ΣΗΚΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΜΑΣ ΣΤΑΥΡΟ

ΤΟ ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙ ΤΗΣ ΚΑΛΥΒΗΣ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ
 ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΣΤΗ ΣΚΗΤΗ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΩΝ

                               Παταπίου μοναχοῦ Καυσοκαλυβίτου

   Ὁ δρό­μος πού ὁ­δη­γεῖ τον ἄνθρωπο στόν ἀ­να­στη­μέ­νο Χρι­στό, εἶναι νά ἀρ­νη­θεῖ τόν ἑ­αυ­τό του καί νά ση­κώ­σει τό σταυ­ρό του, σταυ­ρώ­νο­ντας τόν ἐ­γω­κε­ντρι­σμό του καί τή φι­λαυ­τί­α του

   Μᾶς διδάσκει ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος Ἀλεξανδρείας ὁ Μέγας:

«Ὁ ἔχων ἀνάπαυσιν ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ τήν αἰώνια ἀνάπαυσιν μή ἐλπιζέτω λαβεῖν… ἀλλ᾿ ἐκείνων ἐστί, ἡ αἰώνιος ἀνάπαυσις, τῶν ἐν θλίψει πολλῇ  καί στενοχωρίᾳ, διατρεξάντων τόν βίον τούτον».

   Τί σημαίνει ὅμως γιά μᾶς σήμερα τό: «ἀκολουθῶ τόν Ἐσταυρωμένο Χριστό, βαστάζοντας τόν δικό μου Σταυρό»;

  Πρῶτον σημαίνει ὅτι σταυρώνω τόν παλαιό ἄνθρωπο, τά πάθη μου, δηλαδή, καί ὅτι μέ χωρίζει ἀπό τήν κοινωνία μέ τόν Θεό. Ἀπαρνοῦμαι τόν παλαιό ἄνθρωπο καί ἀγωνίζομαι νά ξεριζώσω ἀπό μέσα μου τά ἁμαρτωλά καί ἐγωϊστικά πάθη, τόν ἐγωκεντρισμό, τή φιλαυτία.

   Δεύτερον, σημαίνει ὅτι ὑπομένω τίς ἀκούσιες δοκιμασίες τῆς ζωῆς καρτερικά καί εὐχαριστιακά. Οἱ ὀδυνηρές καί ἀνίατες ἀσθένειες, ὁ θάνατος προσφιλῶν μας προσώπων, ἡ ἀδικία, ἡ ἀχαριστία καί ἡ περιφρόνηση, ἡ φτώχεια καί ἄλλες δοκιμασίες ἀποτελοῦν εὐκαιρίες πού, ἄν τίς χρησιμοποιήσουμε σωστά, μᾶς συσταυρώνουν καί συνεγείρουν μέ τόν Χριστό. Ἕνας μακαριστός ἁγιορείτης γέροντας εἶπε χαρακτηριστικά τό ἑξῆς: «Ἕνα δόξα σοι ὁ Θεός, τήν ὥρα πού πονᾶμε ἔχει μεγαλύτερη ἀξία ἀπό χίλια Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ» πού τό λέμε ὅταν δέν πονᾶμε.

   Σημαίνει ἐπίσης ὅτι ἀναλαμβάνω ἑκούσιους πόνους, στερήσεις, ἀγῶνες γιά τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό. Ὁ ἴδιος ἄλλωστε ὁ Κύριος μᾶς ἐδίδαξε ὅτι στενή ἡ πύλη καί τεθλιμμένη ἡ ὁδός τοῦ Εὐαγγελίου. 

