ΟΠΟΥ Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΕΚΕΙ ΚΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ

«Ἀδύνατον εἶναι νά μή μεταβληθεῖ σέ θαυμασμό ἡ μνήμη τῆς Θεοτόκου, πού μετουσιώνεται σέ εὐχαριστία καί εὐγνωμοσύνη γιά ὅσα προσέφερε καί προσφέρει στό ἀνθρώπινο γένος.

Τότε ἡ χαρά τῆς εὐχαριστίας γίνεται ἆσμα καινόν, θεῖος ἔρωτας τῆς ψυχῆς, ὠκεανός δοξολογίας γιά τήν πάμφωτη χάρη τῆς Παναγίας, πού μέσα ἀπό τούς παφλασμούς, ἀναδύεται ἀχρόνως ὁ Υἱός της, ὁ Χριστός.

Καί ἀφοῦ, ὅπου ἡ Παναγία, ἐκεῖ καί ὁ Χριστός, οἱ ὕμνοι καί οἱ εὐχαριστήριες ὠδές ἀπευθύνονται κοινά καί ἀχώριστα καί στούς δύο».

Ἀπό τό βιβλίο τοῦ μοναχοῦ Παταπίου Καυσοκαλυβίτου

«Ἅγιον Ὄρος. Βηματίζοντας στόν τόπο καί τήν ἱστορία του»

ἔκδοση Ἱ. Καλύβης Ἁγίου Ἀκακίου, Ἅγιον Ὄρος 2012.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Χαιρετισμοί στήν Ἱερά Καλύβη τοῦ Ἁγίου Ἀκακίου. Μάρτιος 2014

ΤΡΕΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

πηγή: 030LAconfidential

Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΞΥΛΟΓΛΥΠΤΙΚΗΣ ΣΤΑ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΑ

Ο ΓΕΡΩΝ ΙΕΡΟΘΕΟΣ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ Ο ΞΥΛΟΓΛΥΠΤΗΣ ΣΕ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΓΡΑΜΜΑΤΟΣΗΜΟ 

                        Πατάπιος μοναχός Καυσοκαλυβίτης

Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΞΥΛΟΓΛΥΠΤΙΚΗΣ ΣΤΗ ΣΚΗΤΗ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΩΝ
(19ος -20ός ΑΙΩΝΑΣ)
      Τήν περίοδο τοῦ τέλους τοῦ 19ου καί τοῦ πρώτου μισοῦ τοῦ 20οῦ αἰ. ἀσκήθηκαν στή σκήτη Καυσοκαλυβίων μοναχοί, πού ἐπιδόθηκαν στή δημιουργία ἔργων μέ ἀναγνωρισμένες καλλιτεχνικές ἀξιώσεις, οἱ ὁποῖοι κατέστησαν τά Καυσοκαλύβια τό σημαντικότερο κέντρο παραγωγῆς ἔργων ξυλογλυπτικῆς στόν Ἄθωνα.

  Δημιούργησαν ἔργα ἀπαράμιλλης καλλιτεχνικῆς ἀξίας σύμφωνα μέ τίς ἐκτιμήσεις τῶν συγχρόνων τους, τῶν ὁποίων ἐξαιρετικά δείγματα σώζονται σέ ἀρκετά ἀθωνικά καθιδρύματα, στήν Ἑλλάδα ἀλλά καί στό ἐξωτερικό, ἀφοῦ τά ἔργα τῶν Καυσοκαλυβιτῶν ξυλογλυπτῶν ἤταν περιζήτητα καί μάλιστα πολλά ἀπό αὐτά προορίζονταν γιά τούς βασιλικούς οἴκους τῆς Ἑλλάδας, τῆς Βουλγαρίας καί τῆς Ρουμανίας.

    Πρόκειται ὁρισμένες φορές γιά πολυπρόσωπες συνθέσεις μέ ἰσορροπημένες ἀναλογίες καί πιστή ἐφαρμογή τῶν κανόνων τῆς προοπτικῆς, ἀκρίβεια τοῦ σχεδίου καί τῆς γραμμῆς, λεπτή ἐπεξεργασία, πλαστικότητα,  ἰσορροπημένες ἀναλογίες τῶν μορφῶν. Ἀνάμεσα στά ἔργα πού φιλοτεχνήθηκαν ἀπό τούς ἀσκουμένους στήν πλέον ἀπομακρυσμένη αὐτή ἀθωνική Σκήτη εἶναι ξυλόγλυπτα ἔργα μεγάλης ἤ μικρότερης κλίμακας, ὅπως τέμπλα καί προσκυνητάρια ἀλλά καί ἔργα μικροξυλογλυπτικῆς (εἰκόνες, ἁγιασματάρια, σφραγίδες) καθώς καί ποικίλα χρηστικά ξυλόγλυπτα ἀντικείμενα καθημερινοῦ βίου.

