«Καθαρθῶμεν τάς αἰσθήσεις καί ὀψόμεθα»

Γέροντος Παταπίου Καυσοκαλυβίτου

«Καθαρθῶμεν τάς αἰσθήσεις καί ὀψόμεθα»

Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΔΕΙΠΝΟΣ. ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΑ (ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ) ΣΤΟ ΚΑΘΟΛΙΚΟ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ. 
ΕΡΓΟ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΓΑΒΡΙΗΛ ΚΑΙ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΩΝ ΕΚ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ. 1779

Ὁ Κύριος, πρίν ἀπό τόν Μυστικό Δεῖπνο, ζώστηκε τό «λέντιον» καί ἔπλυνε τά πόδια τῶν μαθητῶν Του, δείχνοντάς μας ὅτι ὁ δρόμος πού ὁδηγεῖ στή θέωση, περνάει ἀπό τήν πύλη τῆς ταπεινώσεως καί τῆς ἐν Χριστῷ κοινωνίας μέ τόν συνάνθρωπο (Ἀκολουθία τοῦ Νιπτῆρος).

 Μόνο ἔτσι θά μπορέσουμε νά συμμετέχουμε στό κατεξοχήν μυστήριο τῆς συναντήσεως τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Χριστό, πού εἶναι καί τό κέντρο τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας· τήν Θεία Εὐχαριστία (Μεγάλη Πέμπτη).

Συμπορευόμενοι νοερά μέ τόν Χριστό στό δρόμο γιά τόν Γολγοθᾶ, ἄς σταθοῦμε κι ἐμεῖς κάτω ἀπό τόν Σταυρό. Κι ἐκεῖ πού Ἐκεῖνος θά σταυρώνεται γιά τίς δικές μας ἁμαρτίες, ἄς σταυρώσουμε τά πάθη μας·

 «Τάς αἰσθήσεις ἡμῶν καθαράς τῷ Χριστῷ παραστήσωμεν, καί ὡς φίλοι τάς ψυχάς ἡμῶν θύσωμεν δι’ αὐτόν, καί μή ταῖς μερίμναις τοῦ βίου, συμπνιγῶμεν ὡς ὁ Ἰούδας...»

                                                           (α΄ ἀντίφωνο ἀκολουθίας τῶν Παθῶν)

Η ΕΓΕΡΣΗΣ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ

 

 Η Ανάσταση του Λαζάρου, από το δωδεκαέορτο του Θεοφάνη του Κρητός.

Ιερά Μονή Σταυρονικήτα Αγίου Όρους (1545-1546). 

Η παράσταση μας μεταφέρει έξω από την πόλη, σε βράχους. Σ’ έναν από αυτούς, όπως συνήθιζαν οι Ιουδαίοι, ήταν λαξευμένο το μνήμα του Λαζάρου. Δεσπόζει κι εδώ η μορφή του Χριστού. Βλέπουμε τη θλίψη του, αλλά μαντεύουμε και τη θεότητά του. Την τελευταία προδίδουν, πρώτο, η μεγαλοπρεπής στάση του και, δεύτερο, το γεγονός ότι οι Ιουδαίοι (τους βλέπουμε στη δεξιά ομάδα των προσώπων) κοιτάζουν το Χριστό και όχι το Λάζαρο. Το ένα χέρι του Κυρίου κρατάει ειλητό και το άλλο με εκφραστική κίνηση εκτείνεται προς το Λάζαρο. Με το πρόσταγμά του ο Λάζαρος ανασταίνεται. Ένας νέος αφαιρεί τις ταινίες κι ένας άλλος σηκώνει την πλάκα του τάφου. Εντυπωσιακές οι αδελφές του Λαζάρου. Προσκυνούν τον Κύριο έχοντας στα πρόσωπά τους χαραγμένη την άφατη λύπη τους.

Έτσι η εικόνα μας εκτός από το θεικό της στοιχείο έχει και το ανθρώπινο. Άλλες εικόνες, όπως της Αναλήψεως, της Αναστάσεως κ.α. έχουν κρυμμένο το μυστήριό τους και φανερό το συμβολικό τους χαρακτήρα. Εδώ τα πράγματα είναι κατανοητά και φανερά. Ο Ουσπένσκη λέει:«Η εικόνα μεταδίδει την εξωτερική, φυσική πλευρά του θαύματος, κάνοντάς την προσιτή στην ανθρώπινη αντίληψη και έρευνα, όπως όταν τελέστηκε το θαύμα και όπως ακριβώς αναφέρεται στα Ευαγγέλια».

Η παράσταση συγκινεί με τα πρόσωπα των Εβραίων που έτρεξαν να παρηγορήσουν τις πονεμένες αδελφές του Λαζάρου. Γίνονται αυτόπτες μάρτυρες του θαύματος και πολλοί «θεασάμενοι α εποίησεν ο Ιησούς, επίστευσαν εις αυτόν».

Η εικόνα της Έγερσης του Λαζάρου μας προτρέπει να θυμηθούμε τα βαρυσήμαντα λόγια του Κυρίου: «Εγώ ειμι η ανάστασις και η ζωή. Ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη, ζήσεται και πας ο ζων και πιστεύων εις εμέ ου μη αποθάνη εις τον αιώνα».

Χρήστος Γκότσης

Πηγή: Βήμα Ορθοδοξίας

ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

ΕΝΑ ΠΑΛΑΙΟ ΜΕΤΟΧΙ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΔΟΧΕΙΑΡΙΟΥ ΣΤΗΝ ΗΛΕΙΑ

 

Ὁ ἱερός ναός τοῦ Ἁγίου Βλασίου βρίσκεται στήν κοινότητα Δάφνης τοῦ Δήμου  Ἥλιδας, σέ ἀπόσταση 12 χιλιομ. ΒΑ τῆς Ἀμαλιάδας καί 4 χιλιομ. ἀνατολικά τοῦ ἀρχαιολογικοῦ χώρου τῆς ἀρχαίας  Ἥλιδας. Μέχρι τό 1964 λειτουργοῦσε ὡς μοναστήρι, τό ὁποῖο ἀνῆκε στή Μονή Δοχειαρίου τοῦ Ἀγίου Ὄρους, μέ εὐρύτερη ἔκταση 1.500 στρεμμάτων περίπου. Τό μεταβυζαντινό αὐτό μοναστήρι χρονολογεῖται μεταξύ τοῦ 15^ου καί τοῦ 16^ου     αἰώνα. Ἐνδιαφέρον παρουσιάζουν, ἡ ὁδοντωτή ταινία κάτω ἀπό τή στέγη καί τόν τρούλο, τό δίλοβο παράθυρο τῆς ἀψίδας καί τό λιθανάγλυφο τόξο τῆς νότιας εἰσόδου. Εἶναι ἐπίσης πολύ σημαντικό ὅτι ἀπό τόν ζωγραφικό διάκοσμο τοῦ ναοῦ σώζονται οἱ τοιχογραφίες τοῦ ἀγίου Βήματος, πιθανώτατα ἁγιορειτικῆς τεχνοτροπίας. Τό μοναστήρι ἐκατοικεῖτο μέχρι τή δεκαετία τοῦ 1950, ἐνῶ λίγο ἀργότερα ἀγοράστηκε ἀπό τόν τοπικό ἀγροτικό Σύλλογο. Πανηγυρίζει στίς 11 Φεβρουαρίου.

Κείμενο: Μαρία Καραμπάτση