Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΩΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΩΝ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ 1821

Ἄρθρο τοῦ μοναχοῦ Παταπίου Καυσοκαλυβίτου πού δημοσιεύτηκε στήν ἐφημερίδα Ὀρθόδοξη Ἀλήθεια, τήν Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2021

Για λήψη του άρθρου, πατήστε ΕΔΩ

Η κατάσταση στο Άγιον Όρος κατά την διάρκεια της κατοχής του από τον τουρκικό στρατό (1821-1830) και τα Ευχαριστήρια των Αγιορειτών προς την Θεοτόκο για την απαλλαγή του ιερού τόπου από αυτόν

              τοῡ Δικαίου τῆς Ἱ. Σκήτης Ἁγίας Τριάδος   Παταπίου μοναχοῦ Καυσοκαλυβίτου

Ἡ κατάσταση στό Ἅγιον Ὄρος κατά τήν διάρκεια τῆς κατοχῆς του

 ἀπό τόν τουρκικό στρατό (1821-1830)

 καί 

τά Εὐχαριστήρια τῶν Ἁγιορειτῶν πρός τή Θεοτόκο

 γιά τήν ἀπαλλαγή τοῦ ἱεροῦ τόπου ἀπό αὐτόν

Κατά τήν Ἑλληνική Ἐπανάσταση τοῦ 1821 τό Ἅγιον Ὄρος, σύσσωμο, συμμετεῖχε στόν ἀγῶνα. Ἡ ἐνεργός αὐτή συμμετοχή τῶν μοναχῶν εἶχε ὅμως, τραγικές δημογραφικές καί οἰκονομικές συνέπειες γιά τόν ἱερό τόπο. Μετά τήν καταστολή τῆς Ἐπανάστασης στή Χαλκιδική ἀπό τόν τουρκικό στρατό, ἀκολούθησαν αἱματηρά ἀντίποινα ἀπό τούς κατακτητές. Ἔτσι, ἀνάμεσα σέ ἄλλα, ἀπό τόν Δεκέμβριο τοῦ 1821 τουρκικά στρατεύματα ἀπό 3.000 ὁπλίτες, ἐγκαταστάθηκαν στό Ἅγιον Ὄρος ὅπου καί παρέμειναν καταδυναστεύοντας τόν ἱερό τόπο μέχρι τίς 13 Ἀπριλίου τοῦ 1830. 

 Ἦταν Κυριακή τοῦ Θωμᾶ τήν ἡμέρα ἐκείνη, ὁπότε τά δεινά τῶν Ἁγιορειτῶν ἔλαβαν τέλος, μέ τήν ἀποχώρηση τοῦ τουρκικοῦ στρατοῦ κατοχῆς. Μέ ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Κοινότητας τῆς ἐποχῆς, τό χαρμόσυνο αὐτό γεγονός ἑορτάζεται μέ ὁλονύκτια ἀγρυπνία τόσο στό Πρωτᾶτο ὅσο καί στίς ἐπιμέρους Μονές, κατά τήν ὁποῖα τιμᾶται εὐχαριστιακά ἡ Θεοτόκος, ὡς προστάτιδα τοῦ Ἁγίου Ὄρους.

  Στήν εἰσήγηση αὐτή ἐπιχειρεῖται μία παρουσίαση τῆς κατάστασης τοῦ Ἁγίου Ὄρους κατά τήν ἐννεατῆ κατοχή του ἀπό τόν τουρκικό στρατό (1821-1830)μέσα ἀπό ἐκδεδομένα καί ἀνέκδοτα κείμενα - μαρτυρίες τῆς ἐποχῆς. Γίνεται ἐπίσης ἀναφοράστά ὑμναγιολογικά κείμενα (Ἐγκωμιαστικοί Λόγοι, Πανηγυρικές Ἀκολουθίες) πού συντάχθηκαν ἀπό λογίους Ἁγιορεῖτες τῆς ἐποχῆς ὡς εὐχαριστήρια πρός τήν Κυρία Θεοτόκο γιά τό λυτρωτικό γεγονός τῆς ἀποχωρήσεως τοῦ τουρκικοῦ στρατοῦ ἀπό τόν ἱερό τόπο˙ κείμενα στά ὁποῖα ἀντικατοπτρίζονται οἱ εὐεργετικές ὅσο καί ἀνακουφιστικές ἐπιδράσεις τοῦ γεγονότος αὐτοῦ στήν ἁγιορειτική μοναστική κοινότητα τῆς ἐποχῆς.

