πρωτοπρ. Κωνσταντίνου Καλλιανοῦ Μεγάλη Ἑβδομάδα καὶ πάλι (...) Ψάχνοντας βρίσκεις κάποιες «συνταγὲς» -ἄς μοῦ συγχωρεθεῖ ἡ ἄπρεπη φράση, ἀλλὰ δὲν ἔβρισκα καταλληλότερη λέξη- μέσα στὶς ὁποῖες καθρεφτίζεις τὸν ἐαυτό σου καὶ πολὺ περισσότερο τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο μπορεῖς νὰ προσεγγίσεις τὰ Γεγονότα. Γιατὶ τὰ κορυφαῖα καὶ θεοφίλητα βιώματα τοῦ Ἐρημίτου Νικοδήμου, ἑνὸς ἀφανοῦς καὶ ἀγνώστου ὁσίου ποὺ «ἔπασχε τὰ θεῖα», εἶναι ἀσφαλῶς ἕνας καθρέφτης ποὺ ἀποκαλύπτει θαυμάσια τὸ πραγματικό μας πρόσωπο, ἀφοῦ στὶς μέρες μας περίσεψαν τὰ προσωπεῖα. Ἀναφερόμενος, λοιπόν, ὁ ἐρημίτης Γέρων στὶς καθαγιασμένες αὐτὲς ἡμέρες καὶ βιώνοντας τὰ Πάθη τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ μὲ τρόπο ειλικρινῆ, φιλόθεο καὶ ἔντιμο, προσεύχεται μὲ θέρμη ψυχῆς, ἀλλὰ περισσότερο μὲ συμπάσχουσα διάθεση, λές καὶ βρίσκεται κι ὁ ἴδιος «παρὰ τῷ σταυρῷ»Του:
«Ὤ, ἀσύλληπτη ἀγριότης! Κύριέ μου Ἰησοῦ. Πόσο διεστράφησαν οἱ κατ᾿ εἰκόνα Σου πλασθέντες ἄνθρωποι! Σὲ τὶ δαιμονισμὸ περιῆλθαν τὰ τέκνα Σου, ὥστε νὰ μποροῦν νὰ εἰρηνεύσουν ἕως ὅτου σὲ ἰδοῦν νὰ σπαράζεις ἐπάνω στὸν αἱμόφυρτο Σταυρό Σου! Ὧ, ἀνυπέρβλητε σὲ συγχωρητικότητα καὶ ἀγάπη, γλυκύτατε Ἰησοῦ! Πῶς βαστοῦσαν οἱ καρδιές τους, βλέποντάς Σε ἀπλωμένον στὸν ξύλινο σταυρὸ Σου, ἄφωνο πρᾶο, νὰ καρφώνουν μὲ τόση σκληρότητα καὶ ἀναλγησία τὰ πανάγια χέρια καὶ πόδια Σου μπροστὰ στὰ μάτια τῆς θρηνούσης Μητέρας Σου;» (...).
Φωτογραφία:
Ἴδε ὁ Ἄνθρωπος. Ἐλαιογραφία τοῦ τέλους τοῦ 19ου αἰ. Ἔργο Ἰωασαφαίων. Καυσοκαλύβια. Ἅγιον Ὄρος.
