Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Πατάπιος μοναχός Καυσοκαλυβίτης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Πατάπιος μοναχός Καυσοκαλυβίτης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Κυριακή 8 Μαρτίου 2020
Δευτέρα 2 Μαρτίου 2020
ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ
Μεγάλη Τεσσαρακοστή:
Ἕνα βιωματικό ταξίδι στό βάθος τοῦ
εἶναι μας
Μαθαίνοντας νά λέμε ὄχι στήν ἐπιθυμία
μας γιά τροφή
μέ τή Νηστεία,
μάθαμε νά λέμε «ὄχι» στό δικό μας θέλημα,
πού πολύ συχνά εἶναι αὐτοκαταστροφικό,
καί νά λέμε «ναί» στό θέλημα τοῦ Θεοῦ,
πού εἶναι πάντα σωτήριο.
τοῦ μοναχοῦ Παταπίου Καυσοκαλυβίτου
Ξεκινήσαμε
τό Τριώδιο, τήν εὐλογημένη αὐτή περίοδο τοῦ λειτουργικοῦ ἔτους μέ τή μετάνοια,
ἀφοῦ αἰσθανθήκαμε βαθειά, ὑπαρξιακά μέσα μας, ὅπως ὁ Ἄσωτος τῆς
παραβολῆς, τήν ἀνάγκη ἐπιστροφῆς ἀπό τήν ἀποξένωσή μας⋅ τήν ἀνάγκη ἐπιστροφῆς στήν πηγή
τῆς ζωῆς, τόν Θεό (Κυριακή τοῦ Ἀσώτου).
Συνεχίσαμε τήν πορεία μας πρός τόν ἀναστημένο
Χριστό, μέσα ἀπό τή συνάντησή μας μέ τόν συνάνθρωπο· τόν «ἐλάχιστο» ἀδελφό μας (Κυριακή
τῆς Τυρινῆς).
Ἀπαρνούμαστε στή συνέχεια, οὐσιαστικά,
τόν ἴδιο μας τόν ἑαυτό, μέσα ἀπό τή τεσσαρακονθήμερη νηστεία τῶν
τροφῶν καί τῶν παθῶν. Μαθαίνοντας νά λέμε ὄχι στήν ἐπιθυμία μας γιά
τροφή, μάθαμε νά λέμε «ὄχι» στό δικό μας θέλημα, πού πολύ συχνά εἶναι
αὐτοκαταστροφικό, καί νά λέμε «ναί» στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι
πάντα σωτήριο.
Ἡ Ἐκκλησία, πού στό πέρασμα τῶν αἰώνων ἔχει
ἀποδειχθεῖ ταμεῖο πραγματικό τῆς σοφίας τοῦ Θεοῦ καί τῆς πείρας θεοφόρων
Πατέρων, γενεῶν καί γενεῶν, ὅταν προβάλλει τό θεσμό τῆς Νηστείας, δέν καταφρονεῖ
τό σῶμα, ὅπως ἐπιπόλαια πολλές φορές λέγεται, ἀλλά τό θεωρεῖ δῶρο καί κτῆμα τοῦ
Θεοῦ, «μέλος Χριστοῦ» καί «ναό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», κατά τόν
ἀπόστολο Παῦλο. Ὁ χριστιανός δέν μισεῖ τή σάρκα του, δέν ἀπέχει ἀπό τίς τροφές
ἀπό περιφρόνηση⋅ δέν ἐξουσιάζεται
ὅμως κι ἀπό τίποτε. Ἡ σύμμετρη χρήση τῆς τροφῆς ἤ ἡ ἀποχή γιά ἕνα διάστημα ἀπό
αὐτή διατηρεῖ τή ψυχοσωματική ἰσορροπία τοῦ σώματος καί ἀποτελεῖ τρόπο
δοξολογίας τοῦ Θεοῦ «ἐν τῷ σώματι καί ἐν
τῷ πνεύματι τοῦ ἀνθρώπου», ὅπως λέει ὁ Ἀπόστολος.
Καί μέσα ἀπό τήν προοπτική αὐτή, ἡ
Σαρακοστή εἶναι ἕνα βιωματικό ταξίδι στό βάθος τοῦ εἶναι μας. Ἕνα ταξίδι πρός
ἀναζήτηση νοήματος⋅ πρός τήν
ἀνακάλυψη ἀπό ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους τοῦ θεϊκοῦ νοήματος στή ζωή μας⋅ τοῦ κρυμμένου βάθους της. Καί
γιά νά φέρουμε ἕνα παράδειγμα, μέ τό νά ἀπέχουμε ἀπό τήν τροφή, νηστεύοντας
δηλαδή, ξαναβρίσκουμε τή γλύκα της καί ξαναμαθαίνουμε πῶς νά τήν παίρνουμε ἀπό
τό Θεό μέ χαρά καί εὐγνωμοσύνη. Μέ τό νά περιορίζουμε τίς ψυχαγωγίες, τή
διασκέδαση, τή μουσική, τίς ἀτέλειωτες συζητήσεις, τίς ἐπιπόλαιες
κοινωνικότητες, ἀνακαλύπτουμε τελικά τήν ἀξία τῶν εἰλικρινῶν διαπροσωπικῶν
ἀνθρώπινων σχέσεων, ἀκόμα καί τῆς τέχνης.
Καί τά ξαναβρίσκουμε ὅλ᾿ αὐτά,
ἀκριβῶς γιατί ξαναβρίσκουμε τόν ἴδιο τόν Θεό⋅
γιατί ξαναγυρίζουμε σ᾿ Αὐτόν καί δι᾿ Αὐτοῦ σέ ὅλα ὅσα ἐκεῖνος μᾶς προσέφερε
μέσα ἀπό τήν τέλεια ἀγάπη καί τό ἔλεός Του.
ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ
Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2019
«Δεύτε ίδωμεν πιστοί» – Εικονογραφικές προσεγγίσεις στο Μυστήριο των Χριστουγέννων
Ομιλία του Μοναχού Παταπίου Καυσοκαλυβίτη, Δρ. Θεολογίας με θέμα: «Δεύτε
ίδωμεν πιστοί» – Εικονογραφικές προσεγγίσεις στο Μυστήριο των
Χριστουγέννων, η οποία πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου 2019
στον Ιερό Καθεδρικό Ναό Αγίου Θεράποντος Ζωγράφου.