Ἄξιοπρόσεχτη εἶναι ἡ θέση ἑνός ἀπό τούς συντάκτες τῶν παραπάνω κειμένων γιά τούς μοναχούς πού συμμετεῖχαν μέ ὅπλα στήν Ἐπανάσταση τοῦ 1821καθώς, κατά τό συντάκτη, «Οἱ μοναχοί κατά τό χρέος ἐν προσευχῇ καί νηστείᾳ ὀφείλουσι καταγίνεσθαι, καί ἐάν ἐπέλθει καταδρομῇ, εὐχαρίστως ὑπομένειν τόν μαρτυρικόν ἀγῶνα». Ἐκφράζεται μάλιστα ὁ ἔντονος σκεπτικισμός του πρός τούς «ἐν Ἑλλάδι χριστιανούς» (ἐννοώντας τούς πιστούς τοῦ ἐλεύθερου ἑλληνικοῦ Βασιλείου) γιά τούς ὁποίους θεωρεῖ ὅτι δέν ὠφελήθηκαν πνευματικά ἀπό τά ἀποτελέσματα τῆς Ἐπανάστασης,καθώς στηλιτεύει τήν ἐκκοσμίκευση ἀπό τήν ὁποία κινδύνευε ἡ ἑλλαδική Ἐκκλησία λόγῳ τῆς δυτικότροπης ὀργάνωσής της καί τῆς τότε ἀπόσχισής της ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΕΙΣΗΓΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΣΤΟ 11ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗΣ ΕΣΤΙΑΣ «ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ 1821», ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 10-12 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2021

ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ. ΔΙΕΘΝΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ 10-12 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2021

Συμμετοχή τοῦ  Δικαίου τῆς Ἱ. Σκήτης Ἁγίας Τριάδος 

Γέροντος Παταπίου Καυσοκαλυβίτη: 

Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2021, ὥρα 12.00 τό μεσημέρι, μέ θέμα:

Ἡ κατάσταση στό Ἅγιον Ὄρος κατά τήν διάρκεια τῆς κατοχῆς του ἀπό τόν τουρκικό στρατό (1821-1830) καί τά Εὐχαριστήρια τῶν Ἁγιορειτῶν πρός τή Θεοτόκο γιά τήν ἀπαλλαγή τοῦ ἱεροῦ τόπου ἀπό αὐτόν.

 

Ὁ Δικαῖος τῆς Ἱερᾶς Σκήτης Ἁγίας Τριάδος γέροντας Πατάπιος Καυσοκαλυβίτης γιά τόν ὅσιο Πορ­φύ­ριο ὡς Καυ­σο­κα­λυ­βί­τη

Στήν ἀρχή τῆς μο­να­χι­κῆς ἀλλά καί στό τέ­λος τῆς ἐ­πί­γειας ζωῆς του ἀσκήθηκε στήν Ἱερά Σκήτη Ἁγίας Τριάδος τῶν Καυσοκαλυβίων μία ἀπό τίς ση­μαν­τι­κότε­ρες πνευ­μα­τι­κές μορφές τοῦ πε­ρα­σμέ­νου αἰ­ώνα, ὁ γνω­στός πλέον σ᾿ ὅ­λον τόν ὀρ­θό­δοξο κό­σμο ὅσιος Πορ­φύ­ριος Καυ­σο­κα­λυ­βί­της (1906-1991). Ἐπρόκειτο γιά ἕνα ἔκτακτο φαινόμενο θείας κλήσεως καί ζωῆς. Γιά τή χα­ρι­σμα­τική αὐτή μορφή, ὅ­μοια τῆς ὁποίας σπά­νια πα­ρου­σι­ά­ζε­ται στήν ἐ­ποχή μας στόν χῶρο τῆς Ἐκ­κλη­σίας, ἔ­χουν ἐ­πα­ξίως γρα­φεῖ πολλά καί θαυ­μα­στά.

Στό βίντεο αὐτό, πού εἶναι μιά παραγωγή τοῦ ἱστοτόπου ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ, ὁ Δικαῖος τῆς Ἱερᾶς Σκήτης Ἁγίας Τριάδος γέροντας Πατάπιος Καυσοκαλυβίτης ἀναφέρεται στόν ἅγιο Πορφύριο, κάνοντας μεγεθύνσεις στήν ὁσιακή ζωή του ὡς Καυσοκαλυβίτη μοναχοῦ, ἀφηγούμενος σημαντικά περιστατικά πού διαμόρφωσαν τό μεγαλεῖο τῆς ἁγιασμένης αὐτῆς μορφῆς.