   Παρουσιάζονται τά ξυλογλυπτικά ἐργαστήρια τῶν καλυβῶν: Ἁγίων Πάντων καί Ζωοδόχου Πηγῆς (Συνοδεία Νικοδημαίων), Ἁγ. Εὐθυμίου τῆς περιοχῆς τοῦ Ἁγ. Νείλου (μοναχός Γρηγόριος Κατσιάνος), Ἁγ. Ἀκακίου (μοναχός Ἱερόθεος), Ἁγ. Εὐσταθίου (μοναχός Δανιήλ Πετράκης), Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου (μοναχός Ἀβράμιος), Ἁγ. Χαραλάμπους (μοναχός Ἰσίδωρος), Γενεσίου τῆς Θεοτόκου (μοναχοί Βενιαμίν καί Ἀντώνιος), Ἁγ. Μεθοδίου (μοναχός Κοσμᾶς) καί Ἁγ. Γεωργίου (μοναχός Δαβίδ) καί τό ἐργαστήριο τοῦ μοναχοῦ Γαβριήλ.

    Γίνεται  ἐπίσης μία πρώτη παρουσίαση: τῶν τέμπλων πού φιλοτεχνήθηκαν τό τελευταῖο τέταρτο τοῦ 19ου αἰ., καί τά ὁποῖα ἀπηχοῦν ἕνα καλλιτεχνικό ἰδίωμα, ἐπηρεασμένο ἀπό τή ρωσική τεχνοτροπία, καί στό ὁποῖο συνυπάρχουν ἑτερόκλητα στοιχεῖα, κλασικιστικά καί νεογοτθικά, ἀλλότρια στήν ἁγιορειτική παράδοση (παρεκκλήσι καλύβης Ἁγ. Γεωργίου Ἰωασαφαίων, παρεκκλήσι καλύβης Ἀρχαγγέλων) καί τῶν τέμπλων ἄλλων παρεκκλησίων (τοῦ τέλους 19ου-ἀρχές 20οῦ αἰ.) μέ πολύ περιορισμένο ξυλόγλυπτο διάκοσμο χωρίς καλλιτεχνικές ἀξιώσεις.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΕΙΣΗΓΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΠΑΤΑΠΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ ΣΤΟ Γ΄ ΣΥΜΠΟΣΙΟ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ, ΑΘΗΝΑ, ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΚΑΙ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟ ΜΟΥΣΕΙΟ 22-24 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2013

ΠΑΝΗΓΥΡΗ ΙΕΡΑΣ ΣΚΗΤΗΣ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΩΝ 2

Πανήγυρη τῆς ἱερᾶς Σκήτης Ἁγ. Τριάδος τῶν Καυσοκαλυβίων τοῦ Ἁγίου Ὄρους κατά τήν ἑορτή τῆς Πεντηκοστῆς καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἰούνιος 2013. Φωτογραφικά στιγμιότυπα 2.

ΦΟΡΗΤΗ ΕΙΚΟΝΑ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ. ΚΥΡΙΑΚΟ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΩΝ. ΑΡΧΕΣ 18ου  ΑΙΩΝΑ

ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΑ

                                                                              Καυσοκαλύβια

Ὁ ἥλιος χαμήλωνε κι ἐμεῖς ἀνεβασμένοι πάνω σ᾿ ἕνα θεόρατο βράχο, ἀγναντεύαμε τίς ἀχτίδες πού ξαπλωνόνταν ἤρεμα πάνω στά κύματα καί χάριζαν στό πρόσωπο τῆς θάλασσας ἁπαλές χρωματιστές ἀνταύγειες. Ἀπάνω μας ἀνηφόριζαν πρός τήν πλαγιά τά Καυσοκαλύβια, ἕνα κυκλικό θέατρο μέ πολλούς βωμούς, τά κελλιά, χωμένα μέσα σέ μιά φουντωμένη πρασινάδα.

Εἴχαμε ἀφεθεῖ στούς στοχασμούς. Μπροστά μας τό ἄπειρο. Πάνω μας τό Ἅγιο. Ὁλόγυρά μας ἡ ἀναζήτηση. Καί μέσα μας ἡ λαχτάρα... Περιμέναμε νά μᾶς μιλήσει ἡ ἁγιότητα...

Ἡ ζωή τοῦ κόσμου ἦταν πολύ μακρυά. Ἡ ψυχή ζοῦσε καί κυκλοφοροῦσε ἀνάμεσα στόν ἄνθρωπο καί τόν Θεό καί δημιουργοῦσε ἔξω ἀπό τό χρόνο οὐράνιες πολιτεῖες. Καλλιεργοῦσε τά πιό ὄμορφα δέντρα τοῦ Παραδείσου.

Ἕνα δυνατό χτύπημα καμπάνας μᾶς ἔκανε νά τιναχτοῦμε. Πήραμε τό ἀνηφοράκι καί σέ λίγο ἀνεβήκαμε ὥς τό Κυριακό, τήν ἐκκλησία, πού εἶναι ἡ καρδιά τῆς σκήτης.

Ἀπόσπασμα ἀπό τό ὁμώνυμο ἄρθρο τοῦ Ἀθανασίου Παλιούρα, ὁμότιμου καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου Ἰωαννίνων στό περιοδικό Νέα Ἑστία, τόμος 80, τεῦχος 938, Αὔγουστος 1966, σελ. 1096.