Μοναχός Ισίδωρος Καυσοκαλυβίτης (1885 – 19 Σεπτεμβρίου 1968)

Η Ανδρούσα της Μεσσηνίας ήταν η ιδιαίτερη πατρίδα του, στην οποία γεννήθηκε το 1885, ο κατά κόσμον Θεόδωρος Παντελόπουλος. Προσήλθε στο Άγιον Όρος το 1904. Εκάρη μοναχός το 1905 από τον Γέροντα Χαράλαμπο της Καλύβης του Αγίου Χαραλάμπους της ιεράς σκήτης Αγίας Τριάδος Καυσοκαλυβίων.

Επρόκειτο περί ευλαβέστατου και φιλομαθέστατου μοναχού. Ασχολήθηκε με τη συγγραφή, την ποίηση, την αντιγραφή σπουδαίων κειμένων, την ιατρική, τη φαρμακολογία, τη βοτανολογία, την ιχνογραφία, την ξυλογλυπτική και τη διακόσμηση κολλυβών. Ο συγγραφέας ’Άλκης Αγγέλου, όταν τον πρωτοείδε, έγραψε: Ανοίγει η πόρτα και μπαίνει αθόρυβα ένας καλόγηρος. Είχα την εντύπωση πως κατέβηκε σιωπηλός απ’ τους τοίχους, από καμμιά παλαιάν εικόνα βυζαντινή και πήρε άξαφνα σάρκα και οστά, εκεί μέσα στο σπίτι…». Συνδεόταν με φιλία με τον σπουδαίο αγιογράφο και πεζογράφο Φώτη Κόντογλου. 

Σε μία επιστολή του ο Γέροντας Ισίδωρος του έγραφε: «Τα πάντα σβήνουν και χάνονται, μέσα σ’ ένα αχανές διαλύονται και τίποτε πλέον. Η δόξα τσαλαπατιέται, ο πλούτος κατρακυλά, η νεότης ζαρώνει σ’ ένα παραγώνι και μετανοεί διά τα περασμένα της έργα. Μόνον η φιλία μένει γραμμένη και ριζωμένη και στον άλλον κόσμον σμίγει και ανταμώνεται και αγιάζει…». Ο Φώτης Κόντογλου του έγραφε σε μία επιστολή του: «Αδελφέ μου Ισίδωρε, γράφε μου όσο μπορείς πιό συχνά. Τα γράμματά σου είναι τόσο ποιητικά, που τα κρατώ όλα για να δημοσιεύσω τα καλύτερα αργότερα… Σαν σας σκέφτομαι, κι εμένα ο σκλάβος νους μου φτερώνει και πετά απάν’ απ’ τον Άθωνα. Χαιρετίστε τον για μένα, τις ακρογιαλιές, το θολό πέλαγος και τους ασκητές».

Στο ποιητικό του προσκυνητάρι για τη σκήτη του το 1915 κάπου έγραφε:

 

«… Αυτά όλα θα σκεπτής, όταν ’πεκεί περάσης,

μα στης ψυχής σου το χαρτί περσότερα θα γράψης.

Μόνος θα πάρης το σπαθί σαν τύραννος να κόψης

τα πάθη που σε τυραννούν το πνεύμα για να σώσης.

Και δεν πιστεύω, αδελφέ, την γνώμην σου ν’ αλλάξης,

τα κοσμικά φρονήματα μακριά θα τα πετάξης.

Το ράσο μόνον θ’ ασπασθής σαν βασιληά μανδύα

και το φορτίον το ’λαφρό Χριστού την πανοπλία.

Της ησυχίας το γλυκύ, μέλι της ερήμου

θα εντρυφάς, ω φίλε μου, κι ευχήσου την ψυχή μου».

Ανεπαύθη εν Κυρίω στις 19.9.1968.

Διάδοχός του υπήρξε ο ενάρετος Γέροντας Σεραφείμ († 1992), τον οποίο γνωρίσαμε. Μάλιστα ζητούσε τις προσευχές όλων των συνασκητών του, για την προς Κύριον εκδημία του. 

 Πηγές-Βιβλιογραφία:

Ισιδώρου Καυσοκαλυβίτου μονάχου, Προσκυνητάριον της Ιεράς Σκήτης των Καυσοκαλυβίων, εν Αγίω Όρει 1915, Θεσσαλονίκη 2000. Μαξίμου Καυσοκαλυβίτου ιερομ.. Ασκητικές μορφές και διηγήσεις από τον Άθω, Άγιον Όρος 20013, σσ. 201-211 και 316-325. Παταπίου Καυσοκαλυβίτου μονάχου, Αγιασμένες μορφές των Καυσοκαλυβίων, ‘Άγιον Όρος 2007, σσ. 199-203.

Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Μέγα Γεροντικό εναρέτων αγιορειτών του εικοστού αιώνος, Τόμος Β΄ – 1900-1955, σελ. 810-813, Εκδόσεις Μυγδονία, Α΄ Έκδοσις, Σεπτέμβριος 2011.

