Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2021
Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΩΝ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ
Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2021
ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ: Η ΠΟΛΥΔΙΑΣΤΑΤΗ, ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821
Διαδικτυακό Ἐπιστημονικό Συνέδριο: Ἡ πολυδιάστατη,
διαχρονική καί οἰκουμενική Ἐπανάσταση τοῦ 1821
Διοργάνωση: Ἱερά Μονή Βατοπαιδίου, Ἱερά Μητρόπολη Νέας
Κρήνης καί Καλαμαριᾶς 16 Νοεμβρίου 2021 – 29 Μαρτίου 2022
ΓΙΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗ, ΣΤΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ
Εἰσήγηση τοῦ Δικαίου τῆς Ἱερᾶς Σκήτης Ἁγίας Τριάδος,
μοναχοῦ Παταπίου Καυσοκαλυβίτου
μέ θέμα:
Ἡ προσφορά τῶν Νεομαρτύρων κατά τήν Τουρκοκρατία
Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2021, ὥρα 10.30 – 12.30
Σχολιαστής: Συμεών Πασχαλίδης, Καθηγητής Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ., Διευθυντής Πατριαρχικοῦ Ἱδρύματος Πατερικῶν Μελετῶν
ΓΙΑ ΕΓΓΡΑΦΗ ἤ ΖΩΝΤΑΝΗ ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗ ΠΑΤΗΣΤΕ ΣΤΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ:
https://us06web.zoom.us/webinar/register/WN_SlStVQOiSMenKmK5bcWT-w
ΓΙΑ ΑΠΛΗ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗ, ΣΤΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ
Σάββατο 18 Δεκεμβρίου 2021
Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΩΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΩΝ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ 1821
Ἄρθρο τοῦ μοναχοῦ Παταπίου Καυσοκαλυβίτου πού δημοσιεύτηκε στήν ἐφημερίδα Ὀρθόδοξη Ἀλήθεια, τήν Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2021
Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2021
Η κατάσταση στο Άγιον Όρος κατά την διάρκεια της κατοχής του από τον τουρκικό στρατό (1821-1830) και τα Ευχαριστήρια των Αγιορειτών προς την Θεοτόκο για την απαλλαγή του ιερού τόπου από αυτόν
τοῡ Δικαίου τῆς Ἱ. Σκήτης Ἁγίας Τριάδος Παταπίου μοναχοῦ Καυσοκαλυβίτου
Ἡ κατάσταση στό Ἅγιον Ὄρος κατά τήν διάρκεια τῆς κατοχῆς του
ἀπό τόν τουρκικό στρατό (1821-1830)
καί
τά Εὐχαριστήρια τῶν Ἁγιορειτῶν πρός τή Θεοτόκο
γιά τήν ἀπαλλαγή τοῦ ἱεροῦ τόπου ἀπό αὐτόν
Κατά τήν Ἑλληνική Ἐπανάσταση τοῦ 1821 τό Ἅγιον Ὄρος, σύσσωμο, συμμετεῖχε στόν ἀγῶνα. Ἡ ἐνεργός αὐτή συμμετοχή τῶν μοναχῶν εἶχε ὅμως, τραγικές δημογραφικές καί οἰκονομικές συνέπειες γιά τόν ἱερό τόπο. Μετά τήν καταστολή τῆς Ἐπανάστασης στή Χαλκιδική ἀπό τόν τουρκικό στρατό, ἀκολούθησαν αἱματηρά ἀντίποινα ἀπό τούς κατακτητές. Ἔτσι, ἀνάμεσα σέ ἄλλα, ἀπό τόν Δεκέμβριο τοῦ 1821 τουρκικά στρατεύματα ἀπό 3.000 ὁπλίτες, ἐγκαταστάθηκαν στό Ἅγιον Ὄρος ὅπου καί παρέμειναν καταδυναστεύοντας τόν ἱερό τόπο μέχρι τίς 13 Ἀπριλίου τοῦ 1830.
