ΣΥΜΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΩΝ ΜΕΤΟΧΙΩΝ ΤΩΝ ΒΟΡΕΙΩΝ ΣΠΟΡΑΔΩΝ

   

Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΤΟΥ ΛΑΥΡΙΩΤΙΚΟΥ ΜΕΤΟΧΙΟΥ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΣΤΗ ΣΚΟΠΕΛΟ

Λέγοντας Μετόχιο στὴν ἐκκλησιαστική - μοναστικὴ πραγματικότητα ἐννοοῦμε "κτῆμα μοναστηριακὸν ὑποκείμενον εἴς τινα μονὴν κειμένην μακρὰν τούτου. Μετόχιον ἐπίσης καλεῖται καὶ ὁ ἐντός τοῦ κτήματος ὑπάρχων ναός". Χρησιμεύει δὲ, ὡς "τόπος ἀναπαύσεως τῶν ἐξερχομένων μοναχῶν μέ τίμια λέιψανα καί ἱερές θαυματουργές εἰκόνες καὶ προβολή τῶν μονῶν τους". Παράλληλα τὸ μετόχιο λειτουργεῖ καὶ ὡς πηγὴ ἀπ᾿ ὅπου λαμβάνεται μέρος τοῦ ἀνθρωπίνου δυναμικοῦ, μὲ τὸ ὁποῖο ἐπανδρώνεται ἡ μονή. Τοῦ μετοχίου πάντοτε προΐσταται ὁ καλούμενος στὴ μοναστική γλώσσα «μετοχιάρης».

Στὰ νησιὰ τῶν Βορείων Σποράδων, τὰ ὁποῖα ὡς γνωστὸν γειτνιάζουν μὲ τὸ Ἅγιον Ὄρος δημιουργήθηκε ἕνας ἀριθμὸς, διόλου εὐκαταφρόνητος, μετοχίων, τὰ ὁποία συνέβαλαν στὴν ὀρθόδοξο πνευματικὴ πρόοδο τῶν νησιωτῶν.

Τὸ μεγαλύτερο προνόμιο ὅσον ἀφορᾶ τὸν ἀριθμὸ μετοχίων στὸν χῶρο του τὸν ἔχει ἡ νῆσος Σκόπελος, πρωτεύουσα παλαιότερα τῆς Ἐπαρχίας τῶν Βορείων Σποράδων, δηλ. τῶν νησιῶν Σκιάθος, Σκόπελος καὶ Ἁλόννησος ἤ Λιαδρόμια, ἀλλὰ καὶ μέχρι τὸ 1842 ἕδρα τῆς Ἐπισκοπῆς Σκιάθου καὶ Σκοπέλου.

Ἡ Σκόπελος, λοιπόν, εἶχε μέχρι τὶς ἀρχὲς τοῦ 20^ου αἰ. ἕξι Ἁγιορειτικὰ Μετόχια. Δηλαδή, τρία τῆς Μ. Λαύρας, κι ἀπὸ ἕνα τῶν Μονῶν Διονυσίου, Ξενοφῶντος καὶ Ξηροποτάμου. Σήμερα μόνο τρία Μετόχια ὑφίστανται στὸ νησί. Ἕνα τῆς Ξενοφῶντος καὶ δύο τῆς Μ. Λαύρας.

Στὴ Σκιάθο μὲχρι τὸ 1820 ὑφίστατο τὸ μετόχιο τῆς Μονῆς τοῦ Διονυσίου, ἐνῶ στὴν Ἁλόννησο ἡ Λαύρα φαίνεται νὰ κατεῖχε κάποιο μικρὸ μονύδριο. Τέλος,  στὰ ἐρημόννησα Κυρά-Παναγιὰ καὶ Σκάντζουρα ὑπάρχουν μέχρι σήμερα  μετόχια τῆς Μ. Λαύρας. Μάλιστα τὸ μετόχιο τοῦ Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου ποὺ ὑπάρχει ἀπὸ τὸν 10^ο  αἰ.  στὴν Κυρα-Παναγιά, εἶναι τὸ ἀρχαιότερο μετόχιο τῶν Βορείων Σποράδων

π. Κωνσταντῖνος Ν. Καλλιανός

Περίληψη εἰσηγήσεως στό Θ΄Διεθνές Συνέδριο: «Ἡ ἐξακτίνωση τοῦ Ἁγίου Ὄρους στόν ὀρθόδοξο κόσμο: τά Μετόχια». Θεσσαλονίκη, 21-23 Νοεμβρίου 2014

ΧΙΟΝΙΣΜΕΝΑ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΑ. 1

Ἀφοῦ τά χιόνια στό καμπαναριό, συνήθως σημαίνουν τά Χριστούγεννα,
 ὁ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ προσφέρει στούς ἀναγνώστες του ἀπόψεις τῆς Σκήτης τῶν Καυσοκαλυβίων, ὅπως τίς ἀποτύπωσε ὀ φωτογραφικός φακός τόν Φεβρουάριο τοῦ 2012.

