Κυριακή 19 Αυγούστου 2012

ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΣΤΗ ΘΡΑΚΗ (H' ΜΕΡΟΣ)

Παταπίου μοναχοῦ Καυσοκαλυβίτου

Ἁγιορειτικές ὁσιακές μορφές στή Θράκη τοῦ 14ου αἰ.*
 (H’ μέρος)

 Τήν ἴδια ἐποχή ὁ Ἰωάννης Καντακουζηνός ἀναγορεύεται αὐτοκράτορας στό Διδυμότειχο. Ἀλλά ἀργότερα κι ἐνῶ ὁ Καντακουζηνός εἶχε λογισμό νά μεταβεῖ στήν Ἡράκλεια καί νά καρεῖ μοναχός ἀπό τόν ἅγιο Φιλόθεο, συνέβη τελικά κάτι τελείως διαφορετικό: ὁ αὐτοκράτορας κάλεσε τόν ἅγιο Φιλόθεο ὡς πατριάρχη στήν Κωνσταντινούπολη. Στή θέση αὐτή ὅμως ὁ ἅγιος Φιλόθεος παρέμεινε μόνο γιά λίγο, ἀφοῦ ἀκολουθῶντας τίς πολιτειακές ἀλλαγές ἀπομακρύνθηκε ἀπό τό θρόνο του καί ἐπέστρεψε στήν ἀγαπημένη του ἀθωνική ἡσυχία. Ἀργότερα ὅμως μέ τή συναίνεση τοῦ πατριάρχη Καλλίστου Α΄ ἀνέκτησε καί πάλι τή μητροπολιτική τοῦ ἕδρα στήν Ἡράκλεια. Μετά τό θάνατο τοῦ πατριάρχη Καλλίστου ὁ ἅγιος Φιλόθεος ἐπανέρχεται τό 1364 στόν πατριαρχικό θρόνο. Κατά τήν δεύτερη πατριαρχεία του ὁ ἅγιος Φιλόθεος συνδύασε τήν ποιμαντική μέριμνα καί διακονία πρός τό λαό μέ τήν ἡσυχαστική μοναχική ζωή, τήν ταπείνωση μέ τίς ὑψηλές θεολογικές του γνώσεις καί τήν ρητορική δεινότητα. Συνέγραψε πλῆθος θεολογικῶν, ἀντιρρητικῶν, ἀπολογητικῶν καί ἁγιολογικῶν ἔργων. Ἐκοιμήθη τό 1379. Ἡ μνήμη του ἑορτάζεται στίς 11 Ὀκτωβρίου.  
   Ἀνάμεσα στά ἀξιολογότερα ἁγιολογικά ἔργα τοῦ ἁγίου Φιλοθέου Κοκκίνου εἶναι καί ὁ Βίος τοῦ Ἁγιορείτου ὁσίου Σάββα τοῦ Νέου τοῦ διά Χριστόν σαλοῦ. Ὁ ὅσιος Σάββας γεννήθηκε περί τό 1283 στή Θεσσαλονίκη. Σέ ἡλικία δεκαοκτώ ἐτῶν ἀναχωρεῖ γιά τό Ἅγιον Ὄρος, ὅπου ὑποτάχθηκε σέ ἕναν αὐστηρό γέροντα  πού ζοῦσε σέ ἕνα βατοπαιδινό Κελλί τῶν Καρυῶν. Ἐκεῖ ἐκάρη μοναχός καί μετονομάσθηκε Σάββας. Ἐξ αἰτίας τῶν ἐπιδρομῶν τῶν βάρβαρων Καταλανῶν ἀναχώρησε περί τό 1306-1308, ὅπως καί ἄλλοι Ἁγιορεῖτες ἀπό τόν Ἄθω. Μετά ἀπό περιπλάνηση στήν Κύπρο, τούς Ἁγίους Τόπους, τήν Κρήτη, τήν ἡπειρωτική Ἑλλάδα καί τή Μακεδονία, φθάνει στή Θράκη, ὅπου καί ἀσκήθηκε σέ σπήλαιο στήν περιοχή τῆς Ἡρακλείας.
  