ΤΑ ΙΕΡΑ ΛΕΙΨΑΝΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΙΛΟΥΑΝΟΥ ΤΟΥ ΑΘΩΝΙΤΟΥ ΣΤΗ ΡΩΣΙΑ

     

Ὁ ὅσιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης εἶναι μία ἀπό τίς μεγαλύτερες σύγχρονες ἁγιασμένες μορφές τοῦ ἁγιορείτικου καί γενικότερα τοῦ ὀρθοδόξου μοναχισμοῦ. Ἡ μνήμη του τιμᾶται στίς 24 Σεπτεμβρίου

Με ευλογία του Πατριάρχη Μόσχας και πασών των Ρωσιών κ. Κυρίλλου και με αφορμή τα 1000 χρόνια παρουσίας ρώσων  μοναχών στο Άγιον Όρος, έφτασαν στη Ρωσία ιερά λείψανα του αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου. Επίσης μαζί με τα ιερά λείψανα έφτασε στη Ρωσία και μια ιερά εικόνα του Σωτήρος, η οποία συνδέεται με θαύμα του Χριστού και του Αγίου Σιλουανού.

Την Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου στο χωριό Σόφσκογιε της περιοχής Λιπέτσκαγια που είναι η γενέτειρα του Αγίου Σιλουανού (κατά κόσμο Σεμιόν Αντόνοφ, 1866-1938) ολοκληρώθηκε η ανακατασκευή των ιστορικών κτιρίων του 19ου αιώνα. Συγκεκριμένα αναπαλαιώθηκαν, ένα παλιό οίκημα, η εκκλησία της Γεννήσεως του Χριστού, χτίσθηκε ένα παρεκκλήσι και μια πηγή αγιάσματος. Έξω από το παρεκκλήσι έχει τοποθετηθεί η προτομή του αγίου Σιλουανού του Αθωνίτη, ενώ δίπλα στην εκκλησία θα εγκαινιασθεί το μνημείο που είναι αφιερωμένο στον Αγιο.

Να σημειωθεί πως στο σπίτι που γεννήθηκε ο άγιος Σιλουανός, το οποίο μετατράπηκε σε μουσείο, έγινε ολική αναπαλαίωση, ενώ στον κήπο που το περιβάλλει, σύντομα θα φυτευτούν μηλιές.

ΠΗΓΗ: ΡΟΜΦΑΙΑ

Ο βίος του

Παράτολμο να αγγίξει κανείς τα βιώματα του μεγάλου Οσίου του Χριστού, του Οσίου της θείας Αγάπης, του «Παγκόσμιου» Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου. Ο βιογράφος του Αγίου Σιλουανού, μακαριστός γέρων Σωφρόνιος, έλεγε ότι το εγχείρημα δεν είναι εύκολο για άνθρωπο που δεν έχει ούτε το χάρισμα, ούτε την πείρα του γράφειν. Όμως με τη βοήθεια του Θεού και τις πρεσβείες του Αγίου Σιλουανού θα προσπαθήσουμε να σκιαγραφήσουμε τον βίο και την πολιτεία του. 

Ο ὅσιος Σιλουανός, κατά κόσμον Συμεών Ιβάνοβιτς Αντονώφ, χωρικός από την επαρχία Λεμπεντιάσκ, γεννήθηκε το 1866 και προσήλθε στον Άθωνα το 1892. Έλαβε τον μανδύα το 1896 και έγινε μεγαλόσχημος το 1911.

Γεγονότα που στάθηκαν σταθμοί στη ζωή του κατά κόσμον Συμεών ήταν η επιρροή που είχε από το άγιο παράδειγμα του πατέρα του.Όπως χαρακτηριστικά έλεγε ο Όσιος «Ποτέ δεν θύμωνε, ήταν πάντοτε μετρημένος και ήσυχος με μεγάλη υπομονή, διάκριση και πραότητα. Να, ένα τέτοιο γέροντα ήθελα να έχω!». 

Ο Συμεών νέος και δυνατός όντας, εργαζόταν σ’ ένα κτήμα ενός πρίγκηπα, όταν ο Θεός οικονόμησε να πάει για προσκύνημα στον τάφο του Αγίου Ιωάννου Σεζένωφ του έγκλειστου. Τότε εκεί η ψυχή του δέχτηκε τη χάρη του Θεού και γεύτηκε την θεία αγάπη. Από τότε προσευχόταν θερμά και με πολλά δάκρυα και του γεννήθηκε για πρώτη φορά ο πόθος για μοναχικό βίο. 