Πηγή: Pemptousia.gr
Αναρτήθηκε από
Iera Kalivi Agiou Akakiou
στις
Κυριακή, Δεκεμβρίου 29, 2019
Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου
BlogThis!Μοιραστείτε το στο TwitterΜοιραστείτε το στο FacebookΚοινοποίηση στο Pinterest
Ετικέτες
Δεύτε ίδωμεν πιστοί,
εικόνα Χριστουγέννων,
Ναός Αγ. Θεράποντος Ζωγράφου,
Πατάπιος μοναχός Καυσοκαλυβίτης
Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2019
ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ: ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ
Τά Χριστούγεννα στό Ἅγιον Ὄρος. Συνομιλία μέ τόν Γέροντα Πατάπιο Καυσοκαλυβίτη στήν ἐκπομπή ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ τῆς Δημοτικῆς Τηλεόρασης Θεσσαλονίκης TV 100. Παραμονή Χριστουγέννων 2019, ὥρα 21.00.
Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2019
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗ ΣΚΗΤΗ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ
Οἱ ἀσκητικές μορφές πού ἀκροθιγῶς παρουσιάζουμε
σήμερα στήν ἀγάπη σας, μέ τήν αὐθεντικότητα τῆς ἁπλότητας καί τή γνησιότητα
τοῦ ἀπαραχάρακτου μοναχικοῦ τους βίου, ἐπαληθεύουν διαρκῶς τό μυστήριο
τῆς πίστεως καί ἐπιβεβαιώνουν τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο μας, πιστοποιῶντας
τή δυνατότητα πού ἔχουμε οἱ ἄνθρωποι γιά κοινωνία μέ τόν Θεό καί μετοχή
στήν αἰωνιότητα.
Οἱ ἐνάρετοι
Καυσοκαλυβῖτες γέροντες τῶν δύο τελευταίων αἰώνων συνέχισαν τήν ὑπερχιλιετῆ
παράδοση τοῦ ἁγιωνύμου Ὄρους καί προστέθηκαν στή χρυσή ἁλυσίδα τῶν
ὁσίων Πατέρων·
ἄλλωστε ὁ ἁγιορείτικος
χρόνος μόνο μέ τήν αἰωνιότητα θά μποροῦσε νά εἶναι συγχρονισμένος.
[...] Ἡ σκήτη, ὡς
ὀργανωμένος μοναστικός οἰκισμός, ἱδρύθηκε στίς ἀρχές τοῦ 18ου αἰ.
ἀπό τόν ὅσιο Ἀκάκιο τόν Καυσοκαλυβίτη.
Ὁ ὅσιος Ἀκάκιος ἦρθε ἐδῶ στά 1680 καί κατοίκησε στό Σπήλαιο πού βρίσκεται στήν ἀνατολική
πλευρά τῆς Σκήτης. Ὁ μικρός ἀλλά τόσο καθαγιασμένος χῶρος τοῦ Σπηλαίου
δέν κατάφερε νά καλύψει τίς μεγαλόφωνες βροντές τῆς ἀρετῆς καί τῆς ἁγιότητάς
του. Τά χαρίσματά του ἔγιναν γνωστά τόσο στό Ἅγιον Ὄρος ὅσο κι ἔξω ἀπ'
αὐτό. Μοναχοί ἀπό παντοῦ, ἦρθαν γιά νά ἔχουν τόν Ὅσιο ὡς Γέροντά τους καί ἔκτισαν μικρές καλύβες γύρω
ἀπό τό Σπήλαιο. Ὅταν ἀργότερα οἱ μοναχοί αὐξήθηκαν πολύ σέ ἀριθμό, ὁ
ὅσιος Ἀκάκιος ὀργάνωσε τό μοναστικό τους οἰκισμό σέ σκήτη, ὁρίζοντας
καί Τυπικό πού θά ἀκολουθεῖ ὁ τρόπος τῆς ζωῆς τους. Ἔτσι ἱδρύθηκε ἡ Σκήτη πού ἀφιερώθηκε στήν Ἁγία Τριάδα.
[...] Ἔλεγε κάποτε
ὁ ὅσιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης σέ ἐπισκέπτες του στό Μήλεσι: «Στό Ἅγιον
Ὄρος δύο ἡ ὥρα γίνεται ξεσηκωμός. Αἰσθανόμουνα δέος τήν ὥρα ἐκείνη. Ἡ
προσευχή ἔσειε τόν τόπο, τόν πνευματικό κόσμο. Τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐρχόταν
καί πλημμύριζε μέ οὐράνια χαρά τίς ψυχές τῶν μοναχῶν». Καί λέγοντας
αὐτά, ἄφησε ἕνα ἀφυπνιστικό μήνυμα:
«Καί τώρα τό Ἅγιο Πνεῦμα θέλει νά μπεῖ στίς
ψυχές μας, ὅπως καί τότε, ἀλλά σέβεται τήν ἐλευθερία μας, δέν θέλει νά
τήν παραβιάσει. Περιμένει νά τοῦ ἀνοίξουμε μόνοι μας τήν πόρτα καί
τότε θά μπεῖ στήν ψυχή μας καί θά τήν μεταμορφώσει»...
[...] Ἄς εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη του καθώς καί
ὅλων τῶν Πατέρων πού μέ μικρές πινελιές σκιαγραφήσαμε πτυχές ἀπό τή
μακαριστή ζωή τους. Οἱ εὐχές τους ἄς συνοδεύουν ὅλους μας καί τά ἔνθεα
κατορθώματά τους ἄς ἀναζωπυρώσουν τόν πνευματικό ζῆλο τῶν ἐπίδοξων
μιμητῶν τους.
Οἱ
ἁγιασμένες μορφές τῶν Καυσοκαλυβίων, ἀπό τό μεγάλο ἡσυχαστή τοῦ δεκάτου
τετάρτου αἰῶνα, ὅσιο Μάξιμο τόν Καυσοκαλύβη μέχρι καί τόν σύγχρονό
μας, ὅσιο Πορφύριο τόν Καυσοκαλυβίτη, ἔφθασαν στόν ἐράσμιο τόπο,
πού ὅλοι προσκληθήκαμε νά κατοικήσουμε.