ΠΗΓΗ: ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΕΣ ΜΝΗΜΕΣ

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗ ΣΚΗΤΗ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΩΝ

ΜΟΝΑΧΟΣ ΠΑΤΑΠΙΟΣ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ:  

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗ ΣΚΗΤΗ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΩΝ. 

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟΝ ΚΕΝΤΡΟ ΕΝΟΡΙΑΚΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΑΤΡΩΝ. ΜΑΙΟΣ 2008 

ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΜΗΝΑ

Ἀκολουθία τοῦ ὁσίου  Νείλου τοῦ  Μυροβλύτου 

Ἀκολουθία τοῦ ὁσίου καί θεοφόρου Νείλου τοῦ νέου Μυροβλύτου καί θαυματουργοῦ... Ψαλλομένη τῇ 7 ῃ Μαΐου, καθ᾿ ἥν εὑρέθησαν τά ἅγια αὐτοῦ λείψανα... Ἥτις ἐγράφη μέν μετ᾿ ἐπιμελείας τῇ δαπάνῃ τοῦ πανοσιωτάτου ἐν ἱερομονάχοις κυρίου Προκοπίου Ἁγιοπετρίτου... τοῦ ἐκ τῆς ἱερᾶς βασιλικῆς καί πατριαρχικῆς Μονῆς τοῦ Φιλοθέου...

Ἐν ἔτει σωτηρίῳ ᾳωμζ΄ 1847. Χείρ Δοσιθέου. Ἐν τῷ Ἀγιωνύμῳ Ὄρει τοῦ Ἄθωνος.

ΟΙ ΟΣΙΟΙ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΑΘΩΝΙΤΗΣ ΚΑΙ ΞΕΝΟΦΩΝ

Οἱ ὅσιοι Ἀθανάσιος Ἀθωνίτης καί Ξενοφών ὁ κτίτωρ. 
Σύγχρονη τοιχογραφία στήν τράπεζα τῆς Μονῆς Τιμίου Προδρόμου Ἀκριτοχωρίου, μετοχίου τῆς Μονῆς Ξενοφῶντος τοῦ Ἁγίου Ὄρους

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΑΚΡΙΤΟΧΩΡΙΟΥ

ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΚΑΙ Η ΑΝΕΠΙΤΥΧΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1854 ΣΤΗ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ

[...] Κατόπιν σκληρῆς μάχης πού δόθηκε στήν Κομίτσα, στά σύνορα τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὁ ὁπλαρχηγός Τσάμης Καρατάσος καί τό στράτευμά του ὑποχώρησαν πρός τό ἐσωτερικό τῆς ἀθωνικῆς χερσονήσου, ἀπό τήν ὁποῖα ἀποχώρησαν μέ πλοιάρια. Μέ τήν ἐπέμβαση τῶν προξένων τῆς Ἀγγλίας καί τῆς Γαλλίας στή Θεσσαλονίκη καί τήν παράλληλη δωροδοκία τῶν τουρκικῶν ἀρχῶν, ἀποτράπηκαν τά ἀντίποινα τῆς Τουρκίας πρός τούς Ἁγιορεῖτες. Τελικά ἡ Ρωσία ἔχασε τόν πόλεμο, ἀλλά μέ τή συνθήκη τῶν Παρισίων (1856) ἡ Τουρκία ὑποχρεώθηκε νά παραχωρήσει δικαιώματα ἰσοπολιτείας σέ ὅλους τούς κατοίκους τῆς αὐτοκρατορίας...

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΠΑΤΑΠΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ (ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΗ ΔΙΑΤΡΙΒΗ):

 Ο ΜΟΝΑΧΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ΝΕΑΣΚΗΤΙΩΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ

ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 2014

Μαρμάρινη προτομή τοῦ Τσάμη Καρατάου σέ κεντριική πλατεία τοῦ Πολυγύρου

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Μαµαλάκη Ἰ., Τά δραµατικά γεγονότα τοῦ 1854 στήν Χαλκιδική καί τό Ἅγιον Ὄρος, Θεσσαλονίκη 1967

Χρήστου Π., Τό Ἅγιον Ὄρος. Ἀθωνική πολιτεία-Ἱστορία Τέχνη Ζωή, ἐκδ. Ἐποπτεία, Ἀθῆναι 1987.σ. 276).