Ἦταν Κυριακή τοῦ Θωμᾶ τήν ἡμέρα ἐκείνη, ὁπότε τά δεινά τῶν Ἁγιορειτῶν ἔλαβαν τέλος, μέ τήν ἀποχώρηση τοῦ τουρκικοῦ στρατοῦ κατοχῆς. Μέ ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Κοινότητας τῆς ἐποχῆς, τό χαρμόσυνο αὐτό γεγονός ἑορτάζεται μέ ὁλονύκτια ἀγρυπνία τόσο στό Πρωτᾶτο ὅσο καί στίς ἐπιμέρους Μονές, κατά τήν ὁποῖα τιμᾶται εὐχαριστιακά ἡ Θεοτόκος, ὡς προστάτιδα τοῦ Ἁγίου Ὄρους.
Στήν εἰσήγηση αὐτή ἐπιχειρεῖται μία παρουσίαση τῆς κατάστασης τοῦ Ἁγίου Ὄρους κατά τήν ἐννεατῆ κατοχή του ἀπό τόν τουρκικό στρατό (1821-1830)μέσα ἀπό ἐκδεδομένα καί ἀνέκδοτα κείμενα - μαρτυρίες τῆς ἐποχῆς. Γίνεται ἐπίσης ἀναφοράστά ὑμναγιολογικά κείμενα (Ἐγκωμιαστικοί Λόγοι, Πανηγυρικές Ἀκολουθίες) πού συντάχθηκαν ἀπό λογίους Ἁγιορεῖτες τῆς ἐποχῆς ὡς εὐχαριστήρια πρός τήν Κυρία Θεοτόκο γιά τό λυτρωτικό γεγονός τῆς ἀποχωρήσεως τοῦ τουρκικοῦ στρατοῦ ἀπό τόν ἱερό τόπο˙ κείμενα στά ὁποῖα ἀντικατοπτρίζονται οἱ εὐεργετικές ὅσο καί ἀνακουφιστικές ἐπιδράσεις τοῦ γεγονότος αὐτοῦ στήν ἁγιορειτική μοναστική κοινότητα τῆς ἐποχῆς.
Ἄξιοπρόσεχτη εἶναι ἡ θέση ἑνός ἀπό τούς συντάκτες τῶν παραπάνω κειμένων γιά τούς μοναχούς πού συμμετεῖχαν μέ ὅπλα στήν Ἐπανάσταση τοῦ 1821καθώς, κατά τό συντάκτη, «Οἱ μοναχοί κατά τό χρέος ἐν προσευχῇ καί νηστείᾳ ὀφείλουσι καταγίνεσθαι, καί ἐάν ἐπέλθει καταδρομῇ, εὐχαρίστως ὑπομένειν τόν μαρτυρικόν ἀγῶνα». Ἐκφράζεται μάλιστα ὁ ἔντονος σκεπτικισμός του πρός τούς «ἐν Ἑλλάδι χριστιανούς» (ἐννοώντας τούς πιστούς τοῦ ἐλεύθερου ἑλληνικοῦ Βασιλείου) γιά τούς ὁποίους θεωρεῖ ὅτι δέν ὠφελήθηκαν πνευματικά ἀπό τά ἀποτελέσματα τῆς Ἐπανάστασης,καθώς στηλιτεύει τήν ἐκκοσμίκευση ἀπό τήν ὁποία κινδύνευε ἡ ἑλλαδική Ἐκκλησία λόγῳ τῆς δυτικότροπης ὀργάνωσής της καί τῆς τότε ἀπόσχισής της ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο.
ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΕΙΣΗΓΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΣΤΟ 11ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗΣ ΕΣΤΙΑΣ «ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ 1821», ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 10-12 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2021
Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2021
ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ. ΔΙΕΘΝΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ 10-12 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2021
Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2021, ὥρα 12.00 τό μεσημέρι, μέ θέμα:
Ἡ κατάσταση στό Ἅγιον Ὄρος
κατά τήν διάρκεια τῆς κατοχῆς του ἀπό τόν τουρκικό στρατό (1821-1830) καί τά Εὐχαριστήρια
τῶν Ἁγιορειτῶν πρός τή Θεοτόκο γιά τήν ἀπαλλαγή τοῦ ἱεροῦ τόπου ἀπό αὐτόν.
Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2021
Ὁ Δικαῖος τῆς Ἱερᾶς Σκήτης Ἁγίας Τριάδος γέροντας Πατάπιος Καυσοκαλυβίτης γιά τόν ὅσιο Πορφύριο ὡς Καυσοκαλυβίτη
Στήν ἀρχή τῆς μοναχικῆς ἀλλά καί στό τέλος τῆς ἐπίγειας ζωῆς του ἀσκήθηκε στήν Ἱερά Σκήτη Ἁγίας Τριάδος τῶν Καυσοκαλυβίων μία ἀπό τίς σημαντικότερες πνευματικές μορφές τοῦ περασμένου αἰώνα, ὁ γνωστός πλέον σ᾿ ὅλον τόν ὀρθόδοξο κόσμο ὅσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης (1906-1991). Ἐπρόκειτο γιά ἕνα ἔκτακτο φαινόμενο θείας κλήσεως καί ζωῆς. Γιά τή χαρισματική αὐτή μορφή, ὅμοια τῆς ὁποίας σπάνια παρουσιάζεται στήν ἐποχή μας στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, ἔχουν ἐπαξίως γραφεῖ πολλά καί θαυμαστά.
Στό βίντεο αὐτό, πού εἶναι μιά παραγωγή τοῦ ἱστοτόπου ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ, ὁ Δικαῖος τῆς Ἱερᾶς Σκήτης Ἁγίας Τριάδος γέροντας Πατάπιος Καυσοκαλυβίτης ἀναφέρεται στόν ἅγιο Πορφύριο, κάνοντας μεγεθύνσεις στήν ὁσιακή ζωή του ὡς Καυσοκαλυβίτη μοναχοῦ, ἀφηγούμενος σημαντικά περιστατικά πού διαμόρφωσαν τό μεγαλεῖο τῆς ἁγιασμένης αὐτῆς μορφῆς.
Ὁ γέροντας Πατάπιος ἔχει συγγράψει καί σχετικό βιβλίο γιά τόν ἅγιο Πορφύριο, πού κυκλοφορεῖ τόσο στήν ἑλληνική ὅσο καί στή ρουμανική γλῶσσα.
Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2021
Dicheul (Δικαίος) Schitului Sfânta Treime, Gheron Patapie Kavsokalivitul, despre „Sfântul Porfirie ca monah Kavsokalivit”
Ἄρθρο τοῦ μοναχοῦ Παταπίου Καυσοκαλυβίτου για τη Ρουμάνικη έκδοση του ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ
În Sfântul Munte, în acest ținut al pocăinței și laborator al sfințeniei, în schitul Sfintei Treimi de la Kavsokalivia Marii Lavre și în coliba Sfântului Gheorghe, a trăit la începutul vieții sale monahale, dar și la sfârșitul vieții sale pământești, una dintre cele mai importante prezențe duhovnicești ale secolului trecut, Sfântul Porfirie Kavsokalivitul (1906-1991), cunoscut deja în întreaga lume ortodoxă.
Este vorba despre un excepțional fenomen de chemare divină și viață sfântă. Vorbim despre cazul special al unei fizionomii duhovnicești care, pe de o parte, a contribuit la reînviorarea vechii tradiții ascetice a Părinților athoniți, iar pe de altă parte, a îmbinat viața monahală și isihastă cu slujirea filantropică și frățească a creștinilor care se nevoiau în lume.
Pe Sfântul Munte rămâne nestinsă flacăra necreată a vieții Bisericii. Iar Sfântul Porfirie a fost o manifestare a acestei lumini nepătate și neapuse și încă o mărturie a harului divin și a vieții și experienței athonite pentru epoca noastră agitată. Viața sa ne dă mângâierea că Dumnezeu acționează și astăzi și îmbrățișează cu iubirea Sa sărmana noastră lume. Chiar dacă acest om excepțional al lui Dumnezeu a trecut și a plecat de pe pământ, ne-a lăsat spre imitare nouă, oamenilor din secolul al XXI-lea, urme curate ale sfințeniei.
