Η ΕΓΕΡΣΗΣ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ

 

 Η Ανάσταση του Λαζάρου, από το δωδεκαέορτο του Θεοφάνη του Κρητός.

Ιερά Μονή Σταυρονικήτα Αγίου Όρους (1545-1546). 

Η παράσταση μας μεταφέρει έξω από την πόλη, σε βράχους. Σ’ έναν από αυτούς, όπως συνήθιζαν οι Ιουδαίοι, ήταν λαξευμένο το μνήμα του Λαζάρου. Δεσπόζει κι εδώ η μορφή του Χριστού. Βλέπουμε τη θλίψη του, αλλά μαντεύουμε και τη θεότητά του. Την τελευταία προδίδουν, πρώτο, η μεγαλοπρεπής στάση του και, δεύτερο, το γεγονός ότι οι Ιουδαίοι (τους βλέπουμε στη δεξιά ομάδα των προσώπων) κοιτάζουν το Χριστό και όχι το Λάζαρο. Το ένα χέρι του Κυρίου κρατάει ειλητό και το άλλο με εκφραστική κίνηση εκτείνεται προς το Λάζαρο. Με το πρόσταγμά του ο Λάζαρος ανασταίνεται. Ένας νέος αφαιρεί τις ταινίες κι ένας άλλος σηκώνει την πλάκα του τάφου. Εντυπωσιακές οι αδελφές του Λαζάρου. Προσκυνούν τον Κύριο έχοντας στα πρόσωπά τους χαραγμένη την άφατη λύπη τους.

Έτσι η εικόνα μας εκτός από το θεικό της στοιχείο έχει και το ανθρώπινο. Άλλες εικόνες, όπως της Αναλήψεως, της Αναστάσεως κ.α. έχουν κρυμμένο το μυστήριό τους και φανερό το συμβολικό τους χαρακτήρα. Εδώ τα πράγματα είναι κατανοητά και φανερά. Ο Ουσπένσκη λέει:«Η εικόνα μεταδίδει την εξωτερική, φυσική πλευρά του θαύματος, κάνοντάς την προσιτή στην ανθρώπινη αντίληψη και έρευνα, όπως όταν τελέστηκε το θαύμα και όπως ακριβώς αναφέρεται στα Ευαγγέλια».

Η παράσταση συγκινεί με τα πρόσωπα των Εβραίων που έτρεξαν να παρηγορήσουν τις πονεμένες αδελφές του Λαζάρου. Γίνονται αυτόπτες μάρτυρες του θαύματος και πολλοί «θεασάμενοι α εποίησεν ο Ιησούς, επίστευσαν εις αυτόν».

Η εικόνα της Έγερσης του Λαζάρου μας προτρέπει να θυμηθούμε τα βαρυσήμαντα λόγια του Κυρίου: «Εγώ ειμι η ανάστασις και η ζωή. Ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη, ζήσεται και πας ο ζων και πιστεύων εις εμέ ου μη αποθάνη εις τον αιώνα».

Χρήστος Γκότσης

Πηγή: Βήμα Ορθοδοξίας

ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

ΕΝΑ ΠΑΛΑΙΟ ΜΕΤΟΧΙ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΔΟΧΕΙΑΡΙΟΥ ΣΤΗΝ ΗΛΕΙΑ

 

Ὁ ἱερός ναός τοῦ Ἁγίου Βλασίου βρίσκεται στήν κοινότητα Δάφνης τοῦ Δήμου  Ἥλιδας, σέ ἀπόσταση 12 χιλιομ. ΒΑ τῆς Ἀμαλιάδας καί 4 χιλιομ. ἀνατολικά τοῦ ἀρχαιολογικοῦ χώρου τῆς ἀρχαίας  Ἥλιδας. Μέχρι τό 1964 λειτουργοῦσε ὡς μοναστήρι, τό ὁποῖο ἀνῆκε στή Μονή Δοχειαρίου τοῦ Ἀγίου Ὄρους, μέ εὐρύτερη ἔκταση 1.500 στρεμμάτων περίπου. Τό μεταβυζαντινό αὐτό μοναστήρι χρονολογεῖται μεταξύ τοῦ 15^ου καί τοῦ 16^ου     αἰώνα. Ἐνδιαφέρον παρουσιάζουν, ἡ ὁδοντωτή ταινία κάτω ἀπό τή στέγη καί τόν τρούλο, τό δίλοβο παράθυρο τῆς ἀψίδας καί τό λιθανάγλυφο τόξο τῆς νότιας εἰσόδου. Εἶναι ἐπίσης πολύ σημαντικό ὅτι ἀπό τόν ζωγραφικό διάκοσμο τοῦ ναοῦ σώζονται οἱ τοιχογραφίες τοῦ ἀγίου Βήματος, πιθανώτατα ἁγιορειτικῆς τεχνοτροπίας. Τό μοναστήρι ἐκατοικεῖτο μέχρι τή δεκαετία τοῦ 1950, ἐνῶ λίγο ἀργότερα ἀγοράστηκε ἀπό τόν τοπικό ἀγροτικό Σύλλογο. Πανηγυρίζει στίς 11 Φεβρουαρίου.

Κείμενο: Μαρία Καραμπάτση

Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

O Ευαγγελισμός της Υπεραγίας Θεοτόκου

                  

Εἰκόνα τοῦ 18ου αἰ. στήν Ἱερά Καλύβη

Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου.

Ἱερά Σκήτη Ἁγίας Τριάδος Καυσοκαλυβίων

 

 Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’.

Σήμερον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τὸ κεφάλαιον,

καὶ τοῦ ἀπ' αἰῶνος Μυστηρίου ἡ φανέρωσις,

ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, Υἱὸς τῆς Παρθένου γίνεται,

καὶ Γαβριὴλ τὴν χάριν εὐαγγελίζεται.

                                 Διὸ σὺν αὐτῷ τῇ Θεοτόκῳ βοήσωμεν,                                   

Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