Ὁ τρόπος καί ὁ δρόμος τῆς θεώσεως καί τῆς
σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου εἶναι αἰώνιος καί ἀσφαλής. Εἶναι ὁ δρόμος τῶν
Ἁγίων!
Ἄς τόν ἀκολουθήσουμε!
Ἀποσπάσματα
ἀπό τήν ὁμιλία τοῦ γέροντος Παταπίου Καυσοκαλυβίτου στόν ἱερό ναό Ἁγίων
Ἀποστόλων Καλάμου τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Κηφισίας. Σάββατο, 14 Δεκεμβρίου 2019
Αναρτήθηκε από
GM
στις
Κυριακή, Δεκεμβρίου 15, 2019
Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου
BlogThis!Μοιραστείτε το στο TwitterΜοιραστείτε το στο FacebookΚοινοποίηση στο Pinterest
Ετικέτες
ναός Αγ. Αποστόλων Κάλαμος,
Πατάπιος μοναχός Καυσοκαλυβίτης,
Πνευματικό οδοιπορικό στη Σκήτη Καυσοκαλυβίων
Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2019
ΟΜΙΛΙΑ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΤΑΠΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ ΣΤΟΝ ΚΑΛΑΜΟ ΑΤΤΙΚΗΣ
Αναρτήθηκε από
GM
στις
Σάββατο, Δεκεμβρίου 14, 2019
Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου
BlogThis!Μοιραστείτε το στο TwitterΜοιραστείτε το στο FacebookΚοινοποίηση στο Pinterest
Ετικέτες
ναός Αγ. Αποστόλων Κάλαμος,
Πατάπιος μοναχός Καυσοκαλυβίτης,
Πνευματικό οδοιπορικό στη Σκήτη Καυσοκαλυβίων
Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2019
Η ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΣΚΗΤΗΣ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΚΩΔΙΚΟΓΡΑΦΟΙ ΤΗΣ
Παταπίου μοναχοῦ Καυσοκαλυβίτου
Ἡ Βιβλιοθήκη τῆς Σκήτης Καυσοκαλυβίων.
Τά νεώτερα στοιχεῖα γιά τούς γραφεῖς τῶν κωδίκων της ἀπό τή συνεχιζόμενη ἔρευνα
Τά νεώτερα στοιχεῖα γιά τούς γραφεῖς τῶν κωδίκων της ἀπό τή συνεχιζόμενη ἔρευνα
Ἡ μικρή, πλήν ἀξιόλογη
αὐτή Βιβλιοθήκη, παρ᾿ ὅλο πού ἡ ἵδρυσή της ἀνάγεται στίς πρῶτες δεκαετίες
τοῦ 18ου αἰώνα, κατέχει μία συλλογή ἀπό χειρόγραφους κώδικες, πού χρονολογοῦνται
ἀπό τόν 11ο ὥς καί τόν 20ό αἰῶνα.
Ἡ σημερινή συλλογή,
πού μᾶς παραδόθηκε χάρη στήν φροντίδα καί τήν ἀξιέπαινη προσπάθεια τῶν κατά
καιρούς βιβλιοφυλάκων τῆς Σκήτης, ἀποτελεῖται ἀπό 279 χειρόγραφα, τά
περισσότερα τῶν ὁποίων εἶναι χάρτινα, ἐνῶ τρία εἶναι περγαμηνά. Ἐπιπλέον ὑπάρχουν
καί μερικά περγαμηνά σπαράγματα.
Ἡ
συλλογή περιλαμβάνει κυρίως ἔργα ἁγιολογικά, πατερικά, πανηγυρικά, ὑμνολογικά,
μουσικά καί ἱστορικά, πού προορίζονταν νά καλύψουν τίς πνευματικές ἀνάγκες τῶν
πατέρων τῆς πλέον ἀπόμακρης καί δυσπρόσιτης ἁγιορειτικῆς Σκήτης.
Χρονικά, τά
χειρόγραφα αὐτά ἀντιπροσωπεύουν ὅλες τίς ἐποχές τῆς βυζαντινῆς, τῆς
μεταβυζαντινῆς καί τῆς σύγχρονης περιόδου…
[…] Κατά τήν ἔρευνά μας ἔχουν καταγραφεῖ ὀνόματα 46 κωδικογράφων τῆς Βιβλιοθήκης τῆς
Σκήτης Καυσοκαλυβίων.
Στόν πλήρη Κατάλογο πού ἐκπονοῦμε,
καί ὁ ὁποῖος θά δημοσιευθεῖ σύν Θεῶ στά Πρακτικά τοῦ Ἐπιστημονικοῦ Ἐργαστηρίου
μας, καταγράφονται οἱ ἀριθμοί τῶν κωδίκων καί ὁ ἀναγραφόμενος ἤ ἐκτιμώμενος
χρόνος γραφῆς, ἐνῶ συμπληρώνεται μέ ὑπομνήματα σχετικά μέ βιογραφικά στοιχεῖα
τους, τήν κωδικογραφική παρουσία τους σέ ἄλλες Βιβλιοθῆκες καί τό τυχόν
συγγραφικό τους ἔργο.