Καλά Χριστούγεννα! 

ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΦΘΑΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΚΥΡΙΑΚΟ ΤΗΣ ΣΚΗΤΗΣ

ΣΤΗΝ ΚΑΛΥΒΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ

ΣΤΗΝ ΚΑΛΥΒΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΚΑΚΙΟΥ

ΣΤΗΝ ΚΑΛΥΒΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΩΝ ΙΩΑΣΑΦΑΙΩΝ

ΣΤΗΝ ΚΑΛΥΒΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ

Η ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΜΗΤΡΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΩΑΚΕΙΜ Γ΄ ΣΤΗ ΣΚΗΤΗ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΩΝ

Η ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΜΗΤΡΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΩΑΚΕΙΜ Γ΄ ΣΤΑ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΑ  

 Ὁ οἰκουμενικός πατριάρχης Ἰωακείμ Γ΄ (1878-1884, 1901-1911), ὁ ἐπονομαζόμενος «Μεγαλοπρεπής», ἐπισκεπτόταν συχνά τήν περιοχή τῆς ἁγιορειτικῆς ἐρήμου. 

Εἰδικότερα, «τό προσφιλές του προσκύνημα ἦταν ἡ Σκήτη τῶν Καυσοκαλυβίων», κατά τόν μακαριστό Γέροντα Γαβριήλ Διονυσιάτη[1]. Ἐδῶ διέμενε κυρίως στήν ἀρχοντική καί φιλόξενη Καλύβη τῶν Ἰωασαφαίων[2], τῆς ὁποίας ἄλλωστε τό ἄνετο παρεκκλήσι τοῦ Ἁγίου Γεωργίου εἶχε ἐγκαινιάσει τό 1887. Εἶχε ἀγαπήσει τή Σκήτη, ἀφοῦ πρόσφερε, ἀνάμεσα σέ ἄλλα, τήν πάσης φύσεως μέριμνά του γιά τήν οἰκοδόμηση τοῦ σημερινοῦ κωδωνοστασίου, ἐνῶ ἀνακαίνισε τό μαγειρεῖο καί τήν τράπεζα. Στό ἀρχεῖο τῆς Σκήτης, ἀλλά καί στήν Καλύβη Ἁγίου Γεωργίου τῶν Ἰωασαφαίων φυλάσσεται μέρος τῆς ἀλληλογραφίας τῆς Σκήτης μέ τόν φιλοαθωνίτη Πατριάρχη, ἐνῶ στό σκευοφυλάκειο τῆς Σκήτης διατηρεῖται βαρύτιμη ἀρχιερατική στολή, τήν ὁποία ἐνδυόταν ὡς μητροπολίτης Βάρνας καί τήν ὁποία δώρησε ὁ ἴδιος στό σεπτό Κυριακό. Μέρος τῶν ἀρχιερατικῶν αὐτῶν ἀμφίων εἶναι καί ἀρχιερατική μήτρα, τίς ὁποίας φωτογραφίες δημοσιεύουμε σήμερα στό ἰστολόγιό μας.

Η ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΜΗΤΡΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΩΑΚΕΙΜ Γ΄ ΣΤΑ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΑ 

Η ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΜΗΤΡΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΩΑΚΕΙΜ Γ΄ ΣΤΑ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΑ 

Περισσότερα γιά τίς σχέσεις τοῦ πατριάρχη Ἰωακείμ μέ τή Σκήτη Καυσοκαλυβίων βλ. στη μελέτη τοῦ μοναχοῦ Παταπίου Καυσοκαλυβίτου:

Τό κωδωνοστάσιο τῆς Σκήτης Καυσοκαλυβίων καί ὁ οἰκουμενικός πατριάρχης Ἰωακείμ Γ΄ μέσα ἀπό ἀνέκδοτες ἐπιστολές, πού δημοσιεύθηκε στήν Ἐπετηρίδα τῆς Ἀνωτάτης Ἐκκλησιαστικῆς Ἀκαδημίας Θεσσαλονίκης, Θεσσαλονίκη 2012.