Όμως για τρεις μήνες, -τόσο διήρκεσε η χάρις στον νεαρό τότε Συμεών- επανήλθε στις διασκεδάσεις με τους φίλους του και έχασε τελείως την Θεία Χάρη και την προσευχή του. Σιγά-σιγά έπεσε στα δίκτυα του κόσμου τούτου και έφτασε να πίνει και βότκα σε σημείο μέθης μαζί με την παρέα του, ώσπου μια μέρα κτύπησε έναν νεαρό μέθυσο, σχεδόν μέχρι θανάτου.

Όμως η Θεομήτωρ επενέβηκε με θαυμαστό τρόπο σώζοντάς τον από το βούρκο που ζούσε και φέρνοντας τον σε πραγματική μετάνοια και αλλαγή τρόπου ζωής. Στον ύπνο του είδε να καταπίνει ένα μεγάλο φίδι και ταράχτηκε τόσο από την αηδία που ένιωσε, που πετάχτηκε πάνω τρομαγμένος. Τότε άκουσε τη φωνή της Θεοτόκου να του λέει: «Όπως δεν σου άρεσε που κατάπιες το φίδι, έτσι δεν μου αρέσουν κι εμένα τα έργα σου». Η γλυκιά και γεμάτη πόνο φωνή της Παναγίας μας τον συγκλόνισε και ήταν η αφορμή ν’ αλλάξει αμέσως τρόπο ζωής και να ξαναγεννηθεί στην ψυχή του ο πόθος για τον μοναχισμό που κράτησε και σε όλη τη στρατιωτική του θητεία.

Κατά το τέλος της στρατιωτικής του θητείας επισκέφτηκε τον Άγιο Ιωάννη της Κροστάνδης και εκεί αφήνοντας ένα ολιγόλογο γράμμα στον άγιο, ο Συμεών έλεγε: «Άγιε πάτερ θέλω να γίνω μοναχός. Προσευχηθείτε να μην με κρατήσει ο κόσμος». Έφυγε αλλά από εκείνη τη στιγμή άρχισαν να βουΐζουν γύρω του οι φλόγες του Άδη και αυτό το αισθανόταν από τότε σ’ όλη τη μετέπειτα μοναχική του ζωή. Μετά από λίγο μετάβηκε στον Άθωνα, όπου εκεί άρχισε ο μεγάλος αγώνας του. Αλλεπάλληλες μεταπτώσεις από τη Χάρη στην πλήρη εγκατάλειψη του Θεού, μαρτύριο ανείπωτο για όσους το βίωσαν. Χαρακτηριστικά έλεγε ο Άγιος ότι «αυτός που δέχτηκε την αγάπη του Θεού στην ψυχή του δεν αντέχει την εγκατάλειψη της Χάριτος και πονεί άχρι θανάτου».

Έτσι λοιπόν ο Άγιος Σιλουανός μέχρι να γίνει δοχείο της Χάριτος του Χριστού και να πληρωθεί Πνεύματος Αγίου πέρασε δια πυρός και σιδήρου: θλίψεις, απόγνωση, βίωσε το σκοτάδι της κολάσεως, βρέθηκε στα έγκατα του Άδη! Όταν έφτασε στα όρια της θλίψεωςκαι το εξέφρασε με το να πει στον Θεό ότι είναι αδυσώπητος, τότεγεύτηκε και τη χάρη ως «πυρ καταναλίσκον» στην καρδιά του από τη στιγμή που είδε τον Κύριό μας Ιησού Χριστό και του είπε τον κορυφαίο λόγο «Κράτα τον νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι». Από τότε έκαιγε μέσα του ο άσβεστος πόθος, οθείος έρωτας γι’ Αυτόν.

