ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ ΛΟΓΙΟΙ - ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΣΜΥΡΝΑΚΗΣ

 ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΣΜΥΡΝΑΚΗΣ

ΠΗΓΗ: Ἁγιορειτική Ἐστία

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ. ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ

 

ΚΑΛΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ !

 

Νε­κρός πά­νω στόν Σταυ­ρό, ἔ­ξω ἀ­πό τά τεί­χη τῆς Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ,

 καί με­τά τήν Ἀ­νά­στα­σή Του, τήν τρί­τη ἡ­μέ­ρα «κα­τά τάς Γρα­φά­ς»,

ὁ Χρι­στός συ­νε­χί­ζει νά πε­θαί­νει καί νά ἀ­να­σταί­νε­ται, μυ­στι­κά, μυ­στη­ρι­α­κά,

 μέ­χρι τό τέ­λος τοῦ κό­σμου τού­του 

μα­ζί μέ κά­θε ἄν­θρω­πο, τοῦ ὁ­ποί­ου «ἐ­νε­δύ­θη­» τό πρό­σω­πο.

 Δέν ἔ­χου­με λοι­πόν πα­ρά νά ἀ­να­ση­κώ­σου­με τή βα­ρι­ά πλά­κα τῆς πέ­τρι­νης καρ­δι­ᾶς μας

 πού σκε­πά­ζει μέ­σα μας, ὡς ἄλ­λος τά­φος, τόν Κύ­ρι­ο τῆς ζω­ῆς καί τοῦ θα­νά­του. 

Τό­τε Αὐ­τός, δί­χως ἄλ­λο, θά ἐ­γερ­θεῖ, ὅ­πως καί τή νύ­κτα ἐ­κεί­νη ὅ­που τά 

πά­ντα πε­πλή­ρω­ται φω­τός, οὐ­ρα­νός τε καί γῆ καί τά κα­τα­χθό­νι­α,

 ὅπως ψάλλουμε στόν ἀ­να­στά­σι­μο κα­νό­να, συ­νε­γεί­ρο­ντας κι ἐ­μᾶς

 μέ τή λυ­τρω­τι­κή Του πα­ρου­σί­α.

                                                                                 π. Πατάπιος Καυσοκαλυβίτης

                                Καλήν Ἀνάσταση!   

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΙΩΝ: ΕΙΣΟΔΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ

 Κυριακή τῶν Βαΐων:

 Εἰσοδεύοντας μέ τόν Χριστό στή Μεγάλη Ἑβδομάδα

Η ΒΑΙΟΦΟΡΟΣ. ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΑ ΣΤΟ ΚΥΡΙΑΚΟ ΤΗΣ ΣΚΗΤΗΣ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΩΝ. 18ος  ΑΙ. 

       τοῦ μοναχοῦ Παταπίου Καυσοκαλυβίτου

   Μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ βρισκόμαστε στή ἀρχή τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος. Φθά­νο­ντας ἡ πο­ρεί­α μας πρός τό Πάσχα, στό ἀ­πο­κο­ρύ­φω­μά της, ἑ­ορ­τά­ζουμε ἤδη τήν Κυριακή τῶν Βαΐων τήν θρι­αμ­βευ­τι­κή εἴ­σο­δο τοῦ Χρι­στοῦ στά Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα, ὁπότε ὑποδεχόμαστε κι ἐμεῖς τόν σιωπηλό, προβληματισμένο καί κατά πάντα περίλυπο Ἰησοῦ, πού εἰσέρχεται στήν Ἁγία Πόλη.

   Στήν ὀρθόδοξη εἰκονογραφία τῆς ἑορτῆς τῆς Κυ­ρι­α­κῆς τῶν Βα­ΐ­ων, ἄν σταθοῦμε μπροστά στήν εἰκόνα, θά παρατηρήσουμε ὅτι τό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ ἔχει μία περίσκεψη καί φαίνεται νά ἀπέχει ἀπό τά ὅσα συμβαίνουν γύρω του. Γι᾿ αὐτό καί σιωπᾶ⋅ δέν χαιρετᾶ⋅ δέν εὐλογεῖ⋅ δέν θαυματουργεῖ⋅ δέν προσέχει στά Ὠσσανά. Ὅλ᾿ αὐτά γνωρίζει ὅτι εἶναι τά σημάδια μιᾶς πορείας πού μέλλει νά διανύσει.

