Ο ΓΕΡΩΝ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ

Παταπίου μοναχοῦ Καυσοκαλυβίτου

               Ὁ γέ­ρων Χα­ρά­λαμ­πος Καυσοκαλυβίτης (+ 1938)

  Ἕ­νας ἀπό τούς ὑ­πο­τα­κτι­κούς τοῦ γέ­ρον­τος Ἰ­σι­δώ­ρου γιά τόν ὁ­ποῖο ἔ­γινε ἀ­να­φορά πιό πάνω, ἦ­ταν καί ὁ μο­να­χός Χα­ρά­λαμ­πος ἀπό τό Κα­στελ­λό­ριζο, πού ἐ­κάρη μο­να­χός σέ  ἡ­λι­κία ἑ­βδο­μῆντα χρο­νῶν· «τε­λώ­νιο τῆς θά­λασ­σας, πού ἔ­ζησε φου­ΐ­στρος στά βα­πό­ρια καί τα­ξί­δεψε ἴ­σαμε τόν Κί­τρινο πο­ταμό τῆς Κί­νας», ὅ­πως χα­ρα­κτη­ρι­στικά ση­μει­ώ­νει γι’ αὐ­τόν ὁ ἀ­εί­μνη­στος Φώ­της Κόν­το­γλου.

   Ὁ γερο-Χα­ρά­λαμ­πος γιά τήν ἁ­πλό­τητα, τήν εἰ­λι­κρινῆ με­τά­νοια καί τήν ἁ­γνό­τητα τῆς καρ­διᾶς του ἀ­ξι­ώ­θηκε νά προ­γνω­ρί­σει τήν ἡ­μέρα τοῦ θα­νά­του του λέ­γον­τας:

- Ὅ­ταν θά κτυ­πή­σει ἡ καμ­πάνα τοῦ Ἁ­γίου Γε­ωρ­γίου γιά τόν νέο Δι­καῖο, θά κτυ­πή­σει καί γιά τόν γερο-Χα­ρά­λαμπο.

   Τήν ἡ­μέρα τῆς μνή­μης τοῦ ἁ­γίου Γε­ωρ­γίου, δη­λαδή στίς 23 Ἀ­πρι­λίου, γί­νον­ται σέ ὅ­λες τίς ἀ­θω­νι­κές σκῆ­τες οἱ ἐ­κλο­γές γιά τήν ἀ­νά­δειξη τοῦ νέου Δι­καίου· εὐ­χά­ρι­στο γιά κάθε Σκήτη γε­γο­νός πού ἀ­να­κοι­νώ­νε­ται καί συ­νάμα ὑ­πο­γραμ­μί­ζε­ται μέ χαρ­μό­συ­νες καμ­πά­νες. Ἔτσι, ἐ­κεῖ­νον τόν Ἀ­πρί­λιο τοῦ 1938, ἡ καμ­πάνα κτύ­πησε γιά δύο αἰ­τίες καί μέ δύο ρυ­θμούς: πρῶτα πα­νη­γυ­ρικά γιά τόν νέο Δι­καῖο καί ἔ­πειτα πέν­θιμα γιά τήν κοί­μηση τοῦ γερο-Χα­ρά­λαμ­που.

  Ἔ­γραφε λίγο ἀρ­γό­τερα ὁ π. Ἰ­σί­δω­ρος στό φίλο του Φώτη Κόν­το­γλου, ἀ­ναγ­γέ­λον­τάς του τήν ὁ­σι­ακή κοί­μηση τοῦ ὑ­πο­τα­κτι­κοῦ του:                     

  «Ἀ­δελφέ Φώτη,

   Μέγα δυ­στύ­χημα εἰς τό σπίτι μας. Ἐ­χά­σαμε τόν γέρο Χα­ρά­λαμπο. Μᾶς ἔ­φυγε διά τό αἰ­ώ­νιον τα­ξίδι. Ἕως τήν ὥρα τοῦ θα­νά­του εἶχε τά λο­γικά του, καί ὅλο μᾶς ἐ­δί­δα­σκε. Οὔτε εἶδα, οὔτε θά ἰδῶ τοι­οῦ­τον θά­να­τον. Ἀ­φοῦ ἐ­κοι­νώ­νησε τῶν Ἀ­χράν­των Μυ­στη­ρίων, μᾶς ἀ­πο­χαι­ρέ­τησε μέ τό χα­μό­γελό του, καί ἔ­κλεισε τά μα­τά­κια του».

