ΕΥΘΥΜΙΟΣ ΛΑΥΡΙΩΤΗΣ Ο ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΙΟΣ

                                  Παταπίου μοναχοῦ Καυσοκαλυβίτου

                             Εὐθύμιος Λαυριώτης ὁ Τραπεζούντιος

 Ἕνας ἀπό τους λογίους Καυσοκαλυβίτες θεωρεῖται καί ὁ προηγούμενος Εὐθύμιος Λαυριώτης ὁ Τραπεζούντιος. Ὁ ἱερομόναχος Εὐθύμιος (περ.1718-1798), καταγόταν ἀπό τή Μακεδονία, ἀλλά γεννήθηκε στήν Τραπεζοῦντα καί σύμφωνα μέ μαρτυρία ἔφερε τό ἐπώνυμο Παρτσαλίδης. Τήν περίοδο 1775-1798 καί πάντως τήν ἐποχή πού στή μονή ἦταν σκευοφύλακας ὁ λόγιος ἱερομόν. Κύριλλος Λαυριώτης, τοποθετεῖται ἡ ἡγουμενεία του στή Μεγίστη Λαύρα. Τά ἔργα του εἶναι γραμμένα στή δημώδη γλώσσα. Γιά τήν καυσοκαλυβίτικη περίοδο τοῦ Εὐθυμίου δέν σώζονται πολλές μαρτυρίες. Σ’ αὐτήν ἀναφέρεται ὁ μοναχός Ἰσίδωρος Καυσοκαλυβίτης καθώς καί ὁ Εὐλ. Κουρίλας (‘‘Ὁ στιχουργός Εὐθύμιος Λαυριώτης ὁ Τραπεζούντιος καί ἡ Ἰερεμιάς του, ἀπό προηγουμένου εἰς Καυσοκαλύβια μεταστάς, ἵνα ἐξωτερικεύσει τόν πόνον του’’). Ἰδιόγραφος πάντως κώδικας τοῦ Εὐθυμίου βρίσκονταν μέχρι πρότινος στά Καυσοκαλύβια. Πρόκειται γιά τόν κώδ. 208 (Καταλ. Κουρίλα) τῆς Καλύβης Γενεσίου τῆς Θεοτόκου (παλαιό Κυριακό) μέ τόν χαρακτηριστικό τίτλο: ‘‘Μέλισσα ἤτοι βίβλος περιέχουσα πλεῖστά τε καί ἐπωφελῆ διάφορα, ἅπαντα διά στίχων ποικίλων πολιτικῶν ἁπλῶν, συντεθέντων καί φιλοπονηθέντων ὑπό τοῦ προηγουμένου τῆς Μεγίστης Λαύρας κύρ Εὐθυμίου Τραπεζουντίου τοὐπίκλην Μακεδόνος’’.

  Στή συνέχεια καί ἀπό τόν κώδ. Καυσοκαλυβίων 210, σ. 45-46, τοῦ ἔτους 1913, γραμμένο ἀπό τόν φιλομαθή μοναχό Ἰσίδωρο Καυσοκαλυβίτη (1885-1968), δημοσιεύουμε τήν περιγραφή τῆς εὐρύτερης περιοχῆς τῶν Καυσοκαλυβίων:

  Ἔτι δέ καί τήν Κερασάν καί τό Καυσοκαλύβι

    καί Σκήτην τήν ἐρημικήν Ἠλιοῦ τοῦ Θεσβίτη

  Αὐτά ὅλα ὑπόκεινται εἰς τήν Μεγίστην Λαύρα

    καί εἰς αὐτήν ὑποττάσονται ἀεί καί κατά πάντα

 Τά ὁποῖα εὑρίσκονται μέσα στήν ἐρημίαν

   μέσα εἰς τόπον ἥρεμον μέ ἄκραν ἡσυχίαν

 Σκήταις τά ὀνομάζουνε ἤτοι ἀσκηταρεῖα

  ἐπειδή καί εὑρίσκονται μέσα στήν ἐρημία.