   Γι᾿ αὐτό κι ἐμεῖς, δέν πρέ­πει νά πα­ρα­μεί­νου­με στούς πα­νη­γυ­ρι­σμούς τῆς ἡ­μέ­ρας αὐ­τῆς. Ὁ Χρι­στός ἐ­πεί­γε­ται νά σταυ­ρώ­σει τήν ἁ­μαρ­τί­α, γι­ά νά θα­να­τώ­σει τό θά­να­το καί νά ἀ­να­στή­σει τόν ἄν­θρω­πο. Ἄν ἐ­πι­θυ­μοῦ­με βα­θει­ά νά ἑ­νω­θοῦ­με μέ τόν Χρι­στό καί νά μπο­ρέ­σου­με νά βρε­θοῦ­με δί­πλα Του τή στι­γμή τῆς δό­ξας Του, ὁ­φεί­λου­με νά Τόν ἀ­κο­λου­θή­σου­με στό Πά­θος Του· νά συ­σταυ­ρω­θοῦ­με καί συ­ντα­φοῦ­με μ᾿ Αὐ­τόν.

  Πρέ­πει νά ἔ­χου­με συ­νε­χῶς πνευ­μα­τι­κή ἐ­γρή­γορ­ση καί νά μήν εἴ­μα­στε ρά­θυ­μοι σάν τίς «μω­ρές» ἐ­κεῖ­νες Παρ­θέ­νες τῆς πα­ρα­βο­λῆς, μι­ά πού ὁ Νυμ­φί­ος ἔρ­χε­ται «ἐν τῷ μέ­σῳ τῆς νυ­κτός». Βέ­βαι­α ὁ νυμ­φί­ος τῆς ψυ­χῆς μας Χρι­στός, ἔρ­χε­ται πά­ντο­τε καί μέ πολ­λές μορ­φές, κά­θε στι­γμή τῆς ζω­ῆς μας. Ἄς εἴ­μα­στε λοι­πόν ἄ­γρυ­πνοι πνευ­μα­τι­κά καί ἄς ἀ­γω­νι­ζό­μα­στε, ὥ­στε νά μή μεί­νου­με ἔ­ξω ἀ­πό τήν Βα­σι­λεί­α Του.

   Ὁ Κύ­ρι­ος, πρίν ἀ­πό τό Μυ­στι­κό Δεῖ­πνο, ζώ­στη­κε τό «λέ­ντι­ο­ν» καί ἔ­πλυ­νε τά πό­δι­α τῶν μα­θη­τῶν Του, δεί­χνο­ντάς μας ὅ­τι ὁ δρό­μος πού ὁ­δη­γεῖ στή θέ­ω­ση, περ­νά­ει ἀ­πό τήν πύ­λη τῆς τα­πει­νώ­σε­ως καί τῆς ἐν Χρι­στῷ κοι­νω­νί­ας μέ τό συ­νάν­θρω­πο (Ἀκολουθία τοῦ Νι­πτῆρος). Μό­νο ἔ­τσι θά μπο­ρέ­σου­με νά συμ­με­τέ­χου­με στό κα­τε­ξο­χήν μυ­στή­ρι­ο τῆς συ­να­ντή­σε­ως τοῦ ἀν­θρώ­που μέ τόν Χρι­στό, πού εἶ­ναι καί τό κέ­ντρο τῆς ζω­ῆς τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας· τό μυστήριο τῆς Θεί­ας Εὐ­χα­ρι­στί­ας (Με­γά­λη Πέ­μπτη).

   Συ­μπο­ρευ­ό­με­νοι νο­ε­ρά μέ τόν Χρι­στό στό δρό­μο γι­ά τόν Γολ­γο­θᾶ, ἄς στα­θοῦ­με κι ἐ­μεῖς κά­τω ἀ­πό τό Σταυ­ρό. Κι ἐ­κεῖ πού Ἐ­κεῖ­νος θά σταυ­ρώ­νε­ται γι­ά τίς δι­κές μας ἁ­μαρ­τί­ες, ἄς σταυ­ρώ­σου­με τά πά­θη μας· «Τάς αἰ­σθή­σεις ἡ­μῶν κα­θα­ράς τῷ Χρι­στῷ πα­ρα­στή­σω­μεν, καί ὡς φί­λοι τάς ψυ­χάς ἡ­μῶν θύ­σω­μεν δι’ αὐ­τόν, καί μή ταῖς με­ρί­μναις τοῦ βί­ου, συ­μπνι­γῶ­μεν ὡς ὁ Ἰ­ού­δας...» θά ψάλλουμε στό α΄ ἀ­ντί­φω­νο τῆς Ἀ­κο­λου­θί­ας τῶν Πα­θῶν. Τό ἦθος τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι σταυροαναστάσιμο.