«Εἰς μνη­μό­συ­νον αἰ­ώ­νιον ἔ­σται δί­και­ος».       

Ἀπό τό βιβλίο τοῦ μοναχοῦ Παταπίου, «Ἁγιασμένες Μορφές τῶν Καυσοκαλυβίων. Ἀπό τόν ὅσιο Μάξιμο ὥς τόν γέροντα Πορφύριο», Ἅγιον Ὄρος 2013, σ. 205-206.

ΓΕΡΩΝ ΘΕΟΛΗΠΤΟΣ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ

Παταπίου μοναχοῦ Καυσοκαλυβίτου

Ὁ γέ­ρων Θε­ό­λη­πτος ὁ Καυσοκαλυβίτης, ὁ Αἰ­γι­νί­της

   Στή Σκήτη τῶν Καυσοκαλυβίων, βρίσκεται, ἀνάμεσα σέ ἄλλες, καί ἡ φι­λό­ξενη Κα­λύβη τῆς Κοι­μή­σεως τῆς Ἁ­γίας Ἄν­νης. Σ’ αὐ­τήν ἔ­ζη­σαν κατά και­ρούς ἐ­νά­ρε­τοι γέ­ρον­τες μέ ἀ­ξι­ό­λογη προ­σφορά στή σκήτη.

  Ἕ­νας ἀπ’ αὐ­τούς ἦ­ταν καί ὁ φί­λερ­γος γέ­ρων Θε­ό­λη­πτος, πού κα­τα­γό­ταν ἀπό τήν Αἴ­γινα. Μέ τή συ­νετή καί δι­α­κρι­τική δι­α­κο­νία του ὡς Δι­καίου τῆς σκή­της συν­δέ­θηκε καί ἡ θαυ­μα­στή πα­ρου­σία τοῦ ἱ­δρυ­τοῦ τῆς σκή­της ὁ­σίου Ἀ­κα­κίου, μέσῳ τῆς ἄρ­ρη­της εὐ­ω­δίας πού ἐ­ξῆλθε ἀπό τή λει­ψα­νο­θήκη του, τό 1893, μετά τή δι­α­πί­στωση ὅτι ἡ τι­μία κάρα του, πού βρι­σκό­ταν στό Κυ­ρι­ακό, ἀ­νῆκε σ’ αὐ­τόν.

   Ἀ­νά­μεσα στήν ἐ­κλε­κτή συ­νο­δεία τοῦ γέ­ρον­τος Θε­ο­λή­πτου, δι­α­κρί­θη­καν γιά τίς ἀ­ρε­τές τους καί τήν φι­λο­πα­τρία τους κατά τήν πε­ρί­οδο τοῦ Μα­κε­δο­νι­κοῦ ἀ­γῶνα, ὁ ἱ­ε­ρο­μό­να­χος Παῦ­λος († 1941), ἀπό τήν Κα­στο­ριά, κα­θώς καί οἱ γέ­ρον­τες Ἰ­ω­α­κείμ ἀπό τίς Σπέτ­σες καί Δι­ο­νύ­σιος ἀπό τήν Αἴ­γινα, πού ἀ­ξι­ώ­θη­καν νά γνω­ρί­σουν καί νά συ­να­να­στρα­φοῦν τόν ἅ­γιο Νε­κτά­ριο Αἰ­γί­νης. Ἄ­ξιος δι­ά­δο­χος τῶν πα­ρα­πάνω γε­ρόν­των στά­θηκε καί ὁ ἱ­ε­ρο­μό­να­χος Νι­κά­νωρ (1929-1998), πού κα­τα­γό­ταν ἀπό τήν Ἀ­χαΐα καί ἔ­μεινε γνω­στός γιά τήν φι­λο­ξε­νία του καί τήν ἱ­ε­ρα­τική δι­α­κο­νία του, πού στή­ριξε τή σκήτη, τήν πε­ρί­οδο τῆς λει­ψαν­δρίας της.

Ἀπό τό βιβλίο τοῦ μοναχοῦ Παταπίου, «Ἁγιασμένες Μορφές τῶν Καυσοκαλυβίων. Ἀπό τόν ὅσιο Μάξιμο ὥς τόν γέροντα Πορφύριο», Ἅγιον Ὄρος 2013, σ. 251-252.