Στό πλαίσιο αὐτό,
διεξοδικότερη
μελέτη στήν ἐν ἐξελίξει ἔρευνά μας γίνεται γιά τό κωδικογραφικό καί συγγραφικό ἔργο τεσσάρων γραφέων τοῦ 18ου καί τοῦ 19ου αἰῶνα,
ἀπό τόν παραπάνω Κατάλογο: τοῦ παπα-Ἰωνᾶ Καυσοκαλυβίτου, τοῦ μοναχοῦ Θεοκλήτου
Καρατζᾶ τοῦ Βυζάντιου, τοῦ ἀρχιμανδρίτου Αὐξεντίου Λαυριώτου καί τοῦ μοναχοῦ
Διονυσίου Ἁγιαρτεμίτου, πού μέ τήν ἀπροσμέτρητης ἀξίας ἐργασία
τους, συνέχισαν τήν παράδοση τῶν προγενέστερων Ἁγιορειτῶν γραφέων…
Ἀναφέρουμε, γιά παράδειγμα, τόν μελουργό καί
ζωγράφο ἱερομόναχο Δαβίδ Σκοπελίτη πού στά
1742 στόν κώδικά του μέ τό Στιχηράριο τοῦ Γερμανοῦ Νέων Πατρῶν ἔχει ἱστορήσει 24 μικρογραφίες δεσποτικῶν καί θεομητορικῶν ἑορτῶν
σέ χρυσό κάμπο…
[…] Ὁλοκληρώνοντας
σύν Θεῶ αὐτή τήν ἄκρως συνοπτική παρουσίαση τῆς Βιβλιοθήκης τοῦ Κυριακοῦ τῶν
Καυσοκαλυβίων καί τῶν κωδικογράφων της, θά πρέπει νά ἀναφερθεῖ ὅτι τά
συμπεράσματα τῆς ἐν ἐξελίξει ἔρευνάς μας ἐμπλουτίζονται συνεχῶς καί ἀπό τά νεώτερα -γιά μᾶς προσωπικά –πιστεύω καί γιά ἐσᾶς-
πολύ σημαντικά εὑρήματα τῆς μελέτης ἄγνωστων τίς περισσότερες φορές καί ἀκαταλογογράφητων
χειρογράφων ἀπό τίς ἐπιμέρους Καλύβες τῆς Σκήτης, τῶν ὁποίων ἐτοιμάζουμε
Κατάλογο…
Ἀποσπάσματα
ἀπό τήν εἰσήγηση τοῦ συγγραφέα στό Δ΄ Ἐπιστημονικό Ἐργαστήριο τῆς Ἁγιορειτικῆς Ἐστίας,
Θεσσαλονίκη 7 Δεκεμβρίου 2019 (Μουσεῖο Βυζαντινοῦ Πολιτισμοῦ, Ἀμφιθέατρο
Στέφανος Δραγούμης).
Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2019
ΑΓΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΗΣ
13 Ἰανουαρίου: Μνήμη ἁγίου Μαξίμου Καυσοκαλύβη (+1365)
Παταπίου μοναχοῦ Καυσοκαλυβίτου
'Αγιος Μάξιμος Καυσοκαλυβίτης, έργο του Παταπίου μοναχού Καυσοκαλυβίτη, Καλύβη Αγίου Ακακίου, Σκήτης Καυσοκαλυβίων
Μάξιμος ὁ Καυσοκαλύβης, ὁ διά
Χριστόν σαλός, ὁ Νέος Προφήτης, ὁ ὑπόπτερος, ὁ θαυματουργός, ἡ
Ἡσυχαστής, ὁ Νηπτικός Πατήρ, ὁ Ἅγιος. Ἀρκετές εἶναι οἱ προσωνυμίες πού ἡ
παράδοση τῆς Ἑκκλησίας μας ἀπέδωσε στόν Ἅγ. Μάξιμο, τήν πολυεδρική
αὐτή ὁσιακή προσωπικότητα, πού συνδύαζε τήν ὑπακοή καί τήν τέλεια
ταπείνωση τῶν ἀληθινῶν δούλων τοῦ Θεοῦ μέ τήν ἐκκεντρικότητα τοῦ διά
Χριστόν σαλοῦ· τήν ἰδιότητα τοῦ θεραπευτῆ μέ τό διορατικό χάρισμα τοῦ
προφήτη καί τόν φωτισμό ἑνός μυστικοῦ θεολόγου· τήν ἐνεργό ἀγάπη πρός
τόν Θεό καί τόν πλησίον μέ τόν θεωρητικό ἀναχωρητισμό, πού προϋποθέτει
τήν ἀπομάκρυνση ἀπό τόν κόσμο.
Ὁ Ἅγ. Μάξιμος θά μποροῦσε νά θεωρηθεῖ ὡς ἡ "διαπρεπέστερη ἁγιορειτική
ἀσκητική μορφή καθ' ὅλους τούς αἰῶνες" . Στά στενά πλαίσια τοῦ ἄρθρου
αὐτοῦ, θά προσπαθήσουμε νά σκιαγραφήσουμε μέ μικρές πινελιές τό συναξάρι
τοῦ Ἁγίου. Ἡ χειρόγραφη παράδοση μᾶς ἀποκαλύπτει τήν φιλοσοφικώτατη καί
χαριτόβρυτη μορφή του, μέσω τεσσάρων βιογράφων του: τοῦ Ἁγ. Νήφωνος τοῦ
Καυσοκαλυβίτου, μαθητοῦ καί ὑμνογράφου αὐτοῦ, τοῦ Ἁγ. Θεοφάνους
Περιθεωρίου τοῦ Βατοπεδινοῦ , τοῦ ἱερομ. Ἰωαννικίου τοῦ Κόχυλα καί τοῦ
ἱερομ. Μακαρίου τοῦ Μακρῆ.
Ὁ Μικρασιάτης αὐτός Ἅγιος, γεννήθηκε στή Λάμψακο τοῦ Ἑλλησπόντου καί
ἔλαβε τό ὄνομα Μανουήλ κατά τό ἅγιο βάπτισμα. Ὅταν ἦλθε σέ ἱκανή ἡλικία,
οἱ γονεῖς του τόν ἀφιέρωσαν στό Ναό τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου,
ἐκπληρώνοντας ἔτσι τό τάμα τους στό Θεό, μιά πού ἦσαν πρίν γιά χρόνια
ἄτεκνοι. Παραμένοντας στό ναό, πρόκοπτε σέ ὅλα τά πνευματικά καί φυσικά
χαρίσματα. Πολύ συχνά ἐπισκεπτόταν Ὁσίους Γέροντες πού ἡσύχαζαν ἐκεῖ
κοντά, γιά νά ἀκούει τίς ψυχωφελεῖς νουθεσίες τους. Τότε ὁ θεῖος ἔρωτας
ἄναψε στή καρδιά του καί στά δεκαεπτά του χρόνια, ἄφησε γονεῖς καί
πατρίδα περνώντας στό Ὄρος Γάνου ὅπου φόρεσε τό μέγα σχῆμα μετονομασθείς
Μάξιμος . Μετα τήν κοίμηση τοῦ γέροντά του Μάρκου, ἀνεχώρησε γιά τό
Παπίκιον , ὅπου βρῆκε ὁσίους ἄνδρες, ὅμοιους μέ τούς παλαιούς, μέ τούς
ὁποίους συναναστρεφόμενος, ἀνέλαβε στόν ἑαυτό του ὅλες τίς ὑπέρ ἄνθρωπον
ἀρετές τους, "καθώς δέχεται τό κερί τούς χαρακτῆρες τῆς βούλλας".
