ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΤΕΡΝΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΚΑΚΙΟΥ ΤΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ

Στό πλαίσιο τῆς Πανηγύρεως τῆς Καλύβης τοῦ Ἁγίου Ἀκακίου στά Καυσοκαλύβια τοῦ Ἁγίου Ὄρους κατά τήν Κυριακή τῶν Μυροφόρων 12 Μαΐου 2019, κατά τήν ὁποία προεξῆρχε ὁ ἡγούμενος τῆς Μεγίστης Λαύρας ἀρχιμανδρίτης Πρόδρομος πραγματοποιήθηκε Ἁγιασμός ἐπί τῆς ἀρχαίας στέρνας τοῦ ἁγίου Ἀκακίου στό ἐσωτερικό τῆς πανηγυρίζουσας Καλύβης. Τήν στέρνα κατασκεύασε ὁ ἅγιος Ἀκάκιος στίς ἀρχές τοῦ 18ου αἰώνα προκειμένου νά συγκεντρώνει τά νερά τῆς βροχῆς ὥστε νά ὑδρεύεται ὁ ἴδιος καί ἡ συνοδία του. Ἀργότερα, ὅταν ἡ ἀδελφότητα τῆς Σκήτης αὐξήθηκε σέ ἀριθμό τό νερό ἐκεῖνο δέν ἀρκοῦσε ὁπότε καί ὁ Ἅγιος μέ τό γνωστό του θαῦμα ἔβγαλε τό τρεχούμενο νερό τῆς Σκήτης (Ἁγίασμα). Στήν ἀρχαῖα στέρνα ὅμως παραμένει νερό ἀπό τήν ἐποχή πρό τοῦ θαύματος τοῦ Ἁγιάσματος, τό ὁποῖο, ἄν καί εἶναι στάσιμο καί μή ἀνανεώσιμο ἐπί 300 χρόνια, παραμένει διαυγές καί πόσιμο. Πρίν τήν τέλεση τοῦ Ἁγιασμοῦ τόσο ὁ ἅγιος Καθηγούμενος ὅσο καί παρευρισκόμενοι πατέρες καί προσκυνητές γεύθηκαν τοῦ νεροῦ ἀπό τήν στέρνα πρός δόξαν Θεοῦ καί τιμή τοῦ ὁσίου Ἀκακίου.

ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΜΗΝΑ

ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΜΗΝΑ

Ἡ τέχνη τῆς κεντητικῆς. Πέπλο Ἁγίας Τραπέζης (κάλυμα Εὐαγγελίου) μέ ἀνθικές συνθέσεις. Κέντημα σέ ἀτλάζι. Καλύβη Ἁγίου Ἀκακίου. Σκήτη Καυσοκαλυβίων. Ἅγιον Ὄρος.

Φωτογραφία Παταπίου μοναχοῦ

ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ

Ὁ  ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης μέ «πόνο καί ἀγάπη» γιά τούς νέους

                                                                           π. Παταπίου Καυσοκαλυβίτου

              

    Ἀναπολώντας τή σεβάσμια μορφή τοῦ ἁγίου Παϊσίου καθώς καί τίς φωτισμένες νουθεσίες καί διδαχές του, μένει ἡ αἴσθηση ὅτι ὅλα ὅσα ὑπέφερε καρτερικά στήν ἀσκητική του ζωή: στερήσεις, κακουχίες, πειρασμοί, κοπιώδεις μετακινήσεις, ἐνοχλήσεις καί κόπωση ἀπό τούς ἀναρίθμητους προσκυνητές καί τέλος, ὁδυνηρές ἀσθένειες, τά ὑπέμενε ἀπό ἀγάπη γιά τό Θεό καί γιά τόν ἄνθρωπο.

   Καί στίς ἱερές Μονές πού διακόνησε, ἐντός καί ἐκτός Ἁγίου Ὄρους, καί ὅταν ζοῦσε μόνος του στήν ἡσυχία, ἡ ζωή του ἦταν μία συνεχής διακονία ἀγάπης. Μιᾶς ἀγάπης χωρίς σύνορα πού ἐπειδή ἦταν εἰλικρινής καί ἀπαύγασμα τῆς θεοειδοῦς του ψυχῆς, ξεκούραζε ὅλους ὅσους τή γεύονταν. Ἀκόμη καί στήν περίοδο πρίν τήν ὁσιακή του κοίμηση, ἄν καί ἐξ αἰτίας τῆς καρκινικῆς νόσου, εἶχε ὁδυνηρώτατους πόνους, ἐκεῖνος θυσιάζοντας τόν ἑαυτό του γιά τούς ἀδελφούς του, διακονοῦσε μέ αὐταπάρνηση καί αὐτοθυσία ὅσους προσέτρεχαν σ' αὐτόν γιά νά βοηθηθοῦν....