Ὁ γέροντας Πατάπιος ἔχει συγγράψει καί σχετικό βιβλίο γιά τόν ἅγιο Πορφύριο, πού κυκλοφορεῖ τόσο στήν ἑλληνική ὅσο καί στή ρουμανική γλῶσσα.

Dicheul (Δικαίος) Schitului Sfânta Treime, Gheron Patapie Kavsokalivitul, despre „Sfântul Porfirie ca monah Kavsokalivit”

Ἄρθρο τοῦ μοναχοῦ Παταπίου Καυσοκαλυβίτου για τη Ρουμάνικη έκδοση του ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ

În Sfântul Munte, în acest ținut al pocăinței și laborator al sfințeniei, în schitul Sfintei Treimi de la Kavsokalivia Marii Lavre și în coliba Sfântului Gheorghe, a trăit la începutul vieții sale monahale, dar și la sfârșitul vieții sale pământești, una dintre cele mai importante prezențe duhovnicești ale secolului trecut, Sfântul Porfirie Kavsokalivitul (1906-1991), cunoscut deja în întreaga lume ortodoxă.

Este vorba despre un excepțional fenomen de chemare divină și viață sfântă. Vorbim despre cazul special al unei fizionomii duhovnicești care, pe de o parte, a contribuit la reînviorarea vechii tradiții ascetice a Părinților athoniți, iar pe de altă parte, a îmbinat viața monahală și isihastă cu slujirea filantropică și frățească a creștinilor care se nevoiau în lume.

Pe Sfântul Munte rămâne nestinsă flacăra necreată a vieții Bisericii. Iar Sfântul Porfirie a fost o manifestare a acestei lumini nepătate și neapuse și încă o mărturie a harului divin și a vieții și experienței athonite pentru epoca noastră agitată. Viața sa ne dă mângâierea că Dumnezeu acționează și astăzi și îmbrățișează cu iubirea Sa sărmana noastră lume. Chiar dacă acest om excepțional al lui Dumnezeu a trecut și a plecat de pe pământ, ne-a lăsat spre imitare nouă, oamenilor din secolul al XXI-lea, urme curate ale sfințeniei.

Știrea despre proclamarea oficială a sfințeniei părintelui Porfirie (noiembrie 2013), a constituit un motiv de mare bucurie printre credincioși. După cum era firesc, acest eveniment i-a bucurat foarte mult și pe părinții athoniți, și în special pe cei care ne nevoim la schitul Sfintei Treimi din Kavsokalivia, care suntem fii duhovnicești ai Cuviosului Porfirie, după cum suntem fii duhovnicești și ai sfinților mai vechi ai Schitului, ai cuvioșilor Maxim, Nifon, Nil, ai întemietorului schitului, cuviosul Acachie, ai cuvioșilor martiri Roman, Nicodim, Pahomie și Constantin.

Personalitatea harismatică cu adevărat impresionantă și bogată a Sfântului Porfirie, a ultimului în lanțul de aur al oamenilor sfinți de la Kavsokalivia, s-a cultivat într-un loc în care tradiția duhovnicească se poate simți până astăzi. De la primii locuitori ai Kavsokaliviei până la ultimii bătrâni îmbunătățiți, cu toții formează o familie spirituală căreia toate îi sunt comune: cugetul ascetic, reușitele și harismele duhovnicești. De altfel, sentimentul continuității istorice a tradiției athonite constituie piatra de temelie a parcursului spiritual al Sfântului Munte.

Cuviosul Porfirie a avut o relație directă sau indirecă cu părinții generațiilor anterioare. Stabilirea lui în locurile de asceză ale cuvioșilor kavsokaliviți din vechime i-a creat o identitate de spirit cu aceștia și l-a impulsionat să realizeze isprăvi ascetice asemănătoare. Colibele, peșterile, sihăstriile care stau suspendate în locuri abrupte rămân martori tăcuți ai vieții minunate și îngerești a părinților iar pentur noi, ce mai tineri, o chemare permanentă de a-i imita.