Ἔπειτα πῆγε στή Κωνσταντινούπολη, ὅπου ἐπισκέφθηκε ὅλα τά προσκυνήματα
καί τούς ναούς της, καταλήγοντας στό Ναό τῆς Παναγίας τῶν Βλαχερνῶν,
ὅπου παρέμεινε στό προαύλιό της μέ πεῖνα καί ἄσκηση, ἀγρυπνώντας ὅλη τή
νύχτα καί συμπεριφερόμενος ὡς διά Χριστόν σαλός. Ἐπισκεπτόταν ὅμως καί
τόν Πατριάρχη Ἅγ. Ἀθανάσιο , γιά νά ἀκούει τούς σοφούς λόγους του. Ὀ
Πατριάρχης βλέποντας τήν ἀρετή του, προσπάθησε νά τόν πείσει νά
κοινοβιάσει σέ μία ἀπό τίς Μονές τῆς Πόλης. Δέν τά κατάφερε ὅμως, μιά
πού ὁ Ὅσιος προτίμησε τήν ἄσκησή του στό παραπάνω ναό.
Μετά ἀπό καιρό ἀνεχώρησε γιά τό Ἅγ. Ὄρος, ὅπου περιδιάβασε ὅλα τά
μοναστήρια, καταλήγοντας στή Λαύρα τοῦ Ἁγ. Ἀθανασίου τοῦ Ἀθωνίτου. Ἐκεῖ,
διαβάζοντας τόν βίο καί τούς ἀγώνες τοῦ Ἁγίου, ὁμοίως καί τοῦ Ἁγ.
Πέτρου τοῦ Ἀθωνίτου, ἐθαύμαζε τοῦ μέν Πέτρου τήν ἡσυχία, τοῦ δέ
Ἀθανασίου τήν κοινοβιακή ζωή. Συλλογιζόμενος τήν προθυμία καί τήν
ἐπιμέλεια πού εἶχαν καί οἱ δύο στό νά φυλάξουν τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ,
ἐπόθησε νά μείνει στόν τόπο ἐκεῖνο καί νά μιμηθεῖ καί τῶν δύο τή ζωή.
Ἔμεινε λοιπόν στή Λαύρα, ἔχοντας τό διακόνημα νά ψάλλει στό Καθολικό,
καθώς ὅταν ἦταν νέος ἔμαθε τήν μουσική. Ψάλλοντας συνετά καί μέ γνώση
τῶν λεγομένων, ὕψωνε τό νοῦ του στόν ὑμνούμενο Θεό, χύνοντας δάκρυα
κατανύξεως ὁ μακάριος. Ζοῦσε ὅμως μέ τήν ἴδια σκληραγωγία ὅπως τότε στό
ναό τῶν Βαχερνῶν, καθώς οὔτε κελλίον εἶχε δικό του, ἔπαιρνε μόνο τήν
ἀναγκαία τροφή ἀπό τήν τράπεζα καί ἀναπαυόταν στά στασίδια τοῦ νάρθηκα
τῆς ἐκκλησίας.
Μετά ἀπό θεία ἐμφάνεια τῆς Θεοτόκου βρεφοκρατούσας, ὁ πιστός δούλος
της, ἀποφάσισε νά ἀκολουθήσει τήν προτροπή της καί μιά μέρα, Σάββατο
τῆς Πεντηκοστῆς, ἀνέβηκε στή κορυφή τοῦ Ἄθω, ὅπου ἔμεινε τρία μερόνυχτα
προσευχόμενος ἀδιαλείπτως, δεχόμενος συνάμα φοβερούς πειρασμούς ἀπό
τόν ἐχθρό. Ὅμως ὅλα αὐτά διαλύθηκαν, ὅταν ἐμφανίστηκε σ' αὐτόν ἡ
Θεοτόκος μετά δόξης πολλῆς, περικυκλούμενη ἀπό πλῆθος φωτεινές μορφές,
κρατοῦσα πάλι στά χέρια της τόν Υἱό της καί δημιουργό τῆς Κτίσεως καί
ἐκπέμποντα ἄρρητη εὐωδία. Ἀφοῦ προσκύνησε ὁ Ἅγιος, ἄκουσε ἀπό τήν
Παναγία τά παρακάτω: "Λάβε τήν χάριν κατά τῶν δαιμόνων, ὁ σεπτός
ἀθλοφόρος καί κατοίκησε στούς πρόποδες τῆς κορυφῆς ττοῦ Ἄθω· διότι
τοῦτο εἶναι τό θέλημα τοῦ Υἱοῦ μου, γιά ν' ἀνέβεις σέ ὕψος ἀρετῆς καί
να γίνεις διδάσκαλος καί ὁδηγός σέ πολλούς καί νά τούς σώσεις". Μετά
τοῦ δόθηκε οὐράνιος ἄρτος γιά τροφή. Καί με τή λήψη αὐτῆς, τόν μέν Ὅσιο
περικύκλωσε θεῖο φῶς, ἡ δέ Θεοτόκος ἀνέβηκε στά οὐράνια, ἀφήνοντας στόν
τόπο ἄρρητη εὐωδία καί ὑπερκόσμια λάμψη. Ὑπακούοντας τότε στή προσταγή
τῆς Παναγίας, ὁ Ἅγιος κατέβηκε πρός τό Καρμήλιο , ὅπου βρίσκοντας ἕνα
γέροντα, τοῦ διηγήθηκε τάς τῆς θείας ἐμφάνειας. Ἐκεῖνος ὅμως, θεώρησε
αὐτά πλάνες. Ἔτσι τοῦ βγῆκε ἡ φήμη ὅτι εἶναι πλανεμένος καί περιφρονεῖτο