   Μά κι ἀπό τήν πλούσια διδασκαλία του, πού ἀναφέρεται διεξοδικά σέ ὅλα τά θέματα τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς καί πού πραγματικά μᾶς «ἀφυπνίζει πνευματικά», βλέπουμε τό ἅγιο Παΐσιο νά μιλάει μέ «μέ πόνο καί ἀγάπη» γιά ὅλους μας.  

   Ἀπό τό πάνθεον τῶν ἀρετῶν, ἡ ἀγάπη -ξεχωριστά ἀνάμεσα στίς ἄλλες- φαίνεται νά διαπνέει τή σύνολη ζωή καί διδασκαλία τοῦ ἁγίου Παϊσίου.

   Ἡ ἀγάπη εἶναι προϋπόθεση γιά νά φέρει τό ἐπιδιωκόμενο ἀποτέλεσμα τοῦ ἐλέγχου τῶν σφαλμάτων τοῦ ἄλλου κι αὐτό εἶναι κάτι πού τό ὑπογραμμίζει ὁ ἅγιος Παΐσιος: «Ὅταν ἐλέγχουμε κάποιον ἀπό ἀγάπη, εἴτε τήν καταλαβαίνει ὁ ἄλλος τήν ἀγάπη μας εἴτε ὄχι, ἡ ἀλλοίωση γίνεται στήν καρδιά του, ἐπειδή κινούμαστε ἀπό καθαρή ἀγάπη. Ἐνῶ ὁ ἔλεγχος πού γίνεται χωρίς ἀγάπη, μέ ἐμπάθεια, τόν κάνει τόν ἄλλο θηρίο γιατί ἡ κακία μας προσκρούει στόν ἐγωϊσμό του...Ὅταν ἀνεχώμαστε τόν ἄλλον ἀπό ἀγάπη, ἐκεῖνος τό καταλαβαίνει»....

   Ὁ ἅγιος Παΐσιος εἶχε ἰδιαίτερη πνευματική σχέση μέ τούς νέους. Τούς ἀγαποῦσε πραγματικά σάν παιδιά του, ἐνδιαφερόταν νά βροῦν τόν δρόμο τους καί προσευχόταν γι᾿αὐτούς. Τούς βοηθοῦσε νά ὑπερβοῦν τίς δυσκολίες καί τά προβλήματά τους. Συνέπασχε καί συμπονοῦσε μαζί τους. Αὐτοί πάλι μέ τή σειρά τους διαισθάνονταν τή μεγάλη του ἀγάπη καί τοῦ εἶχαν ἀπεριόριστη ἐμπιστοσύνη.

 Ἔβλεπες στό Κελλί του ναρκομανεῖς, ἀναρχικούς, παραστρατημένους, ψυχασθενεῖς, ἀπελπισμένους... Ἀφοῦ μέ τίς συμβουλές τοῦ Γέροντα μετανοοῦσαν καί συνέρχονταν, στή συνέχεια τόν ἐπισκέπτονταν ἀλλοιωμένοι πνευματικά…

 

Ἀποσπάσματα ἀπό τήν ὁμιλία τοῦ συγγραφέα μέ θέμα: «Ὁ παιδαγωγικός λόγος τῶν Ἁγιορειτῶν ἁγίων Παΐσίου καί Πορφυρίου γιά τούς νέους» στό πνευματικό κέντρο τοῦ προσκυνηματικοῦ ναοῦ τῆς Παναγίας Χαρακιανῆς, μετόχι τῆς ἱερᾶς μονῆς Τιμίου Προδρόμου Ἀτάλης-Μπαλῆ τῆς ἱερᾶς μητροπόλεως Ρεθύμνης. Κυριακή 9 Ἰουνίου 2019.

ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΜΗΝΑ

  .....τούς  στέλνει ὁ Θεός.....