Η ευχή του Ιησού έκαιγε αδιαλείπτως στην ψυχή του, αφού του δόθηκε για τον ανδρείο αγώνα του από την ίδια τη Θεοτόκο! Πλέον τα δάκρυα έτρεχαν ασταμάτητα για όλο τον κόσμο και η καρδιά του πονούσε για όλη την κτίση, που ζούσε μακριά από τον Ποιητή και δημιουργό της. Η προσευχή του με πόνο βαθύ έβγαινε προς τον Θεό και έλεγε: «Δέομαι ουν σου Κύριε, ίνα γνωρίσωσίν Σε εν πνεύματι Αγίω πάντες οι λαοί της γης». Γι’ αυτό άλλωστε αγαπήθηκε πολύ ο Άγιος Σιλουανός από όλα σχεδόν τα έθνη και έγινε Παγκόσμιος Άγιος στις ψυχές όλων. Λίγες γραμμές δεν μπορούν να περιγράψουν τις αρετές ενός γίγαντα Αγίου, όπως την ανεξικακία του, την αγάπη του και ιδιαίτερα την αγάπη του προς τους εχθρούς, την αδιάλειπτη νοερά προσευχή του για όλα τα έθνη, τη χριστομίμητο ταπείνωσή του και την πλήρη υπακοή του σε κάθε αδερφό, όχι μόνο στον πνευματικό. Αρετές που ο Άγιος ήξερε να τις κρύβει πολύ καλά.

ΠΗΓΗ: περιοδικό Καθ’ οδόν, τεύχ. 23, έκδ. Ιεράς Μητροπόλεως Λεμεσού

ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ: ΑΒΥΣΣΟΣ ΘΕΙΩΝ ΔΩΡΕΩΝ

 Ἡ τοιχογραφία τοῦ ἁγίου Πορφυρίου βρίσκεται στό καθολικό τῆς ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίας Εἰρήνης Χρυσοβαλάντου Κρουσσώνα Ἡρακλείου Κρήτης, ἐνῶ τό Ἀπολυτίκιον δημοσιεύεται στό  βιβλίο τοῦ μοναχοῦ Παταπίου Καυσοκαλυβίτου, Ὅσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης: ἡ ἁγιότητα στόν 21ο αἰώνα, Ἅγιον Ὄρος 2016 (τρίτη ἔκδοση), ὅπου καί ὁ Παρακλητικός Κανόνας πρός τόν ἅγιο Πορφύριο.

ΑΓΙΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ ΚΟΡΙΝΘΟΥ Ο ΝΟΤΑΡΑΣ

 Τό παρόν ἄρθρο τοῦ Γέροντος Παταπίου Καυσοκαλυβίτου δημοσιεύθηκε στό περιοδικό ΑΘΩΝΙΤΗΣ, τχ. 53 (2005), σ. 8-9

 

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΜΗΝΥΜΑ ΧΑΡΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ

 «Ἡ διάπυρος καί διακαής εὐλάβεια καί τό ὑπεράπειρον χρέος ὅπερ ὀφείλομεν πρός τήν κοινήν βασίλισσαν καί προστάτην ἡμῶν δέσποιναν Θεοτόκον Μαρίαν, καί τάς κατά καιρούς ἀπείρους δωρεάς χάριτας, καί εὐεργεσίας, ἰάσεις καί θαύματα ὁποῦ ἐξ αὐτῆς ἀπολαμβάνωμεν, μέ ἠνάγκασαν να συνθέσω τούς παρόντας ὕμνους…

Διότι εἰς ποίας ἀνάγκας δέν ἐφάνη ἀπροσμάχητος βοηθός; Ποίους ἱκέτας αὐτῆς ἄφησε λυπουμένους; Δαιμονῶντας ἰᾶται, νόσους χαλεπάς φυγαδεύει, καί πᾶσαν ἀσθένειαν θεραπεύει... Ὑποδέξασθε οὖν αὐτήν εὐμενῶς ὅσοι τῆς Παντανάσσης οἰκέται καί τέκνα τυγχάνετε, καί μετ᾿ εὐλαβείας καί πόθου πρός τῆς παντίμου αὐτῆς εἰκόνος εὐρύθμως ψάλλατε, ἵνα ἔχητε βοήθειαν, ἀντίληψιν, ἀρωγήν καί σκέπην τήν ἑτοίμην αὐτῆς πρός πάντας ἐπίσκεψιν».