 Στόν κώδ. Καυσοκαλυβίων 154, σ. 871-873 ὅπου ἡ ἀνέκδοτη παράφραση τοῦ ὑπό τοῦ ἁγίου Φιλοθέου Κοκκίνου Βίου τοῦ ὁσίου Σάββα Βατοπαιδινοῦ, πού συνέταξε τό 1858 ὁ λόγιος μοναχός Ἰάκωβος Νεασκητιώτης, διαβάζουμε  ὅτι μετά τήν ἀπαλλαγή τοῦ τόπου ἀπό τήν Καταλανική Ἑταιρεία, ὁ ὅσιος Σάββας «(σ. 871)... μετέβη εἰς Θράκην ὅτε Ἀνδρόνικος ὁ Παλαιολόγος βασιλεύς ἀνεκαίνισεν // (σ. 872) ἐκ νέου ἀπό τήν ἐρήμωσιν καί καταστροφήν αὐτῆς, ὁποῦ οἱ μιαροί Λατίνοι μετά τῶν βαρβάρων Ἀγαρηνῶν κατηδάφησαν ὡς προείπομεν· εἰς τήν ὁποίαν μετέπειτα ἀρχιεράτευσεν ὁ ἱερός Φιλόθεος, ὁ συγγραφεύς τοῦ παρόντος βίου. Καί περιελθών αὐτήν ὁ ὅσιος διεσκεμμένως, διότι εὑρίσκοντο εἰς αὐτήν θόλοι πολλοί καί καμάρες ἀπό τά παλαιά λείψανα τῶν παλαιῶν οἰκοδομῶν, καί τόποι ἐπιτήδειοι διά ἡσυχίαν. Ὅθεν ἐκλεξάμενος ἕνα σπήλαιον κρημνῶδες καί δύσβατον πρός τήν νοτίαν θάλασσαν, εἰς τό ὁποῖον καί ἄλλοι ἀσκηταί ἡσύχασαν πρότερον, ἐκλείσθη εἰς αὐτό μέ τήν αὐτήν σιωπήν καί σχῆμα. Εἰς αὐτό τό σπήλαιον καί κάποιος εὐλαβής εἶχε κτίσει ἐκκλησίαν, καί ἐσώζετο ὁ δεσποτικός χαρακτήρ ἱστορημένος εἰς τήν δεξιάν καμάραν· τό ὁποῖο δεσποτικόν ἐκτύπωμα περιελάμπετο οὐχί ἀπό ζωγραφικήν τέχνην, ἀλλ’ ἀπό θείαν χάριν τόσον, ὁποῦ βλέπων αὐτό δέν χορταίνῃ τίς ὁρῶν καί παρέχει δαψιλῶς χαρίσματα ἰαμάτων τοῖς μετά πίστεως προοιοῦσιν.
  Ἐκεῖ λοιπόν ἡσυχάσας ὁ ὅσιος, ἄγνωστος καί ξένος, ἔμεινεν εἰς πολύν καιρόν. Ἀλλ’ ἐπειδή καί τόν ἔμαθον καί ἐκεῖ καί ἤρχοντο τινές ἀπό τήν Ἡράκλειαν, καί μάλιστα ἱερεῖς καί κληρικοί καί τόν εὕρισκον, αἰδεσθέντες τήν θαυμαστήν σιωπήν καί τό ἀγγελικόν τῆς ἀσκήσεως, τοῦ ἔφερνον τροφάς καί ἐπρόσπιπτον εἰς τούς πόδας του, ζητοῦντες λόγον ὠφελείας. Ἐκεῖνος δέ ἀποφεύγων τήν ἀνθρώπινον δόξαν ἐπροσποιεῖτο τήν προτέραν μωρίαν του. Πλήν, μή δυνάμενος νά τούς πείσῃ, ἀλλά μᾶλλον θαυμάζοντες τό ὕψος τῆς ταπεινοφροσύνης του, διά τήν ὁποίαν καί τόν μωρόν ὑπεκρίνετο, ἀνεχώρησεν ἐκεῖθεν καί ἦλθεν εἰς τήν Κωνσταντινούπολιν».
  