Cuvosul Porfirie nu s-a gândit niciodată să părăsească Sfântul Munte și mănăstirea sa de metanie și să se întoarcă în lume. Iubirea sa divină l-a îndemnat să se găsească „în pustiuri” singur cu singurul Dumnezeu. Însă o boală greu de vindecat în condițiile aghioritice i-a obligat pe părinții săi călugări să îi poruncească să se întoarcă la locurile sale natale pentru a se face bine. Aceasa a fost sfânta iconomie pentru a-și oferi fraților săi din lume, timp de aproape cincizeci de ani, slujirea sa preoțească și duhovnicească precum și bogatele sale harisme. Cuviosul Porfirie a adormit întru Domnul la coliba sa de metanie, după o boală dureroasă pe care a îndurat-o cu răbdare.

Dragostea sa față de locul său de metanie dar și smerenia sa au fost așa de mari încât, prevăzându-și sfârșitul, s-a îndepărtat de lume pentru a nu fi cinstit la înmormântarea sa, revenind acolo unde a început luptele sale duhovnicești, la Schitul Kavsokalivia al Marii Lavre. Ultima sa rugăciune nu a fost decât ca Dumnezeu să îl învrednicească să își sfârșească viața acolo unde s-a născut duhovnicește. Și Dumnezeu i-a ascultat rugăciunea. S-a întors și a adormit întru Domnul acolo unde a fost tuns în monahism.

Cuviosul Porfirie i-a spus unui foarte drag vizitator, cu două luni înainte de adormirea sa: „Această cămăruță este locul unde am pornit, pe când aveam paisprezece ani și am urcat aici la părinții mei de veșnică pomenire, Pantelimon și Ioanichie. Dumnezeu a îngăduit și am revenit aici”. Și zicând acestea, ochii săi înhiși s-au umplut de lacrimi de bucurie, recunoștință și mulțumire față de Dumnezeu.

Traducurea din limba greacă de diac. dr. Florin Toader Tomoioagă și pr. dr. Florin-Cătălin Ghiț.

Ο Δικαίος της Ι. Σκήτης Αγίας Τριάδος Γέροντας Πατάπιος για τον όσιο Πορφύριο ως Καυσοκαλυβίτη

 μοναχός Πατάπιος Καυσοκαλυβίτης

Δικαίος της Ιεράς Σκήτης Αγίας Τριάδος

 

Στήν Ἱερά Σκήτη Ἁγίας Τριάδος τῶν Καυσοκαλυβίων ἔ­ζησε στήν ἀρχή τῆς μο­να­χι­κῆς ἀλλά καί στό τέ­λος τῆς ἐ­πί­γειας ζωῆς του μία ἀπό τίς ση­μαν­τι­κότε­ρες πνευ­μα­τι­κές μορφές τοῦ πε­ρα­σμέ­νου αἰ­ώνα, ὁ γνω­στός πλέον σ᾿ ὅ­λον τόν ὀρ­θό­δοξο κό­σμο ὅσιος Πορ­φύ­ριος Καυ­σο­κα­λυ­βί­της (1906-1991). Ἐπρόκειτο γιά ἕνα ἔκτακτο φαινόμενο θείας κλήσεως καί ζωῆς. Γιά τή χα­ρι­σμα­τική αὐτή μορφή, ὅ­μοια τῆς ὁποίας σπά­νια πα­ρου­σι­ά­ζε­ται στήν ἐ­ποχή μας στόν χῶρο τῆς Ἐκ­κλη­σίας, ἔ­χουν ἐ­πα­ξίως γρα­φεῖ πολλά καί θαυ­μα­στά.

 

