Dicheul (Δικαίος) Schitului Sfânta Treime, Gheron Patapie Kavsokalivitul, despre „Sfântul Porfirie ca monah Kavsokalivit”

Ἄρθρο τοῦ μοναχοῦ Παταπίου Καυσοκαλυβίτου για τη Ρουμάνικη έκδοση του ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ

În Sfântul Munte, în acest ținut al pocăinței și laborator al sfințeniei, în schitul Sfintei Treimi de la Kavsokalivia Marii Lavre și în coliba Sfântului Gheorghe, a trăit la începutul vieții sale monahale, dar și la sfârșitul vieții sale pământești, una dintre cele mai importante prezențe duhovnicești ale secolului trecut, Sfântul Porfirie Kavsokalivitul (1906-1991), cunoscut deja în întreaga lume ortodoxă.

Este vorba despre un excepțional fenomen de chemare divină și viață sfântă. Vorbim despre cazul special al unei fizionomii duhovnicești care, pe de o parte, a contribuit la reînviorarea vechii tradiții ascetice a Părinților athoniți, iar pe de altă parte, a îmbinat viața monahală și isihastă cu slujirea filantropică și frățească a creștinilor care se nevoiau în lume.

Pe Sfântul Munte rămâne nestinsă flacăra necreată a vieții Bisericii. Iar Sfântul Porfirie a fost o manifestare a acestei lumini nepătate și neapuse și încă o mărturie a harului divin și a vieții și experienței athonite pentru epoca noastră agitată. Viața sa ne dă mângâierea că Dumnezeu acționează și astăzi și îmbrățișează cu iubirea Sa sărmana noastră lume. Chiar dacă acest om excepțional al lui Dumnezeu a trecut și a plecat de pe pământ, ne-a lăsat spre imitare nouă, oamenilor din secolul al XXI-lea, urme curate ale sfințeniei.

Știrea despre proclamarea oficială a sfințeniei părintelui Porfirie (noiembrie 2013), a constituit un motiv de mare bucurie printre credincioși. După cum era firesc, acest eveniment i-a bucurat foarte mult și pe părinții athoniți, și în special pe cei care ne nevoim la schitul Sfintei Treimi din Kavsokalivia, care suntem fii duhovnicești ai Cuviosului Porfirie, după cum suntem fii duhovnicești și ai sfinților mai vechi ai Schitului, ai cuvioșilor Maxim, Nifon, Nil, ai întemietorului schitului, cuviosul Acachie, ai cuvioșilor martiri Roman, Nicodim, Pahomie și Constantin.

Personalitatea harismatică cu adevărat impresionantă și bogată a Sfântului Porfirie, a ultimului în lanțul de aur al oamenilor sfinți de la Kavsokalivia, s-a cultivat într-un loc în care tradiția duhovnicească se poate simți până astăzi. De la primii locuitori ai Kavsokaliviei până la ultimii bătrâni îmbunătățiți, cu toții formează o familie spirituală căreia toate îi sunt comune: cugetul ascetic, reușitele și harismele duhovnicești. De altfel, sentimentul continuității istorice a tradiției athonite constituie piatra de temelie a parcursului spiritual al Sfântului Munte.

Cuviosul Porfirie a avut o relație directă sau indirecă cu părinții generațiilor anterioare. Stabilirea lui în locurile de asceză ale cuvioșilor kavsokaliviți din vechime i-a creat o identitate de spirit cu aceștia și l-a impulsionat să realizeze isprăvi ascetice asemănătoare. Colibele, peșterile, sihăstriile care stau suspendate în locuri abrupte rămân martori tăcuți ai vieții minunate și îngerești a părinților iar pentur noi, ce mai tineri, o chemare permanentă de a-i imita.