Știrea despre proclamarea oficială a sfințeniei părintelui Porfirie (noiembrie 2013), a constituit un motiv de mare bucurie printre credincioși. După cum era firesc, acest eveniment i-a bucurat foarte mult și pe părinții athoniți, și în special pe cei care ne nevoim la schitul Sfintei Treimi din Kavsokalivia, care suntem fii duhovnicești ai Cuviosului Porfirie, după cum suntem fii duhovnicești și ai sfinților mai vechi ai Schitului, ai cuvioșilor Maxim, Nifon, Nil, ai întemietorului schitului, cuviosul Acachie, ai cuvioșilor martiri Roman, Nicodim, Pahomie și Constantin.
Personalitatea harismatică cu adevărat impresionantă și bogată a Sfântului Porfirie, a ultimului în lanțul de aur al oamenilor sfinți de la Kavsokalivia, s-a cultivat într-un loc în care tradiția duhovnicească se poate simți până astăzi. De la primii locuitori ai Kavsokaliviei până la ultimii bătrâni îmbunătățiți, cu toții formează o familie spirituală căreia toate îi sunt comune: cugetul ascetic, reușitele și harismele duhovnicești. De altfel, sentimentul continuității istorice a tradiției athonite constituie piatra de temelie a parcursului spiritual al Sfântului Munte.
Cuviosul Porfirie a avut o relație directă sau indirecă cu părinții generațiilor anterioare. Stabilirea lui în locurile de asceză ale cuvioșilor kavsokaliviți din vechime i-a creat o identitate de spirit cu aceștia și l-a impulsionat să realizeze isprăvi ascetice asemănătoare. Colibele, peșterile, sihăstriile care stau suspendate în locuri abrupte rămân martori tăcuți ai vieții minunate și îngerești a părinților iar pentur noi, ce mai tineri, o chemare permanentă de a-i imita.
Cuvosul Porfirie nu s-a gândit niciodată să părăsească Sfântul Munte și mănăstirea sa de metanie și să se întoarcă în lume. Iubirea sa divină l-a îndemnat să se găsească „în pustiuri” singur cu singurul Dumnezeu. Însă o boală greu de vindecat în condițiile aghioritice i-a obligat pe părinții săi călugări să îi poruncească să se întoarcă la locurile sale natale pentru a se face bine. Aceasa a fost sfânta iconomie pentru a-și oferi fraților săi din lume, timp de aproape cincizeci de ani, slujirea sa preoțească și duhovnicească precum și bogatele sale harisme. Cuviosul Porfirie a adormit întru Domnul la coliba sa de metanie, după o boală dureroasă pe care a îndurat-o cu răbdare.
Dragostea sa față de locul său de metanie dar și smerenia sa au fost așa de mari încât, prevăzându-și sfârșitul, s-a îndepărtat de lume pentru a nu fi cinstit la înmormântarea sa, revenind acolo unde a început luptele sale duhovnicești, la Schitul Kavsokalivia al Marii Lavre. Ultima sa rugăciune nu a fost decât ca Dumnezeu să îl învrednicească să își sfârșească viața acolo unde s-a născut duhovnicește. Și Dumnezeu i-a ascultat rugăciunea. S-a întors și a adormit întru Domnul acolo unde a fost tuns în monahism.
Cuviosul Porfirie i-a spus unui foarte drag vizitator, cu două luni înainte de adormirea sa: „Această cămăruță este locul unde am pornit, pe când aveam paisprezece ani și am urcat aici la părinții mei de veșnică pomenire, Pantelimon și Ioanichie. Dumnezeu a îngăduit și am revenit aici”. Și zicând acestea, ochii săi înhiși s-au umplut de lacrimi de bucurie, recunoștință și mulțumire față de Dumnezeu.
Traducurea din limba greacă de diac. dr. Florin Toader Tomoioagă și pr. dr. Florin-Cătălin Ghiț.