 Σταῖς Σκήταις αὐταῖς βρίσκονται καί ἐν πολλαῖς καλύβαις

  καί σχεδόν περισσότεραις ἀπό διακοσίαις

 Εἰς ταῖς ὁποίαις κατοικοῦν ἀσκηταῖς ἐρημίταις

  πού λάμπουν εἰς τάς ἀρετάς ὡς φαιδροί μαργαρίταις

  Οἵτινες ζοῦν μίαν ζωήν τῷ ὄντι μακαρίαν

   ἀμέριμνον ἀτάραχον μέ πολλήν ἡσυχίαν

 Καί ὅλοι τους ἐργοχειροῦν ὁ καθείς ὅτι ξεύρῃ

  καί ἄνεργον δέν ἠμπορεῖ ἐκεῖ κανείς νά εὕρῃ.

 Ἄλλος μέν εἶναι καμιλαυχᾶς, ἄλλος δέ καλλιγράφος

  ἄλλος εἶναι κομποσχοινᾶς καί ἕτερος ζωγράφος.

 Ἄλλος σκάπτει ἐγκόλπια, ἄλλος κάμνει λαβίδες

  καί ἕτερος ποιεῖ σταυρούς κι ἄλλος πάλιν σφραγῖδες.

Κι ἀπ’ αὐτά τά ἐργόχειρα εὐγάζουν τήν τροφήν τους

  πλήν μέ πολλήν ἐγκράτειαν περνοῦσι τήν ζωήν τους.

 Εἰς αὐτούς οὖν ὁ ἄνθρωπος, δίκαιον εἶν’ καί πρέπει

   νά ἐκφωνήσῃ τό ῥητόν, ἐκεῖνο ὁποῦ λέγει,

 πῶς τοῖς ἐρημικοῖς ζωή, ἡ μακαρία ἔστι,

   καί ὅτι ἔρως θεϊκός, τά σπλάγχνα τούτων φλέγει.

 Ἀπό τό μοναστήριον, ὡς δύο καί τρεῖς ὥραις

   εἶναι αὐταῖς ποῦ ἔγραψα, ἤγουν οἱ σκήταις ὅλαις.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: Γιά τόν Εὐθύμιο καί τό ἔργο του βλ. Παντελεήμονος Λαυριώτου, ‘‘Ἀποσπάσματα ἐξ ἀνεκδότου προσκυνηταρίου τῆς μονῆς Μ. Λαύρας’’, ΕΕΒΣ, ΛΒ΄ (1963) 319-332.

- Φορόπουλου Ν., ΘΗΕ τ. 5, στ. 1964.   -Καραμανίδου Ἄννα, Εὐθύμιος Μακεδών Τραπεζούντιος Λαυριώτης. Τό συγγραφικό του ἔργο (ἀνέκδοτη διδακτορική διατριβή), Θεσσαλονίκη 2003.

 - ‘‘Προσκυνητάριον ἀκριβέστατον τῆς ἐν τῷ ἁγιωνύμῳ Ὄρει τοῦ Ἄθωνος ἱερᾶς καί σεβασμίας βασιλικῆς καί Σταυροπηγιακῆς μονῆς μεγίστης Λαύρας, συντεθέν διά στίχων πολιτικῶν παρά Εὐθυμίου Μακεδόνος τοῦ Τραπεζουντίου καί τῆς αὐτῆς μονῆς ἱερομονάχου’’, Κώδ. Λαύρας Λ54.  Στίς σ. 8-10 ὁ Εὐθύμιος αὐτοβιογραφεῖται σέ στίχους: σ. 9: «Ἡ μέν πατρίς μου, φίλτατε, εἶν’ στόν Εὔξεινον Πόντον, ἤγουν τήν Μαύρην θάλασσαν γένος δ’ ἐκ Μακεδόνων. / Κωνσταντίνου εἰμί υἱός ἐξ εὐσεβῶν προγόνων, ἐκ πόλεως δέ Τραπεζοῦς παλαιῶν αὐτοχθόνων»