Cuvosul Porfirie nu s-a gândit niciodată să părăsească Sfântul Munte și mănăstirea sa de metanie și să se întoarcă în lume. Iubirea sa divină l-a îndemnat să se găsească „în pustiuri” singur cu singurul Dumnezeu. Însă o boală greu de vindecat în condițiile aghioritice i-a obligat pe părinții săi călugări să îi poruncească să se întoarcă la locurile sale natale pentru a se face bine. Aceasa a fost sfânta iconomie pentru a-și oferi fraților săi din lume, timp de aproape cincizeci de ani, slujirea sa preoțească și duhovnicească precum și bogatele sale harisme. Cuviosul Porfirie a adormit întru Domnul la coliba sa de metanie, după o boală dureroasă pe care a îndurat-o cu răbdare.

Dragostea sa față de locul său de metanie dar și smerenia sa au fost așa de mari încât, prevăzându-și sfârșitul, s-a îndepărtat de lume pentru a nu fi cinstit la înmormântarea sa, revenind acolo unde a început luptele sale duhovnicești, la Schitul Kavsokalivia al Marii Lavre. Ultima sa rugăciune nu a fost decât ca Dumnezeu să îl învrednicească să își sfârșească viața acolo unde s-a născut duhovnicește. Și Dumnezeu i-a ascultat rugăciunea. S-a întors și a adormit întru Domnul acolo unde a fost tuns în monahism.

Cuviosul Porfirie i-a spus unui foarte drag vizitator, cu două luni înainte de adormirea sa: „Această cămăruță este locul unde am pornit, pe când aveam paisprezece ani și am urcat aici la părinții mei de veșnică pomenire, Pantelimon și Ioanichie. Dumnezeu a îngăduit și am revenit aici”. Și zicând acestea, ochii săi înhiși s-au umplut de lacrimi de bucurie, recunoștință și mulțumire față de Dumnezeu.

Traducurea din limba greacă de diac. dr. Florin Toader Tomoioagă și pr. dr. Florin-Cătălin Ghiț.

Ο Δικαίος της Ι. Σκήτης Αγίας Τριάδος Γέροντας Πατάπιος για τον όσιο Πορφύριο ως Καυσοκαλυβίτη

 μοναχός Πατάπιος Καυσοκαλυβίτης

Δικαίος της Ιεράς Σκήτης Αγίας Τριάδος

 

Στήν Ἱερά Σκήτη Ἁγίας Τριάδος τῶν Καυσοκαλυβίων ἔ­ζησε στήν ἀρχή τῆς μο­να­χι­κῆς ἀλλά καί στό τέ­λος τῆς ἐ­πί­γειας ζωῆς του μία ἀπό τίς ση­μαν­τι­κότε­ρες πνευ­μα­τι­κές μορφές τοῦ πε­ρα­σμέ­νου αἰ­ώνα, ὁ γνω­στός πλέον σ᾿ ὅ­λον τόν ὀρ­θό­δοξο κό­σμο ὅσιος Πορ­φύ­ριος Καυ­σο­κα­λυ­βί­της (1906-1991). Ἐπρόκειτο γιά ἕνα ἔκτακτο φαινόμενο θείας κλήσεως καί ζωῆς. Γιά τή χα­ρι­σμα­τική αὐτή μορφή, ὅ­μοια τῆς ὁποίας σπά­νια πα­ρου­σι­ά­ζε­ται στήν ἐ­ποχή μας στόν χῶρο τῆς Ἐκ­κλη­σίας, ἔ­χουν ἐ­πα­ξίως γρα­φεῖ πολλά καί θαυ­μα­στά.

 