  

Η ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΜΗΤΡΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΩΑΚΕΙΜ Γ΄ ΣΤΑ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΑ 

Η ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΜΗΤΡΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΩΑΚΕΙΜ Γ΄ ΣΤΑ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΑ. 

---

  [1] Γαβριήλ Διονυσιάτη, ἀρχιμ., Λαυσαϊκόν τοῦ Ἁγίου Ὄρους, Βόλος 1953, σ. 21

  [2] Παταπίου Καυσοκαλυβίτου, μοναχοῦ, Ἁγιασμένες μορφές τῶν Καυσοκαλυβίων. Ἀπό τόν ὅσιο Μάξιμο ὡς τόν γέροντα Πορφύριο, Ἅγιον Ὄρος 2007, σ. 228, 231-234.

Η ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΜΗΤΡΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΩΑΚΕΙΜ Γ΄ ΣΤΑ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΑ 

ΜΕΤΑΒΥΖΑΝΤΙΝΑ ΞΥΛΟΓΛΥΠΤΑ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ (1600-1750)

 ΛΙΑΚΟΣ, Δημήτριος

Στη μελέτη αυτή επιχειρείται η επισκόπηση της παραγωγής των έργων ξυλογλυπτικής της περιόδου 1600-1750 στο Άγιον Όρος. Αφετηρία αυτής της παραγωγής αποτελεί το τέμπλοτου Πρωτάτου, έργο του μοναχού Νεοφύτου (1611) και κατάληξή της τα προδρομικά μπαρόκ έργα, όπως το τέμπλο του καθολικού της Μονής Σταυρονικήτα (1743) ή τμήματα του τέμπλου από το κελί του Καλαθά στις Καρυές (1760).

http://www.openarchives.gr/view/631232

ΠΑΝΗΓΥΡΗ ΙΕΡΑΣ ΚΑΛΥΒΗΣ ΑΓ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΙΩΑΣΑΦΑΙΩΝ

Στιγμιότυπα ἀπό τήν Πανήγυρη τῆς Ἱερᾶς Καλύβης Ἀγ. Γεωργίου Ἰωασαφαίων τῆς Σκήτης Καυσοκαλυβίων, κατά τή μνήμη τῆς ἀνακομιδῆς τῶν ἱερῶν λειψάνων τοῦ ἁγίου Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου, 3-16 Νοεμβρίου 2014. Κατά τήν Πανήγυρη, ὅπου χοροστάτησε ὁ μητροπολίτης Ἀδριανουπόλεως Ἀμφιλόχιος, ἐκάρη μεγαλόσχημος μοναχός ὁ π. Μακάριος, συνοδεία τοῦ γέροντος τῆς Καλύβης, Νεοφύτου ἱερομονάχου.

Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΣΧΗΜΑΤΟΣ

                               Παταπίου μοναχοῦ Καυσοκαλυβίτου

                   Ἡ παράδοση τοῦ Μεγάλου Σχήματος

   Ἡ ἀγάπη πρός τόν κόσμο, σύμφωνα μέ τή διδασκαλία τοῦ ἴδιου τοῦ Κυρίου, δέν εἶναι δυνατόν νά συνδυαστεῖ καί νά συνυπάρχει μέ τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, σύμφωνα μέ τόν ὅσιο Ἰσαάκ τόν Σύρο: Ὁ λόγος τοῦ Κυρίου ὁ ἀληθινός ὅν εἴρηκεν, ὅτι οὐ δύναταί τις μετά τοῦ πόθου τοῦ κόσμου τήν ἀγάπην κτήσασθαι τοῦ Θεοῦ, οὐδέ μετά τῆς κοινωνίας αὐτοῦ δυνατόν κοινωνίαν κεκτῆσθαι πρός τόν Θεόν, οὐδέ σύν τῇ μερίμνῃ αὐτοῦ ἔχειν τήν μέριμναν τοῦ Θεοῦ[1].