 Ἀπό τήν Κωνσταντινούπολη, ὁ ὅσιος Σάββας ἐπιστρέφει στό Ἅγιον Ὄρος καί κοινοβιάζει στή μονή Βατοπαιδίου. Ἐκεῖ συνδέεται μέ τόν ἅγιο Φιλόθεο Κόκκινο, τόν μαθητή καί μετέπειτα βιογράφο του. Τόν Μάρτιο τοῦ 1341 λαμβάνει μέρος σέ ἀποστολή Ἁγιορειτῶν στήν Κωνσταντινούπολη, σέ μιά προσπάθειά τους νά τεθεῖ τέλος στόν ἐμφύλιο σπαραγμό ἐξ αἰτίας τῆς διαμάχης τοῦ Ἰωάννη Ε΄ Παλαιολόγου μέ τόν Ἰωάννη ΣΤ΄ Καντακουζηνό. Ἔχοντας προβλέψει τήν ἀποτυχία τῆς ἀποστολῆς αὐτῆς, καί ἀποφεύγοντας ἀργότερα τήν ἀνάρρησή του στόν πατριαρχικό θρόνο, παρ’ ὅλες τίς πιέσεις τοῦ αὐτοκράτορα καί τῶν ἀρχιερέων, ὁ ὅσιος Σάββας περέμεινε στήν Κωνσταντινούπολη περνῶντας τά τελευταῖα του χρόνια ἔγκλειστος, σέ ἕνα κελλί τῆς μονῆς τῆς Χώρας, ὅπου καί ἐκοιμήθη ὁσιακά περί τό 1349-1350.

Ἡ συνέχεια τῆς ἀμφίδρομης σχέσης καί τῶν πνευματικῶν δεσμῶν τῆς Θράκης μέ τό Ἅγιον Ὄρος, μέσω ὁσιακῶν μορφῶν, εἶναι πολύ μακρά, τόσο μέχρι τά μέσα τοῦ ἑπόμενου ἀλλά καί τελευταίου αἰώνα τοῦ δύοντος βυζαντινοῦ ἑλληνισμοῦ, ὅσο καί κατά τή ζοφερή περίοδο πού ἀκολούθησε τήν πτώση τῆς μεγάλης θρακικῆς πόλης, τῆς Κωνσταντινούπολης. Ἀπό τή Θράκη καταγόμενοι ἤ στή Θράκη ἀθλήσαντες Ἁγιορεῖτες νεομάρτυρες τοῦ Γένους μας, ὅπως οἱ ἅγιοι Ἰάκωβος Ἰβηροσκητιώτης καί οἱ μαθητές του Ἰάκωβος καί Διονύσιος ( 1519), Λουκάς ( 1802), Ἰγνάτιος ( 1814), Χριστοφόρος ( 1818), Ἀγαθάγγελος ( 1819), Τιμόθεος ( 1820) καί ὁ ἱερομάρτυς Κωνστάντιος Λαυριώτης ( 1820), ἔμελλαν νά συνεχίσουν νά ἀναζωογονοῦν μέ δεσμούς αἵματος καί πνεύματος τίς δύο θεόσωστες περιοχές, πρός δόξαν Θεοῦ! 


_____________________________________________________________________________________
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ:
Ὁ ἅγιος Σάββας ὁ Βατοπαιδινός. Μικρογραφία στόν κώδ. Καυσοκαλυβίων 154, σ. 816, πού παραδίδει παράφραση τοῦ Βίου του ἀπό τόν μοναχό Ἰάκωβο Νεασκητιώτη.

 
Ὁλόκληρη ἡ μελέτη τοῦ μοναχοῦ Παταπίου Καυσοκαλυβίτου:  «Ἁγιορειτικές ὁσιακές μορφές στή Θράκη τοῦ 14ου αἰ.», δημοσιεύθηκε στά Πρακτικά τοῦ 4ου Διεθνοῦς Συμποσίου Θρακικῶν Σπουδῶν: Βυζαντινή Θράκη. Μαρτυρίες καί Κατάλοιπα. Κομοτηνή, 18-22 Ἀπριλίου 2007, στό: Byzantinsche Farschulngen 300 XXX (2011), σσ. 277-326, πίνακες 801-807.