Στήν παραπάνω ἀφιέρωση τοῦ μοναχοῦ Ἰακώβου Νεασκητιώτου πρός τή Θεοτόκο ὑπογραμμίζεται ἡ εὐλάβεια πού αὐτός ἔτρεφε πρός τό πρόσωπο τῆς Προστάτιδος τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Πρός τήν «ὀροφυλάκισσα» τοῦ Ἄθωνος Κυρία Θεοτόκου ἄλλωστε, ὁ Ἰάκωβος συνέθεσε πολλά ὑμνογραφικά ἔργα ἀλλά και ἐγκωμιαστικούς λόγους…

Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι ἐκτός ἀπό τόν πλούσιο ὑμναγιολογικό ἀμητό πού προσέφερε ὁ μοναχός Ἰάκωβος πρός τή Θεοτόκο, δέν ὑπάρχει σχεδόν οὔτε ἕνα χειρόγραφο πού νά καλλιέγραψε ἡ γραφίδα τοῦ ἀκάματου αὐτοῦ συγγραφέα, στό ὁποῖο -ἀνεξάρτητα τοῦ θέματος ἤ τῶν θεμάτων πού πραγματεύονται σ᾿ αὐτό- νά μήν ὑπάρχει ἔστω καί μία ἀναφορά στήν προστάτιδα τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἔστω καί μέ τή μορφή στίχων ἤ ἐπιγραμμάτων πρός αὐτήν.

   Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο (διδακτορική διατριβή) τοῦ μοναχοῦ Παταπίου Καυσοκαλυβίτου, 

Ὁ μοναχός Ἰάκωβος Νεασκητιώτης καί τό ἔργο του, Ἅγιον Ὄρος 2014

   Οἱ φωτογραφίες προέρχονται ἀπό τόν πανηγυρίζοντα ἱερό ναό Γενεσίου Θεοτόκου τῆς Κορυφινῆς Νέων Μουδανιῶν Χαλκιδικῆς. Ἡ ἐφέστιος ἱερά εἰκόνα τῆς Παναγίας Κορυφινῆς προέρχεται ἀπό ὁμώνυμη ἱερά Μονή πού λειτουργοῦσε στή νήσο Καλόλιμνο τῆς Προποντίδος Μ. Ἀσίας. Τήν διέσωσαν καί τήν ἔφεραν ὡς πατρογονικό κειμήλιο οἱ πρόσφυγες μετά τήν Μικρασιατική Καταστροφή τό 1922, καί ἔκτοτε τιμᾶται μέ εὐλάβεια ἀπό τούς πιστούς τῶν Ν. Μουδανιῶν.

                                                                                                                                                                                                   

                  Ἀπολυτίκιον

Ἡ Γέννησίς σου Θεοτόκε, χαράν ἐμήνυσε πᾶσῃ τῇ οἰκουμένῃ.

Ἐκ σοῦ γάρ ἀνέτειλεν ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης Χριστός ὁ Θεός ἡμῶν. Καί λύσας τήν κατάραν ἔδωκε τήν εὐλογίαν, καί καταργήσας τόν θάνατον, ἐδωρήσατο ἡμῖν, ζωήν τήν αἰώνιον.

