Υπάρχει ένα βουνό στην Βόρειο Ελλάδα, στην Χαλκιδική·
είναι η αθωνική χερσόνησος, το γνωστό Άγιον Όρος, το ωραία προσωνυμούμενο
Περιβόλι της Παναγίας με τα είκοσι μοναστήρια, τις δεκατρείς σκήτες, τα
τριακόσια κελλιά, τούς χίλιους οκτακόσιους μοναχούς, την υπερχιλιόχρονη
ιστορία, τις χίλιες άγιες τράπεζες, τις χιλιάδες βυζαντινές εικόνες, τα
εκατοντάδες τετραγωνικά αγιογραφημένων τοίχων από τον Πανσέληνο, τον Θεοφάνη,
τον Τζώρτζη, τα χιλιάδες εικονογραφημένα χειρόγραφα, τα παλαίτυπα, τα
βυζαντινά έγγραφα, τα τιμιοξυλα τ’ αργυροχρυσοδεμένα, τα μυροβλύζυντα άγια
λείψανα, τις θαυματουργές εικόνες της Παναγίας της Οικονόμισσας, της
Πορταίτισσας, του Άξιον εστι, της Παραμυθίας, της Γλυκοφιλούσας, της
Τριχερούσας, της Οδηγήτριας, της Γερόντισσας, της Γοργοϋπηκόου, τα
σήμαντρα, τα τάλαντα, τις καμπάνες, τα στασίδια, τα κομποσχοίνια, τους Όρθρους,
τα Μεσονυκτικά, τ’ Απόδειπνα, τις καθημερινές Θείες Λειτουργίες, τους Χαιρετισμούς,
τις αγρυπνίες, τις λιτανείες, τούς αγιασμούς, τις μελέτες, τις συγγραφές, τις
δεήσεις, τις γονυκλισίες, τις μετάνοιες, τις χαμαικοιτίες, τις μνημονεύσεις
χιλιάδων ονομάτων ζώντων και κεκοιμημένων, τα μνημόσυνα, τα κόλλυβα, τα
ξυλόγλυπτα τέμπλα, τους επίχρυσους πολυελαίους, τα ακοίμητα κανδήλια, τα
κεντημένα σάβανα, τούς πολύπτυχους μανδύες, τα συνοδικά, τ’ αρχονταρίκια, τα
τεριρέμ, τα μεγαλυνάρια, τα δοξαστικά, τα πασαπνοάρια, τ’ ανοιξαντάρια, τα
κυριελέησον, τις δοξολογίες, τούς στολισμούς, τα ευαγγέλια, τον δικέφαλο, την
αρετή, την ταπείνωση, την αγιότητα, την «ένδοξη αδοξία» που έλεγε ένας άγιος,
τον πλούτο της πενίας, την έρημο, την φάτνη, την γη, το σπήλαιο, τον ερημίτη,
την ησυχία, τη σιωπή, το μυστήριο, τη Θεοτόκο, τον Ιωσήφ, τον Χριστό, τη
Βηθλεέμ, τον χιονισμένο Άθωνα… Απόψε, Χριστός γεννάται, δοξάσατε.
Χριστούγεννα στο Άγιον Όρος σημαίνει, κατά τον
άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, να θέλεις να γιορτάσεις και συ, καθώς όλα
γιορτάζουν, να θέλεις να ευφρανθείς και να πανηγυρίσεις. Aν, καθώς λέγει ο
αββάς Ησαΐας, «μοναχός έστί ό άει χαίρων», πόσο μάλλον σήμερα, πού
γεννιέται o Χριστός και για τον κάθε Αγιορείτη, όπως και για τον κάθε άνθρωπο.
Ο μοναχός έχει μια συνεχή, θερμή, προσωπική κι
αληθινή σχέση με τον Χρίστο. Έτσι, αγρυπνώντας την εξαίσια νύχτα των
Χριστουγέννων στο Καθολικό της μονής του, στο Κυριάκο της σκήτης του, στο
ερημικό του κελλί, μετά από μακρά νηστεία και προσεκτική προετοιμασία, ακούει
τους ταπεινούς ψάλτες των αναλογίων ως βηθλεεμικούς αγγέλους και γίνεται ένα με
τους αγραυλούντες ποιμένες. Δέχεται το «επί γης ειρήνη» που χαρίζει
στις καθαρές ψυχές ο Ειρηνοδότης Θεός και θυμάται τους εξαίσιους λόγους του οσίου
Σεραφείμ του Σάρωφ:
«Βρες την ειρήνη στην καρδιά σου και χιλιάδες
κόσμος θα σωθεί»!
Θωρεί τους λαμπρώς φορεμένους παπάδες, με τα ερυθρά
λιβανοκαπνισμένα άμφια ως αγγέλους ειρήνης και φωτός, που έρχονται στην κατά το
δυνατόν ευτρεπισμένη καρδιά του που γίνεται σπήλαιο, για να κατοικήσει εκεί
Αυτός που δεν τον χωρούν οι ουρανοί των ουρανών.
Μετατίθεται η Βηθλεέμ με την κοινή Θεία Μετάληψη
των αγρυπνούντων μοναχών στις ψυχές τους. Το νόημα όλο της μεγάλης εορτής είναι
σε αυτή τη Θεία Λειτουργία της ωραίας νύχτας, της όντως άγιας νύχτας. Έτσι, η
πολύωρη αγρυπνία δεν κουράζει, γίνεται πηγή αληθινής χαράς. Δόξα εν
υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, ψάλλουν όλοι μαζί, εκ βαθέων, ολοψύχως,
ολοθέρμως, και το εννοούν και το κατανοούν και το βιώνουν και το διαλαλούν
μυστικά και σιωπηλά στα βάθη τής καρδιάς τους…
Ενώπιον της εικόνας της Γεννήσεως τού Χριστού με
τ’ ολόχρυσο φόντο, την Παναγία Μητέρα στο μέσο με τον σπαργανωμένο Χριστό να
θερμαίνεται από τα ζώα της φάτνης, τον Ιωσήφ σκεφτικό, τους μάγους να προσφέρουν
τα δώρα, τους αγγέλους να ψέλνουν τον ύμνο της ειρήνης στους ταπεινούς ποιμένες
των προβάτων και το υπέρλαμπρο άστρο στον ουρανό να μηνύει το εξαίσιο θαύμα,
αντικρίζουμε το μεγαλείο της πίστης στον εορτάζοντα, καθώς όλα έξω ησυχάζουν,
σκεπασμένα από το χιόνι.