---

ΟΣΙΟΣ ΕΥΦΡΟΣΥΝΟΣ Ο ΣΥΓΧΩΡΗΜΕΝΟΣ

                        Τό παρόν ἄρθρο τοῦ Γέροντος Παταπίου Καυσοκαλυβίτου  
                     δημοσιεύθηκε στό περιοδικό ΑΘΩΝΙΤΗΣ, τχ. 63 (2008), σ. 5-6 

ΣΗΚΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΜΑΣ ΣΤΑΥΡΟ

ΤΟ ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙ ΤΗΣ ΚΑΛΥΒΗΣ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ
 ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΣΤΗ ΣΚΗΤΗ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΩΝ

                               Παταπίου μοναχοῦ Καυσοκαλυβίτου

   Ὁ δρό­μος πού ὁ­δη­γεῖ τον ἄνθρωπο στόν ἀ­να­στη­μέ­νο Χρι­στό, εἶναι νά ἀρ­νη­θεῖ τόν ἑ­αυ­τό του καί νά ση­κώ­σει τό σταυ­ρό του, σταυ­ρώ­νο­ντας τόν ἐ­γω­κε­ντρι­σμό του καί τή φι­λαυ­τί­α του

   Μᾶς διδάσκει ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος Ἀλεξανδρείας ὁ Μέγας:

«Ὁ ἔχων ἀνάπαυσιν ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ τήν αἰώνια ἀνάπαυσιν μή ἐλπιζέτω λαβεῖν… ἀλλ᾿ ἐκείνων ἐστί, ἡ αἰώνιος ἀνάπαυσις, τῶν ἐν θλίψει πολλῇ  καί στενοχωρίᾳ, διατρεξάντων τόν βίον τούτον».

   Τί σημαίνει ὅμως γιά μᾶς σήμερα τό: «ἀκολουθῶ τόν Ἐσταυρωμένο Χριστό, βαστάζοντας τόν δικό μου Σταυρό»;

  Πρῶτον σημαίνει ὅτι σταυρώνω τόν παλαιό ἄνθρωπο, τά πάθη μου, δηλαδή, καί ὅτι μέ χωρίζει ἀπό τήν κοινωνία μέ τόν Θεό. Ἀπαρνοῦμαι τόν παλαιό ἄνθρωπο καί ἀγωνίζομαι νά ξεριζώσω ἀπό μέσα μου τά ἁμαρτωλά καί ἐγωϊστικά πάθη, τόν ἐγωκεντρισμό, τή φιλαυτία.

   Δεύτερον, σημαίνει ὅτι ὑπομένω τίς ἀκούσιες δοκιμασίες τῆς ζωῆς καρτερικά καί εὐχαριστιακά. Οἱ ὀδυνηρές καί ἀνίατες ἀσθένειες, ὁ θάνατος προσφιλῶν μας προσώπων, ἡ ἀδικία, ἡ ἀχαριστία καί ἡ περιφρόνηση, ἡ φτώχεια καί ἄλλες δοκιμασίες ἀποτελοῦν εὐκαιρίες πού, ἄν τίς χρησιμοποιήσουμε σωστά, μᾶς συσταυρώνουν καί συνεγείρουν μέ τόν Χριστό. Ἕνας μακαριστός ἁγιορείτης γέροντας εἶπε χαρακτηριστικά τό ἑξῆς: «Ἕνα δόξα σοι ὁ Θεός, τήν ὥρα πού πονᾶμε ἔχει μεγαλύτερη ἀξία ἀπό χίλια Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ» πού τό λέμε ὅταν δέν πονᾶμε.

   Σημαίνει ἐπίσης ὅτι ἀναλαμβάνω ἑκούσιους πόνους, στερήσεις, ἀγῶνες γιά τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό. Ὁ ἴδιος ἄλλωστε ὁ Κύριος μᾶς ἐδίδαξε ὅτι στενή ἡ πύλη καί τεθλιμμένη ἡ ὁδός τοῦ Εὐαγγελίου. 