Τήν ἁγιοτόκο πλήν ἐ­ρη­μική καί δυσπρόσιτη Σκήτη τῶν Καυσοκαλυβίων ἔ­μελλε νά κα­τα­στή­σει γνω­στή ὁ ὅσιος Πορφύριος στά πέ­ρατα τοῦ ὀρ­θό­δο­ξου κό­σμου μέ τήν προ­σω­νυ­μία του «Καυ­σο­κα­λυ­βί­της». Ἐ­κοι­μήθη ὁ­σι­ακά στήν κα­λύβη τῆς με­τα­νοίας του, τήν κα­λύβη Ἁ­γ. Γε­ωρ­γίου, μετά ἀπό ἐ­πώ­δυνη ἀ­σθέ­νεια, τήν ὁ­ποία ὑ­πέ­μεινε καρ­τε­ρικά, στίς 19 Νο­εμβρίου (2 Δεκεμβρίου) τοῦ 1991. Ἡ ἀ­γάπη του γιά τόν τόπο τῆς με­τα­νοίας του ἀλλά καί ἡ τα­πει­νο­φρο­σύνη του ἦ­ταν τέ­τοια ὥ­στε, προ­γνω­ρί­ζον­τας τό τέ­λος του, ἀ­πο­μα­κρύν­θηκε ἀπό τόν κό­σμο, γιά νά μήν τι­μη­θεῖ κατά τήν τε­λευτή του, ἐ­πα­νερ­χό­με­νος ἐ­κεῖ ἀπ᾿ ὅ­που ξε­κί­νησε τούς πνευ­μα­τι­κούς του ἀ­γῶ­νες, στή σκήτη τῶν Καυ­σο­κα­λυ­βίων. Ἡ τελευταία του προσευχή δέν ἦταν ἄλλη παρά νά τόν ἀξιώσει ὁ Θεός νά τελειώσει τή ζωή του ἐκεῖ πού γεννήθηκε πνευματικά. Καί ὁ Θεός ἄκουσε τή δέησή του. Ἐπέστρεψε καί ἐκοιμήθη ἐκεῖ ὅπου ἐκάρη μοναχός. Ἡ ἐξόδιος ἀκολουθία του ἐτελέστη στό σεπτό Κυριακό τῆς Σκήτης.

Ἔ­λεγε ὁ γέ­ρων Πορ­φύ­ριος, δύο μῆ­νες πρίν τήν ὁ­σι­ακή του κοί­μηση, σέ προ­σφιλῆ του ἐ­πι­σκέ­πτη: «Αὐτό τό δω­μα­τι­άκι εἶ­ναι τό μέ­ρος ἀπ᾿ ὅ­που ξε­κί­νησα, ὅ­ταν ἤ­μουν δε­κα­τεσ­σά­ρων ἐ­τῶν καί ἀ­νέ­βηκα ἐδῶ στούς ἀ­εί­μνη­στους γε­ρον­τᾶ­δες μου Παν­τε­λε­ή­μονα καί Ἰ­ω­αν­νί­κιο. Ὁ Θεός ἐ­πέ­τρεψε καί ξα­να­γύ­ρισα ἐδῶ». Καί λέ­γον­τάς τα αὐτά τά κλει­στά του μά­τια γέ­μι­σαν ἀπό δά­κρυα χα­ρᾶς, εὐ­γνω­μο­σύ­νης καί εὐ­χα­ρι­στίας στόν Θεό.

Ὁ ὅσιος Πορφύριος συνέχισε τήν ὑπερχιλιετῆ παράδοση τοῦ Ἁγιωνύμου Ὄρους καί προστέθηκε στή χρυσῆ ἁλυσίδα τῶν ὁσιακῶν Καυσοκαλυβιτικῶν μορφῶν. Ἄλλωστε ὁ ἁγιορείτικος χρόνος μόνο μέ τήν αἰωνιότητα θά μποροῦσε νά εἶναι συγχρονισμένος.

