ΤΟ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟ ΣΠΑΝΙΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΜΗΝΑ

ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΜΗΝΑ

Μοναχοῦ Θεοκλήτου Διονυσιάτου, «Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης. Ὁ Βίος καί τά Ἔργα του. 1749-1809», ἐκδ. Ἀστήρ, Ἀθῆναι 1959.

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΤΕΡΝΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΚΑΚΙΟΥ ΤΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ

Στό πλαίσιο τῆς Πανηγύρεως τῆς Καλύβης τοῦ Ἁγίου Ἀκακίου στά Καυσοκαλύβια τοῦ Ἁγίου Ὄρους κατά τήν Κυριακή τῶν Μυροφόρων 12 Μαΐου 2019, κατά τήν ὁποία προεξῆρχε ὁ ἡγούμενος τῆς Μεγίστης Λαύρας ἀρχιμανδρίτης Πρόδρομος πραγματοποιήθηκε Ἁγιασμός ἐπί τῆς ἀρχαίας στέρνας τοῦ ἁγίου Ἀκακίου στό ἐσωτερικό τῆς πανηγυρίζουσας Καλύβης. Τήν στέρνα κατασκεύασε ὁ ἅγιος Ἀκάκιος στίς ἀρχές τοῦ 18ου αἰώνα προκειμένου νά συγκεντρώνει τά νερά τῆς βροχῆς ὥστε νά ὑδρεύεται ὁ ἴδιος καί ἡ συνοδία του. Ἀργότερα, ὅταν ἡ ἀδελφότητα τῆς Σκήτης αὐξήθηκε σέ ἀριθμό τό νερό ἐκεῖνο δέν ἀρκοῦσε ὁπότε καί ὁ Ἅγιος μέ τό γνωστό του θαῦμα ἔβγαλε τό τρεχούμενο νερό τῆς Σκήτης (Ἁγίασμα). Στήν ἀρχαῖα στέρνα ὅμως παραμένει νερό ἀπό τήν ἐποχή πρό τοῦ θαύματος τοῦ Ἁγιάσματος, τό ὁποῖο, ἄν καί εἶναι στάσιμο καί μή ἀνανεώσιμο ἐπί 300 χρόνια, παραμένει διαυγές καί πόσιμο. Πρίν τήν τέλεση τοῦ Ἁγιασμοῦ τόσο ὁ ἅγιος Καθηγούμενος ὅσο καί παρευρισκόμενοι πατέρες καί προσκυνητές γεύθηκαν τοῦ νεροῦ ἀπό τήν στέρνα πρός δόξαν Θεοῦ καί τιμή τοῦ ὁσίου Ἀκακίου.

ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΜΗΝΑ

ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΜΗΝΑ

Ἡ τέχνη τῆς κεντητικῆς. Πέπλο Ἁγίας Τραπέζης (κάλυμα Εὐαγγελίου) μέ ἀνθικές συνθέσεις. Κέντημα σέ ἀτλάζι. Καλύβη Ἁγίου Ἀκακίου. Σκήτη Καυσοκαλυβίων. Ἅγιον Ὄρος.

Φωτογραφία Παταπίου μοναχοῦ

ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ

Ὁ  ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης μέ «πόνο καί ἀγάπη» γιά τούς νέους

                                                                           π. Παταπίου Καυσοκαλυβίτου

              

    Ἀναπολώντας τή σεβάσμια μορφή τοῦ ἁγίου Παϊσίου καθώς καί τίς φωτισμένες νουθεσίες καί διδαχές του, μένει ἡ αἴσθηση ὅτι ὅλα ὅσα ὑπέφερε καρτερικά στήν ἀσκητική του ζωή: στερήσεις, κακουχίες, πειρασμοί, κοπιώδεις μετακινήσεις, ἐνοχλήσεις καί κόπωση ἀπό τούς ἀναρίθμητους προσκυνητές καί τέλος, ὁδυνηρές ἀσθένειες, τά ὑπέμενε ἀπό ἀγάπη γιά τό Θεό καί γιά τόν ἄνθρωπο.

   Καί στίς ἱερές Μονές πού διακόνησε, ἐντός καί ἐκτός Ἁγίου Ὄρους, καί ὅταν ζοῦσε μόνος του στήν ἡσυχία, ἡ ζωή του ἦταν μία συνεχής διακονία ἀγάπης. Μιᾶς ἀγάπης χωρίς σύνορα πού ἐπειδή ἦταν εἰλικρινής καί ἀπαύγασμα τῆς θεοειδοῦς του ψυχῆς, ξεκούραζε ὅλους ὅσους τή γεύονταν. Ἀκόμη καί στήν περίοδο πρίν τήν ὁσιακή του κοίμηση, ἄν καί ἐξ αἰτίας τῆς καρκινικῆς νόσου, εἶχε ὁδυνηρώτατους πόνους, ἐκεῖνος θυσιάζοντας τόν ἑαυτό του γιά τούς ἀδελφούς του, διακονοῦσε μέ αὐταπάρνηση καί αὐτοθυσία ὅσους προσέτρεχαν σ' αὐτόν γιά νά βοηθηθοῦν....

   Μά κι ἀπό τήν πλούσια διδασκαλία του, πού ἀναφέρεται διεξοδικά σέ ὅλα τά θέματα τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς καί πού πραγματικά μᾶς «ἀφυπνίζει πνευματικά», βλέπουμε τό ἅγιο Παΐσιο νά μιλάει μέ «μέ πόνο καί ἀγάπη» γιά ὅλους μας.  