                                                           

ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟΙ

ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΑΘΩΝΙΤΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΝΙΚΗΦΟΡΟ ΦΩΚΑ ΣΕ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ

Νίκου Καζαντζάκη, Νικηφόρος Φωκᾶς, θεατρικό ἔργο

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ

Η συγγραφή ξεκίνησε στα τέλη του 1915, με τον αρχικό τίτλο Θεοφανώ, αλλά το 1927 εκδόθηκε με τον τίτλο Νικηφόρος Φωκάς· ένα απόσπασμά του (το β΄ μέρος και το ιντερμέτζο) δημοσιεύτηκε στο περ. Νεοελληνικά Γράμματα (Ηρακλείου), το Φεβρουάριο του 1927. Το 1932 και ενώ βρίσκεται στην Ισπανία, ο Καζαντζάκης μεταφράζει το έργο στα γαλλικά και το διασκευάζει για τον θίασο των Pitoëff. Αργότερα, το επεξεργάζεται εκ νέου, μεταβάλλοντας τη δομή και τη δράση.

 Εκδοτικά

• Ν. Καζαντζάκης, Νικηφόρος Φωκάς, Αθήνα: Στοχαστής 1927 - αφιερώνεται στη Mudita [= Έλλη Λαμπρίδη]

• Ν. Καζαντζάκης, Νικηφόρος Φωκάς, Αθήνα: Πυρσός 1939 (νέα επεξεργασμένη μορφή)

• Ν. Καζαντζάκης, Θέατρο Β΄. Τραγωδίες με βυζαντινά θέματα. Χριστός, Ιουλιανός ο Παραβάτης, Νικηφόρος Φωκάς, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, επιμ. Ε. Χ. Κασδάγλη Αθήνα: Δίφρος 1956

• Ν. Καζαντζάκης, Θέατρο Β΄. Τραγωδίες με βυζαντινά θέματα. Χριστός, Ιουλιανός ο Παραβάτης, Νικηφόρος Φωκάς, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, Αθήνα: εκδ. Ελ. Καζαντζάκη 1964 - όπου και νεότερες εκδόσεις· η έκδοση του 1998, με επιμέλεια Πάτροκλου Σταύρου, είναι ανατύπωση της έκδοσης του 1956

• Από το ποιητικό έργο του Ν. Καζαντζάκη, πρόλογος Μανόλης Καρέλλης, εισαγωγή-ανθολόγηση-σημειώματα Στυλιανός Αλεξίου, εικονογράφηση Ν. Χατζηκυριάκος-Γκίκας, Ηράκλειο Κρήτης: Δήμος Ηρακλείου 1977 - ανθολογημένα αποσπάσματα 

Ξένες εκδόσεις - Μεταφράσεις

• Nikos Kazantzakis, Teatro. I. Odiseo, Juliano, Niceforo, Kapodistria, μετάφραση στα ισπανικά-εισαγωγή-σημειώσεις M. Castillo Didier, πρόλογος Fotios Malleros K., Σαντιάγο (Χιλή): Universidad de Chile, Facultad de Filosofía y Letras, Centro de Estudios Bizantinos y Neohelénicos 1978 

ΟΙ ΔΥΟ ΠΡΩΤΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΚΡΗΤΗΣ. ΜΑΡΤΙΟΣ 2016

ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ 1920 ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΚΟΥΔΟΥΜΑ ΚΡΗΤΗΣ

Ἡ Ἁγία Μεγαλομάρτυς Εἰρήνη. 

Φορητή εἰκόνα τοῦ 1920 πού φυλάσσεται σέ παρεκκλήσι τῆς ἱερᾶς Μονῆς Κουδουμᾶ στήν Κρήτη. Ἔργο Χρυσοστόμου ἱεροδιακόνου. Ἰερά Σκήτη Ἁγίας Ἄννης. Ἅγιον Ὄρος.