    Νε­κρός πά­νω στό Σταυ­ρό, ἔ­ξω ἀ­πό τά τεί­χη τῆς Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ, καί με­τά τήν Ἀ­νά­στα­σή Του, τήν τρί­τη ἡ­μέ­ρα «κα­τά τάς Γρα­φά­ς», ὁ Χρι­στός συ­νε­χί­ζει νά πε­θαί­νει καί νά ἀ­να­σταί­νε­ται, μυ­στι­κά, μυ­στη­ρι­α­κά, μέ­χρι τό τέ­λος τοῦ κό­σμου τού­του μα­ζί μέ κά­θε ἄν­θρω­πο, τοῦ ὁ­ποί­ου «ἐ­νε­δύ­θη­» τό πρό­σω­πο.

  Δέν ἔ­χου­με λοι­πόν πα­ρά νά ἀ­να­ση­κώ­σου­με τή βα­ρι­ά πλά­κα τῆς πέ­τρι­νης καρ­δι­ᾶς μας πού σκε­πά­ζει μέ­σα μας, ὡς ἄλ­λος τά­φος, τόν Κύ­ρι­ο τῆς ζω­ῆς καί τοῦ θα­νά­του. Τό­τε Αὐ­τός, δί­χως ἄλ­λο, θά ἐ­γερ­θεῖ, ὅ­πως καί τή νύ­κτα ἐ­κεί­νη ὅ­που τά «πά­ντα πε­πλή­ρω­ται φω­τός, οὐ­ρα­νός τε καί γῆ καί τά κα­τα­χθό­νι­α», ὅπως ψάλλουμε στόν ἀ­να­στά­σι­μο κα­νό­να, συ­νε­γεί­ρο­ντας κι ἐ­μᾶς μέ τή λυ­τρω­τι­κή Του πα­ρου­σί­α.

   Ὁ κα­θέ­νας πού, ἔ­στω καί γι­ά μί­α μό­νο φο­ρά, ἔ­ζη­σε αὐ­τή τή νύ­χτα «τή σω­τή­ρι­ο, τή φω­ταυ­γή καί λα­μπρο­φό­ρο», καί πού γεύ­τη­κε ἐ­κεί­νη τή μο­να­δι­κή χα­ρά, γνω­ρί­ζει ὅ­τι τό Πά­σχα εἶ­ναι κά­τι πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­πό μί­α ἑ­ορ­τή· πο­λύ πέ­ρα ἀ­πό μί­α ἐ­τή­σι­α ἀ­νά­μνη­ση ἑ­νός ἱ­ε­ροῦ γε­γο­νό­τος πού πέ­ρα­σε.

  Τό Πά­σχα μᾶς εἰ­σά­γει σ᾿ ἕ­ναν ἄλ­λο αἰ­ώ­να, σέ μί­α νέ­α δι­ά­στα­ση πού προ­α­ναγ­γέ­λει τόν ἀ­να­με­νό­με­νο κό­σμο· Βα­σι­λεί­α πού εἶ­ναι ἤ­δη πα­ροῦ­σα, μυ­στι­κά καί ὀ­ντο­λο­γι­κά ἀ­νά­με­σά μας·  «Ὦ Πά­σχα τό μέ­γα καί ἱ­ε­ρώ­τα­τον, Χρι­στέ. Ὦ Σο­φί­α καί Λό­γε τοῦ Θε­οῦ καί Δύ­να­μις· δί­δου ἡ­μῖν ἐ­κτυ­πώ­τε­ρον Σοῦ με­τα­σχεῖν ἐν τῇ ἀ­νε­σπέ­ρῳ ἡ­μέ­ρᾳ τῆς Βα­σι­λεί­ας Σου­», θά ψάλλουμε στόν ἀ­να­στά­σι­μο κα­νό­να.

