαζὶ μὲ τὸ φωτεινό, τὸ ἀνοιξιάτικο χαμόγελο. Μέχρι τότε ὅμως...

Μέχρι τότε ὁ δρόμος εἶναι μακρὺς καὶ ἀνηφορικὸς. Κάπου-κάπου, σιμὰ στὰ βράδυα τῶν Χαιρετισμῶν, στὰ χαρμολυπικὰ τὰ Σάββατα καὶ τὶς φωτεινὲς τὶς Κυριακές, ξαποσταίνουμε, ὡς τὸ βράδυ τῆς Κυριακῆς ὅμως, ποὺ θ᾿ ἀκουστεῖ καὶ πάλι τὸ Μέγα Προκείμενο. Τότε, λοιπόν, θὰ περάσει ἀπό ἐμπρὸς μας ξανὰ ἡ Κυρα-Σαρακοστή, γιὰ νὰ μᾶς θυμίζει τὴν παρουσία της κι ἐμεῖς θὰ φυτέψουμε στὴν ψυχὴ μας ἄλλον ἔνα σπόρο ὑπομονῆς, καθὼς θὰ συλλαβίζουμε τὴν εὐχὴ τοῦ ''Ἁγίου τῆς κατανύξεως'', τοῦ ὁσίου Ἐφραὶμ τοῦ Σύρου. «Ναὶ, Κύριε, πνεῦμα ὑπομονῆς χάρισαί μοι..»

Ὅταν μὲ τὴ νύχτα ποὺ ἔρχεται, ἐπιστρέφουμε στὰ σπίτια μας, νοιώθουμε νὰ μᾶς συντροφεύει ἡ Κυρα-Σαρακοστὴ καὶ νὰ θρονιάζεται σὲ περίοπτη θέση, ἀφοῦ προηγουμένως μαζέψει ὅλα τὰ ἐδέσματα τῆς Τυρινῆς καὶ μᾶς θυμίσει τὸ τραγούδι ποὺ τὸ ἔλεγαν οἱ παλιὲς οἱ γιαγιές, ποὺ σήμερα δὲν ὑπαρχουν πιὰ καὶ μόνο τὰ λόγια τους περπατοῦν ἀνάμεσά μας, ὅπως οἱ σεβάσμιοι οἱ ἴσκιοι τους...

«Πάει οὑ κριάτους πέθανι / ψυχουμαχάει κι οὑ τύρους / κι παίρνει τὴ περηφανιά οὑ σκόρδους κι οὑ κρουμύδους».

Ἀπό κεῖ καὶ πέρα, ἀφοῦ μᾶς σερβίρει τὰ εὐώδη νηστίσιμα καὶ ντύσει τὸ σπίτι μὲ τῆς χαρμολύπης τὸ χιτῶνα, μᾶς ὁδηγεῖ στὸ εἰκονοστάσι καὶ μὲ περισσὴ φροντίδα μᾶς δείχνει τὴ Σταύρωση καὶ τὴν εἰς Ἅδου Κάθοδο τοῦ Κυρίου, γιὰ νὰ μᾶς φιλέψει μετὰ τὴν ἐλπίδα, ὅπως ὁ παπᾶς τὸ ἀντίδωρο στὴν Προηγιασμένη...

π. Κωνσταντῖνος Καλλιανός. Σκόπελος