Κάποτε, σέ  ὥρα  πνευματικῆς  συντυχίας, ρωτήθηκε ὁ γέροντας Αἰμιλιανός πῶς ἑρμηνεύει  τό  φαινόμενο  τῆς ἀνανέωσης τοῦ Ἁγιορειτικοῖ Μοναχισμοῦ πού ἐκδηλώθηκε στίς μέρες του, πῶς  ἔφθασε νά θεωρεῖται Κοινοβιάρχης, νά  ἀκολουθεῖται  στόν  ἀνηφορικό  καί  στενό  δρόμο  τῆς  μοναχικῆς  ζωῆς  ἀπό  πλειάδα νέων ἀνθρώπων καί νά  ἀξιωθεῖ  μέ  τήν  ἀδελφότητά  του  νά  γίνει  οἰκιστής  καί  ἕνας ἀπό  τούς  ἀνανεωτές  τῆς  μοναχικῆς  πολιτείας τοῦ Ἄθωνα σέ  περίοδο  φθίνουσας  λειψανδρίας. Ἔσκυψε  τότε  το  κεφάλι  καί ἔμεινε  γιά  πολλή  ὥρα  σιωπηλός.  Ὕστερα, μέ  ἄκρα  ταπεινοφροσύνη εἶπε: «Εἶναι ἡ  ἐποχή». Πάλι  σιώπησε καί  ὕστερα  πρόσθεσε: «Ὁ Θεός, ὅταν χρειασθεῖ , στέλνει  ἀνθρώπους καί οἱ  ἄλλοι ἀκολουθοῦν. Ἔρχονται  μόνοι· τούς  στέλνει ὁ Θεός. ...».

+ ἀρχιμανδρίτης Αἰμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΟΔΟΧΗ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΜΕΓΙΣΤΗΣ ΛΑΥΡΑΣ ΑΡΧΙΜ. ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΚΑΛΥΒΗ ΑΓ. ΑΚΑΚΙΟΥ. 12 ΜΑΪΟΥ 2019.

Η ΥΠΟΔΟΧΗ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΜΕΓΙΣΤΗΣ ΛΑΥΡΑΣ ΑΡΧΙΜ. ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΚΑΛΥΒΗ ΑΓΙΟΥ ΑΚΑΚΙΟΥ

Ὁ καθηγούμενος τῆς ἱερᾶς μονῆς Μεγίστης Λαύρας ἀρχιμανδρίτης Πρόδρομος ἔφθασε στά Καυσοκαλύβια ὅπως προεξάρχει στήν Πανήγυρη τῆς ἱστορικῆς καί ἁγιοτόκου Καλύβης τοῦ Ἁγίου Ἀκακίου ἐπί τῆ μνήμῃ τοῦ κτήτορος τῆς Καλύβης καί ἱδρυτοῦ τῆς Σκήτης Ἁγίας Τριάδος τῶν Καυσοκαλυβίων, ὁσίου καί θεοφόρου πατρός Ἀκακίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου (+ 12 Ἀπριλίου 1730).

Οἱ ἑορταστικές ἐκδηλώσεις ἦταν τριήμερες, μέ πάνδημη συμμετοχή Ἁγιορειτῶν πατέρων καί πολυπληθῶν προσκυνητῶν. Τό πρόγραμμα, πέρα ἀπό τήν ἀγρυπνία τῆς ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεως τοῦ ἁγίου Ἀκακίου στό κατανυκτικό παρεκκλήσιο τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, περιελάμβανε προεόρτιο Θεία Λειτουργία στό ἀνακαινισμένο γειτονικό παρεκκλήσιο τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Καυσοκαλύβη, Ἁγιασμό ἐπί τῆς ἀρχαίας στέρνας τοῦ ἁγίου Ἀκακίου, εὐλογία διά τοῦ Ἁγιασμοῦ ὑπό τοῦ Λαυριώτου καθηγουμένου τῶν προσφάτως ἀνακαινισμένων χώρων τῶν μαγειρείων τῆς Καλύβης, τοῦ ἀρχαίου οἰκίσκου-ἀρχονταρικίου τοῦ ἁγίου Ἀκακίου ἀλλά καί τοῦ νέου πετρόκτιστου κλιμακοστασίου πρός τό Σπήλαιο τοῦ Ἁγίου Ἀκακίου καί διαμόρφωσης τοῦ αὔλιου χώρου τοῦ Σπηλαίου καί τέλος, τόν Ἑσπερινό τῶν Κτητόρων καί τήν Παράκληση-Λιτανεία στόν προαύλιο χῶρο τοῦ ἱεροῦ Σπηλαίου καθώς καί τήν μεθέορτο Θεία Λειτουργία.

