Starez Siluan Monch vom Berg Athos. Γερμανική ἔκδοση βιβλίου γιά τόν ἅγιο Σιλουανό τόν Ἀθωνίτη

Archimandrit Sophronius, Starez Siluan Monch vom Berg Athos.
                Ἀρχιμανδρίτου Σωφρονίου Σαχάρωφ, Γέροντας Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης

ΑΠΟ ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

                   ἔκδοση στή γερμανική γλώσσα, ἔκδ. Patmos, DUSSELDORF 2007

ΚΕΙΜΕΝΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟΥ

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Ἀθωνικά Προσκυνήματα 2

Τό Ἡσυχαστήριο τοῦ Ἁγίου Σάββα (Ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ) τῆς Μεγίστης Λαύρας.

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ. ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΑ, ΜΟΝΗ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΤ

... (ὁ ἅγιος Γρηγόριος ό Παλαμᾶς) στα 1331, θα ξαναγυρίσει στον Άθωνα, αφου οι σερβικές επιδρομές λυμαινόντουσαν σταθερά την περιοχή της Βέρροιας. Ως τόπο  διαμονής του, διάλεξε το ερημητήριο του αγίου Σάββα, κοντά στη Λαύρα. Οι μοναχοί δείχνουν ακόμη και σήμερα την τοποθεσία του ερημητηρίου αυτού όπου αργότερα κτίσθηκε ένα παρεκκλήσι. Ο άγιος Σάββας βρίσκεται ψηλότερα από το μοναστήρι, σκαρφαλωμένος στην απόκρημνη πλαγιά του όρους Άθω. Χρειάζεται περίπου μιας ώρας κουραστική πορεία για να το φθάσεις, ακολουθώντας ένα ορεινό μονοπάτι. Ο Παλαμάς εξακολούθησε εκεί το ίδιο είδος ζωής που είχε υιοθετήσει στη Βέρροια: Απομονωμένος στη διάρκεια των ημερών της εβδομάδας, κατέβαινε στο μοναστήρι για τις λειτουργικές γιορτές.

 Σημειώνουμε από τώρα την αρκετά αξιοπρόσεκτη αυτή ισορροπία ανάμεσα στην προσωπική πνευματικότητα και την κοινοβιακή προσευχή, που ο ησυχασμός του ΙΔ' αιώνα ήξερε να βρίσκει και που Θα προσδιορίσει σε πλατύ μέτρο τη θεολογική σκέψη του Παλαμά.

Η παραμονή του Γρηγορίου στον άγιο Σάββα διακόπηκε στα 1335-1336 για σύντομη περίοδο. Οι αθωνικές αρχές τον ονόμασαν τη στιγμή εκείνη ηγούμενο ενός μεγάλου μοναστηριού, του Εσφιγμένου, που βρίσκεται στα βόρεια της χερσονήσου και που αριθμούσε το ΙΔ' αιώνα, σχεδόν 200 μοναχούς. Ο μεταρρυθμιστικός ζήλος του νεαρού ηγουμένου θα τον φέρει σε λίγο σε σύγκρουση με τους μοναχούς. Ο Παλαμάς θα επιστρέψει στον άγιο Σάββα: Άλλες έγνοιες θα τον περιμένουν εκεί.

Η σύγκρουση με το Βαρλαάμ και τον Ακίνδυνο...

από τό βιβλίο του Jean Meyendorff

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ ΚΑΙ Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΜΥΣΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ από την πρωτότυπη γαλλική έκδοση ΕΛ. ΜΑΪΝΑΣ  Εκδόσεις «ΑΚΡΙΤΑΣ»

ΤΟ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΑΒΒΑ

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ. ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

Μήν Σεπτέμβριος.  Ἡμερολόγιο



































Πηγή: ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΕΣ ΜΝΗΜΕΣ

ΤΟ ΑΓΙΑΣΜΑ ΤΗΣ ΠΟΡΤΑΪΤΙΣΣΑΣ ΣΤΗ ΜΟΝΗ ΙΒΗΡΩΝ. ΑΘΩΝΙΚΑ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΑ 1.