ΟΙ ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙΟΥ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΚΑΛΥΒΗΣ ΑΓΙΟΥ ΑΚΑΚΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΩΝ

 Τό ἱστολόγιο ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ, μἐ τήν εὐκαιρία τῆς πρόσφατης Πανηγύρεως τοῦ παρεκκλησίου τῆς Καλύβης Ἁγίου Ἀκακίου, πού εἶναι ἀφιερωμένο ἀπό τόν ἱδρυτή της ὅσιο Ἀκάκιο Καυσοκαλυβίτη (+ 1730) στήν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου, προσφέρει στούς ἀναγνῶστες του ψηφιακό ἀνάτυπο τμήματος τοῦ βιβλίου τοῦ Γέροντος Παταπίου Καυσοκαλυβίτου, τό ὁποῖο ἀναφέρεται στόν ἱερομόναχο Παρθένιο Σκούρτο, τόν πνευματικό καί ζωγράφο (Ὅσιος Παρθένιος ὁ Σκοῦρτος, ὁ ἐκ Φουρνᾶ τῶν Ἀγράφων. Ὁ Βίος καί τό ζωγραφικό του ἔργο, Ἀθήνα 2010). Τό περικαλλές αὐτό παρεκκλήσι, πού εἶναι τό ἀρχαιότερο ἐν λειτουργίᾳ στή Σκήτη τῶν Καυσοκαλυβίων, οἰκοδομήθηκε τό 1747 πάνω ἀπό τό Σπήλαιο τοῦ ὁσίου Ἀκακίου ἀπό τόν ἱερομόναχο Ἰωνᾶ Καυσοκαλυβίτη (+ 1765), κατόπιν ἐντολῆς τοῦ ἰδίου τοῦ ὁσίου Ἀκακίου καί τοιχογραφήθηκε λίγο ἀργότερα, στά 1759, ἀπό τό ἐργαστήριο τοῦ ἱερομονάχου Παρθενίου Σκούρτου. 

Παταπίου μοναχοῦ Καυσοκαλυβίτου

ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ

Παταπίου μοναχοῦ Καυσοκαλυβίτου

Ὁ Καυσοκαλυβίτης ἱερομόναχος Παΐσιος Μυτιληναῖος

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΥΑΛΙΝΟ ΠΟΤΗΡΙ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΣΗΜΕΙΩΘΗΚΕ
 ΤΟ ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΣΤΗΝ ΚΑΛΥΒΗ
 ΤΟΥ ΑΓ. ΙΩΑΝΝΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ 

 ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: περιοδικό Ο ΠΟΙΜΗΝ (2008)

ΦΙΛΟΚΑΛΙΑΣ ΛΟΓΟΣ

ΠΗΓΗ: περιοδικό Λυδία

ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΘΩΜΑ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΜΙΚΡΑΓΙΑΝΝΑΝΙΤΟΥ

Ἀνήμερα τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, κατά τόν ἀθωνικό Δεκαπενταύγουστο, τό εὐωδιαστό χῶμα τοῦ Περιβολιοῦ τῆς Παναγίας δέχθηκε νά ταφεῖ σ᾿ αὐτό ἕνας ἀπό τούς ἄξιους ὑμνητές Της, ὁ ἱερομόναχος Θωμᾶς Μικραγιαννανίτης, ὁ καλλικέλαδος Γέροντας τῆς συνοδίας τῶν Θωμάδων. Ὁ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ τιμώντας τή μνήμη τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος, ὁ ὁποῖος δύο τουλάχιστον φορές εἶχε διακονίσει μέ τήν ψαλτική του τέχνη τήν Πανήγυρη τῆς Ἱερᾶς Καλύβης τοῦ Ἁγίου Ἀκακίου, ἀναδημοσιεύει τό παρακάτω κείμενο.

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

Προχθές κοιμήθηκε ο  Γέροντας Θωμάς ο Μικραγιαννανίτης, της Συνοδείας του Κελίου  των Θωμάδων. Ο Γέροντας Θωμάς καταγόταν από το Στεφανοβίκειο Βελεστίνου και ήρθε πολύ μικρός στο Άγιο Όρος, στην ηλικία των έντεκα χρόνων. Ο Γέροντας Θωμάς είχε το διακόνημα του αργυροχρυσοχόου. Ασχολείτο επίσης  και με το ψάρεμα όταν μπορούσε.

