ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΙΩΑΝΝΗ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΚΟΣ ΩΣ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΑΪΣΙΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗ: Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΤΗΝ ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

                        

Παταπίου μοναχοῦ Καυσοκαλυβίτου

Ἀπό τόν ἅγιο Ἰωάννη τῆς Κλίμακος ὡς τόν

 ἅγιο Παΐσιο τόν Ἁγιορείτη: 

ἡ Προσευχή στήν ἀσκητική παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας

Η ΨΥΧΟΣΩΤΗΡΙΑ ΚΛΙΜΑΞ. ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΑ ΣΤΟ ΝΕΟ ΚΑΘΟΛΙΚΟ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ

(…)

   Δ’ Κυριακή τῶν Νηστειῶν, τοῦ ἁγίου Ἰ­ω­άν­νου τῆς Κλί­μα­κος σήμερα, καί πο­ρευ­ό­με­νοι πρός τό Πά­σχα, δέν παύ­ου­με ἀ­πό τό νά συ­νει­δη­το­ποι­οῦ­με, ὅ­τι αὐ­τή ἡ πο­ρεί­α δέν εἶ­ναι πα­ρά μί­α ἀ­νε­ξά­ντλη­τη ἀ­νο­δι­κή κλί­μα­κα ἀ­πο­κτή­σε­ως τῶν ἀ­ρε­τῶν. Ὅπως ὁ Θεός εἶναι ἄπειρος ἔτσι καί ἡ δυνατότητα πού ἔχουμε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νά Τόν συναντήσουμε καί νά ἑνωθοῦμε μέ Αὐτόν εἶναι ἀπεριόριστη. Ἄλλωστε ἡ ἀρετή δέν ἔχει ὅρια, σύμφωνα μέ τόν ἅγιο Γρηγόριο Νύσσης, καί κάθε ἄνθρωπος μπορεῖ νά ἐπιδιώξει τήν ἀρετή.

  Ἡ σημερινή Κυριακή εἶναι ἀφιερωμένη στή μνήμη ἑνός μεγάλου διδασκάλου τῆς ὀρθόδοξης πνευματικότητας καί τῆς προσευχῆς: τοῦ ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου, μίας ἀντιπροσωπευτικῆς μορφῆς τῆς ὀρθόδοξης ἄσκησης, στο διάβα τῶν αἰώνων.  Κι αὐτό, γιατί ἐκεῖνο πού ζητάει ἀπό μᾶς ἡ Ἐκκλησία εἶναι νά ἐμπλουτίσουμε τόν πνευματικό καί διανοητικό ἐσωτερικό μας κόσμο. Καί ἀπό τήν ἄποψη αὐτή ἡ Μεγάλη Σαρακοστή εἶναι ἕνα βιωματικό ταξίδι στό βάθος τοῦ εἶναι μας. Τῆς ἀναζήτησης νοήματος. Τῆς ἀνακάλυψης ἀπό τόν ἄνθρωπο τοῦ θεϊκοῦ νοήματος τῆς ζωῆς του, τοῦ κρυμμένου βάθους της.

(…) Ἡ προσευχή για ὅλους τους ἀσκητικούς πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι τέχνη τεχνῶν και ἐπιστήμη ἐπιστημῶν. Γιά τόν ὅσιο Ἰωάννη τῆς Κλίμακος ἡ προσευχή εἶναι: συμφιλίωση μέ τόν Θεό, συγχώρηση τῶν ἁμαρτημάτων, τοῖχος πού μᾶς προστατεύει ἀπό τίς θλίψεις, ἔργο τῶν Ἀγγέλων, ἡ μελλοντική εὐφροσύνη, πηγή τῶν ἀρετῶν, πρόξενος τῶν χαρισμάτων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τροφή τῆς ψυχῆς, φωτισμός τοῦ νοῦ, πέλεκυς πού χτυπᾶ τήν ἀπόγνωση, διάλυση τῆς λύπης, καθρέπτης τῆς πνευματικῆς προόδου, δήλωση τῆς πνευματικῆς κατάστασης.

(…) Κατά τήν περίοδο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἡ Ἐκκλησία ἐπιστρατεύει τίς δυνάμεις της καί διοργανώνει τόν πνευματικό ἀγῶνα καί τήν προσευχή συλλογικά, στό πλαίσιο τῆς ὅλης λατρευτικῆς της ζωῆς. Γι᾿ αὐτό καί πολλαπλασιάζονται οἱ καιροί τῆς προσευχῆς καί ἐκτείνονται σέ μῆκος οἱ Ἀκολουθίες τοῦ νυχθημέρου. Ἀκόμη καί στόν κόσμο, οἱ ἐνοριακοί ναοί μετατρέπονται κατά κάποιον τρόπο σέ καθολικά μοναστηριῶν καί οἱ πιστοί, οἱ ἐν τῶ κόσμῳ, καλοῦνται σέ ἀνάλογη ἐπιστράτευση θείας λατρείας καί προσευχῆς.