Ἀθωνικά Προσκυνήματα 1

Το Ἁγίασμα τῆς Πορταΐτισσας στή μονή Ἰβήρων

Την περίοδο της εικονομαχίας (8ος-9ος αι. μ. Χ.), πολλές άγιες εικόνες ρίχτηκαν στη θάλασσα για να προστατευθούν από τους εικονομάχους. Η πρόνοια του Θεού όμως τις οδήγησε σε μέρη, όπου προστατεύθηκαν και λατρεύτηκαν. Μία ευσεβής γυναίκα στη Νίκαια, προτίμησε να πετάξει την σημερινή εικόνα της Πορταΐτισσας στην θάλασσα, παρά να την καταστρέψουν οι εικονομάχοι. Έκλαιγε και θρηνούσε για την απώλεια της αγαπημένης της εικόνας, αλλά η Υπεραγία Θεοτόκος την παρηγόρησε στον ύπνο της λέγοντάς της, ότι την εικόνα της θα την στείλει σ' ένα τόπο, όπου θα την προσκυνούν εις τους αιώνες πολλές φυλές και γλώσσες.

Μετά από αρκετά χρόνια, το 1004 μ.Χ. η εικόνα εμφανίστηκε μέσα στην θάλασσα μπροστά στη Μονή Ιβήρων στο Άγιον Όρος, να στέκεται όρθια πάνω στα νερά. Οι μοναχοί θαύμασαν το γεγονός και προσπαθούσαν να βγάλουν την εικόνα από την θάλασσα αλλά μία αόρατος δύναμη τους εμπόδιζε.

Λίγο πιο ψηλά από την Μονή ασκήτευε ένας μοναχός με το όνομα Γαβριήλ. Σ' αυτόν παρουσιάστηκε η Παναγία και του είπε τα εξής: "Θέλω εσύ να έρθεις να παραλάβεις την εικόνα μου από την θάλασσα, διότι εσένα βρίσκω άξιο για να την μεταφέρεις στην Μονή ". Ο ασκητής υπάκουσε και κατέβηκε να παραλάβει την εικόνα. Όταν μπήκε στην θάλασσα όμως, προς έκπληξη όλων, δεν βούλιαζε αλλά περπατούσε επάνω στα νερά, μέχρι που έβγαλε την εικόνα στην ξηρά. Στο σημείο που ακούμπησε η εικόνα μόλις βγήκε από την θάλασσα, ανέβλυσε αγίασμα, το οποίο υπάρχει μέχρι σήμερα

ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΠΟΡΤΑΪΤΙΣΣΑ

Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΑΣΜΑΤΟΣ

Ο ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΑΝΗΓΥΡΗ ΤΗΣ ΚΑΛΥΒΗΣ ΤΟΥ ΑΓ. ΑΚΑΚΙΟΥ

Ὁ ἑορτασμός τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου κατά τήν Πανήγυρη τῆς Καλύβης τοῦ Ἁγίου Ἀκακίου. 

Η ΚΟΙΜΗΣΙΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ. ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΑ (ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ) ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ 1759 ΣΤΟ ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙΟ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ. ΚΑΛΥΒΗ ΑΓ. ΑΚΑΚΙΟΥ. ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΑ. ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

Μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ τιμήθηκε καί ἐφέτος ἡ μνήμη τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, ὁπότε καί πανηγυρίζει τό περικαλλές παρεκκλήσιο τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου τῆς Καλύβης τοῦ Ἁγ. Ἀκακίου τῆς Σκήτης Καυσοκαλυβίων .
Τό παρεκκλήσιο τῆς Παναγίας εἶναι τό ἀρχαιότερο ἐν λειτουργίᾳ σωζόμενο πσρεκκλήσιο τῆς Σκήτης. Κτίστηκε πάνω ἀπό τόν βράχο τοῦ Σπηλαίου τοῦ Ἁγίου Ἀκακίου τό 1747 ἀπό τόν ἱερομόναχο Ἰωνᾶ Καυσοκαλυβίτη (+ 1765) κατ᾿ ἐντολήν τοῦ γέροντός του, ὁσίου Ἀκακίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου, ἱδρυτοῦ τόσο τῆς ὁμώνυμης Καλύβης, ὅσο κσί τῆς Σκήτης Ἁγ. Τριάδος τῶν Καυσοκαλυβίων. Τοιχογραφήθηκε στά 1759 ἀπό τό ἐργαστήριο τοῦ ἱερομονάχου Παρθενίου τοῦ Σκούρτου τοῦ ἐξ Ἀγράφων. Στό πσρεκκλήσιο αὐτό, ἀνάμεσα σέ ἄλλα κειμήλια, φυλάσσονται τά ἱερά λείψανα τοῦ ἁγίου Ἀκακίου  (+ 1730) καθώς καί τοῦ ὁσιομάρτυρος Παχωμίου, μαθητοῦ τοῦ Ἁγίου (+ 1730).
Οἱ φωτογραφίες πού ἀκολουθοῦν εἶναι ἀπό τήν ἐφετινή Πανήγυρη στίς 15 / 28 Αὐγούστου 2013

Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΣΕ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΑΡΙ ΤΟΥ ΟΜΩΝΥΜΟΥ ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙΟΥ. ΚΑΛΥΒΗ ΑΓ. ΑΚΑΚΙΟΥ. ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΑ. ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΟ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΝΗΓΥΡΙΖΟΥΣΑ ΚΑΛΥΒΗ ΤΟΥ ΑΓ. ΑΚΑΚΙΟΥ. 15 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2013

Η ΚΟΙΜΗΣΙΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ. ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ 1759 ΣΤΟ ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙΟ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ. ΚΑΛΥΒΗ ΑΓ. ΑΚΑΚΙΟΥ. ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΑ. ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

Η ΚΟΙΜΗΣΙΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ.ΦΟΡΗΤΗ ΕΙΚΟΝΑ (ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ) ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ 1753 ΣΤΟ ΤΕΜΠΛΟ ΤΟΥ ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙΟΥ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ. ΚΑΛΥΒΗ ΑΓ. ΑΚΑΚΙΟΥ. ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΑ. ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

Ο ΓΕΡΩΝ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ Ο ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ

Ὁ Γέρων Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης.

Σχέδιο μέ σινική μελάνη τοῦ φιλιοαθωνίτου καλλιτέχνη Νίκου Μπαζώνη (πρώτη δημοσίευση). Ἀγρίνιο 2001.

«Ἡ ζωή τοῦ Ἁ­γίου Ὄ­ρους εἶ­ναι ζωή ἀ­γρυ­πνίας», ἔ­λεγε μέ νό­ημα ὁ Γέ­ρων Πορ­φύ­ριος. «Στήν ἀ­γρυ­πνία, ὅ­ταν γί­νε­ται σω­στά, ὅ­ταν δη­λαδή, αὐ­τοί πού συμ­με­τέ­χουν εἶ­ναι ἑ­νω­μέ­νοι στήν κοινή λα­τρεία, δη­μι­ουρ­γεῖ­ται μία ἀ­τμό­σφαιρα πνευ­μα­τική, πού ὅ­λοι μπαί­νουν εὔ­κολα μέσα σ’ αὐτή κι ἐ­πέρ­χε­ται με­γάλη πνευ­μα­τική ὠ­φέ­λεια. Λε­πτύ­νε­ται ἡ ψυχή καί δη­μι­ουρ­γοῦν­ται οἱ πιό κα­τάλ­λη­λες προ­ϋ­πο­θέ­σεις γιά πνευ­μα­τική ἀ­νά­ταση καί βα­θιά ἐ­πι­κοι­νω­νία μέ τόν Κύ­ριο. Στό Ἅ­γιον Ὄ­ρος δύο ἡ ὥρα γί­νε­ται ξε­ση­κω­μός. Αἰ­σθα­νό­μουνα δέος τήν ὥρα ἐ­κείνη. Ἡ προ­σευχή ἔ­σειε τόν τόπο, τόν πνευ­μα­τικό κό­σμο. Νά ποιά εἶ­ναι ἡ ἀ­γάπη στόν Χρι­στό».