ΤΑ ΙΕΡΑ ΛΕΙΨΑΝΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΙΛΟΥΑΝΟΥ ΤΟΥ ΑΘΩΝΙΤΟΥ ΣΤΗ ΡΩΣΙΑ

     

Ὁ ὅσιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης εἶναι μία ἀπό τίς μεγαλύτερες σύγχρονες ἁγιασμένες μορφές τοῦ ἁγιορείτικου καί γενικότερα τοῦ ὀρθοδόξου μοναχισμοῦ. Ἡ μνήμη του τιμᾶται στίς 24 Σεπτεμβρίου

Με ευλογία του Πατριάρχη Μόσχας και πασών των Ρωσιών κ. Κυρίλλου και με αφορμή τα 1000 χρόνια παρουσίας ρώσων  μοναχών στο Άγιον Όρος, έφτασαν στη Ρωσία ιερά λείψανα του αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου. Επίσης μαζί με τα ιερά λείψανα έφτασε στη Ρωσία και μια ιερά εικόνα του Σωτήρος, η οποία συνδέεται με θαύμα του Χριστού και του Αγίου Σιλουανού.

Την Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου στο χωριό Σόφσκογιε της περιοχής Λιπέτσκαγια που είναι η γενέτειρα του Αγίου Σιλουανού (κατά κόσμο Σεμιόν Αντόνοφ, 1866-1938) ολοκληρώθηκε η ανακατασκευή των ιστορικών κτιρίων του 19ου αιώνα. Συγκεκριμένα αναπαλαιώθηκαν, ένα παλιό οίκημα, η εκκλησία της Γεννήσεως του Χριστού, χτίσθηκε ένα παρεκκλήσι και μια πηγή αγιάσματος. Έξω από το παρεκκλήσι έχει τοποθετηθεί η προτομή του αγίου Σιλουανού του Αθωνίτη, ενώ δίπλα στην εκκλησία θα εγκαινιασθεί το μνημείο που είναι αφιερωμένο στον Αγιο.

Να σημειωθεί πως στο σπίτι που γεννήθηκε ο άγιος Σιλουανός, το οποίο μετατράπηκε σε μουσείο, έγινε ολική αναπαλαίωση, ενώ στον κήπο που το περιβάλλει, σύντομα θα φυτευτούν μηλιές.

ΠΗΓΗ: ΡΟΜΦΑΙΑ

Ο βίος του

Παράτολμο να αγγίξει κανείς τα βιώματα του μεγάλου Οσίου του Χριστού, του Οσίου της θείας Αγάπης, του «Παγκόσμιου» Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου. Ο βιογράφος του Αγίου Σιλουανού, μακαριστός γέρων Σωφρόνιος, έλεγε ότι το εγχείρημα δεν είναι εύκολο για άνθρωπο που δεν έχει ούτε το χάρισμα, ούτε την πείρα του γράφειν. Όμως με τη βοήθεια του Θεού και τις πρεσβείες του Αγίου Σιλουανού θα προσπαθήσουμε να σκιαγραφήσουμε τον βίο και την πολιτεία του. 

Ο ὅσιος Σιλουανός, κατά κόσμον Συμεών Ιβάνοβιτς Αντονώφ, χωρικός από την επαρχία Λεμπεντιάσκ, γεννήθηκε το 1866 και προσήλθε στον Άθωνα το 1892. Έλαβε τον μανδύα το 1896 και έγινε μεγαλόσχημος το 1911.

Γεγονότα που στάθηκαν σταθμοί στη ζωή του κατά κόσμον Συμεών ήταν η επιρροή που είχε από το άγιο παράδειγμα του πατέρα του.Όπως χαρακτηριστικά έλεγε ο Όσιος «Ποτέ δεν θύμωνε, ήταν πάντοτε μετρημένος και ήσυχος με μεγάλη υπομονή, διάκριση και πραότητα. Να, ένα τέτοιο γέροντα ήθελα να έχω!». 