Τήν ἁγιοτόκο πλήν ἐ­ρη­μική καί δυσπρόσιτη Σκήτη τῶν Καυσοκαλυβίων ἔ­μελλε νά κα­τα­στή­σει γνω­στή ὁ ὅσιος Πορφύριος στά πέ­ρατα τοῦ ὀρ­θό­δο­ξου κό­σμου μέ τήν προ­σω­νυ­μία του «Καυ­σο­κα­λυ­βί­της». Ἐ­κοι­μήθη ὁ­σι­ακά στήν κα­λύβη τῆς με­τα­νοίας του, τήν κα­λύβη Ἁ­γ. Γε­ωρ­γίου, μετά ἀπό ἐ­πώ­δυνη ἀ­σθέ­νεια, τήν ὁ­ποία ὑ­πέ­μεινε καρ­τε­ρικά, στίς 19 Νο­εμβρίου (2 Δεκεμβρίου) τοῦ 1991. Ἡ ἀ­γάπη του γιά τόν τόπο τῆς με­τα­νοίας του ἀλλά καί ἡ τα­πει­νο­φρο­σύνη του ἦ­ταν τέ­τοια ὥ­στε, προ­γνω­ρί­ζον­τας τό τέ­λος του, ἀ­πο­μα­κρύν­θηκε ἀπό τόν κό­σμο, γιά νά μήν τι­μη­θεῖ κατά τήν τε­λευτή του, ἐ­πα­νερ­χό­με­νος ἐ­κεῖ ἀπ᾿ ὅ­που ξε­κί­νησε τούς πνευ­μα­τι­κούς του ἀ­γῶ­νες, στή σκήτη τῶν Καυ­σο­κα­λυ­βίων. Ἡ τελευταία του προσευχή δέν ἦταν ἄλλη παρά νά τόν ἀξιώσει ὁ Θεός νά τελειώσει τή ζωή του ἐκεῖ πού γεννήθηκε πνευματικά. Καί ὁ Θεός ἄκουσε τή δέησή του. Ἐπέστρεψε καί ἐκοιμήθη ἐκεῖ ὅπου ἐκάρη μοναχός. Ἡ ἐξόδιος ἀκολουθία του ἐτελέστη στό σεπτό Κυριακό τῆς Σκήτης.

Ἔ­λεγε ὁ γέ­ρων Πορ­φύ­ριος, δύο μῆ­νες πρίν τήν ὁ­σι­ακή του κοί­μηση, σέ προ­σφιλῆ του ἐ­πι­σκέ­πτη: «Αὐτό τό δω­μα­τι­άκι εἶ­ναι τό μέ­ρος ἀπ᾿ ὅ­που ξε­κί­νησα, ὅ­ταν ἤ­μουν δε­κα­τεσ­σά­ρων ἐ­τῶν καί ἀ­νέ­βηκα ἐδῶ στούς ἀ­εί­μνη­στους γε­ρον­τᾶ­δες μου Παν­τε­λε­ή­μονα καί Ἰ­ω­αν­νί­κιο. Ὁ Θεός ἐ­πέ­τρεψε καί ξα­να­γύ­ρισα ἐδῶ». Καί λέ­γον­τάς τα αὐτά τά κλει­στά του μά­τια γέ­μι­σαν ἀπό δά­κρυα χα­ρᾶς, εὐ­γνω­μο­σύ­νης καί εὐ­χα­ρι­στίας στόν Θεό.

Ὁ ὅσιος Πορφύριος συνέχισε τήν ὑπερχιλιετῆ παράδοση τοῦ Ἁγιωνύμου Ὄρους καί προστέθηκε στή χρυσῆ ἁλυσίδα τῶν ὁσιακῶν Καυσοκαλυβιτικῶν μορφῶν. Ἄλλωστε ὁ ἁγιορείτικος χρόνος μόνο μέ τήν αἰωνιότητα θά μποροῦσε νά εἶναι συγχρονισμένος.