  

Τό παραπάνω κείμενο εἶναι ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο τοῦ μοναχοῦ Παταπίου Καυσοκαλυβίτου ΑΓΙΑΣΜΕΝΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΤΩΝ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΩΝ, τό ὁποῖο κυκλοφόρησε πρόσφατα, σύν Θεῷ, σέ τρίτη ἔκδοση.

Μαρτύριον τοῦ Ἁγίου Νεομάρτυρος Ἀθανασίου, ἀθλήσαντος ἐν ἔτει 1846

Μαρτύριον τοῦ Ἁγίου Νεομάρτυρος Ἀθανασίου,

ἀθλήσαντος ἐν ἔτει 1846. Προτροπῇ καὶ εἰσηγήσει τοῦ

πανοσιωτάτου Θωμᾶ ἱερομονάχου,

διατελοῦντος ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ Ῥωσσικοῦ °

Προοίμιον

Τὸ εἶδος τῶν ἐπερχομένων πειρασμῶν, ἀδελφοί, εἶναι διπλοῦν. Διότι εἶναι θλίψεις καὶ στενοχωρίαι ὁποῦ δοκιμάζουσι τὰς καρδίας ὡς χρυσὸν ἐν χωνευτηρίῳ, καὶ μὲ τὴν ὑπομονὴν ἐλέγχονται ἐὰν εἰς τέλος ὑπομείνωσιν, εἶναι δὲ πάλιν πειρασμοὶ ὁποῦ συμβαίνουσιν εἰς τὴν παροῦσαν ζωήν, ὁποῦ γίνονται πειρατήριον δοκιμῆς πρὸς ὠφέ­λειαν. Διότι ὁ ἄνθρωπος, ὅταν εὑρίσκεται εἰς εὐπραγίαν καὶ ἀνά­παυ­σιν, δύσκολον εἶναι νὰ φυλάξῃ τὴν ψυχὴν ἀταπείνωτον, ἀμὴ ὅταν περιπέσῃ εἰς πειρασμούς, τότε ἐνθυμεῖται τὸν Θεὸν καὶ δεόμενος σώ­ζε­ται.