   Ἀπό τό πάνθεον τῶν ἀρετῶν, ἡ ἀγάπη -ξεχωριστά ἀνάμεσα στίς ἄλλες- φαίνεται νά διαπνέει τή σύνολη ζωή καί διδασκαλία τοῦ ἁγίου Παϊσίου.

   Ἡ ἀγάπη εἶναι προϋπόθεση γιά νά φέρει τό ἐπιδιωκόμενο ἀποτέλεσμα τοῦ ἐλέγχου τῶν σφαλμάτων τοῦ ἄλλου κι αὐτό εἶναι κάτι πού τό ὑπογραμμίζει ὁ ἅγιος Παΐσιος: «Ὅταν ἐλέγχουμε κάποιον ἀπό ἀγάπη, εἴτε τήν καταλαβαίνει ὁ ἄλλος τήν ἀγάπη μας εἴτε ὄχι, ἡ ἀλλοίωση γίνεται στήν καρδιά του, ἐπειδή κινούμαστε ἀπό καθαρή ἀγάπη. Ἐνῶ ὁ ἔλεγχος πού γίνεται χωρίς ἀγάπη, μέ ἐμπάθεια, τόν κάνει τόν ἄλλο θηρίο γιατί ἡ κακία μας προσκρούει στόν ἐγωϊσμό του...Ὅταν ἀνεχώμαστε τόν ἄλλον ἀπό ἀγάπη, ἐκεῖνος τό καταλαβαίνει»....

   Ὁ ἅγιος Παΐσιος εἶχε ἰδιαίτερη πνευματική σχέση μέ τούς νέους. Τούς ἀγαποῦσε πραγματικά σάν παιδιά του, ἐνδιαφερόταν νά βροῦν τόν δρόμο τους καί προσευχόταν γι᾿αὐτούς. Τούς βοηθοῦσε νά ὑπερβοῦν τίς δυσκολίες καί τά προβλήματά τους. Συνέπασχε καί συμπονοῦσε μαζί τους. Αὐτοί πάλι μέ τή σειρά τους διαισθάνονταν τή μεγάλη του ἀγάπη καί τοῦ εἶχαν ἀπεριόριστη ἐμπιστοσύνη.

 Ἔβλεπες στό Κελλί του ναρκομανεῖς, ἀναρχικούς, παραστρατημένους, ψυχασθενεῖς, ἀπελπισμένους... Ἀφοῦ μέ τίς συμβουλές τοῦ Γέροντα μετανοοῦσαν καί συνέρχονταν, στή συνέχεια τόν ἐπισκέπτονταν ἀλλοιωμένοι πνευματικά…

 

Ἀποσπάσματα ἀπό τήν ὁμιλία τοῦ συγγραφέα μέ θέμα: «Ὁ παιδαγωγικός λόγος τῶν Ἁγιορειτῶν ἁγίων Παΐσίου καί Πορφυρίου γιά τούς νέους» στό πνευματικό κέντρο τοῦ προσκυνηματικοῦ ναοῦ τῆς Παναγίας Χαρακιανῆς, μετόχι τῆς ἱερᾶς μονῆς Τιμίου Προδρόμου Ἀτάλης-Μπαλῆ τῆς ἱερᾶς μητροπόλεως Ρεθύμνης. Κυριακή 9 Ἰουνίου 2019.

ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΜΗΝΑ

  .....τούς  στέλνει ὁ Θεός.....

Κάποτε, σέ  ὥρα  πνευματικῆς  συντυχίας, ρωτήθηκε ὁ γέροντας Αἰμιλιανός πῶς ἑρμηνεύει  τό  φαινόμενο  τῆς ἀνανέωσης τοῦ Ἁγιορειτικοῖ Μοναχισμοῦ πού ἐκδηλώθηκε στίς μέρες του, πῶς  ἔφθασε νά θεωρεῖται Κοινοβιάρχης, νά  ἀκολουθεῖται  στόν  ἀνηφορικό  καί  στενό  δρόμο  τῆς  μοναχικῆς  ζωῆς  ἀπό  πλειάδα νέων ἀνθρώπων καί νά  ἀξιωθεῖ  μέ  τήν  ἀδελφότητά  του  νά  γίνει  οἰκιστής  καί  ἕνας ἀπό  τούς  ἀνανεωτές  τῆς  μοναχικῆς  πολιτείας τοῦ Ἄθωνα σέ  περίοδο  φθίνουσας  λειψανδρίας. Ἔσκυψε  τότε  το  κεφάλι  καί ἔμεινε  γιά  πολλή  ὥρα  σιωπηλός.  Ὕστερα, μέ  ἄκρα  ταπεινοφροσύνη εἶπε: «Εἶναι ἡ  ἐποχή». Πάλι  σιώπησε καί  ὕστερα  πρόσθεσε: «Ὁ Θεός, ὅταν χρειασθεῖ , στέλνει  ἀνθρώπους καί οἱ  ἄλλοι ἀκολουθοῦν. Ἔρχονται  μόνοι· τούς  στέλνει ὁ Θεός. ...».

+ ἀρχιμανδρίτης Αἰμιλιανός Σιμωνοπετρίτης