Ο Συμεών νέος και δυνατός όντας, εργαζόταν σ’ ένα κτήμα ενός πρίγκηπα, όταν ο Θεός οικονόμησε να πάει για προσκύνημα στον τάφο του Αγίου Ιωάννου Σεζένωφ του έγκλειστου. Τότε εκεί η ψυχή του δέχτηκε τη χάρη του Θεού και γεύτηκε την θεία αγάπη. Από τότε προσευχόταν θερμά και με πολλά δάκρυα και του γεννήθηκε για πρώτη φορά ο πόθος για μοναχικό βίο. 

Όμως για τρεις μήνες, -τόσο διήρκεσε η χάρις στον νεαρό τότε Συμεών- επανήλθε στις διασκεδάσεις με τους φίλους του και έχασε τελείως την Θεία Χάρη και την προσευχή του. Σιγά-σιγά έπεσε στα δίκτυα του κόσμου τούτου και έφτασε να πίνει και βότκα σε σημείο μέθης μαζί με την παρέα του, ώσπου μια μέρα κτύπησε έναν νεαρό μέθυσο, σχεδόν μέχρι θανάτου.

Όμως η Θεομήτωρ επενέβηκε με θαυμαστό τρόπο σώζοντάς τον από το βούρκο που ζούσε και φέρνοντας τον σε πραγματική μετάνοια και αλλαγή τρόπου ζωής. Στον ύπνο του είδε να καταπίνει ένα μεγάλο φίδι και ταράχτηκε τόσο από την αηδία που ένιωσε, που πετάχτηκε πάνω τρομαγμένος. Τότε άκουσε τη φωνή της Θεοτόκου να του λέει: «Όπως δεν σου άρεσε που κατάπιες το φίδι, έτσι δεν μου αρέσουν κι εμένα τα έργα σου». Η γλυκιά και γεμάτη πόνο φωνή της Παναγίας μας τον συγκλόνισε και ήταν η αφορμή ν’ αλλάξει αμέσως τρόπο ζωής και να ξαναγεννηθεί στην ψυχή του ο πόθος για τον μοναχισμό που κράτησε και σε όλη τη στρατιωτική του θητεία.

Κατά το τέλος της στρατιωτικής του θητείας επισκέφτηκε τον Άγιο Ιωάννη της Κροστάνδης και εκεί αφήνοντας ένα ολιγόλογο γράμμα στον άγιο, ο Συμεών έλεγε: «Άγιε πάτερ θέλω να γίνω μοναχός. Προσευχηθείτε να μην με κρατήσει ο κόσμος». Έφυγε αλλά από εκείνη τη στιγμή άρχισαν να βουΐζουν γύρω του οι φλόγες του Άδη και αυτό το αισθανόταν από τότε σ’ όλη τη μετέπειτα μοναχική του ζωή. Μετά από λίγο μετάβηκε στον Άθωνα, όπου εκεί άρχισε ο μεγάλος αγώνας του. Αλλεπάλληλες μεταπτώσεις από τη Χάρη στην πλήρη εγκατάλειψη του Θεού, μαρτύριο ανείπωτο για όσους το βίωσαν. Χαρακτηριστικά έλεγε ο Άγιος ότι «αυτός που δέχτηκε την αγάπη του Θεού στην ψυχή του δεν αντέχει την εγκατάλειψη της Χάριτος και πονεί άχρι θανάτου».

Έτσι λοιπόν ο Άγιος Σιλουανός μέχρι να γίνει δοχείο της Χάριτος του Χριστού και να πληρωθεί Πνεύματος Αγίου πέρασε δια πυρός και σιδήρου: θλίψεις, απόγνωση, βίωσε το σκοτάδι της κολάσεως, βρέθηκε στα έγκατα του Άδη! Όταν έφτασε στα όρια της θλίψεωςκαι το εξέφρασε με το να πει στον Θεό ότι είναι αδυσώπητος, τότεγεύτηκε και τη χάρη ως «πυρ καταναλίσκον» στην καρδιά του από τη στιγμή που είδε τον Κύριό μας Ιησού Χριστό και του είπε τον κορυφαίο λόγο «Κράτα τον νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι». Από τότε έκαιγε μέσα του ο άσβεστος πόθος, οθείος έρωτας γι’ Αυτόν.