Οὕτω καὶ ὁ νῦν ἱστορούμενος καὶ εὐφημούμενος νεομάρτυς Ἀ­θανάσιος, ὅστις πατρίδα μὲν εἶχε τὴν νῆσον Λῆμνον, ἀπὸ γονεῖς εὐ­σεβεῖς γεννηθεὶς καὶ ἀνατραφεὶς καὶ παιδευθεὶς τὰ ἱερὰ γράμματα, ἐξήφθη ἀπὸ θεῖον ζῆλον καὶ ἦλθεν εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ ἔμεινεν εἰς τὴν ἱερὰν λαύραν τοῦ ἁγίου Ἀθανασίου· καὶ ὑπετάχθη εἰς γέροντα καὶ διῆγε καλῶς. Ἀλλὰ καθὼς εἰς τὸ Σίναιον ὄρος καὶ Ῥαϊθὼ καὶ Μονὴν τοῦ ἁγίου Σάβα κατὰ θείαν συγχώρησιν κατέδραμον οἱ βάρ­βαροι καὶ ἐφόνευσαν τοὺς ὁσίους πατέρας | οὕτω συνέβη καὶ εἰς τὸ ἁγιώνυμον ὄρος τοῦ Ἄθω κατὰ 1821. 2: 3:, ὅτε ἐξεῤῥάγη εἰς τὴν Ἑλλάδα ἡ ἐπανάστασις, ἦλθε ὁ Ἀμπομποὺτ πασᾶς τῆς Θεσσαλονίκης καὶ ὑπέταξε τὸ ὄρος καὶ πολλὰ δεινὰ συνέβησαν. Εἶτα ἀποστείλας ἀνθρώπους ἐδικούς του εἰς τὸ ὄρος, ἐσύναξαν τὰ εὑρισκόμενα παι­δία, τὸν ἀριθμὸν ἑβδομήκοντα, καὶ ἤγαγον αὐτὰ εἰς τὴν Θεσσαλονί­κην καὶ τὰ ἐτούρκισαν (α), ἕνα δὲ μόνον ἐστάθη σταθερὸν εἰς τὴν πί­στιν καὶ ἐμαρτύρησεν, ὀνόματι Ζαφείρης. Τότε συνέλαβον καὶ τὸν Ἀθανάσιον καὶ ἤγαγον εἰς Θεσσαλονίκην, κἀκεῖθεν ἀπήχθη εἰς Αἴ­γυ­πτον, ὡς ἕρμαιον δουλωθεὶς εἰς αὐθέντην ἀγαρηνόν, ὅστις περιέ­τε­μεν αὐτὸν καὶ εἶχεν ὡς ἐμπιστευμένον εἰς τὸν οἶκον του. Καὶ φθά­σαντος αὐτοῦ εἰς ἡλικίαν τὸν ἐτίμησε καὶ ὑπάνδρευσεν μὲ γυναῖκα τινὰ τῶν αἰχμαλωτισθεισῶν*εἰς ἐκείνην τὴν τραγικὴν καταδρομὴν τῶν χριστιανῶν, ἡ ὁποία ἔγινε καὶ αὐτὴ ἀρνησίχριστος, ἀναγκα­σθεῖ­σα ἀπὸ βίαν καὶ πενίαν. Οὕτως οὖν διάγων ἐν εὐημερίᾳ καὶ εὐπρα­γίᾳ, πλουτῶν εἰς τὴν ἀσέβειαν, ἐτιμήθη αὐθέντης εἰς εἴκοσι χωρία, Ἶτζ ἀγᾶς κληθείς, τὴν δὲ εὐσέβειαν ποσῶς δὲν ἐνθυμεῖτο. Τόσον δὲ ζῆλον εἶχεν εἰς τὸν Μωαμεθανισμὸν (καθὼς ὁ ἴδιος μᾶς ἔλεγεν) ὅτι νὰ ὑπάγῃ εἰς τὴν πατρίδα του, νὰ λάβῃ τοὺς γονεῖς του καὶ ἀδελ­φούς του νὰ τοὺς τουρκίσῃ, διὰ νὰ ἔχῃ μισθὸν ἐκ Θεοῦ. | Ἀλλ᾽ ὁ παν­ά­­γαθος Θεός, ὁ θέλων πάντας σωθῆναι, ᾠκονόμησε θαυμασίως τὴν σωτηρίαν του, διὰ τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Ἀθανασίου Πατριάρ­χου Ἀλεξανδρείας, καὶ ἀκούσατε.