ἀπό ὅλους. Ὅμως ὁ ἀπλανής ἐκεῖνος φωστήρας, δέχτηκε μέ χαρά τό νά τόν
ὀνομάζουν πλανεμένο. Ὑποκρινόταν δέ πάντοτε ὅτι ἤταν πλανεμένος καί
παρίστανε τόν διά Χριστόν σαλό, καλλιεργώντας ἔτσι τήν θεοειδή ἀρετή τῆς
ταπεινοφροσύνης. Γι αὐτό καί δέν κατοίκησε σ' ἕνα τόπο σταθερά, ἀλλά
σάν πλανεμένος μετατοπιζόταν συνεχῶς, ζώντας σέ σπήλαια ἤ κτίζοντας ὅπου
πήγαινε μικρή καλύβα ἀπό ξύλα καί χόρτα, τήν ὁποία ἔκαιγε μετά ἀπό
λίγο, πηγαίνοντας σέ ἄλλο μέρος καί φτιάχνοντας ἄλλη. Γι αὐτό καί τόν
ἔλεγαν "καυσοκαλύβη" , καθώς σέ κανένα δέν εἶχε γίνει ἀντιληπτή ἡ μεγἀλη
του ἀρετή. Ζοῦσε συνάμα μέ ὑπερβολική ἀκτημοσύνη. Κανείς δέν μπορεῖ νά
παραστήσει τήν πείνα καί τήν δίψα πού ὑπέμενε, μαζί μέ τούς παγετούς
τοῦ χειμώνα καί τά καύματα τοῦ θέρους, χωρίς δεύτερο ἔνδυμα, ἀνυπόδητος,
χωρίς νά ἔχει ἀπό κάποιον καμμία ὑπόληψη. Μέ τόν καιρό ὅμως, κάποιοι
ἀπό τούς ἁγίους γέροντες πού τόν συναναστράφηκαν, γνώρισαν τήν θεία χάρη
πού κατοικοῦσε σ' αὐτόν καί δέν τόν ἔλεγαν πλέον πλανεμένο, ἀλλά τίμιο
Μάξιμο καί φωστῆρα ὑπέρλαμπρο.
Κορυφαία στιγμή στό βίο τοῦ Ἁγ. Μαξίμου ἀποτελεῖ ὁ πολύ διαφωτιστικός
διάλογός του μέ τόν Ἅγ. Γρηγόριο τό Σιναΐτη, τόν διαπρεπῆ αὐτόν
διδάσκαλο τῆς νοερᾶς προσευχῆς τοῦ ΙΔ' αἰ.. ὁ ὁποῖος ἐπισκέφθηκε
πολλούς Ὁσίους καί νηπτικούς ἄνδρες, ἀπό τό Ὄρος Σινᾶ μέχρι καί τήν
Κρήτη καί ὁ ὁποῖος φθάνοντας γιά πρώτη φορά στό Ἅγ.Ὄρος, δέν βρῆκε-
ὅπως ὁ ἴδιος ὁμολόγησε στούς μαθητές του-παρά 3 ἤ 4 μοναχούς νά
ἀσκοῦνται στή νοερά προσευχή, ἀνάμεσα στούς ὁποίους ἦταν καί ὁ Ἅγ.
Μάξιμος. Ἀφοῦ ἐγκαταστάθηκε στή σκήτη τοῦ Μαγουλᾶ , ἔγινε ποθητός
σ'ὅλους τούς Πατέρες τοῦ Ὄρους καί ἰδιαίτερα στούς ἡσυχαστές, πού
ἔτρεχαν σ'αὐτόν νά διδαχθοῦν τά μυστήρια τῆς νοερᾶς προσευχῆς.
Ἀκούγοντας ὁ Ἅγ. Γρηγόριος νά διηγοῦνται γιά τήν ὑπεράνθρωπη βιοτή καί
τήν πλαστή μωρία τοῦ Ἁγ.Μαξίμου, θαύμασε καί ἔστειλε τούς μαθητές του
νά προσκαλέσουν τόν Ὅσιο νά τόν ἐπισκεφθεῖ. Κατά θαυμάσιο τρόπο,
ἐκεῖνος τούς ὑποδέχτηκε, χαιρετώντας καθένα μέ τό ὄνομά του,
προλέγοντας καί τήν ἐπιθυμία τοῦ διδασκάλου τους. Ἀμέσως δέ, ἀναχώρησαν
γιά τό κελλίον τοῦ Γρηγορίου. Ἐκεῖ οἱ δύο Ἅγιοι εἶχαν ἕναν διάλογο πού
ἀποτελεῖ τήν διαφανέστερη ἀνάπτυξη τῆς θεωρίας περί νήψεως καί
ἐκστάσεως τοῦ νοῦ, καί περιγράφει τήν κατάστασή του ὅταν ἐλλάμπεται ἀπό
τό θεῖο φῶς κατά τήν προσευχή. Διακρίνει δέ μέ σαφήνεια καί προσοχή τά
σημεῖα τῆς χάριτος ἀπό αὐτά τῆς πλάνης. Στό τέλος, ὁ Ἅγ. Γρηγόριος
ἔπεισε τόν Ἅγ. Μάξιμο νά παύσει πλέον νά καίει καλύβες καί νά μείνει
σταθερά σ' ἕνα τόπο γιά νά ὠφελήσει καί ἄλλους πολλούς, σάν ἐμπειροτατος
στήν ἀρετή.
Τότε ὁ Ὅσιος βρῆκε ἕνα σπήλαιο κοντά στοῦ κυρ Ἠσαΐα στό ὁποῖο
διαμόρφωσε ἕνα ἀσκηταριό. Τότε ἔλαμψε ὅχι μόνο ἡ ἀρετή του- μιά πού
ἐρχόντουσαν ἀπό ὅλα τά μέρη τοῦ Ὄρους μοναχοί γιά νά τόν συμβουλευτοῦν-
μά καί ἡ ἁγιότητά του, μιά πού πλῆθος εἶναι τά θαύματα πού ἐπιτέλεσε.