Η ευχή του Ιησού έκαιγε αδιαλείπτως στην ψυχή του, αφού του δόθηκε για τον ανδρείο αγώνα του από την ίδια τη Θεοτόκο! Πλέον τα δάκρυα έτρεχαν ασταμάτητα για όλο τον κόσμο και η καρδιά του πονούσε για όλη την κτίση, που ζούσε μακριά από τον Ποιητή και δημιουργό της. Η προσευχή του με πόνο βαθύ έβγαινε προς τον Θεό και έλεγε: «Δέομαι ουν σου Κύριε, ίνα γνωρίσωσίν Σε εν πνεύματι Αγίω πάντες οι λαοί της γης». Γι’ αυτό άλλωστε αγαπήθηκε πολύ ο Άγιος Σιλουανός από όλα σχεδόν τα έθνη και έγινε Παγκόσμιος Άγιος στις ψυχές όλων. Λίγες γραμμές δεν μπορούν να περιγράψουν τις αρετές ενός γίγαντα Αγίου, όπως την ανεξικακία του, την αγάπη του και ιδιαίτερα την αγάπη του προς τους εχθρούς, την αδιάλειπτη νοερά προσευχή του για όλα τα έθνη, τη χριστομίμητο ταπείνωσή του και την πλήρη υπακοή του σε κάθε αδερφό, όχι μόνο στον πνευματικό. Αρετές που ο Άγιος ήξερε να τις κρύβει πολύ καλά.

ΠΗΓΗ: περιοδικό Καθ’ οδόν, τεύχ. 23, έκδ. Ιεράς Μητροπόλεως Λεμεσού

ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ: ΑΒΥΣΣΟΣ ΘΕΙΩΝ ΔΩΡΕΩΝ

 Ἡ τοιχογραφία τοῦ ἁγίου Πορφυρίου βρίσκεται στό καθολικό τῆς ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίας Εἰρήνης Χρυσοβαλάντου Κρουσσώνα Ἡρακλείου Κρήτης, ἐνῶ τό Ἀπολυτίκιον δημοσιεύεται στό  βιβλίο τοῦ μοναχοῦ Παταπίου Καυσοκαλυβίτου, Ὅσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης: ἡ ἁγιότητα στόν 21ο αἰώνα, Ἅγιον Ὄρος 2016 (τρίτη ἔκδοση), ὅπου καί ὁ Παρακλητικός Κανόνας πρός τόν ἅγιο Πορφύριο.

ΑΓΙΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ ΚΟΡΙΝΘΟΥ Ο ΝΟΤΑΡΑΣ

 Τό παρόν ἄρθρο τοῦ Γέροντος Παταπίου Καυσοκαλυβίτου δημοσιεύθηκε στό περιοδικό ΑΘΩΝΙΤΗΣ, τχ. 53 (2005), σ. 8-9

 

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΜΗΝΥΜΑ ΧΑΡΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ

 «Ἡ διάπυρος καί διακαής εὐλάβεια καί τό ὑπεράπειρον χρέος ὅπερ ὀφείλομεν πρός τήν κοινήν βασίλισσαν καί προστάτην ἡμῶν δέσποιναν Θεοτόκον Μαρίαν, καί τάς κατά καιρούς ἀπείρους δωρεάς χάριτας, καί εὐεργεσίας, ἰάσεις καί θαύματα ὁποῦ ἐξ αὐτῆς ἀπολαμβάνωμεν, μέ ἠνάγκασαν να συνθέσω τούς παρόντας ὕμνους…