Το­νί­ζον­τας σέ ἄλ­λους ἐ­πι­σκέ­πτες τή με­γάλη ἀ­ξία πού ἔ­χουν οἱ ἁ­γι­α­σμέ­νοι τό­ποι, ἀ­φοῦ εἶ­ναι δι­α­πο­τι­σμέ­νοι ἀπό τή χάρη τοῦ Θεοῦ, ἔ­λεγε χα­ρα­κτη­ρι­στικά: «Μπαίνω γιά πα­ρά­δει­γμα μέσα σ᾿ ἕνα ἅ­γιο σπή­λαιο, ὅ­πως τό σπή­λαιο τοῦ Ἁ­γ. Ἀ­κα­κίου ἤ τοῦ Ἁ­γ. Νεί­λου στό Ἅ­γιον Ὄ­ρος ἤ στό σπή­λαιο τῆς Ἀ­πο­κα­λύ­ψεως καί δέν προ­λα­βαίνω ν᾿ ἀρ­χίσω νά προ­σεύ­χο­μαι κι ἀ­μέ­σως ὁ ἁ­γι­α­σμέ­νος χῶ­ρος μέ ἀ­νε­βά­ζει στά ὕψη». Καί συμ­πλή­ρωνε: «Πολ­λές φο­ρές πα­λαι­ό­τερα, ἀλλά καί τώρα, ‘‘πε­τά­ω’’ στό Ἅ­γιον Ὄ­ρος πάνω ἀπ᾿ τόν Ἄ­θωνα καί προ­σεύ­χο­μαι μαζί μέ τούς Ἁ­γι­ο­ρεῖ­τες πα­τέ­ρες. Αἰ­σθά­νο­μαι πολύ τή χάρη τῶν ἀ­σκη­τῶν καί τά θυ­μι­ά­ματα πού εὐ­ω­δι­ά­ζουν, κα­θώς ἀ­νε­βαί­νουν στόν οὐ­ρανό. Σύν­νεφα γύρω ἀπ᾿ τόν Ἄ­θωνα τά μο­σχο­λί­βανα! Αὐτά τά μέρη ἄλ­λοτε τά βά­δι­ζαν ἅ­γιοι μέ με­γάλη ἀ­φο­σί­ωση καί προ­σευχή στόν Θεό. Καί οἱ πέ­τρες, καί αὐ­τές ἔ­χουν ἐμ­πο­τι­σθεῖ μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, πού προ­σείλ­κυαν οἱ ἅ­γιοι στόν ἑ­αυτό τους. Αὐτά τά πρό­σωπα ἐ­κεῖ ἦ­ταν ἄγ­γε­λοι τοῦ Θεοῦ σταλ­μέ­νοι ἐδῶ στή γῆ. Ἔ­ζη­σαν ζωή ἀγ­γε­λική. Ἔ­ζη­σαν μέ ἔ­ρωτα πρός τόν Θεό, μέ ἀ­γάπη, μέ ἀ­φο­σί­ωση. Κα­θώς ξυ­πνάω τή νύ­χτα ἐδῶ στό μο­να­στήρι, ‘‘βλέ­πω’’ τό Ἅ­γιον Ὄ­ρος νά ἔ­χει πλημ­μυ­ρί­σει ἀπ᾿ τή χάρη ἐ­ξαι­τίας τῶν ἑ­ω­θι­νῶν προ­σευ­χῶν τῶν πα­τέ­ρων. Μό­λις χτυ­ποῦσε τό τά­λαντο, τρέ­χουνε ν᾿ ἀ­κού­σουνε ‘’Ἐ­ξε­γερ­θέν­τες τοῦ ὕ­πνου’’ κι ἀρ­χί­ζουνε μέ λαχ­τάρα, μέ ἀ­γάπη, μέ χαρά τίς προ­σευ­χές. Τί νά σᾶς πῶ! Ἀ­νοί­γει ὁ Πα­ρά­δει­σος!».

Διηγοῦνται γιά τόν ὅσιο Πορφύριο ὅτι ὅσες φορές ὁ Ἅγιος μιλοῦσε στούς ἐπισκέπτες του στό Μήλεσι γιά τή σκήτη τῶν Καυσοκαλυβίων αἰσθανόταν μιά χαρακτηριστική χαρά, ἀνάπαυση, πνευματική ἡδονή. Ἦταν τό προσφιλές του θέμα. Καμμιά συζήτηση δέν τόν ἔθελγε περισσότερο ἀπό ἐκείνην, πού ἀναφερόταν στό Ἅγιον Ὄρος καί ἰδιαίτερα στά Καυσοκαλύβια.

Κά­ποτε σέ ἐ­πι­σκέ­πτες του στά Καλ­λί­σια Ἀτ­τι­κῆς ὁ Γέ­ρον­τας ἔ­κανε μιά κα­τα­νυ­κτική, ἐ­ξω­τε­ρική καί ἐ­σω­τε­ρική πε­ρι­γραφή τῶν ἁ­γι­ο­ρεί­τι­κων ἀ­γρυ­πνιῶν στά Καυ­σο­κα­λύ­βια, τότε πού, ὅ­πως ἔ­λεγε, «τό Ἅ­γιο Πνεῦμα ἐρ­χό­ταν καί πλημ­μύ­ριζε μέ οὐ­ρά­νια χαρά τίς ψυ­χές τῶν μο­να­χῶν». Καί λέ­γον­τας αὐτά ἄ­φησε ἕνα ἀ­φυ­πνι­στικό μή­νυμα:

«Καί τώρα τό Ἅ­γιο Πνεῦμα θέ­λει νά μπεῖ στίς ψυ­χές μας, ὅ­πως καί τότε, ἀλλά σέ­βε­ται τήν ἐ­λευ­θε­ρία μας, δέν θέ­λει νά τήν πα­ρα­βι­ά­σει. Πε­ρι­μέ­νει νά τοῦ ἀ­νοί­ξουμε μό­νοι μας τήν πόρτα καί τότε θά μπεῖ στήν ψυχή μας καί θά τήν με­τα­μορ­φώ­σει».