Ἐφάνη εἰς αὐτὸν ὁ θεῖος Ἀθανάσιος καθ᾽ ὕπνον καὶ λέγει του· «Πῶς ἠρνήθης, ἄθλιε, τὴν πάτριόν σου ἀληθινὴν πίστιν καὶ ἐδέχθης τὴν μιαρὰν τῶν ἀπίστων ἀσέβειαν καὶ μέλλεις νὰ κολάζεσαι μὲ αὐ­τοὺς αἰωνίως; Καὶ διὰ πρόσκαιρον ἡδυπάθειαν ὁποῦ τώρα ἀπο­λαμ­βά­νεις, νὰ φλογίζεσαι αἰωνίως εἰς τὴν γέεναν τοῦ αἰωνίου πυρός. Ἐλθὲ εἰς τὸν ἑαυτὸν σου, πρὶν σὲ φθάσῃ ὁ θάνατος, καὶ τότε ἐν τῷ ᾅδῃ οὐκ ἔστι μετάνοια. Τώρα ὁποῦ ζῇς, δύνασαι, ἐὰν θέλεις, νὰ μετανοήσῃς καὶ νὰ σωθῇς, καθὼς καὶ ἄλλοι ὅμοιοὶ σου μετενόησαν καὶ ἐσώθησαν». Ταῦτα ἀκούσας, ἦλθε μὲν εἰς αἴσθησιν, ἀλλ᾽ ἡ μα­ταί­α δόξα καὶ τρυφὴ τὸν ἐκράτει καὶ ἔμενεν εἰς τὴν ἀσέβειαν. Ὁ δὲ ἅ­γιος τοῦ ἐφάνη καὶ δεύτερον καὶ τοῦ εἶπε τὰ αὐτά. Καὶ διὰ νὰ τὸν πληρο­φορήσῃ, τοῦ ἐφάνη ὅτι ἐπήρθη ἀοράτως καὶ τὸν ἐπῆγεν ἔξω τοῦ Μεγάλου Κάερος (Μυσιρίου) καὶ ἐκεῖ εἶδε δύο λίμνας πυρίνας, ὡσὰν στέρνας μεγάλας, καὶ ἐκόχλαζαν ἀπὸ πῦρ, ἀπὸ τὰς ὁποίας ἔ­βγε­­νε δυ­σωδία ἀνυπόφορος. Ἄνωθεν δὲ αὐτῶν τῶν στέρνων ἐστέ­κον­το δαίμονες μὲ φραγγέλια πύρινα. Ἔσωθεν δὲ αὐτῶν εἶδε τὸν Μωά­μεθ καὶ τοὺς ὀπαδούς του ὅλους καὶ πλῆθος τουρκῶν, ἀνάμεσα εἰς τοὺς ὁποίους εἶδε καὶ πολλοὺς φίλους του Αἰγυπτίους τούρκους, τοὺς ὁποίους ἐγνώρισε, καὶ ἦτον ἀποθαμένοι τότε, πολλοὶ δὲ ἐξ ἐ­κεί­νων ἥπλωναν τὰς χεῖρας των νὰ πιασθῶσιν ἀπὸ τὰ σίδηρα | καὶ οἱ δαί­μο­νες τοὺς ἔκρουον μὲ τὰ φραγγέλια καὶ ἔπιπτον εἰς τὴν λίμνην τοῦ πυρὸς ὀδυρόμενοι. Ταῦτα βλέπων ἔφριξεν ἀπὸ τὸν φόβον του. Ὁ δὲ ἅγιος Ἀθανάσιος λέγει του· «Βλέπεις τοὺς φίλους σου καὶ τὸν Μωάμεθ μὲ τοὺς ὀπαδούς του ὁποῦ τοὺς σέβουσουν πῶς τυραν­νοῦν­ται. Ὧδε ἔχεις ἐλθεῖν καὶ σύ, ἐὰν δὲν ἐπιστρέψης εἰς τὴν πίστιν τῶν χριστιανῶν ὁποῦ τὴν ἠρνήθης». Αὐτὰ μᾶς ἐδιηγήθη ὁ ἴδιος μετὰ τὴν ἐπιστροφήν του.*