Διότι εἰς ποίας ἀνάγκας δέν ἐφάνη ἀπροσμάχητος βοηθός; Ποίους ἱκέτας αὐτῆς ἄφησε λυπουμένους; Δαιμονῶντας ἰᾶται, νόσους χαλεπάς φυγαδεύει, καί πᾶσαν ἀσθένειαν θεραπεύει... Ὑποδέξασθε οὖν αὐτήν εὐμενῶς ὅσοι τῆς Παντανάσσης οἰκέται καί τέκνα τυγχάνετε, καί μετ᾿ εὐλαβείας καί πόθου πρός τῆς παντίμου αὐτῆς εἰκόνος εὐρύθμως ψάλλατε, ἵνα ἔχητε βοήθειαν, ἀντίληψιν, ἀρωγήν καί σκέπην τήν ἑτοίμην αὐτῆς πρός πάντας ἐπίσκεψιν».

Στήν παραπάνω ἀφιέρωση τοῦ μοναχοῦ Ἰακώβου Νεασκητιώτου πρός τή Θεοτόκο ὑπογραμμίζεται ἡ εὐλάβεια πού αὐτός ἔτρεφε πρός τό πρόσωπο τῆς Προστάτιδος τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Πρός τήν «ὀροφυλάκισσα» τοῦ Ἄθωνος Κυρία Θεοτόκου ἄλλωστε, ὁ Ἰάκωβος συνέθεσε πολλά ὑμνογραφικά ἔργα ἀλλά και ἐγκωμιαστικούς λόγους…

Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι ἐκτός ἀπό τόν πλούσιο ὑμναγιολογικό ἀμητό πού προσέφερε ὁ μοναχός Ἰάκωβος πρός τή Θεοτόκο, δέν ὑπάρχει σχεδόν οὔτε ἕνα χειρόγραφο πού νά καλλιέγραψε ἡ γραφίδα τοῦ ἀκάματου αὐτοῦ συγγραφέα, στό ὁποῖο -ἀνεξάρτητα τοῦ θέματος ἤ τῶν θεμάτων πού πραγματεύονται σ᾿ αὐτό- νά μήν ὑπάρχει ἔστω καί μία ἀναφορά στήν προστάτιδα τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἔστω καί μέ τή μορφή στίχων ἤ ἐπιγραμμάτων πρός αὐτήν.

   Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο (διδακτορική διατριβή) τοῦ μοναχοῦ Παταπίου Καυσοκαλυβίτου, 

Ὁ μοναχός Ἰάκωβος Νεασκητιώτης καί τό ἔργο του, Ἅγιον Ὄρος 2014

   Οἱ φωτογραφίες προέρχονται ἀπό τόν πανηγυρίζοντα ἱερό ναό Γενεσίου Θεοτόκου τῆς Κορυφινῆς Νέων Μουδανιῶν Χαλκιδικῆς. Ἡ ἐφέστιος ἱερά εἰκόνα τῆς Παναγίας Κορυφινῆς προέρχεται ἀπό ὁμώνυμη ἱερά Μονή πού λειτουργοῦσε στή νήσο Καλόλιμνο τῆς Προποντίδος Μ. Ἀσίας. Τήν διέσωσαν καί τήν ἔφεραν ὡς πατρογονικό κειμήλιο οἱ πρόσφυγες μετά τήν Μικρασιατική Καταστροφή τό 1922, καί ἔκτοτε τιμᾶται μέ εὐλάβεια ἀπό τούς πιστούς τῶν Ν. Μουδανιῶν.

                                                                                                                                                                                                   

                  Ἀπολυτίκιον

Ἡ Γέννησίς σου Θεοτόκε, χαράν ἐμήνυσε πᾶσῃ τῇ οἰκουμένῃ.

Ἐκ σοῦ γάρ ἀνέτειλεν ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης Χριστός ὁ Θεός ἡμῶν. Καί λύσας τήν κατάραν ἔδωκε τήν εὐλογίαν, καί καταργήσας τόν θάνατον, ἐδωρήσατο ἡμῖν, ζωήν τήν αἰώνιον.