Το­νί­ζον­τας σέ ἄλ­λους ἐ­πι­σκέ­πτες τή με­γάλη ἀ­ξία πού ἔ­χουν οἱ ἁ­γι­α­σμέ­νοι τό­ποι, ἀ­φοῦ εἶ­ναι δι­α­πο­τι­σμέ­νοι ἀπό τή χάρη τοῦ Θεοῦ, ἔ­λεγε χα­ρα­κτη­ρι­στικά: «Μπαίνω γιά πα­ρά­δει­γμα μέσα σ᾿ ἕνα ἅ­γιο σπή­λαιο, ὅ­πως τό σπή­λαιο τοῦ Ἁ­γ. Ἀ­κα­κίου ἤ τοῦ Ἁ­γ. Νεί­λου στό Ἅ­γιον Ὄ­ρος ἤ στό σπή­λαιο τῆς Ἀ­πο­κα­λύ­ψεως καί δέν προ­λα­βαίνω ν᾿ ἀρ­χίσω νά προ­σεύ­χο­μαι κι ἀ­μέ­σως ὁ ἁ­γι­α­σμέ­νος χῶ­ρος μέ ἀ­νε­βά­ζει στά ὕψη». Καί συμ­πλή­ρωνε: «Πολ­λές φο­ρές πα­λαι­ό­τερα, ἀλλά καί τώρα, ‘‘πε­τά­ω’’ στό Ἅ­γιον Ὄ­ρος πάνω ἀπ᾿ τόν Ἄ­θωνα καί προ­σεύ­χο­μαι μαζί μέ τούς Ἁ­γι­ο­ρεῖ­τες πα­τέ­ρες. Αἰ­σθά­νο­μαι πολύ τή χάρη τῶν ἀ­σκη­τῶν καί τά θυ­μι­ά­ματα πού εὐ­ω­δι­ά­ζουν, κα­θώς ἀ­νε­βαί­νουν στόν οὐ­ρανό. Σύν­νεφα γύρω ἀπ᾿ τόν Ἄ­θωνα τά μο­σχο­λί­βανα! Αὐτά τά μέρη ἄλ­λοτε τά βά­δι­ζαν ἅ­γιοι μέ με­γάλη ἀ­φο­σί­ωση καί προ­σευχή στόν Θεό. Καί οἱ πέ­τρες, καί αὐ­τές ἔ­χουν ἐμ­πο­τι­σθεῖ μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, πού προ­σείλ­κυαν οἱ ἅ­γιοι στόν ἑ­αυτό τους. Αὐτά τά πρό­σωπα ἐ­κεῖ ἦ­ταν ἄγ­γε­λοι τοῦ Θεοῦ σταλ­μέ­νοι ἐδῶ στή γῆ. Ἔ­ζη­σαν ζωή ἀγ­γε­λική. Ἔ­ζη­σαν μέ ἔ­ρωτα πρός τόν Θεό, μέ ἀ­γάπη, μέ ἀ­φο­σί­ωση. Κα­θώς ξυ­πνάω τή νύ­χτα ἐδῶ στό μο­να­στήρι, ‘‘βλέ­πω’’ τό Ἅ­γιον Ὄ­ρος νά ἔ­χει πλημ­μυ­ρί­σει ἀπ᾿ τή χάρη ἐ­ξαι­τίας τῶν ἑ­ω­θι­νῶν προ­σευ­χῶν τῶν πα­τέ­ρων. Μό­λις χτυ­ποῦσε τό τά­λαντο, τρέ­χουνε ν᾿ ἀ­κού­σουνε ‘’Ἐ­ξε­γερ­θέν­τες τοῦ ὕ­πνου’’ κι ἀρ­χί­ζουνε μέ λαχ­τάρα, μέ ἀ­γάπη, μέ χαρά τίς προ­σευ­χές. Τί νά σᾶς πῶ! Ἀ­νοί­γει ὁ Πα­ρά­δει­σος!».

Διηγοῦνται γιά τόν ὅσιο Πορφύριο ὅτι ὅσες φορές ὁ Ἅγιος μιλοῦσε στούς ἐπισκέπτες του στό Μήλεσι γιά τή σκήτη τῶν Καυσοκαλυβίων αἰσθανόταν μιά χαρακτηριστική χαρά, ἀνάπαυση, πνευματική ἡδονή. Ἦταν τό προσφιλές του θέμα. Καμμιά συζήτηση δέν τόν ἔθελγε περισσότερο ἀπό ἐκείνην, πού ἀναφερόταν στό Ἅγιον Ὄρος καί ἰδιαίτερα στά Καυσοκαλύβια.