Ταῦτα ἐν ἐκστάσει ἰδὼν καὶ ἔξυπνος γενόμενος, ἐσυλλογίζετο τὰ ὁραθέντα, πλὴν νὰ ἀφήσῃ τὴν πλάνην ἕνα μὲν ἐφοβεῖτο, ἄλλο δὲ τὴν καλοπάθειαν καὶ δόξαν νὰ ὑστερηθῇ δὲν ἤθελεν, ὅθεν ἔμεινεν ὁ αὐτός. Μετὰ δὲ ἡμέρας τινὰς τοῦ ἐφάνη ὁ ἅγιος πάλιν καὶ λέγει του· «Ἐπειδὴ καὶ δὲν μοῦ ὑπήκουσες, οὔτε ἐφοβήθης εἰς τὰ φρικτὰ ὁποῦ εἶδες, ἰδοὺ σοῦ ὑστερῶ τὸν ἕνα ὀφθαλμὸν καὶ ποίησον ὡς βούλεσαι». Καὶ ὁ μὲν ἅγιος ἀφανὴς ἐγένετο, ὁ δὲ ἐγερθεὶς ἐκ τοῦ ὕπνου, εὑρέθη τυφλὸς ἀπὸ τὸν ἕνα ὀφθαλμὸν καὶ θαυμάσας ἀνήγγειλε τῆς γυναι­κός του τὰ ὁραθέντα, καὶ τὴν τύφλωσιν τοῦ ὀφθαλμοῦ του. Ἡ δὲ γυνὴ ἀκούσασα, χριστιανὴ καὶ αὐτὴ πρότερον οὖσα λέγει του· «Τοι­αῦ­τα παράδοξα θαύματα εἶδες καὶ μένεις ἀκόμη ἀμφίβολος; Φρόν­τι­σον τὴν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς σου». Ὅθεν ἀνανήψας ἐκ τοῦ κάρου τῆς ἀσεβείας, ᾠκονόμησε τὴν γυναῖκα του, ἀφήσας εἰς αὐτὴν ὅλην του τὴν ὕπαρξιν, νουθετήσας αὐτὴν νὰ ζῇ εὐσεβῶς κρυφίως ὡς ἐδύ­να­το, ὅτι νὰ τὴν λάβῃ μεθ᾽ἑαυτοῦ δὲν ἐδύνετο. Καὶ λαβὼν τινὰ χρή­ματα ἀνέβη εἰς πλοῖον καὶ ἀπῆλθεν εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ ἔμει­νεν εἰς τὸ κελλίον τοῦ ἁγίου Ἀντωνίου, καλούμενον Σεράγιον, πλη­σίον τῶν Καρυῶν, καὶ ἐξομολογήθη εἰς πνευματικὸν | καὶ ὡμολόγη­σεν ὅλα τὰ εἰς αὐτὸν συμβάντα. Καὶ κατηχήσας αὐτὸν ὁ πνευματι­κός, ἐκα­θά­ρι­σε μὲ νηστείαν καὶ τοῦ ἀνέγνωσε τὰς ἐξιλαστικὰς εὐ­χὰς καὶ τὸν ἔχρισε μὲ τὸ ἅγιον μῦρον, καὶ ἔγινε πάλιν χριστιανός. Ἔπειτα ἀπῆλ­θεν εἰς τὴν Ἑλλάδα, κᾀκεῖθεν ἀπῆλθεν εἰς τὴν πατρίδα του Λῆμνον καὶ ἔμειν᾽ ἐκεῖ θαῤῥήσας εἰς τὴν συνθήκην τὴν γενομέ­νην μεταξὺ Εὐρωπαίων καὶ Τούρκων, ὅτι εἰς τὸ ἑξῆς οἱ χριστιανοὶ νὰ μένουν ἀ­νε­νόχλητοι εἰς τὸ θρησκευτικόν. Ἀλλ᾽ ὁ καρκῖνος ὀρθὰ βα­δί­ζειν οὐκ οἶδεν. Ὅθεν γνωρισθεὶς εἰς τοὺς ἐκεῖσε ἀγαρηνούς, ἠγρι­ώ­θησαν κατ᾽ αὐτοῦ καὶ ἐζήτουν τρόπον νὰ τὸν φονεύσουν οἱ φόνιοι καὶ φανερῶς μὴ δυνάμενοι, τὸν ἠπάτησαν ὡς τάχα νὰ ποιήσωσι πραγ­ματείαν μὲ πλοῖον· καὶ πλέοντες τὸν Ἑλλήσποντον, ἐβύθισαν αὐ­τὸν εἰς τὴν θά­λασ­σαν καὶ τὸν ἔπνιξαν. Καὶ οὕτως ἔλαβε τοῦ μαρ­τυ­ρίου τὸν στέφα­νον ὁ ἀοίδιμος καὶ συνετάγη εἰς τὸν χορὸν τῶν Μαρτύρων, ὡς κα­τα­φρονήσας δόξαν ματαίαν καὶ πλοῦτον φθειρό­με­νον καὶ ἡδονὰς σαρ­κός καὶ τὸν Κύριον ἀγαπήσας. Διὸ καὶ στε­φά­νῳ τῆς νίκης ἐκο­σμήθη παρ᾽ Αὐτοῦ, ᾧ ἡ δόξα, καὶ τὸ κράτος, εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων, ἀμήν.