     Σύμφωνα μέ διήγηση τοῦ Παλλαδίου Ἑλενοπόλεως, ἄγγελος Κυρίου ἐμφανίστηκε στό Μέγα Παχώμιο (292-346) καί τοῦ φανέρωσε, γραμμένους σέ μία χάλκινη πλάκα, τούς κανόνες πού ἔπρεπε νά θεσπίσει γιά τήν ἐπιτυχή λειτουργία τῶν μοναστηριῶν πού αὐτός εἶχε ἱδρύσει[2]. Σχετική μάλιστα μέ τά παραπάνω εἶναι καί ἡ ἀπεικόνιση τοῦ περιστατικοῦ μέ τόν ἄγγελο νά εἶναι ντυμένος τό Μέγα Σχῆμα, ἐνῶ στό εἰλητάριο πού κρατᾶ, φέρεται νά λέει στόν ὅσιο Παχώμιο: Ἐν τούτῳ τῷ σχήματι σωθήσεται πᾶσα σάρξ. Τό Σχῆμα κατά τόν ἅγιο Συμεών Θεσσαλονίκης γίνεται αἴτιον μνήμης ἀνεπιλήστου θείας καί ἑνώσεως Θεοῦ καί πρός αὐτόν παρρησίας καί θάρρους[3].

              Μικρό καί Μέγα Σχῆμα;

  Ἤδη πρό τῆς ἐποχῆς τοῦ ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, τό μοναχικό σχῆμα, τό τῆς ὑποταγῆς ἔνδυμα ἤ τό τῆς ὑποταγῆς ἱμάτιον, ὅπως ἀλλοιῶς ἀναφέρεται σέ χειρόγραφα Εὐχολόγια, εἶχε διαιρεθεῖ σέ δύο· στό μικρό καί στό μέγα. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ἐκφράζοντας τίς ἐπιφυλάξεις του γιά τόν χωρισμό τοῦ μοναχικοῦ σχήματος σέ δύο, γράφει: Τοῦτο ἐστι τό μέγα καί μοναχικόν σχῆμα· μικρόν δέ σχῆμα μοναχικόν οἱ Πατέρες οὐκ ἴσασιν, οὐδέ παραδεδώκασιν, ἀλλά τινες τῶν ὀψιγενεστέρων ἔδοξαν μέν τό ἕν εἰς δύο διελεῖν, ἀλλ' οὐδ' αὐτοί διεῖλον ὡς ἀληθῶς·  τάς αὐτάς γάρ ἀποταγάς εὑρήσεις ἐπ' ἀμφοτέρων σκοπήσας[4]. Σύμφωνα μάλιστα μέ τόν ὅσιο Νικόδημο τόν Ἁγιορείτη (Πηδάλιον), ὁ ὁποῖος ἐπικαλεῖται προγενέστερους Πατέρες, τό σχῆμα τῶν μοναχῶν εἶναι ἕνα καί μόνο: τό Μέγα Σχῆμα δηλαδή. Ἡ ρασοφορία καί τό μικρό σχῆμα, ὅπως συγκεκριμένα γράφει, «ἐπινοήθηκαν» ἀπό κάποιους ὑστερινούς Πατέρες γιά τήν «ἀσθένεια» τῆς ἀνθρώπινης φύσης. Ἔτσι, τό μοναχικό σχῆμα «ἀπό τοῦ ἐλλάτονος ἐπί τό τελειότερον προχωρεῖ».

   Ἄν καί καταβλήθηκε προσπάθεια ἀπό τόν ὅσιο Θεόδωρο Στουδίτη καί ἄλλους Πατέρες νά καταργηθεῖ αὐτή ἡ διάκριση ὡς ἀντικειμένη στίς μοναχικές παραδόσεις, στήν πράξη ἐπικράτησε ἡ συνήθεια τῆς μέ ξεχωριστές εἰδικές ἀκολουθίες διακρίσεως τῶν μοναχῶν σέ μικροσχήμους καί μεγαλοσχήμους[5]. Ὁ ἴδιος ὁ θεμελιωτής τοῦ κοινοβιακοῦ μοναχισμοῦ στό Ἅγιον Ὄρος, ὅσιος Ἀθανάσιος ὁ Ἀθωνίτης, ἐνῶ στό Τυπικόν του υἱοθέτησε ὅλες τίς ἐντολές πού ὑπῆρχαν στή Διαθήκη τοῦ ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, δέν ἔκανε τό ἴδιο, ἀναφορικά μέ τό μοναχικό σχῆμα. Ὁ ἴδιος μάλιστα, κατά τόν ὅσιο Νικόδημο τόν Ἁγιορείτη, ἔλαβε πρῶτα τό μικρό καί ἔπειτα τό μέγα σχῆμα[6]. Στή σημερινή πρακτική, τό σέ χρήση Μέγα Εὐχολόγιον ἀναφέρει τρεῖς ἀκολουθίες μοναχικῆς κουρᾶς: τοῦ ρασοφόρου, τοῦ μικροσχήμου (σταυροφόρου) καί τοῦ μεγαλοσχήμου.