Κώδ. Ἁγ. Παύλου 350, σ. 34-35

ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΣΑΒΒΑΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΙΟΣ

ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑ

  

ΣΧΕΔΙΟ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΤΟΥ ΑΓ. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ ΤΟΥ ΡΩΣΟΥ ΠΕΡΙΗΓΗΤΗ ΜΟΝΑΧΟΥ ΓΡΗΓΟΡΊΟΥ ΜΠΑΡΣΚΙ. 1774

Ἱερομόναχος Σάβ­βας Πε­λο­πον­νή­σι­ος

Προ­ερ­χό­με­νος ἀπὸ τὴ ξε­νο­φων­τι­νὴ σκή­τη τοῦ Εὐ­αγ­γε­λι­σμοῦ, στά­θη­κε ὁ πρῶ­τος ἡ­γού­με­νος ἀπὸ τὴν ἐ­πα­να­κοι­νο­βι­ο­ποί­η­ση τῆς μο­νῆς τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος (Ρωσικοῦ), τὸ 1803, ἐ­πὶ πα­τρι­αρ­χί­ας Καλ­λι­νί­κου Ε΄. Ἡ ἡ­γου­με­νί­α του δι­ήρ­κη­σε ἀπὸ τὸ 1803 ὣς τὸ 1821.

 Σώ­ζε­ται ἐ­πι­στο­λὴ τοῦ Σερ­γί­ου Μα­κραί­ου ὁ ὁ­ποῖ­ος ἀ­παν­τᾶ στὸν Σάβ­βα σχε­τι­κὰ μὲ τὸ πο­λυ­τά­ρα­χο θέ­μα πε­ρὶ τῆς συ­νε­χοῦς θεί­ας Με­τα­λή­ψε­ως 
[βλ. Συ­με­ων μο­να­χου Χρυ­σο­πο­δα­ρί­του, «Χει­ρό­γρα­φες Μου­σι­κο­λο­γι­κὲς Εἰ­δή­σεις», Πρω­τᾶ­τον 118 (2010) 55 σημ. 10].

 Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κὴ εἶ­ναι ἡ ἀ­να­φο­ρὰ τοῦ μο­να­χοῦ Δα­νι­ήλ Κα­του­να­κι­ώ­του γι­ὰ τὸν Σάβ­βα καὶ τὴν πε­ρὶ αὐ­τὸν ἐ­κλε­κτὴ συ­νο­δεί­α:

«Ὁ φι­λό­μου­σος οὗ­τος καὶ ὄν­τως γνή­σι­ος ἰ­χνη­λά­της τῶν πα­ναρ­χαί­ων ἁ­γί­ων ἡ­γου­μέ­νων.­.­., Σάβ­βας ἱ­ε­ρο­μό­να­χος, μα­κρὰν καὶ τοῦ ἐ­λα­χί­στου το­πι­κι­σμοῦ, συ­νέ­λε­ξε πλῆ­ρες προ­σω­πι­κὸν φη­μι­ζό­με­νον ἐπ᾿ ἀ­ρε­τῇ καὶ μο­να­χι­κῇ ἀ­κρι­βεί­ᾳ, ὡς οἷ­ον, δι­ε­κρί­νον­το, Βε­νέ­δι­κτος ὁ Δι­δά­σκα­λος, ὁ χρη­μα­τί­σας ἐ­πὶ πολ­λὰ ἔ­τη Κα­θη­γη­τὴς καὶ Γυ­μνα­σι­άρ­χης Κυ­δω­νι­ῶν, ὁ Προ­κό­πι­ος Ἱ­ε­ρο­κῆ­ρυξ τῆς ἐκ­κλη­σί­ας, Δεν­δρι­νός.­.­., οἵ­τι­νες δι­ε­κό­σμουν, οὐ­χὶ μό­νον τὴν ἱ­ε­ρὰν Μο­νήν, ἀλ­λὰ καὶ ἅ­παν τὸ Ἁ­γι­ώ­νυ­μον Ὄ­ρος, γι­νό­με­νοι τύ­ποι καὶ ὑ­πο­γραμ­μοὶ τοῖς πᾶ­σι.­.­.­».
 Βλ. Δα­νι­ήλ Μο­να­χου Α­γι­ο­γρά­φου, Ἱ­στο­ρι­κὴ με­λέ­τη πε­ρὶ τῆς ἀ­να­φυ­εί­σης ἐν τῇ κατ᾿ Ἄ­θω Ἱ­ε­ρᾷ Μο­νῇ τοῦ Ἁ­γί­ου Παν­τε­λε­ή­μο­νος τῆς ἐ­πι­λε­γο­μέ­νης Ρωσ­σι­κοῦ, με­τα­ξὺ Ἑλ­λή­νων καὶ Ρώσ­σων πα­τέ­ρων.­., Πά­τραι 1927, σ. 8-11.

Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο τοῦ μοναχοῦ Παταπίου Καυσοκαλυβίτου:

Ὁ μο­να­χὸς Ἰ­ά­κω­βος Νε­α­σκη­τι­ώ­της καὶ τὸ ἔρ­γο του. Ὑ­μνα­γι­ο­λο­γι­κὰ γι­ὰ τὴ Θε­ο­τό­κο καὶ τοὺς Ἁ­γι­ο­ρεῖ­τες ὁ­σι­ο­μάρ­τυ­ρες, (δι­δα­κτο­ρι­κὴ δι­α­τρι­βή)  ἔκδ. Ἱ. Μ. Ἁγ. Παύ­λου, Ἅ­γι­ον Ὄ­ρος 2014