Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ Η ΑΝΑΤΑΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

τοῦ μοναχοῦ Παταπίου Καυσοκαλυβίτου

Ὅπως ὅλοι οἱ πειρασμοί καί οἱ δοκιμασίες πού ἐπιτρέπει ὁ πανάγαθος Θεός, ἔτσι καί ἡ παρούσα πανδημία, μποροῦν νά μετατραποῦν σέ εὐλογία.

Μέ τήν πάροδο τῆς πανδημίας θά πρέπει νά ἔχουμε λάβει ὅλοι μας τά μαθήματα «ζωῆς» πού μᾶς παρέδωσε. Νά ἀποδείξουμε βιωματικά τήν θέση πού ἔχει στή ζωή μας ὁ ἀναστημένος Χριστός καί ὄχι ἰδεολογικά.

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι κατά τήν τελευταία αὐτή περίοδο πού ἡ ἀνθρωπότητα βιώνει σέ μεγαλύτερο ἤ μικρότερο βαθμό τήν ὑγειονομική κρίση μέ τήν πανδημία τοῦ νέου κοροναϊοῦ οἱ πιστοί νιώθουμε ὅσο ποτέ ἄλλοτε βαθύτερη τήν ἀνάγκη τῆς προσευχῆς.

Νά ἑνωθοῦμε μυστηριακά μέ τόν ἀναστημένο Χριστό, νά γευθοῦμε τή χαρά ἀλλά καί τή χάρη τῆς παρουσίας Του.

Πολλά καί ἀπό πολλούς, εἰδικούς καί μή, ἀκόμη καί «ἐκκλησιαστικούς» ἔχουν γραφεῖ καί εἰπωθεῖ γιά τήν πανδημία, τό πῶς προέκυψε, πῶς καί γιατί μεταδόθηκε.

Ὄχι μόνο ὁ περιορισμένος χῶρος ἑνός ἄρθρου, πού εὐελπιστεῖ νά ἀποβεῖ ἐποικοδομητικό γιά τούς ἀναγνῶστες της ἀλλά καί ὁ χαρακτῆρας μας ὡς Ἁγιορείτου ἡσυχαστοῦ μοναχοῦ πού ὁπωσδήποτε κινεῖται πάντοτε ἔξω ἀπό κάθε θεωρία συνωμοσιολογίας, μᾶς ὀδηγεῖ νά μήν σταθοῦμε σ᾿ αὐτά.

Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά, μπορεῖ στό Ἅγιον Ὄρος οἱ Ἁγιορεῖτες πατέρες νά εἴχαμε, δόξα τῷ Θεῷ, ἀπρόσκοπτη κοινή συμμετοχή σέ ὅλες τίς ἱερές Ἀκολουθίες τῶν ἁγίων ἡμερῶν τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος καί τοῦ Πάσχα, δέν παύουμε ὅμως νά συμπάσχουμε μέ ὅλους τίς φιλακόλουθους ἀναγνῶστες μας, πού στεροῦνται περιστασιακά αὐτή τήν εὐλογία.

Γιατί μπορεῖ οἱ Ἁγιορεῖτες πατέρες καί οἱ ἐν τῷ κόσμῳ πιστοί νά εἴμαστε μεταξύ μας τοπικῶς κεχωρισμένοι, ὅμως διά τῆς ἀγάπης εἴμαστε τροπικῶς ἑνωμένοι.

Ἡ ἔκτακτη καί δυσχερής κατάσταση πού βιώνουμε ἀπαιτεῖ τήν ἀποφυγή τῶν συναρθροίσεων καί τοῦ συνωστισμοῦ ὁπότε καί τῆς πρόσκαιρης ἀδυναμίας τοῦ κοινοῦ ἐκκλησιασμοῦ στούς ἱερούς ναούς τῆς πατρίδας μας. Αὐτό χρειάζεται πολύ ὑπομονή.

Ἤδη ἀναγγέλθηκε ὅτι μετά ἀπό λίγες ἑβδομάδες θά μποροῦν πλέον οἱ πιστοί νά ἐκκλησιάζονται καί πάλι ἀπό κοινοῦ στούς ναούς τῆς πατρίδας μας, λαμβάνοντας ὅμως τά ἀπαραίτητα ὑγειονομικά μέτρα.

