Ὁ ὅσιος Ἀθανάσιος
ὁ Ἀθωνίτης φρόντιζε ὅλους τούς μοναχούς τῆς μονῆς του καί ἰδιαιτέρως τούς
ἀσθενεῖς, τούς ὁποίους ὑπηρετοῦσε προσωπικῶς.
Στίς διδασκαλίες του ὑπενθύμιζε
ὅτι στήν κοινοβιακή βιοτή, ὅπως καί τήν ἐρημητική, σκοπός τοῦ μοναχοῦ εἶναι ἡ
προετοιμασία γιά τόν φωτισμό ἐκ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μέσῳ τῆς καθάρσεως τῆς
διανοίας, τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος. Ὁ ὅσιος Ἀθανάσιος, μέ τό προσωπικό του
παράδειγμα ἐμπέδωσε στούς μοναχούς του τήν ἀδιάλειπτη ἐκζήτηση τοῦ Ἁγίου
Πνεύματος, τήν ζέση πρὄς τήν κατά Θεόν στενή καί τεθλιμμένη ὁδό καί τήν ἑκουσία
συμμετοχή στό πάθος τοῦ Χριστοῦ.
Μέ τό ἀέναο παράδειγμά του, ἰδιαιτέρως διά τοῦ μαρτυρικοῦ του θανάτου,
ἔδειξε ὅτι Μοναχισμός σημαίνει πόθος τῆς τελειότητος.
[Ἀπόσπασμα ἀπό σχετική μελέτη τοῦ μοναχοῦ Παταπίου Καυσοκαλυβίτου]
"Ο Ἅγιος θεραπεύει τοῦ μοναχοῦ τόν πόδα". Σκηνή ἀπό τόν Βίο τοῦ ὁσίου Ἀθανασίου τοῦ ἐν τῶ Ἄθῳ. Τοιχογραφία τοῦ ἔτους 1820 στή Λιτή τοῦ Κυριακοῦ τῆς Σκήτης Καυσοκαλυβίων, Καρπενησιώτες ζωγράφοι.