(…) Μία ἀπό τίς τελειότερες ἐκφράσεις ἀγάπης εἶναι τό νά προσευχόμαστε γιά τούς ἄλλους.

  Τήν ἀλήθεια αὐτή καθώς καί τήν ἀξία της τονίζει ὁ ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγι:ορείτης:

 «Ἡ καρδιακή προσευχή βοηθάει ὄχι μόνο τούς ἄλλους ἀλλά καί τόν ἴδιο τόν ἑαυτό μας, γιατί βοηθάει νά ἔρθει ἡ ἐσωτερική καλωσύνη. Ὅταν ἐρχόμαστε στή θέση τοῦ ἄλλου, ἔρχεται φυσιολογικά ἡ ἀγάπη, ὁ πόνος, ἡ ταπείνωση, ἡ εὐγνωμοσύνη μας στό Θεό μέ τή συνεχή δοξολογία, καί τότε ἡ προσευχή γιά τό συνάνθρωπό μας γίνεται εὐπρόσδεκτη ἀπό τόν Θεό καί τόν βοηθάει». Καί σέ ἐρώτηση γιά τό πῶς καταλαβαίνει ὅτι μέ τήν προσευχή του βοηθήθηκε ὁ ἄλλος, ἀπαντάει: «Τό πληροφορεῖται ἀπό τή θεία παρηγοριά πού νιώθει μέσα του μετά ἀπό τήν πονεμένη του καρδιακή προσευχή πού ἔκανε. Πρέπει ὅμως πρῶτα τόν πόνο τοῦ ἄλλου νά τόν κάνεις δικό σου πόνο καί ὕστερα νά κάνεις καί καρδιακή προσευχή. Ἡ ἀγάπη εἶναι ἰδιότητα θεϊκή καί πληροφορεῖ τόν ἄλλον».

Χαρακτηριστική εἶναι στό σημεῖο αὐτό ἡ θεολογική ταύτιση τοῦ ὁσίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου μέ τόν ὅσιο Ἰωάννη τῆς Κλίμακος. Διδάσκει ὁ δεύτερος: «Μήν ἀρνεῖσαι νά προσεύχεσαι γιά κάποια ψυχή πού σοῦ τό ζήτησε, ἔστω κι ἄν δέν διαθέτεις καρποφόρο προσευχή. Γιατί ἡ πίστη ἐκείνου πού ζήτησε τήν προσευχή, ἔσωσε πολλές φορές κι ἐκεῖνον πού προσευχήθηκε καί μάλιστα μέ συντριβή καρδίας. Μην  ὑπερηφανεύεσαι, ἐάν προσεύχεσαι γιά ἄλλους καί εἰσακούεσαι, γιατί εἶναι ἡ πίστη ἐκείνων, πού ἐνήργησε, ὥστε νά εἰσακουσθεῖ ἡ προσευχή σου».

(…) Ἀπό τήν ἔρημο τοῦ θεοβαδίστου Ὄρους Σινᾶ, καί τήν Κλίμακα τοῦ ὁσίου Ἰωάννου, ἀλλά καί ἀπό τό Ἅγιον Ὄρος, ἀπό τά χρόνια τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ ὥς τίς μέρες μας, μέ τήν ἁγιοκατάταξη τοῦ ὁσίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, στέλνονται στόν κόσμο μας ἀνάσες προσευχῆς καί ἀνταύγειες αἰωνιότητας. Καί σήμερα, ἐν μέσῳ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ὄχι μόνο ἀντλοῦμε δύναμη καί ἐλπίδα, ὄχι μόνο λαμβάνουμε ὑπόδειγμα ἁγιαστικῆς βιοτῆς καί ἐμπειρίας, ἀλλά κυρίως ὁμολογοῦμε τή βιωματική πεποίθηση πού εἶχαν καί ἀκτινοβολοῦσαν ὅλοι οἱ Ἅγιοι, ἀνάμεσά τους καί οἱ Ἁγιορεῖτες, πώς ὁ Χριστός ἀνέστη! 

     Ἀποσπάσματα Ὁμιλίας τοῦ συγγραφέα, πού ἐκφωνήθηκε κατά τόν Κατανυκτικό Ἑσπερινό τῆς Δ΄ Κυριακῆς τῶν Νηστειῶν, 10 Ἀπριλίου 2016, στόν μητροπολιτικό ναό τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου Ἰωαννίνων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἰωαννίνων, παρουσία τοῦ σεβασμιωτάτου μητροπολίτου Ἰωαννίνων κ. Μαξίμου.