Ἀπολυτίκιον

Τόν συνάναρχον λόγον. Ἦχος πλ. α΄.

Ἰχνηλάτης τῶν πάλαι πατέρων γέγονας,

Ἁγιωνύμου τοῦ Ὄρους ἀσκήσας Σκήτη σεπτῇ,

Τριάδος τῆς Ζωαρχικῆς τῶν Καυσοκαλυβίων.

Ἄβυσσος θείων δωρεῶν,

λυτήρ δεινῶν ἀσθενειῶν,

ἐδείχθης ὦ θεοφόρε.

Πορφύριε οἰκουμένης,

πάσης ποιμήν ἡμῶν καί στήριγμα.

Κοντάκιον

Τῆ Ὑπερμάχῳ στρατηγῷ. Ἦχος πλ.δ΄.

Ἁγίων Πάντων ὁ χορός νῦν εὐφραινέσθωσαν

καί ὀρθοδόξων τά πληρώματα χαιρέτωσαν,

ὅτι ἄρτι τῇ Ἐκκλησίᾳ, λαμπρός ἀστήρ ἐφάνη,

Τριάδος τῆς Ἁγίας Σκήτης σεπτῆς.

τῶν Καυσοκαλυβίων κόσμος φανείς.

Διό κράζομεν˙ χαίροις πάτερ Πορφύριε.

Μεγαλυνάριον

Χαῖρε καί εὐφραίνου Σκήτη λαμπρά,

Καυσοκαλυβίων, ἐν σοί ηὔγασεν ἀληθῶς,

ἄστρον καταυγάσαν, τήν οἰκουμένην πᾶσαν,

καί πάντας ἀφυπνίζων, πρός βίον κρείττονα.

Πηγή: Πεμπτουσία

Θυρανοίξια παρεκκλησίου τοῦ Τιμίου Σταυροῦ στή Σκήτη Ἁγίας Τριάδος τῶν Καυσοκαλυβίων

  

Μέ κατάνυξη καί εὐλάβεια ἐτελέσθησαν τά Θυρανοίξια τοῦ προσφάτως ἀνακαινισμένου παρεκκλησίου τοῦ Τιμίου Σταυροῦ στήν Ἱερά Σκήτη Ἁγίας Τριάδος τῶν Καυσοκαλυβίων. Τό παρεκκλήσιο εἶναι πλησιόχωρο στόν προαύλειο χῶρο τοῦ Κυριακοῦ τῆς Σκήτης καί ἐπί πολλά ἔτη παρέμενε ἀλειτούργητο, ἐνῶ ἔχρηζε σημαντικῶν ἐπισκευῶν καί ἀνακαινιστικῶν ἐργασιῶν λόγω τῶν ἐκτεταμένων φθορῶν.

Πρόσφατα, μέ πρωτοβουλία καί μέριμνα τοῦ Δικαίου τῆς Σκήτης Γέροντος Παταπίου Καυσοκαλυβίτου ἀλλά καί μέ τά ἀφιερώματα εὐλαβῶν χριστιανῶν, τό περικαλλές παρεκκλήσιο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἀνακαινίστηκε ἐκ βάθρων καί διακοσμήθηκε μέ ὅλα τά ἀπαραίτητα.

Τά Θυρανοίξια τοῦ ἀνακαινισμένου παρεκκλησίου ἐτελέσθησαν ἀπό τόν σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Δράμας κο Παῦλο στίς 16 Ὀκτωβρίου 2021, στό πλαίσιο τῆς προσκυνηματικῆς παρουσίας του στή Σκήτη Καυσοκαλυβίων.

Τό ἀνακαινισμένο παρεκκλήσι τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἐκτός ἀπό ἕνα νέο κόσμημα τῆς Σκήτης ἤδη συμβάλει συμπληρωματικά στήν κάλυψη τῶν λειτουργικῶν ἀναγκῶν τῶν πατέρων καί τῶν προσκυνητῶν τῆς Σκήτης Καυσοκαλυβίων πρός δόξαν Θεοῦ.