                                                            

  Ἡ διαχρονική ἐξέλιξη τῆς Ἀκολουθίας τοῦ Μεγάλου Σχήματος

   Τά κείμενα τῶν Εὐχῶν καί γενικότερα ἡ Ἀκολουθία τοῦ Μεγάλου καί Ἀγγελικοῦ Σχήματος, πέρασαν διάφορα ἐξελικτικά στάδια, ἀπό τήν πρώϊμη φάση τῆς διαμόρφωσης τοῦ μοναχικοῦ θεσμοῦ, ὡς τά μεταβυζαντινά χρόνια, πού φαίνεται ὅτι ἔλαβαν τή σημερινή μορφή τους. Αὐτό εὔκολα διαπιστώνεται ἀπό τή μελέτη τόσο ἀρχαίων Εὐχολογίων πού ἔχουν δεῖ τό φῶς τῆς δημοσιότητας ἀπό τούς εἰδικούς ἐπιστήμονες λειτουργιολόγους[7] ὅσο καί χειρογράφων Εὐχολογίων, πού ἀπόκεινται στίς Βιβλιοθῆκες, μοναστηριακές καί ἄλλες[8].

   Στήν Ὑποτύπωση (Τυπικό) τῆς μονῆς Στουδίου στήν Κωνσταντινούπολη, ἡ εἰς μεγαλόσχημον κουρά[9] (ἤ τό μυστήριον τῆς μοναχικῆς τελειώσεως ἡ ὁμολογία τῶν συνθηκῶν ἤ ἡ ἱερολογία τῆς μοναχικῆς ἐπικλήσεως ἤ τῶν μοναχῶν ἡ ἱερά τελετή, ὅπως ἀλλοιῶς ὀνομάζεται σέ χειρόγραφα Εὐχολόγια) γινόταν κατά τήν Τρίτη τοῦ Πάσχα: «Δεῖ εἰδέναι, ὅτι τῇ τρίτῃ τῆς διακαινησίμου δίδομεν εἰς τούς ὁριζομένους λαβεῖν τό ἅγιον καί μέγα σχῆμα ἀδελφούς»[10]. Στή σημερινή πρακτική τοῦ ἑλληνορθόδοξου μοναστικοῦ χώρου, ἡ Ἀκολουθία τοῦ Μεγάλου Σχήματος γίνεται συνήθως κατά τή Μεγάλη Τεσσαρακοστή, πού θεωρεῖται ἡ καθ' ἑαυτό περίοδος μετανοίας.

   Ἀπό τίς Εὐχές πού ἀκολούθως παραθέτουμε, καί τῆς ἐν γένει Ἀκολουθίας τοῦ Μεγάλου Σχήματος, εἶναι φανερό τό ὕψος καί ἡ ἀποστολή τοῦ Μυστηρίου αὐτοῦ, τό ὁποῖο ἐθέσπισε ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία καί τό ἐμπλούτισε μέ ἐμπνευσμένες εὐχές, ὕμνους[11], ἐρωταποκρίσεις καί κατηχήσεις πρός ἔνδειξη τῆς κανονικότητός του. Γράφει συγκεκριμένα ὁ βυζαντινός λόγιος Γεώργιος Παχυμέρης (+περ. 1308), παραφράζοντας τόν Ἀρεοπαγίτη Διονύσιο: Διά τήν τοιαύτην τελείωσιν ἠξιώθη ἡ τοιαύτη τάξις καί ἱερατικῆς τελετῆς, καί τῆς διά τῶν εὐχῶν ἐπικλήσεως· ὥστε μή μόνους ἀφ' ἑαυτῶν ἀμφιένυνυσθαί τινας τό σχῆμα, ἀλλά χερσίν ἱερατικαῖς καί θείᾳ ἐπικλήσει γίνεσθαι τήν εἰς τοῦτο τελείωσιν· πλήν χερσίν οὐκ ἀρχιερέων, ἀλλά χερσίν ἱερέων...[12].