Γνωρίζουμε ὅμως ὅτι ἄλλο εἶναι τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, πού ἀσφαλῶς δέν ἀποτελεῖ φορέα μετάδοσης μικροβίων καί ἄλλων ἀσθενειῶν ὅταν ἐνεργεῖται «μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καί ἀγάπης» καί ἄλλο ὁ ὑπαρκτός κίνδυνος ἀπό τίς συναρθροίσεις χωρίς τή λήψη τῶν συνιστώμενων ὑγειονομικῶν μέτρων.

Ὅσοι ἔχουμε βαθειά καί βιωματική σχέση μέ τόν ἀναστημένο Χριστό, γνωρίζουμε καλά ὅτι βρίσκεται ὁ ἴδιος στόν ἄρτο καί τόν οἶνο τῆς Θείας Κοινωνίας.

Κάθε φορά πού μεταλαμβάνουμε ἀξίως ζοῦμε τήν ἐμπειρία τῆς ἐπιβεβαίωσης ἑνός μεγάλου θαύματος δύο χιλιάδων χρόνων, πού εἶναι ἀδύνατον νά ἀμφισβητηθεῖ ἀπό τόν ὀρθολογισμό καί τήν ψυχρή ρηχότητα τῆς ἐποχῆς μας, ἡ ὁποία, κατά τίς τελευταῖες μέρες κινεῖται ὡς ἄλλο συλλογικό ἐκκρεμές μεταξύ πίστεως καί ἀπιστίας.

Ὁ Χριστός μᾶς προσφέρει τό ἄφθαρτο καί ἀναστημένο σῶμα Του μαζί μέ τή θεία χάρη, τό ἔλεος καί τήν ἀγάπη Του.

Ὅμως δέν ζητάει μία λατρεία πού γίνεται ἀπό ἐμᾶς στό ὄνομά Του ἀλλά θά εἶναι ἀδιάφορη γιά τήν ὑγεία τῶν συνανθρώπων μας.

Καί τοῦτο, καθώς οἱ εἰδικοί βεβαιώνουν ὅτι ἐνδέχεται νά εἴμαστε φορεῖς τοῦ συγκεκριμένου ἰοῦ κι ἄς μή τό γνωρίζουμε, κι ἄς μήν ἔχουμε συμπτώματα.

Πολλές φορές γιά νά γίνουμε «ἅγιοι», ξεχνᾶμε νά εἴμαστε λίγο παραπάνω «ἄνθρωποι». Καί δίχως ἀνθρωπιά, ἁγιότητα δέν ὑπάρχει. Ἡ θεία λατρεία δέν περιορίζεται σέ ὁρισμένους χρόνους προσευχῆς.

Αὐτοί, ὅπως ὁ Ἑσπερινός, τό Ἀπόδειπνο, εἶναι ἡ μόνο ἀφετηρία, ἀπό τήν ὁποία ξεκινᾶ ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου γιά νά μεταβάλει ὅλη τή ζωή σέ λατρεία καί κοινωνία μέ τόν Θεό.

Θά πρέπει λοιπόν, ἀκολουθώντας πάντοτε τίς συμβουλές τοῦ πνευματικοῦ μας πατέρα, νά ἀξιοποιήσουμε τόν περισσότερο ἐλεύθερο χρόνο μας λόγω τοῦ περιορισμοῦ τῶν μετακινήσεων, καί νά «ἀνακαλύψουμε» τήν πνευματική πανδαισία τῆς ἀτομικῆς ἀλλά καί τῆς οἰκογενειακῆς προσευχῆς.

Γιά ἕνωση μέ τόν «πανταχοῦ παρόντα» Ἰησοῦ Χριστό, πού ἀσφαλῶς θά γλυκάνει τήν πίκρα τῶν φόβων μας καί θά μετριάσει τίς ἀνησυχίες μας γιά τήν ὑγεία τή δική μας ἀλλά καί τῶν δικῶν μας ἀνθρώπων.

Τό ἔχουμε ἐμεῖς ἀνάγκη, τό ἔχουν ὅμως καί οἱ συνάνθρωποί μας πού δοκιμάζονται σέ ὅλον τόν γαλάζιο πλανήτη μας.

