Ἡ Ἁγία Σοφία
θά παραμείνει κατ᾿ οὐσίαν ἕνας ὀρθόδοξος χριστιανικός ναός γιά πάντα
τοῦ π. Παταπίου Καυσοκαλυβίτου
Ὁ βυζαντινός ἱστορικός Προκόπιος
στό μνημειῶδες ἔργο του «Περί κτισμάτων» τοῦ αὐτοκράτορα Ἰουστινιανοῦ, ἀναφέρεται
στήν ἀνέγερση τῆς Ἁγίας Σοφίας, πού ἐγκαινιάστηκε στίς 27 Δεκεμβρίου τοῦ ἔτους
537. Σημειώνει, ἀνάμεσα σέ ἄλλα γιά τόν μεγαλοπρεπῆ αὐτό ναό:
«Θέαμα… κεκαλλιστευμένον… ὁρῶσιν ὑπερφυές»,
θέαμα πάνω ἀπό τήν φύση γιά ὅσους τό βλέπουν. «Λουσμένη στό φῶς καί στίς
λάμψεις τοῦ ἡλίου». Θά ἔλεγε κανείς ὅτι ὁ ναός αὐτός, ὅλος ὁ χῶρος «δέν
καταλάμπεται ἀπό τόν ἥλιο ἀπέξω, ἀλλά ὅτι ἡ λαμπρότητα πηγάζει μέσα ἀπ᾿ αὐτόν. Τέτοια
περιουσία φωτός περιχύνεται μέσα σ᾿ αὐτό τό ἱερό σέβασμα». «Ὁ ναός, στραμμένος πρός τήν Ἀνατολή, παρουσιάζει με τά
τόξα του, τά ἡμιθόλια, τούς τρούλους του καί τό ἐσωτερικό του, ἕνα σύνολο «εὐπρεπείᾳ
θαυμάσιον». Τό μεγαλούργημα αὐτό φαίνεται ἐσωτερικά σάν νά «αἰωρεῖται», σάν νά
εἶναι «μετέωρο» ὅλο τό οἰκοδόμημα… Ὅλα συναποτελοῦν μία «εὐπρεπεστάτη ἁρμονία». Ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου
«ἐπαίρεται» ὅταν ἀντιμετωπίζει τέτοια ἐπιτεύγματα καί θεωρεῖ ὅτι ὁ Θεός δέν
βρίσκεται «μακράν». Ἡ θέα του ὁδηγεῖ σέ Αὐτόν καί χαίρεται.
Γιά 1.500 χρόνια ἡ Ἁγία Σοφία διατηρήθηκε ὡς
τό ποιό ἐξαιρετικό παράδειγμα βυζαντινῆς ἀρχιτεκτονικῆς καί θά ἐξακολουθεῖ νά
παραμένει ἕνα ἀπό τά ὁρόσημα τῆς ὀρθόδοξης πίστης, παρά τό γεγονός ὅτι ἐδῶ καί
αἰῶνες βρίσκεται σέ ἔδαφος μουσουλμανικό καί μάλιστα στίς μέρες μας ξαναγίνεται
ἀπό μουσεῖο, ἰσλαμικό τέμενος. Θά συνεχίζει νά ρίχνει τό φῶς της στήν
Κωνσταντινούπολη καί ἀπ᾿ ἐκεῖ σ᾿ ὅλη τήν ὀρθόδοξη οἰκουμένη, τόν Ἑλληνισμό ἀλλά
καί σ᾿ ὅλο τόν κόσμο τόσο ὡς κληροδότημα τῆς χριστιανικῆς της ἱστορίας ὅσο καί ὡς
μνημεῖο παγκόσμιας πολιτιστικῆς κληρονομιᾶς.
Ὁ βυζαντινός
ναός τῆς «Ὕπατης Σοφίας τοῦ Ἔνσαρκου Λογου
τοῦ Θεοῦ» ὅπως εἶναι τό ἐπίσημο ὄνομα τῆς Ἁγίας Σοφίας, θά ἐξακολουθήσει νά
ἐπιβλέπει τήν Κωνσταντινούπολη ὡς διαχρονική ὑπόμνηση στήν ἐμβληματική ἱστορία
της. Καί μέ τίς πρεσβεῖες τῆς Κυρίας Θεοτόκου, ψηφιδωτῆς εἰκόνας τῆς Πλατυτέρας
τῶν Οὐρανῶν ἀπό τήν ἀψίδα τοῦ Ἱεροῦ, θά ἐξακολουθεῖ, εἰς πεῖσμα τῶν τωρινῶν κατόχων
του καί παρόλα τά ‘’πισογυρίσματα’’ τῆς Ἱστορίας πού αὐτοί ἐπιδιώκουν, νά εἶναι
«στραμμένος πρός τήν Ἀνατολή», πρός τό Φῶς τό ἀληθινόν, τή δόξα καί τή Σοφία
τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ.
Ἡ σπάνια αὐτή φωτογραφία πού ὁ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ παραθέτει παραπάνω ἀπεικονίζει
ἔργο τοῦ Ἰταλοῦ καλλιτέχνη Gaspare Fossati τοῦ ἔτους 1849. Πρόκειται γιά ἕναν ὑπέροχο
ρομαντικό πίνακα (λάδι σέ καμβά 53 Χ 42 ἐκ.), πού ἀναπαριστᾶ τό ἐσωτερικό τῆς Ἁγίας
Σοφίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, κατά τόν δωδέκατο αἰώνα, κατά τή διάρκεια ὀρθόδοξη Θείας Λειτουργίας, ὑπό
την ὑψηλή παρουσία τοῦ βυζαντινοῦ αὐτοκράτορα Ἀλεξίου Α΄ Κομνηνοῦ.
