ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗ ΣΚΗΤΗ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

                              

                                                                                                                                                            

Οἱ ἀ­σκη­τι­κές μορ­φές πού ἀκροθιγῶς πα­ρου­σι­ά­ζουμε σήμερα στήν ἀγάπη σας, μέ τήν αὐ­θεν­τι­κό­τητα τῆς ἁ­πλό­τη­τας καί τή γνη­σι­ό­τητα τοῦ ἀ­πα­ρα­χά­ρα­κτου μο­να­χι­κοῦ τους βίου, ἐ­πα­λη­θεύ­ουν δι­αρ­κῶς τό μυ­στή­ριο τῆς πί­στεως καί ἐ­πι­βε­βαι­ώ­νουν τήν πα­ρου­σία τοῦ Θεοῦ στόν κό­σμο μας, πι­στο­ποι­ῶν­τας τή δυ­να­τό­τητα πού ἔ­χουμε οἱ ἄν­θρω­ποι γιά κοι­νω­νία μέ τόν Θεό καί με­τοχή στήν αἰ­ω­νι­ό­τητα.

   Οἱ ἐ­νά­ρε­τοι Καυ­σο­κα­λυ­βῖ­τες γέ­ρον­τες τῶν δύο τε­λευ­ταίων αἰ­ώ­νων συ­νέ­χι­σαν τήν ὑ­περ­χι­λι­ετῆ πα­ρά­δοση τοῦ ἁ­γι­ω­νύ­μου Ὄ­ρους καί προ­στέ­θη­καν στή χρυσή ἁ­λυ­σίδα τῶν ὁ­σίων Πα­τέ­ρων·

 ἄλ­λω­στε ὁ ἁ­γι­ο­ρεί­τι­κος χρό­νος μόνο μέ τήν αἰ­ω­νι­ό­τητα θά μπο­ροῦσε νά εἶ­ναι συγ­χρο­νι­σμέ­νος.

 [...]  Ἡ σκήτη, ὡς ὀρ­γα­νω­μέ­νος μο­να­στι­κός οἰ­κι­σμός, ἱ­δρύ­θηκε στίς ἀρ­χές τοῦ 18ου αἰ. ἀπό τόν ὅ­σιο Ἀ­κά­κιο τόν Καυ­σο­κα­λυ­βίτη. Ὁ ὅ­σιος Ἀ­κά­κιος ἦρθε ἐδῶ στά 1680 καί κα­τοί­κησε στό Σπή­λαιο πού βρί­σκε­ται στήν ἀ­να­το­λική πλευρά τῆς Σκή­της. Ὁ μι­κρός ἀλλά τόσο κα­θα­γι­α­σμέ­νος χῶ­ρος τοῦ Σπη­λαίου δέν κα­τά­φερε νά κα­λύ­ψει τίς με­γα­λό­φω­νες βρον­τές τῆς ἀ­ρε­τῆς καί τῆς ἁ­γι­ό­τη­τάς του. Τά χα­ρί­σματά του ἔ­γι­ναν γνω­στά τόσο στό Ἅ­γιον Ὄ­ρος ὅσο κι ἔξω ἀπ' αὐτό. Μο­να­χοί ἀπό παν­τοῦ, ἦρ­θαν γιά νά ἔ­χουν τόν Ὅ­σιο ὡς Γέ­ροντά τους καί ἔ­κτι­σαν μι­κρές κα­λύ­βες γύρω ἀπό τό Σπή­λαιο. Ὅ­ταν ἀρ­γό­τερα οἱ μο­να­χοί αὐ­ξή­θη­καν πολύ σέ ἀ­ρι­θμό, ὁ ὅσιος Ἀκάκιος ὀρ­γά­νωσε τό μο­να­στικό τους οἰ­κι­σμό σέ σκήτη, ὁ­ρί­ζον­τας καί Τυ­πικό πού θά ἀ­κο­λου­θεῖ ὁ τρό­πος τῆς ζωῆς τους. Ἔτσι ἱ­δρύ­θηκε ἡ Σκήτη πού ἀ­φι­ε­ρώ­θηκε στήν Ἁ­γία Τρι­άδα.