ΟΤΑΝ ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ ΕΠΕΣΕ

                                                                     

                                                                                                               π. Παταπίου Καυσοκαλυβίτου

                                                      

                                                   Ὅταν τό Βυζάντιο ἔπεσε

Στή διάρκεια τῆς ὑπερχιλιόχρονης ἱστορίας του, τό Βυζάντιο ἀπετέλεσε πνευματικό φάρο πολιτισμοῦ καί ἀνθρωπισμοῦ, παράγοντα ἐκπολιτισμοῦ καί ἐκχριστιανισμοῦ τῶν γειτονικῶν λαῶν καί ὑπερασπιστή τῆς ὀρθοδοξης πίστης. Ἡ πνευματική ἀκτινοβολία του ὀφείλεται στό γεγονός ὅτι κατάφερε νά συνδυάσει μέ ἐπιτυχία τόν ἑλληνικό πολιτισμό μέ τόν χριστιανισμό καί νά δημιουργήσει ἕναν νέο πολιτισμό, ἀμάλγαμα τοῦ ἑλληνικοῦ ἀνθρωπισμοῦ καί τῆς χριστιανικῆς ἀγάπης.

  Γιά μᾶς τούς Ἕλληνες τό Βυζάντιο, αὐτή ἡ πολιτεία ἡ «θεοσκεπής καί θεοφύλακτος» δέν εἶναι ἁπλῶς ἕνας ἱσχυρός κρίκος τῆς ἀδιάσπαστης ἱστορικῆς συνέχειας τοῦ Γένους μας. Εἶναι ὁ ἄμεσος πρόγονος, ἡ ἀληθινή μήτρα τοῦ πολιτισμοῦ μας. Εἶναι ἕνα δυναμογόνο κοίτασμα τῆς καθημερινότητας καί τοῦ συλλογικοῦ ὑποσυνειδήτου μας, εἶναι παρόν στά τραγούδια μας, στίς μυρωδιές τῆς κουζίνας, ἀλλά προπάντων στίς ψαλμωδίες καί τίς ὁλονυκτίες τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ κορυφαῖος θεοσύστατος βυζαντινός θεσμός πού ἄντεξε στίς συνθῆκες σκλαβιᾶς καί ἐκβαρβάρωσης, ἔσωσε τήν παιδεία καί τήν αὐτοσυνειδησία τοῦ Ἑλληνισμοῦ, τοῦ ἔδωσε τήν προοπτική τῆς Ἀνάστασης καί θέρμανε, καί θερμαίνει τήν ψυχή του στό φῶς τῆς ὀρθῆς πίστης, τῆς Ὀρθοδοξίας. 

Ἔχει γράψει ὁ διαπρεπής γάλλος βυζαντινολόγος Κάρολος Ντήλ, «Ὅταν τό Βυζάντιο ἔπεσε, ἡ Ἐκκλησία παρέσχε στόν Ἑλληνισμό ἀκόμη ἐξοχώτερη ἀπό πρίν ὑπηρεσία. Μαζί μέ τήν Ὀρθοδοξία διαφύλαξε καί τήν ἑλληνική ταυτότητα καί τήν ἑλληνική παιδεία», συνεχίζοντας τήν πνευματική καί πολιτιστική παρουσία τοῦ Ἑλληνισμοῦ.

   Τό γεγονός τῆς Ἅλωσης εἶχε τεράστια σημασία γιά τόν Ἑλληνισμό καί τήν κατοπινή του πορεία. Γιά μᾶς τούς Ἕλληνες ἡ Ἅλωση ὑπῆρξε μιά κρισιμότατη στιγμή μας. Γιατί ἄρχισε γιά μᾶς μιά περίοδος μακρᾶς δοκιμασίας μέ μειωμένες ὅλες τίς δυνάμεις μας.

 Ἄν οἱ ψυχικές καί πνευματικές δυνάμεις τῶν ὑπόδουλων προγόνων μας δέν ἦσαν ἀκμαῖες, εἶναι ἀμφίβολο ἄν θά μποροῦσε τό Γένος νά ξεπεράσει τίς συνέπειες τῆς πτώσης, ὅπως συνέβη μέ ἄλλους λαούς στήν ἱστορία. Ἡ ἐμμονή ὅμως στήν ὀρθόδοξη παράδοση, καί μέσω αὐτῆς στήν ἑλληνικότητα, κρατοῦσε δεμένο τό Γένος μέ τίς ζωτικές πηγές του...

Ἀπόσπασμα ἀπό ὁμιλία τοῦ συγγραφέα μέ θέμα:

«Οἱ Ἅγιοι Νεομάρτυρες τοῦ Γένους, φῶς στό σκοτάδι μετά τήν Ἅλωση τῆς Πόλης»

πού πραγματοποιήθηκε στίς 29 Μαΐου 2016 στά Χανιά, 

στό πνευματικό κέντρο τοῦ ἱεροῦ ναοῦ Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἐλένης τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κυδωνίας.