Ἀπολυτίκιον. * Ἦχος δ´.

 

Ὡς στύλος ἀκλόνητος

Σταυρὸν ὥσπερ θώρακα ἀναλαβόμενος

πρὸς πάλην ἐχώρησας τῶν ἀσεβῶν ἀνδρικῶς,

στεῤῥὲ Ἀθανάσιε·

ὅθεν καὶ μυκτηρίσας ἀσεβῶν δυναστείαν

ἔπαθλον ἐκομίσω στέφος τῆς ἀφθαρσίας,

πρεσβεύων λυτρωθῆναι ἡμᾶς

ἐκ πολυπλόκων δεινῶν.

---

° 8 πρβλ.  Σοφ Σολ 3,6   ||   8-9 πρβλ. Μτθ 10,22. 24,13· Μρκ 13,13

21 Σάββα κώδ.   ||   27 (α) Οὕτω φαίνεται καὶ εἰς τὸ παλαιὸν Λειμωνάριον Ἰωάννου τοῦ Εὐκρατᾶ· ὅτι ὅτε οἱ Πέρσαι ἠχμαλώτισαν τὴν ἁγίαν πόλιν Ἱερουσαλήμ, πάσας τὰς παρθένους μονα­χὰς ἐμίαναν καὶ ἀρνησιχρίστους ἐποίησαν, ἐκτὸς μιᾶς μόνης, ἥτις βασάνους πολλὰς ὑπομείνασα, καὶ σπαθισμούς, ἐκρημνίσθη ἀπὸ τὸ τεῖχος, καὶ ἠξιώθη μαρτυρικοῦ θανάτου. Καὶ ἑτέρα Ἄννα, ἠπάτησε τὸν αὐθέντην της νὰ τοῦ δώσῃ βότανον νὰ μὴν τὸν πιάνῃ σί­δη­ρος· καὶ ἀλειφθεῖσα ἐκρούσθη πρὸς δοκιμὴν καὶ ἀπετμήθη.

* 42 πρβλ. Α΄ Τι 2,4   ||   49 πρβλ. Μτθ 5,22. 18,8· Μρκ 9,43   ||   50 πρβλ. Λκ 15, 17

29 ἐμαρτύρισεν κώδ.   Ζαφύρης κώδ.   ||   34 αἰχμαλωτισθέντων κώδ.   ||   38 ἐνθυ­μήτω κώδ.   ||   48 ὁποὺ κώδ.   ||   56 πληροφορίσῃ κώδ.   ||   57 λύμνας κώδ.   ||   58 ἐχό­χλαζαν κώδ.   ||   58-59 εὔγενε κώδ.   ||   59 δυσωδεία κώδ.

* 65-66 πρβλ. Ἀποκ 19,20. 20,10   ||   83-84 πρβλ. Νικ. Μεσαρίτη, Ἐπιτάφιος Ἰω. Με­σα­ρίτη (ἔκδ. A. Heisenberg), σ. 69.9-10.

61 τοὺς παραλ. κώδ.    τουρκῶν κώδ.   ||   65 λύμνην κώδ.   ||   81 πρὸ λέγει προσθ. καὶ κώδ.   ||   85 νουθετίσας κώδ.   ||   89 ὁμολόγησεν κώδ.   ||   90 κατηχύσας κώδ.

* 96-97 καρκίνος ~ οἶδεν πρβλ. Ἀριστοφ. Εἰρήνη 1083 (ἔκδ. N. Wilson, Aristophanis Fabulae, Oxford 2007)   ||   103 πρβλ. Μτθ 6,19.20   ||   107 πρβλ. Ἐφ 6,14

95 Τουρκῶν κώδ.   ||   100 πλεύοντες κώδ.   ||   103 καταφρονήσαντα κωδ.   ||   104 ἀγαπήσαντα κώδ.