Τέλος, προλέγοντας τό τέλος του, ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ σέ ἡλικία 95 ἐτῶν,
τήν 13η Ἰανουαρίου . Προηγουμένως εἶχε δώσει ἐντολή στούς ἐνταφιαστές
του νά μή μεταθέσουν σέ ἄλλο τόπο τό λείψανό του, ἀλλά νά τό ἀφήσουν
κρυμμένο στό τάφο γιά νά μή δοξάζεται ἀπό τούς ἀνθρώπους .
Τό γεγονός ὅτι λίγο μετά τήν ὁσιακή κοίμηση τοῦ ὁσίου Μαξίμου τοῦ
Καυσοκαλύβη καί σέ διάστημα λίγων δεκαετιῶν (τέλη 14ου-ἀρχές 15ου αἰ.),
γράφηκαν πρός τιμήν του τέσσερις Βίοι (ὑπό τῶν ἱερομονάχων Νήφωνος,
Θεοφάνους Περιθεωρίου, Μακαρίου Μακρῆ καί Ἰωαννικίου Κόχιλα), οἱ ὁποῖοι
σέ μεταγενέστερες ἐποχές παρουσιάστηκαν σέ ἁπλούστερη δημώδη γλώσσα μέ
τή βοήθεια τεσσάρων παραφράσεων (ὑπό Διονύσιου Ρήτορος, Νικοδήμου
Ἁγιορείτου, Ἰακώβου Νεασκητιώτου καί ἑνός ἑτέρου ἀγνώστου) -ὅλα τους
κείμενα ἀθωνικῆς προέλευσης- ἀποδεικνύει τήν μεγάλη ἀπήχηση πού εἶχε
στόν ἁγιορειτικό κόσμο ἡ ἱερή μορφή τοῦ ὁσίου Μαξίμου. Ἐδῶ θά πρέπει νά
τονιστεῖ ὅτι οἱ Βίοι τοῦ ὁσίου Μαξίμου τοῦ Καυσοκαλύβη, ἐκτός ἀπό
ὑψηλοῦ ἐπιπέδου ἁγιολογικά κείμενα, ἀποτελοῦν ταυτόχρονα καί σημαντικές
πηγές τόσο γιά τά θεολογικά ζητήματα τῆς ἐποχῆς (αἵρεση Μασσαλιανῶν,
Ἀκινδύνου) ὅσο γιά ἱστορικά γεγονότα, πρόσωπα καί τοπωνύμια πού ἔχουν
μεγάλη σημασία γιά τήν ἱστορία πού ἀφορᾶ εἰδικότερα στόν ὑστεροβυζαντινό
Ἄθω καί γενικότερα τό Βυζάντιο κατά τήν ἐξεταζόμενη περίοδο. Ὁρισμένες
μάλιστα ἀπό τίς πληροφορίες πού μᾶς δίνουν οἱ Βίοι, θά μποροῦσε νά
θεωρηθεῖ ὅτι ἔχουν τόν χαρακτῆρα τῆς μοναδικότητας.
Παράλληλα, γιά τίς λειτουργικές ἀνάγκες ὅσων ἐπιθυμοῦσαν νά προστρέξουν
στίς πρεσβεῖες του καί νά ἔχουν μία ἐναργέστερη σχέση μαζί του,
συντέθηκαν τρεῖς Ἀκολουθίες, Παρακλητικοί Κανόνες, Χαιρετιστήριοι Οἶκοι
καί πλῆθος ἄλλων ὑμνογραφημάτων (κυρίως ἀπό τούς Νήφωνα Ἀθωνίτη,
Ἱερεμία Πατητᾶ, Ἰάκωβο Νεασκητιώτη, Νήφωνα Ἰβηροσκητιώτη, Ἱλαρίωνα
Ξενοφωντινό καί Γεράσιμο Μικραγιαννανίτη), ἐνῶ παράλληλα, οἱ
πολυάριθμες ἀπεικονίσεις του στούς ἀθωνικούς ναούς ἐπέτειναν τήν
παρουσία του στίς ψυχές τῶν Ἁγιορειτῶν μοναχῶν πού ἔβλεπαν σ’ αὐτόν ἕνα
ἀσφαλές πρότυπο πρός μίμηση γιά τή σωστή βίωση τῶν μοναχικῶν ἀρετῶν
καί τήν ἐπίτευξη τῆς σωτηρίας τους.
Ἀκόμη καί κατά τούς ἔσχατους αὐτούς καιρούς πού ζοῦμε, ὅπου τά πάντα
ἀμφισβητοῦνται καί ἀναθεωροῦνται καί πού ἴσως κανείς πιά δέν πολιτεύεται
ὅπως ὁ Ἅγ. Μάξιμος, αὐτός ἐπιμένει νά προτείνει τή δική του χαρισματική
"ὑπέρβαση" σάν διέξοδο ἀπό τά σημερινά "ἀδιέξοδα". Ἡ ἐνθύμηση καί μόνο
τοῦ μεγάλου αὐτοῦ ἀγωνιστοῦ εἶναι γιά μᾶς πηγή ἔμπνευσης καί ἐλπίδας
ὅτι μέ τή τιμή καί προσευχή μας πρός αὐτόν, θά ἐλκύσουμε τό ἔλεος τοῦ
Θεοῦ γιά τή σωτηρία μας.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχ. πλ. Α΄. Τόν συνάναρχον Λόγον.
Μητρικῆς ἐκ νηδύος ὅσιε Μάξιμε, ἐκλογῆς ὡς δοχεῖον ἀνατεθείς τῷ Θεῷ,
τοῦ θείου γνόφου ὡς Μωσῆς κατηξίωσαι, καί τά πόῤῥῳ προορᾶν, κατά τόν
μέγαν Σαμουήλ, τοῦ Ἄθω τό θεῖον θαῦμα, τῆς Θεοτόκου ὁ λάτρης ᾗ καί
πρεσβεύεις ὑπέρ πάντων ἡμῶν.