  Τό Πά­σχα πα­νη­γυ­ρί­ζου­με τήν Ἀ­νά­στα­ση τοῦ Χρι­στοῦ· «θα­νά­του τήν νέ­κρω­ση, Ἄ­δου τήν κα­θαί­ρε­σιν, ἄλ­λης βι­ο­τῆς τῆς αἰ­ω­νί­ου ἀ­παρ­χήν...», ὅ­πως θά ψάλ­λου­με στόν ἀ­να­στά­σι­μο Ὄρ­θρο. Καί αὐ­τή ἡ «ἄλ­λη βι­ο­τή», ἡ νέ­α ζω­ή πού πρίν δύ­ο χι­λι­ά­δες χρό­νι­α «ἀ­νέ­τει­λεν ἐκ τοῦ τά­φου», προ­σφέρ­θη­κε σ᾿ ὅ­λους μας.

  Ὅ­λοι ὅ­σοι πι­στεύ­ου­με στόν ἀ­να­στη­μέ­νο Χρι­στό, λά­βα­με τό δῶ­ρο αὐ­τῆς τῆς νέ­ας ζω­ῆς κα­θώς καί τή δύ­να­μη νά τήν ἀ­πο­δε­χθοῦ­με καί νά ζή­σου­με δι­ά μέ­σου της· τή δύ­να­μη νά ἀ­ντι­με­τω­πί­σου­με κά­θε κα­τά­στα­ση αὐ­τοῦ τοῦ κό­σμου, ἀ­κό­μα καί αὐ­τόν τόν ἴ­δι­ο τό θά­να­το· μι­ά πού μέ τό δι­κό του σταυ­ρι­κό θά­να­το ὁ Χρι­στός, ἄλ­λα­ξε τή φύ­ση ἀ­κρι­βῶς τοῦ θα­νά­του. Τόν ἔ­κα­νε πέ­ρα­σμα-δι­ά­βα­ση-«Πά­σχα» στή Βα­σι­λεί­α τῶν Οὐ­ρα­νῶν, με­τα­μορ­φώ­νο­ντας τή δρα­μα­τι­κό­τε­ρη καί τρα­γι­κό­τε­ρη στι­γμή τοῦ ἀν­θρώ­που σέ αἰ­ώ­νι­ο θρί­αμ­βο. Μέ τό «θα­νά­τῳ θά­να­τον πα­τή­σας», ὁ Χρι­στός μᾶς ἔ­κα­νε με­τό­χους τῆς Ἀ­να­στά­σε­ώς Του. 

  Τό Πά­σχα εἶ­ναι ἡ θύ­ρα, ἀ­νοι­χτή κά­θε χρό­νο, πού ὁ­δη­γεῖ στήν ὑ­πέρ­λα­μπρη Βα­σι­λεί­α τῶν Οὐ­ρα­νῶν. Εἶ­ναι ἡ πρό­γευ­ση τῆς αἰ­ώ­νι­ας καί ἀ­πε­ρί­γρα­πτης χα­ρᾶς καί εὐ­φρο­σύ­νης πού πε­ρι­μέ­νει ὅ­σους, ἀ­φοῦ συ­σταυ­ρώ­θη­καν μέ τόν Χρι­στό, συ­να­να­στή­θη­καν μα­ζί Του, ἀ­πό τή νέ­κρω­ση πού εἶ­χαν ἐ­πι­φέ­ρει στή ψυ­χή τους τά πά­θη..

    Γιατὶ ὅπως ὁ Χριστός, ἔτσι κι ἐμεῖς, ἀπὸ τὴ θλίψη τοῦ Σταυροῦ καὶ τοῦ πάθους, ἀπὸ τὸν πόνο καὶ τὸ θάνατο, φθάνουμε στὴ χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως, πρὸς τὴν ὁποία καὶ πορεύομαστε μὲ κουράγιο καὶ δύναμη.

  Στήν πορεία πρός τήν συνάντησή μας μέ τόν ἀναστημένο Χριστό, τόν Θεό μας, στόν ὁποῖο πρέπει κάθε δόξα, τιμή καί προσκύνηση, στούς αἰώνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν!   Κα­λήν Ἀ­νά­στα­ση !                            

 

                                                                  μοναχός Πατάπιος Καυσοκαλυβίτης

    ΠΗΓΗ:  ΡΟΜΦΑΙΑ

 

 

ΣΥΝΤΑΓΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΘΩΝΙΚΟ ΛΑΧΑΝΟΚΗΠΟ 4

 ΜΟΣΧΟΙ ΧΤΑΠΟΔΙΟΥ ΜΕ ΑΓΡΙΑ ΧΟΡΤΑ ΛΕΜΟΝΑΤΟΙ   

Συνταγή γιά τά Σαββατοκύριακα τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς.