Ἄς διαμορφώσουμε ἕναν χῶρο στό σπίτι μας, πού γιά νά γίνει ἡ «κατ᾿ οἶκον» ἐκκλησία μας χρειάζονται ἁπλά πράγματα: Μία ἤ περισσότερες ἱερές εἰκόνες, λίγο θυμίαμα καί ἕνα κερί, πού ἐκτός ἀπό τό ἀνέσπερο Φῶς τοῦ Χριστοῦ πού ἀνέτειλε ἀπό τόν ζωοδόχο Τάφο, ἀσφαλῶς θά μᾶς θυμίζει καί τό θεϊκό φῶς πού ἔχουμε μέσα μας (ἀνεξάρτητα ἀπό τίς ἀστοχίες καί τίς ἁμαρτίες μας) ἀλλά τό ὁποῖο συνεχῶς τό ξεχνᾶμε.

Ὁ ἅγιος Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ, πού ὅλες τίς μέρες τοῦ χρόνου ὅποιον συναντοῦσε τόν χαιρετοῦσε μέ τό «Χριστός Ἀνέστη», μᾶς διδάσκει πώς ἐάν ἀποκτήσουμε τήν εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ μέσα μας, στόν λόγο, στή συμπεριφορά μας, τότε χιλιάδες ἄνθρωποι θά εἰρηνεύσουν γύρω μας.

Ἐάν διατηροῦμε ἀναμμένη τή φλόγα τοῦ Θεοῦ μέσα μας ἀσφαλῶς θά μποροῦμε νά τήν προσφέρουμε καί στούς ἄλλους.

Ἄς γίνουμε ἐμεῖς φῶς, ἐάν θέλουμε νά φύγει τό σκοτάδι καί ἡ ἀβεβαιότητα γιά τό αὔριο πού πάντοτε συνοδεύει τίς πανδημίες σέ ὅλες τίς ἐποχές.

Ὁ πανάγαθος Θεός, μέ τήν πανδημία αὐτή πού παραχώρησε, μᾶς ἔδωκε ἕνα πάνδημο, ἕνα παγκόσμιο ἐπιτίμιο.

Ὅταν ἡ φιλανθρωπία Του ἄρει ἀπό τά πλάσματά Του αὐτό τό πνευματικό ἐπιτίμιο, κάτι ἴσως πιό τραγικό κι ἀπό τόν θάνατο θά εἶναι νά ἔχουμε πονέσει δίχως κανένα νόημα, ἔχοντας χάσει ἀκόμη μιά εὐκαιρία νά περάσουμε ἀπό τήν ἁπλή ἐπιβίωση στήν χαρά τῆς ὄντως ζωῆς.

Μέ τό τέλος αὐτῆς τῆς δοκιμασίας, πού εὐχόμαστε νά ἔλθει σύντομα, θά πρέπει νά ἔχουμε λάβει ὅλοι μας τά μαθήματα ζωῆς πού μᾶς παρέδωσε. Νά ἀποδείξουμε βιωματικά τήν θέση πού ἔχει στή ζωή μας ὁ ἀναστημένος Χριστός καί ὄχι ἰδεολογικά.

Ἄς φιλοσοφήσουμε περισσότερο τή ζωή μας, ὥστε νά ἀναθεωρήσουμε τό ποιοί εἴμαστε, τό πῶς ζούσαμε, πόσο ἀξία εἶχαν οἱ ἀξίες μας.

Νά κατανοήσουμε ὅτι τά πάντα στή ζωή δέν εἶναι ρολόγια καί ἀριθμοί, χρῆμα καί δουλειά. Νά συνειδητοποιήσουμε τήν φθαρτότητά μας, κάτι πού ἀσφαλῶς θά μᾶς βγάλει ἀπό τήν αὐταπάτη τῆς παντοδυναμίας πού δίνουν ἡ τεχνολογία καί ὁ ὑλικός πολιτισμός μας.

Ἀποδείχθηκε ὅτι ὁ «παντοδύναμος» ἄνθρωπος στάθηκε ἀδύναμος καί ἀνυπεράπιστος στίς ἐπιθέσεις ἑνός μονοκύτταρου ὀργανισμοῦ, ὅπως ὁ covid 19. Δίχως Θεό ὁ κόσμος μας φαίνεται παράλογος, μοιάζει νά μή βγάζει κανένα νόημα. Εἶναι τραγωδία να ζεῖς ἕνα σενάριο πού δέν ἔγραψε κανείς.

Ἄς ἀντιληφθοῦμε τί πραγματικά χρειαζόμαστε γιά νά πορευθοῦμε στό ἑξῆς μέ περισσότερη αὐτογνωσία καί ταπείνωση. Νά νιώσουμε τήν ἀξία τῆς ἀγάπης ὡς πρωταρχικῆς στάσης ζωῆς, πού στήν παρούσα φάση ἐκφράζεται μέ τήν κοινωνική εὐθύνη καί τήν ἀλληλεγγύη.

Νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ἡ ἀγάπη δέν πρέπει νά ἀργεῖ οὔτε μιά μέρα, οὔτε μιά στιγμή. Νά καταλάβουμε πόσο σημαντικοί γιά μᾶς εἶναι ὄχι μόνο οἱ δικοί μας ἄνθρωποι, πού μπορεῖ αὔριο νά μήν ὑπάρχουν στή ζωή μας, ἀλλά καί οἱ «ἄλλοι». Νά μήν ἀναβάλλουμε ποτέ τήν ἀγάπη.

Ὅπως ὅλοι οἱ πειρασμοί καί οἱ δοκιμασίες πού ἐπιτρέπει ὁ Θεός, ἔτσι καί ἡ παρούσα πανδημία, μποροῦν νά μετατραποῦν σέ εὐλογία. Καί μέσα ἀπό τά προβλήματα πού δημιουργεῖ ἡ ἐξάπλωση τοῦ ἰοῦ μπορεῖ νά φανερωθεῖ ἡ δύναμη τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ.

Στήν ἀναστάσιμη Ἀκολουθία ἄλλα καί στίς ἑπόμενες μέρες ψάλλουμε τό «… εἴπωμεν ἀδελφοί καί τοῖς μισοῦσιν ἡμᾶς».

Μέσα στό ἀνέσπερο φῶς τῆς Ἀναστάσεως αὐτοί πού μᾶς μισοῦν περιμένουν τήν ἀγάπη μας˙ ὅμως καί ἐκεῖνοι πού δέν πιστεύουν, περιμένουν τήν ἐπιβεβαίωση καί τή δύναμη τῆς πίστεώς μας.

Αὐτός λοιπόν πού πιστεύει ἀληθινά καί ὑπομένει μέ ταπείνωση τό πάνδημο πνευματικό ἐπιτίμιο πού μᾶς ἐπέβαλε ὁ Θεός, μέ τήν παρούσα δοκιμασία ἐβίωσε καί αὐτός τό Πάσχα, ἀκόμη κι ἄν δέν βρισκόταν στόν ναό.

Ἔννοιωσε τή δύναμη τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ καί τή μετέδωσε καί στούς γύρω του, πιστεύοντες καί μή πιστεύοντες.

Ὅλοι ὅσοι πιστεύουμε στόν ἀναστημένο Χριστό, λάβαμε τό δῶρο αὐτῆς τῆς νέας ζωῆς καθώς καί τήν δύναμη νά τήν ἀποδεχθοῦμε καί νά ζήσουμε διά μέσου της.

Λάβαμε τήν δύναμη νά ἀντιμετωπίσουμε κάθε δυσχερῆ κατάσταση αὐτοῦ τοῦ κόσμου ὅπως ἡ παρούσα ὑγειονομική κρίση, ἀκόμα καί αὐτόν τόν ἴδιο τόν θάνατο· μιά πού μέ τό δικό του σταυρικό θάνατο ὁ Χριστός, ἄλλαξε τήν φύση ἀκριβῶς τοῦ θανάτου.

Τόν ἔκανε πέρασμα-διάβαση-«Πάσχα» στήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, μεταμορφώνοντας τήν δραματικότερη καί τραγικότερη στιγμή τοῦ ἀνθρώπου σέ αἰώνιο θρίαμβο. Μέ τό «θανάτῳ θάνατον πατήσας», ὁ Χριστός μᾶς ἔκανε μετόχους τῆς Ἀναστάσεώς Του.

Τό Πάσχα εἶναι ἡ θύρα, ἀνοιχτή κάθε χρόνο, πού ὁδηγεῖ στήν ὑπέρλαμπρη Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.

Εἶναι ἡ πρόγευση τῆς αἰώνιας καί ἀπερίγραπτης χαρᾶς καί εὐφροσύνης πού περιμένει ἐκείνους τῶν ὁποίων ἡ ψυχή ἔχει νεκρωθεῖ ἀπό τά πάθη, καί ἀφοῦ συσταυρώθηκαν μέ τόν Χριστό, συναναστήθηκαν μαζί Του.

Χριστός Ἀνέστη!

Δημοσιέυτηκε στο Romfea.gr