Ἀπόσπασμα ἀπό τήν μελέτη τοῦ μοναχοῦ Παταπίου Καυσοκαλυβίτου

 

                       Η ΕΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

 ΤΗΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑΣ ΤΟΥ  ΜΕΓΑΛΟΥ ΣΧΗΜΑΤΟΣ

                  Ἑρμηνεία καί Θεολογία τῶν Εὐχῶν

Οἱ φωτογραφίες πού διανθίζουν τό κείμενο εἶναι ἀπό τήν εἰς μεγαλόσχημον κουρά τοῦ μοναχοῦ Μακαρίου Καυσοκαλυβίτου, πού ἐτελέσθη στήν καλύβη τοῦ Ἁγίου Γεωργἰου Ἰωασαφαίων τῆς Σκήτης Καυσοκαλυβίων στίς 3-16 Νοεμβρίου 2014

---

     [1]  Τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Ἰσαάκ ἐπίσκόπου Νινευΐ τοῦ Σύρου, Τά εὑρεθέντα Ἀσκητικά, Λόγος Δ’, Ἀθῆναι 1895, σ. 15.

     [2]  Παλλαδίου Ἑλενοπόλεως, Λαυσάϊκόν ἤ Ἡ πρός Λαῦσον Ἱστορία (The Lausiac History of Palladious, τόμ. 2), ἔκδ. Cuthbert Butler, Hildesheim 1967, σ. 206-7.

     [3] D. Balfour, ὅ.π., σ. 176

     [4]  Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, Ἐπιστολή πρός τόν μοναχόν Παῦλον. Δημοσιεύτηκε ἀπό τόν μοναχό Ἀλέξανδρο Λαυριώτη, Ἐκκλησιαστική Ἀλήθεια (1901), σ. 53-55.

     [5] Ὁ Εὐστάθιος Θεσσαλονίκης (1175-1195) ἐν τούτοις διακρίνει τούς μοναχούς σέ τρεῖς τάξεις: «εἰς τούς μεγαλοσχήμονας καί εἰς τούς τοῦ μικροῦ σχήματος διά τήν εἰσαγωγήν καί εἰς τούς μέσους μανδυώτας». Ἐπίσκεψις  135, PG 135, σ. 900.

     [6]  Ζήση Θεοδ., πρωτοπρ., Μοναχισμός. Μορφές καί θέματα, Θεσσαλονίκη 1998, σ. 164.

     [7] J. Goar, Euchologion sive rituale Graecorum, Graz 1960 (ἀνατύπωση τῆς ἐκδόσεως τῆς Βενετίας, 1730), σ. 378-393, L’ Eucologio Barberini gr.336, ἐπιμέλεια Stefan Parenti καί Elena Velkovska, Roma 2000 , σ. 224-229.

    [8] Γιά παράδειγμα μποροῦμε νά ἀναφερθοῦμε στούς κώδικες 142, 247, 943, 952, 1004 τῆς Μεγίστης Λαύρας τοῦ Ἁγίου Ὄρους, πού εἶναι Εὐχολόγια τά ὁποῖα περιέχουν Εὐχές μέ  διαφοροποιημένο περιεχόμενο ἀπ' ἐκεῖνες τῶν ἐκδεδομένων. Βλ. ἐπίσης τίς Εὐχές πού παρατίθενται στό Ἐπίμετρο τῆς παρούσας μελέτης.

   [9]  Ἐπίκουρα - ἀποκουρά -  ἀπόκαρσις - ἀπόθεσις τῶν τριχῶν, ὅπως ἀλλοιῶς ἀναφέρεται ἡ κουρά σέ χειρόγραφα Εὐχολόγια.

   [10]  Dmitrievskij A., Typica I, Kiev 1895, σ. 228

   [11] Στό Βίο τοῦ ὁσίου Δανιήλ τοῦ Στυλίτου ἀναφέρεται: «...κελεύει κατά τό ἔθος συναχθῆναι πάντας καί μεθ' ὑμνολογίας δίδωσιν αὐτῷ τό ἅγιον σχῆμα» ( H. Delehaye, Vita S. Danielis Stylitae, Analecta Bollandiana 32 (1913), σ. 125-126. Σημειώνουμε ἐπίσης ἐνδεικτικά ὅτι στά χειρόγραφα Εὐχολόγια Βατοπεδίου 1041 τοῦ Ι-ΙΑ’ αἰ., φ. 21v καί Πάτμου 213 τοῦ ΙΑ’ αἰ. φ. 2v, ὑπάρχει «Ὕμνος εἰς ὁσίους μοναχούς, ἀσκητάς καί μοναζούσας» μέ ἀκροστιχίδα: Τοῦ ταπεινοῦ Ῥωμανοῦ ὁ ψαλμός οὗτος.

     [12] Διονυσίου Ἀρεοπαγίτου, Περί Ἐκκλησιαστικῆς ἱεραρχίας, Παράφρασις Παχυμέρη, PG 3, σ. 545 Α