Κά­ποτε σέ ἐ­πι­σκέ­πτες του στά Καλ­λί­σια Ἀτ­τι­κῆς ὁ Γέ­ρον­τας ἔ­κανε μιά κα­τα­νυ­κτική, ἐ­ξω­τε­ρική καί ἐ­σω­τε­ρική πε­ρι­γραφή τῶν ἁ­γι­ο­ρεί­τι­κων ἀ­γρυ­πνιῶν στά Καυ­σο­κα­λύ­βια, τότε πού, ὅ­πως ἔ­λεγε, «τό Ἅ­γιο Πνεῦμα ἐρ­χό­ταν καί πλημ­μύ­ριζε μέ οὐ­ρά­νια χαρά τίς ψυ­χές τῶν μο­να­χῶν». Καί λέ­γον­τας αὐτά ἄ­φησε ἕνα ἀ­φυ­πνι­στικό μή­νυμα:

«Καί τώρα τό Ἅ­γιο Πνεῦμα θέ­λει νά μπεῖ στίς ψυ­χές μας, ὅ­πως καί τότε, ἀλλά σέ­βε­ται τήν ἐ­λευ­θε­ρία μας, δέν θέ­λει νά τήν πα­ρα­βι­ά­σει. Πε­ρι­μέ­νει νά τοῦ ἀ­νοί­ξουμε μό­νοι μας τήν πόρτα καί τότε θά μπεῖ στήν ψυχή μας καί θά τήν με­τα­μορ­φώ­σει».

Ἀπολυτίκιον

Τόν συνάναρχον λόγον. Ἦχος πλ. α΄.

Ἰχνηλάτης τῶν πάλαι πατέρων γέγονας,

Ἁγιωνύμου τοῦ Ὄρους ἀσκήσας Σκήτη σεπτῇ,

Τριάδος τῆς Ζωαρχικῆς τῶν Καυσοκαλυβίων.

Ἄβυσσος θείων δωρεῶν,

λυτήρ δεινῶν ἀσθενειῶν,

ἐδείχθης ὦ θεοφόρε.

Πορφύριε οἰκουμένης,

πάσης ποιμήν ἡμῶν καί στήριγμα.

Κοντάκιον

Τῆ Ὑπερμάχῳ στρατηγῷ. Ἦχος πλ.δ΄.

Ἁγίων Πάντων ὁ χορός νῦν εὐφραινέσθωσαν

καί ὀρθοδόξων τά πληρώματα χαιρέτωσαν,

ὅτι ἄρτι τῇ Ἐκκλησίᾳ, λαμπρός ἀστήρ ἐφάνη,

Τριάδος τῆς Ἁγίας Σκήτης σεπτῆς.

τῶν Καυσοκαλυβίων κόσμος φανείς.

Διό κράζομεν˙ χαίροις πάτερ Πορφύριε.

Μεγαλυνάριον

Χαῖρε καί εὐφραίνου Σκήτη λαμπρά,

Καυσοκαλυβίων, ἐν σοί ηὔγασεν ἀληθῶς,

ἄστρον καταυγάσαν, τήν οἰκουμένην πᾶσαν,

καί πάντας ἀφυπνίζων, πρός βίον κρείττονα.

Πηγή: Πεμπτουσία

ΑΓΙΟΥ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ

Απο τις διδαχές του Αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου

ΔΙΑΛΕΞΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΤΑΠΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ ΣΤΗ ΡΟΥΜΑΝΙΑ

Μεγάλη ἀνταπόκριση στήν τοπική κοινωνία εἶχε ἡ διάλεξη τοῦ λογίου μοναχοῦ Παταπίου Καυσοκαλυβίτου, δρος Θεολογίας, στό Κλούζ, τήν δεύτερη μεγαλύτερη πόλη τῆς Ρουμανίας, μέ θέμα τόν Παιδαγωγικό Λόγο τῶν ἁγίων Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου καί Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου.

Ἡ ὅλη ἐκδηλωση ἔλαβε χώρα ὑπό τήν αἰγίδα τοῦ σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Κλούζ, Ἄλμπα καί Μαραμούρες κ. Ἀνδρέα.

