Τά διαρκῆ Χριστούγεννα τῆς Ἐκκλησίας.
Μέσα στόν λαμπρό καί ὑποβλητικό βυζαντινό διάκοσμο καί τόν κατανυκτικό φωτισμό τῶν ἁγιορειτικῶν ναῶν, τά πρόσωπα στίς τοιχογραφημένες μορφές τῶν Ἁγίων, πού ἱστόρησαν ζωγράφοι τῆς Κρητικῆς ἤ Μακεδονικῆς Σχολῆς, παίρνουν τέτοια ὑπερκόσμια ἔκφραση, πού οἱ προσευχόμενοι μοναχοί ἀλλά καί οἱ προσκυνητές αἰσθάνωνται ὅτι εἶναι ζωντανά μαζί τους. Ὅλα διατρανώνουν καί μαρτυροῦν ὅτι Αὐτός πού γεννήθηκε στό ταπεινό σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ ἀπό τήν παρθένο Μαρία, εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ.
(...) Ὅταν ὁ ἄχρονος Θεός μέ τήν ἐνανθρώπησή Του μπῆκε μέσα στόν χρόνο, τόν ἔκοψε στή μέση. Μιλᾶμε γιά πρό Χριστοῦ καί μετά Χριστόν ἐποχή. Ἀλλά αὐτό δέν ἀφορᾶ μόνο τήν ἱστορία γενικά, ἀλλά καί τήν προσωπική ἱστορία τοῦ καθενός μας.
Τά Χριστούγεννα, τότε μόνο ἔχουν ἀξία γιά μᾶς, τότε ἔχουν ἀξία γιά τόν ἄνθρωπο, ὅταν γίνουν ἡ ἀφορμή, ὁ σαρκωθείς Θεός νά μπεῖ στό χρόνο τῆς προσωπικῆς μας ζωῆς καί τήν κόψει στή μέση: στήν πρό καί μετά Χριστόν, πού σημαίνει, μαζί μέ τόν Χριστό. Κι αὐτός ἄς εἶναι ὁ οὐσιαστικότερος τρόπος νά ἑορτάσουμε, ὄχι μόνο μιά στιγμή, ὄχι μόνο μιά μέρα, ἀλλά ὁλόκληρη τή ζωή μας. Εἰδικότερα μέσα ἀπό τήν λειτουργική ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἡ Θεία Λειτουργία εἶναι τά διαρκῆ Χριστούγεννα τῆς Ἐκκλησίας.
Ἀποσπάσματα ἀπό τήν ὁμιλία τοῦ μοναχοῦ Παταπίου Καυσοκαλυβίτου στόν ἱερό ναό τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου Βριλησσίων τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν. Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2012.
Φωτογραφία: Ἡ Γέννησις τοῦ Χριστοῦ. Φορητή εἰκόνα τοῦ ἔτους 1770 διά χειρός Κωνσταντίνου ἀπό τήν Κορυτσᾶ. Κουρυτσᾶ Βορείου Ἡπείρου. Ἀλβανία.