Ὑλικά:

Μόσχοι χταποδιοῦ.   

Ἄγρια χόρτα (ζοχοί, σέσκουλα, καυκαλήθρες, ραδίκια).

Καρότα, σέλινο, μαϊντανός, μάλαθρο, κρεμμύδια, φρέσκα κρεμμυδάκια.

Λεμόνια.

    

Πρῶτα βράζουμε τούς μόσχους χταποδιοῦ, τούς ὁποίους πρίν ἔχουμε καθαρίσει καλά. Χρειάζεται ἀρκετό βράσιμο, ὁπότε προσθέστε ἀρκετό νερό. Ἄλλωστε, τό ζουμί πού θά προκύψει θά ἀξιοποιηθεῖ. Μετά τό βράσιμο, στραγγίζουμε τά θαλασσινά σέ σουρωτήρι γιά νά κρυώσουν καί στή συνέχεια, τά τεμαχίζουμε σέ μικρότερα κομμάτια.

Παράλληλα, ἔχουμε ἤδη βράσει τά ἄγρια χόρτα τοῦ κήπου καί τά ἔχουμε στραγγίξει. Στή συνέχεια, τεμαχίζουμε τά βρασμένα χόρτα μέ τό μαχαίρι σέ μικρότερα κομμάτια. Ὅσον ἀφορᾶ τά λεμόνια (πού χρειάζονται ἀρκετά) τά ἔχουμε ἤδη στύψει.

                                         

Ἐκτέλεση:

 Βάζουμε στό νταβά (σέ χαμηλό μαγειρικό σκεῦος) νά τσιγαριστοῦν σέ ἐλαιόλαδο, πρῶτα τά κρεμμύδια (πού τά ἔχουμε κόψει σέ ροδέλλες), τόν ψιλοκομμένο μαϊντανό καί τά ψιλοκομμένα φρέσκα κρεμμυδάκια. Σβήνουμε μέ ἕνα ποτήρι κόκκινο κρασί. Στή συνέχεια, προσθέτουμε νερό καί μόλις πάρει βράση, προσθέτουμε καρότα (κομμένα σέ ροδέλλες), τά χόρτα, ἁλάτι καί πιπέρι, τό μάλαθρο ψιλοκομμένο, καί τέλος, τούς μόσχους. Στή μέση τοῦ βρασίματος προσθέτουμε καί τό ζουμί ἀπό τά βρασμένα θαλασσινά, ἐλαιόλαδο, καί ξερά φύλλα δάφνης μαζί μέ ἕνα φύλλο κανέλλας. Μετά 30΄ περίπου βρασίματος, καί πρίν ὁλοκληρώσουμε, περιχύνουμε τόν χυμό τῶν λεμονιῶν.

  

Συνοδεύουμε μέ τηγανητές πατάτες, ταραμοσαλάτα γαρνιρισμένη μέ λιαστή ντομάτα καί κάπαρη καί κρασάκι, εὐχαριστώντας συνάμα τόν Θεό γιά ὅσα μᾶς προσφέρει. Καλή ὄρεξη!

                                                                                π. Πατάπιος Καυσοκαλυβίτης

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΣΥΝΤΑΓΕΣ:

 ΣΥΝΤΑΓΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΘΩΝΙΚΟ ΛΑΧΑΝΟΚΗΠΟ 1: Ψάρι ἁγιορείτικο στόν νταβά μέ κολοκυθάκια καί πιπεριές

 ΣΥΝΤΑΓΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΘΩΝΙΚΟ ΛΑΧΑΝΟΚΗΠΟ 2: Σαλάτα μέ γλυστρίδα, πιπεριές καί ντοματάκια

 ΣΥΝΤΑΓΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΘΩΝΙΚΟ ΛΑΧΑΝΟΚΗΠΟ 3: Σμέρνα στόν νταβᾶ μέ κολοκυθάκια

Η απέραντη Θεομητορική αγκαλιά του Ακαθίστου Ύμνου

Πατάπιος μοναχός  Καυσοκαλυβίτης

Ἀφιερωμένο στή μνήμη τοῦ εὐλαβεστάτου ἱερομονάχου Χρυσάνθου Ἁγιαννανίτου 

(+15 Ἀπριλίου 2021)

Στή λειτουργική ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας οἱ Παρασκευές τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἀποτελοῦν μία νησίδα εὐφροσύνης μέσα στήν Ἄνοιξη καί τήν προετοιμασία γιά τό Πάσχα, πού κάνει ὅλα τά ὡραῖα καί ὄμορφα νά φαίνονται κατορθωτά, εὐκολοπλησίαστα.