Ὁ π. Πατάπιος μέ τόν Σεβ. Αρχιεπίσκοπο Κλούζ κ. Ἀνδρέα 

Ἡ διάλεξη, τήν ὁποία παρακολούθησαν φοιτητές τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Κλούζ καί πλῆθος κόσμου, πραγματοποιήθηκε τήν Κυριακή 3 Ἰουνίου 2018 στήν αἴθουσα Μουσικῶν Ἐκδηλώσεων τοῦ Πανεπιστημίου καί ὀργανώθηκε ἀπό τόν Σύνδεσμο Χριστιανῶν Ρουμάνων Φοιτητῶν ASCOR καί τόν Φιλανθρωπικό Ὀργανισμό Ἅγιος Ὀνούφριος Φλορέστι.

Στό πρῶτο μέρος τῆς ἐκδήλωσης προβλήθηκε σέ πρώτη προβολή, μέ ρουμανικούς ὑποτίτλους, ἀπόσπασμα ἀπό τό ντοκυμαντέρ ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑ: ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΚΑΛΥΒΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΚΑΚΙΟΥ, πού μόλις κυκλοφόρησε.

Ἀκολούθησε ἡ Ὁμιλία τοῦ π. Παταπίου σέ ταυτόχρονη ρουμανική μετάφραση, ἐνῶ τήν ἐκδήλωση ὁλοκλήρωσε γόνιμος διάλογος μεταξύ τοῦ Ἁγιορείτου ὁμιλητοῦ καί τῶν φοιτητῶν καθώς καί ἁγιορειτικές ψαλμωδίες.

Ἡ ἐκδήλωση μεταδιδόταν ταυτόχρονα διαδικτυακά, ἐνῶ σύντομα ἡ ὁμιλία τοῦ π. Παταπίου θά ἀναρτηθεῖ στό Διαδίκτυο, στό ἱστολόγιο ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ.

Νά σημειωθεῖ ὅτι δέν εἶναι ἡ πρώτη φορά πού ὁ π. Πατάπιος ἐπικοινωνεῖ μέ τό φιλαγιορειτικό κοινό τῆς Ρουμανίας, καθώς ἔχει καί παλαιότερα πραγματοποιήσει διαλέξεις στή χώρα αὐτή, ἔχει ἀσχοληθεῖ ἐπιστημονικά μέ ἑλληνικῆς καταγωγῆς ἁγίους πού τιμῶνται στήν Ρουμανική Ἐκκλησία, ἐνῶ κυκλοφοροῦν στή ρουμανική γλώσσα δύο ἀπό τά βιβλία του.

Παράλληλα ἔχει ἁγιογραφήσει ἀρκετές φορητές εἰκόνες πού κοσμοῦν ἱερούς ναούς στή Ρουμανία καί τή Δημοκρατία τῆς Μολδαβίας.

 Βιβλία του μοναχού Παταπίου Καυσοκαλυβίτου 

που κυκλοφορούν στα Ρουμανικά

Πηγή: Romfea.gr

Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης: Παχεία γαστήρ λεπτόν ου τίκτει νόον

Δέν γίνεστε ἅγιοι κυνηγώντας τὸ κακό. Ἄστε τὸ κακό. Νὰ κοιτάζετε πρὸς τὸν Χριστὸ κι αὐτὸ θὰ σᾶς σώσει. Ἐκεῖνο ποὺ κάνει ἅγιο τὸν ἄνθρωπο εἶναι ἡ ἀγάπη, ἡ λατρεία πρὸς τὸν Χριστό, ἡ ὁποία δὲν μπορεῖ νὰ ἐκφραστεῖ, δὲν μπορεῖ, δὲν μπορεῖ... Καὶ προσπαθεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ κάνει ἀσκήσεις,νὰ κάνει τέτοια πράγματα καὶ νὰ καταπονεῖ τὸν ἑαυτό του γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