Ἀπό τήν Καλύβη τοῦ Ἁγίου Ἀκακίου ἔχει ἐκδοθεῖ ἡ Ἱερά Ἀσματική καί Πανηγυρική Ἀκολουθία τοῦ ὁσίου Μαξίμου, ἐνῶ πρόσφατα, ἀπό τίς ἐκδόσεις ΜΥΓΔΟΝΙΑ ἔχει ἐκδοθεῖ τό βιβλίο:
Παταπίου μοναχοῦ Καυσοκαλυβίτου, Ὁσιος Μάξιμος ὁ Καυσοκαλύβης. Ἁγιολογία-Ὑμνογραφία-Τέχνη. Συμβολή στή μελέτη τοῦ Ἁγιορειτικοῦ Μοναχισμοῦ κατά τόν 14ο αἰώνα, Θεσσαλονίκη 2010,σελίδες 550, ὅπου συγκεφαλαιώνεται ἡ περί τοῦ ὁσίου Μαξίμου βιβλιογραφία.
Αναρτήθηκε από
Theo
στις
Κυριακή, Ιανουαρίου 13, 2019
Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου
BlogThis!Μοιραστείτε το στο TwitterΜοιραστείτε το στο FacebookΚοινοποίηση στο Pinterest
Ετικέτες
Άγιον Όρος,
Άγιος Μάξιμος,
Άγιος Μάξιμος Καυσοκαλύβης,
Καλύβη Αγίου Ακακίου,
Πατάπιος μοναχός Καυσοκαλυβίτης
Τετάρτη 2 Ιανουαρίου 2019
ΤΙ ΣΟΙ ΠΡΟΣΕΝΕΓΚΩΜΕΝ ΧΡΙΣΤΕ
Παταπίου μοναχοῦ
Καυσοκαλυβίτου
Τό εἰκονογραφικό
θέμα «Τί σοί προσενέγκωμεν Χριστέ»
Στά
τέλη τοῦ 13ου αἰῶνα ἐμφανίζεται στή μνημειακή ζωγραφική ἕνα ἐντυπωσιακό θέμα
πού ἐμπνέεται ἀπό τήν ὑμνογραφία τῶν Χριστουγέννων. Συγκεκριμένα, εἰκονογραφεῖται
τό ἰδιόμελο στιχηρό τοῦ Ἑσπερινοῦ τῆς ἑορτῆς:
Τί σοί προσενέγκωμεν, Χριστέ ὅτι ὤφθης ἐπί γῆς
ὡς ἄνθρωπος δι’ ἡμᾶς; ἕκαστον γάρ τῶν ὑπό σοῦ γενομένων κτισμάτων τήν εὐχαριστίαν
σοι προσάγει· οἱ Ἄγγελοι τόν ὕμνον· οἱ οὐρανοί τόν ἀστέρα· οἱ Μάγοι τά δῶρα· οἱ
Ποιμένες τό θαῦμα· ἡ γῆ τό σπήλαιον· ἡ ἔρημος τήν φάτνην· ἡμεῖς δέ Μητέρα
Παρθένον. Ὁ πρό αἰώνων Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς.
Κέντρο τῆς σύνθεσης εἶναι ἡ βρεφοκρατοῦσα
Θεοτόκος πού παριστάνεται καθήμενη σέ μεγαλοπρεπῆ θρόνο. Στήν πάνω ζώνη,
παριστάνονται δύο χοροί σεβαζόντων ἀγγέλων πού ὑποκλίνονται στή βρεφοκρατοῦσα
Θεοτόκο ἐνῶ ὑμνολογοῦν τόν γεννηθέντα Κύριο. Φέρουν τήν ἐπιγραφή: «Οἱ ἄγγελοι
τόν ὕμνο». Ἀπό τόν οὐρανό ἐξακτινώνεται λαμπρό ἀστέρι πού καταλήγει στήν κεφαλή
τῆς Θεοτόκου καί συνοδεύεται ἀπό τήν ἐπιγραφή: «Οἱ οὐρανοί τόν ἀστέρα». Στήν
κάτω ἀριστερή γωνία μία γυναικεία μορφή
πού κάθεται σέ βράχους–προσωποποίηση τῆς γῆς, κρατεῖ στά χέρια της ἕνα ὄρος μέ
σπήλαιο. Φέρει τήν ἐπιγραφή: «Ἡ γῆ τό σπήλαιον». Στήν κάτω δεξιά γωνία, μία ἀντίστοιχη
μορφή εἰκονίζεται νά προσφέρει τή φάτνη καί φέρει τήν ἐπιγραφή: «Ἡ ἔρημος τήν
φάτνη». Λίγο ψηλότερα ἀπό τήν πρώτη μορφή παριστάνονται οἱ τρεῖς δωροφοροῦντες
μάγοι μέ τήν σχετική ἐπιγραφή: «Οἱ Μάγοι τά δῶρα» ἐνῶ στήν ἀντίστοιχη δεξιά
θέση, τρεῖς ποιμένες πού εἶναι ὅλο θαυμασμό καί ἀπορία καί φέρουν τήν ἐπιγραφή:
«Οἱ Ποιμένες τό θαῦμα». Δεξιά καί ἀριστερά τῆς Θεοτόκου, δύο πολυπληθεῖς ὁμάδες,
ἐκπρόσωποι τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ καί κοσμικοῦ χώρου, ὁλοκληρώνουν τή θεματολογία τῆς
κάτω ζώνης. Φέρουν τήν ἐπιγραφή «Ἡμεῖς δέ μητέρα Παρθένον ἁγνήν».
Μέ τή Θεοτόκο θεώνεται ἡ ἁγνή καί καθαρή ἀνθρώπινη
φύση, πού μέ τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος διατηρήθηκε στό πρόσωπο τῆς ἀειπαρθένου
Μαρίας. Ἡ Θεοτόκος ἐπιτέλεσε ὅλο τό ἔργο, πού χρειαζόταν ἀνθρωπίνως γιά τή
σωτηρία μας. Μ’ αὐτήν τήν ἔννοια ἡ Θεοτόκος ἐκπροσωπεῖ ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα
καί προσφέρει γιά χάρη της τή δική της σάρκα ὡς δοχεῖο τῆς Θεότητας. Καί ἡ εὐχαριστιακή
αὐτή προσφορά εἶναι ἀσύγκριτα σημαντικότερη ἀπό τῶν ἄλλων κτισμάτων.
Ἀπόσπασμα ἀπό ὁμιλία τοῦ συγγραφέα στήν αἴθουσα ἐκδηλώσεων
τοῦ ἱεροῦ ναοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου Πολυδρόσου Ἀττικῆς, στίς 15 Δεκεμβρίου
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)