Εἶναι ἕνα θεομητορικό μονοπάτι, πού μᾶς ὁδηγεῖ μέ ἀσφάλεια στή σταυροαναστάσιμη πορεία πρός τό Πάσχα.

Ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος εἶναι ἕνα ἀκόμη δῶρο τῆς Παναγίας στήν ἀνθρωπότητα ἀλλά καί στόν καθένα μας προσωπικά, μέσα σ᾿ αὐτήν τήν ἐγκάρδια κοινότητα καί ἀτμόσφαιρα τῆς ἀκολουθίας αὐτῆς.

Μέ τή Θεοτόκο ὁ κόσμος ξαναφωτίστηκε, ἔγινε καινός, καινούργιος. Ἔγινε τό σπίτι μας. Μποροῦμε νά ζήσουμε, νά σωθοῦμε ἀπό τόν Υἱό της καί Θεό μας.

Μποροῦμε νά ἀπολαύσουμε τήν υἱοθεσία, νά ξαναγίνουμε παιδιά τοῦ Θεοῦ, καί κατά θέσιν, παιδιά τῆς Ἀειπαρθένου, τήν ὁποῖα ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μᾶς ἐμπιστεύθηκε, διά μέσου τοῦ εὐαγγελιστῆ Ἰωάννη, ὡς μητέρα τῶν Χριστιανῶν.

Στή θεομητορική φιλολογία, βρίσκουμε ἀπέραντο λειμώνα γεμᾶτο ἄνθη, μέ τά ὁποῖα ἡ πίστη καί ἡ εὐλάβεια τῶν χριστιανῶν στεφανώνουν τό πανάγιο πρόσωπό της καί ἐγκωμιάζουν τό ὑπερύμνητο ὄνομά της, ζητώντας παράλληλα τήν ἱκεσία καί τήν πρεσβεία της πρός τόν Χριστό γιά τό ἔλεός Του καί γιά τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς.

Ἡ στοργή καί ἡ προστασία τῆς Θεοτόκου γιά τό γένος τῶν ἀνθρώπων γεμίζει εὐγνωμοσύνη καί ἐλπίδα τούς πιστούς, οἱ ὁποῖοι προστρέχουμε στούς ἀμέτρητους ναούς πού εἶναι ἀφιερωμένοι στήν χάρη της, γιά νά προσκυνήσουμε τίς θαυματουργές καί χαριτόβρυτες ἱερές εἰκόνες της, ἀφοῦ αὐτήν βρίσκουμε «μετά Θεόν καταφυγή».

Ὁ οὐρανός προσεγγίζεται μόνο μέσα ἀπό τήν μητρική της ματιά.

Ἡ Παναγία ἔχει τήν δύναμη νά μᾶς βοηθήσει σ᾿ ὅλα μας τά προβλήματα λόγω τῆς σχέσεώς της μέ τόν Κύριο καί Υἱό της.

Εἶναι ἕτοιμη νά εἰσακούσει κάθε αἴτημα πού εἶναι γιά τό συμφέρον μας. Καί ἰδιαίτερα σήμερα, ἐν μέσω τῆς πανδημίας, πού ἐπέτρεψε ὁ Κύριος ὡς παγκόσμιο, πάνδημο ἐπιτίμιο, πρός μετάνοιά μας.

Ἄς τήν παρακαλέσουμε, καί σίγουρα δέν θά διαψευστοῦμε.

 

Πηγή: ΡΟΜΦΑΙΑ

12 ΑΠΡΙΛΙΟΥ. ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΦΟΡΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΑΚΑΚΙΟΥ ΤΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ

 

ΙΕΡΑ ΛΕΙΨΑΝΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΑΚΑΚΙΟΥ ΤΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ ΣΤΗΝ ΚΑΛΥΒΗ ΑΓ. ΑΚΑΚΙΟΥ

Ο ΑΓ. ΑΚΑΚΙΟΣ Ο ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ. ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ ΧΡΥΣΟΚΕΝΤΗΤΗΣ ΠΟΔΕΑΣ. 2021