[...]  Ἔλεγε κά­ποτε ὁ ὅσιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης σέ ἐ­πι­σκέ­πτες του στό Μήλεσι: «Στό Ἅ­γιον Ὄ­ρος δύο ἡ ὥρα γί­νε­ται ξε­ση­κω­μός. Αἰ­σθα­νό­μουνα δέος τήν ὥρα ἐ­κείνη. Ἡ προ­σευχή ἔ­σειε τόν τόπο, τόν πνευ­μα­τικό κό­σμο. Τό Ἅ­γιο Πνεῦμα ἐρ­χό­ταν καί πλημ­μύ­ριζε μέ οὐ­ρά­νια χαρά τίς ψυ­χές τῶν μο­να­χῶν». Καί λέ­γον­τας αὐτά, ἄ­φησε ἕνα ἀ­φυ­πνι­στικό μή­νυμα:

 «Καί τώρα τό Ἅ­γιο Πνεῦμα θέ­λει νά μπεῖ στίς ψυ­χές μας, ὅ­πως καί τότε, ἀλλά σέ­βε­ται τήν ἐ­λευ­θε­ρία μας, δέν θέ­λει νά τήν πα­ρα­βι­ά­σει. Πε­ρι­μέ­νει νά τοῦ ἀ­νοί­ξουμε μό­νοι μας τήν πόρτα καί τότε θά μπεῖ στήν ψυχή μας καί θά τήν με­τα­μορ­φώ­σει»...

   [...]  Ἄς εἶ­ναι αἰ­ω­νία ἡ μνήμη του κα­θώς καί ὅ­λων τῶν Πα­τέ­ρων πού μέ μι­κρές πι­νε­λιές σκι­α­γρα­φή­σαμε πτυ­χές ἀπό τή μα­κα­ρι­στή ζωή τους. Οἱ εὐ­χές τους ἄς συ­νο­δεύ­ουν ὅ­λους μας καί τά ἔν­θεα κα­τορ­θώ­ματά τους ἄς ἀ­να­ζω­πυ­ρώ­σουν τόν πνευ­μα­τικό ζῆλο τῶν ἐ­πί­δο­ξων μι­μη­τῶν τους. 

      Οἱ ἁ­γι­α­σμέ­νες μορ­φές τῶν Καυ­σο­κα­λυ­βίων, ἀπό τό με­γάλο ἡ­συ­χα­στή τοῦ δε­κά­του τε­τάρ­του αἰ­ῶνα, ὅ­σιο Μά­ξιμο τόν Καυ­σο­κα­λύβη μέ­χρι καί τόν σύγ­χρονό μας, ὅσιο Πορ­φύ­ριο τόν Καυ­σο­κα­λυ­βίτη, ἔ­φθα­σαν στόν ἐ­ρά­σμιο τόπο, πού ὅ­λοι προ­σκλη­θή­καμε νά κα­τοι­κή­σουμε.

  Ὁ τρό­πος καί ὁ δρό­μος τῆς θε­ώ­σεως καί τῆς σω­τη­ρίας τοῦ ἀν­θρώ­που εἶ­ναι αἰ­ώ­νιος καί ἀ­σφα­λής. Εἶ­ναι ὁ δρό­μος τῶν Ἁ­γίων!

   Ἄς τόν ἀκολουθήσουμε!

Ἀποσπάσματα ἀπό τήν ὁμιλία τοῦ γέροντος Παταπίου Καυσοκαλυβίτου στόν ἱερό ναό Ἁγίων Ἀποστόλων Καλάμου τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Κηφισίας. Σάββατο, 14 Δεκεμβρίου 2019