Κανεὶς ἀσκητὴς δὲν ἅγιασε χωρὶς ἀσκήσεις. Κανεὶς δὲν μπόρεσε ν’ ἀνέλθει στὴν πνευματικότητα χωρὶς ν’ ἀσκηθεῖ. Πρέπει νὰ γίνονται ἀσκήσεις. Ἄσκηση εἶναι οἱ μετάνοιες, οἱ ἀγρυπνίες κ.λπ.,ἀλλὰ ὄχι μὲ βία. Ὅλα νὰ γίνονται μὲ χαρά. Δὲν εἶναι οἱ μετάνοιες ποὺ θὰ κάνουμε, δὲν εἶναι οἱ προσευχές, εἶναι τὸ δόσιμο, ὁ ἔρωτας γιὰ τὸν Χριστό, γιὰ τὰ πνευματικά. Ὑπάρχουν πολλοὶ ποὺ τὰ κάνουνε αὐτὰ ὄχι γιὰ τὸν Θεὸ ἀλλὰ γιὰ ἄσκηση, γιὰ ὠφέλεια σωματική. Ὅμως οἱ πνευματικοὶ ἄνθρωποι τὸ κάνουνε γιὰ ψυχικὴ ὠφέλεια, γιὰ τὸν Θεό. Ἀλλὰ καὶ τὸ σῶμα ὠφελεῖται πολύ, δὲν ἀρρωσταίνει. Πολλὰ καλὰ ἔρχονται.

Μέσα στὴν ἄσκηση, τὶς μετάνοιες, τὶς ἀγρυπνίες καὶ τὶς ἄλλες κακουχίες εἶναι καὶ ἡ νηστεία. «Παχεία γαστὴρ λεπτὸν οὐ τίκτει νόον». Ἐγὼ τὸ γνωρίζω αὐτὸ ἀπ’ τοὺς Πατέρες. Ὅλα τὰ πατερικὰ βιβλία μιλοῦν γιὰ τὴ νηστεία. Οἱ Πατέρες τονίζουν νὰ μὴν τρῶμε δυσκολοχώνευτα φαγητὰ ἢ λιπαρὰ καὶ παχιά, γιατὶ κάνουν κακὸ στὸ σῶμα ἀλλὰ καὶ στὴν ψυχή. Λένε ὅτι τὸ προβατάκι τρώει τὰ χορταράκια τῆς γῆς κι εἶναι τόσο ἥσυχο. Εἴδατε ποὺ λένε, «σὰν τὸ πρόβατο». Ἐνῷ ὁ σκύλος ἢ ἡ γάτα κι ὅλ’ αὐτὰ τὰ σαρκοφάγα εἶναι ὅλα τους ἄγρια ζῶα. Τὸ κρέας κάνει κακὸ στὸν ἄνθρωπο. Κάνουν καλὸ τὰ χόρτα, τὰ φροῦτα κ.λπ. Γι’ αὐτὸ οἱ Πατέρες μιλοῦν γιὰ νηστεία καὶ κατακρίνουν τὴν πολυφαγία καὶ τὴν ἡδονὴ ποὺ αἰσθάνεται κανεὶς μὲ τὰ φαγητὰ τὰ πλούσια. Νὰ εἶναι πιὸ ἁπλὰ τὰ φαγητά μας. Νὰ μὴν ἀσχολούμαστε τόσο πολὺ μ’ αὐτά. 

Δὲν εἶναι τὸ φαγητό, δὲν εἶναι οἱ καλὲς συνθῆκες διαβίωσης, ποὺ ἐξασφαλίζουν τὴν καλὴ ὑγεία. Εἶναι ἡ ἁγία ζωή, ἡ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ. Ξέρω γιὰ ἀσκητὲς ποὺ νηστεύανε πολὺ καὶ δὲν εἴχανε καμιὰ ἀρρώστια. Δὲν κινδυνεύει νὰ πάθει κανεὶς τίποτε ἀπ’ τὴ νηστεία. Κανεὶς δὲν ἔχει ἀρρωστήσει ἀπ’ τὴ νηστεία. Πιὸ πολὺ ἀρρωσταίνουν ἐκεῖνοι ποὺ τρῶνε κρέατα κι αὐγὰ καὶ γάλατα, παρὰ ἐκεῖνοι ποὺ εἶναι λιτοδίαιτοι. Εἶναι παρατηρημένο αὐτό. Νὰ τὸ πάρουμε καὶ ἀπὸ τὴν ἰατρικὴ ἐπιστήμη΄ τώρα τὸ συνιστᾶ αὐτὸ τὸ πράγμα. Οἱ νηστευτὲς νηστεύουν καὶ δὲν παθαίνουν τίποτε΄ ὄχι ἁπλῶς δὲν παθαίνουν, ἀλλὰ θεραπεύονται ἀπὸ ἀρρώστιες.