Τον Γέροντα Θωμά τον γνώρισα στα χρόνια της φοιτητικής μου ζωής, κοντά στο έτος 1980.  Τον συναντήσαμε μαζί με τους άλλους δύο συνοδοιπόρους μου, κοντά στο Κυριακό της Σκήτης της Αγίας Άννας.  Προθυμοποιήθηκε να μας δείξει το μονοπάτι για το Κελί του Γέροντα Εφραίμ του Κατουνακιώτη, τον οποίον θα επισκεπτόμασταν. Προπορευόταν ο π. Θωμάς καβάλα στο άλογο ή στο μουλάρι και εμείς ακολουθούσαμε πεζοί.

Το μονοπάτι ήταν αρκετά στενό και από κάτω υπήρχε μεγάλος γκρεμός, καθότι η περιοχή έχει αρκετούς γκρεμούς.  Μετά από κοπιαστική ανάβαση στο γκρημνώδες περιβάλλον φθάσαμε στο Κελί των Θωμάδων.

Ήταν κοντά μεσημέρι.  Μετά το κέρασμα και την ολιγόωρη ξεκούραση, μας οδήγησαν στην Τράπεζα του Κελίου, όπου μας φίλεψαν με φαγητό.  Το μεσημεριανό περιελάμβανε  σουπιές.  Κανείς όμως από τους μοναχούς της Συνοδείας δεν παρακάθισε μαζί μας στην Τράπεζα που παρατέθηκε.   Στην αρχή απόρησα, αλλά  μετά που φύγαμε κατάλαβα ότι πιθανότατα δεν υπήρχε άλλο φαγητό.  Προς τούτο συνηγορούσε και η υπερβολική ποσότητα φαγητού με την οποία μας φίλεψαν.  Εκ των υστέρων αντιλήφθηκα ότι ήταν ακόμα μια χαρακτηριστική περίπτωση, της άκρας αγιορείτικης φιλοξενίας.  Μου έκανε εντύπωση η απλότητα του π. Θωμά και των άλλων μοναχών, αλλά και του Γέροντα της Συνοδείας.

    Ο Γέροντας Θωμάς ήταν άριστος γνώστης της παραδοσιακής Εκκλησιαστικής μουσικής.  Συνέχισε την Αγιορείτικη ψαλτική παράδοση. Για τούτο και τον καλούσαν σε Αγιορείτικες πανηγύρεις σε Κελιά και Μοναστήρια του Αγίου όρους.  Το ύφος που έψαλλε ο γέροντας Θωμάς, θύμιζε το ανεπιτήδευτο ύφος που έψαλλε ο διακο-Διονύσης (Φιρφιρής),  της Αγιορείτικης πολίχνης των Καρυών.  Εξάλλου ο Γέροντας Θωμάς συνέψαλλε κάποτε με τον διακο-Διονύση (Φιρφιρή),  αλλά και με τους ξακουστούς Αγιορείτες ψάλτες, όπως τον  π. Παντελεήμονα (Κάρτσωνα), τον παπα- Χρυσόστομο, τον π. Ιωσήφ, τους πατέρες του Κελίου των Δανιηλέων κλπ.   Αποτελούσε χαρακτηριστική περίπτωση, όπου το κάλλος της ταπείνωσης,  συναντούσε τον πλούτο της παραδοσιακής Εκκλησιαστικής μας μουσικής, το καλοταίριασμα που «τονίζει τα  θεία νοήματα» της Εκκλησιαστικής μας Υμνογραφίας, που έλεγε ο Όσιος Παΐσιος.

«Καλό Παράδεισο γέροντα Θωμά»

ΠΗΓΗ: ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΕΣ ΜΝΗΜΕΣ