Γιὰ νὰ τὰ κάνετε ὅμως αὐτά, πρέπει νὰ ἔχετε πίστη. Ἀλλιῶς σᾶς πιάνει λιγούρα. Ἡ νηστεία εἶναι καὶ ζήτημα πίστεως. Ὅταν ἔχετε τὸν ἔρωτα στὸ θεῖον, μπορεῖτε νὰ νηστεύετε μὲ εὐχαρίστηση κι ὅλα εἶναι εὔκολα΄ ἀλλιῶς σᾶς φαίνονται ὅλα βουνό. Ὅποιοι ἔδωσαν τὴν καρδιά τους στὸν Χριστὸ καὶ μὲ θερμὴ ἀγάπη ἔλεγαν τὴν εὐχὴ, κυριάρχησαν καὶ νίκησαν τὴ λαιμαργία καὶ τὴν ἔλλειψη ἐγκράτειας.

Ὑπάρχουν σήμερα πολλοὶ ἄνθρωποι, ποὺ δὲν μποροῦσαν νὰ νηστέψουν μιὰ μέρα καὶ τώρα ζοῦν μὲ χορτοφαγία, ὄχι γιὰ λόγους θρησκευτικούς, ἁπλῶς γιατὶ πίστεψαν ὅτι αὐτὸ θὰ κάνει καλὸ στὴν ὑγεία τους. Ἀλλὰ πρέπει νὰ τὸ πιστέψεις, ὅτι δὲν πρόκειται νὰ πάθεις τίποτε, ποὺ δὲν τρώεις κρέας. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος βέβαια εἶναι ἀσθενής, δὲν εἶναι ἁμαρτία νὰ φάει πρὸς στήριξιν τοῦ ὀργανισμοῦ καὶ φαγητὰ μὴ νηστήσιμα.

Τὸ ἁλάτι χρειάζεται στὸν ὀργανισμὸ τοῦ ἀνθρώπου. Ὑπάρχει μιὰ φήμη ὅτι τὸ ἁλάτι κάνει κακό. Δὲν εἶναι σωστὸ αὐτό. Εἶναι στοιχεῖο ποὺ χρειάζεται. Καὶ εἶναι ὁρισμένοι μάλιστα ποὺ τὸ ἔχουν πολὺ ἀνάγκη.

Ἐγὼ τί ὄνειρα ἔχω! Γιὰ τὸ Ἅγιον Ὄρος δηλαδή. Παρήγγειλα σιτάρι, γιὰ ν’ ἀλέθουμε, νὰ φτιάχνουμε ψωμὶ σταρίσιο. Καὶ σκέφτομαι νὰ πάρουμε διάφορα ὄσπρια καὶ νὰ τ’ ἀλέθουμε καὶ νὰ τ’ ἀνακατώνουμε, σιτάρι μὲ ρύζι, σόγια, σογιάλευρο μὲ φακὲς κ.λπ. Κι ἔπειτα ἔχουμε καὶ τὰ κολοκύθια καὶ τὶς ντομάτες καὶ τὶς πατάτες κι ὅλα τ’ ἄλλα χορταρικά. Καὶ μὲ τὸν πατέρα Ἡσύχιο εἴχαμε ἕνα ὄνειρο. Μιὰ φορὰ λέγαμε νὰ πᾶμε νὰ γίνουμε ἐρημίτες κάπου καὶ νὰ σπείρουμε σιτάρι καὶ νὰ τὸ μουσκεύουμε καὶ νὰ τὸ τρῶμε. Μήπως ὁ Μέγας Βασίλειος ἐκεῖ, στὴν ἔρημο, ἔτσι δὲν ἔκανε; Ἀλλὰ τώρα ἐμᾶς μᾶς κακοφαίνεται.

 

Πηγή: ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΕΣ ΜΝΗΜΕΣ