Δευτέρα 6 Αυγούστου 2012

ΠΕΡΙ ΑΡΕΤΗΣ


Ἀρετή εἶναι ἡ μέθεξη τῆς ἀκτίστου δόξης τοῦ Χριστοῦ, πού διαπερνᾶ καί συνέχει καί ἁγιάζει οὐρανό καί γῆ, καί ἀνακρᾶται μέ κάθε ἀνθρώπινο πρόσωπο σέ μία σχέση ἐκστατικῆς ἀγάπης, ὅπου τό ἐγώ γίνεται Ἐσύ, ὅπου τό ἐμεῖς γίνεται ἡ εἰκόνα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Τό δῶρο τῆς ἀρετῆς, φῶς καί ζωή τοῦ κόσμου, γίνεται ἀπαίτηση ἀληθινῆς κοινωνίας ἐν Χριστῷ.

Ἀρχιμ. Χριστοδούλου, ἡγουμένου μονῆς Κουτλουμουσίου, Πρόλογος στό:  Ὀρθοδοξία-Ἑλληνισμός. Πορεία στήν τρίτη χιλιετία, τ. Β’, Ἅγιον Ὄρος 1996.

Τρίτη 31 Ιουλίου 2012

ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΤΕΧΝΗ



Χειροποίητα κεντήματα σέ ἐπιτραχείλιον τοῦ 18ου αἰ.
Κυριακό σκήτης Καυσοκαλυβίων.
Φωτογραφία: Πατάπιος μοναχός Καυσοκαλυβίτης

Πέμπτη 19 Ιουλίου 2012

ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΨΗΦΙΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ: ΝΕΟΝ ΜΑΡΤΥΡΟΛΟΓΙΟΝ. ΒΕΝΕΤΙΑ 1799. (ΜΕΡΟΣ Λ')

Ἁγιορείτικη Ψηφιακή Βιβλιοθήκη.

 Νέον Μαρτυρολόγιον. Ἔκδοση πρώτη. Βενετία 1799. (Μέρος Λ’)













  

Τρίτη 10 Ιουλίου 2012

ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΣΤΗ ΘΡΑΚΗ (Ζ' ΜΕΡΟΣ)

Παταπίου μοναχοῦ Καυσοκαλυβίτου

Ἁγιορειτικές ὁσιακές μορφές στή Θράκη τοῦ 14ου αἰ.*
      (Ζ’ μέρος)

Δύο ἄλλες ἁγιορειτικές μορφές πού ἔζησαν καί ἀσκήθηκαν ἕνα διάστημα στή Θράκη καί οἱ ὁποῖοι ἀργότερα κόσμησαν τόν πατριαρχικό θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἦταν οἱ ἅγιοι Κάλλιστος καί Φιλόθεος.          
   Ὁ ἅγιος Κάλλιστος Α΄ πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (1350-1353, 1355-1363/64) μόναζε στόν Ἄθω, ὅταν ἔφθασε ἐκεῖ ὁ ὅσιος Γρηγόριος ὁ Σιναΐτης τοῦ ὁποίου ὑπῆρξε μαθητής καί ἀργότερα βιογράφος. Ἀκολούθησε τόν ὅσιο Γρηγόριο στά Παρόρια, κατά τή δεύτερη μετάβαση τοῦ δευτέρου ἐκεῖ (1335). Ἀπό τό 1341 ἀσκεῖται στή μονή Ἰβήρων, ἐνῶ προηγουμένως μόναζε στή σκήτη τοῦ Μαγουλᾶ, ἐξάρτημα τότε τῆς ἴδιας μονῆς. Πρίν ὅμως ἐγκατασταθεῖ στήν περιοχή τῆς μονῆς Ἰβήρων ὑπῆρξε γιά λίγο Λαυριώτης μοναχός. Ὡς ἁγιορείτης μοναχός ἔλαβε μέρος στήν εἰρηνευτική ἀποστολή τῶν Ἁγιορειτῶν (1342), ἡ ὁποία ἀπέβλεπε στή συμφιλίωση τῶν αὐτοκρατόρων Ἰωάννου ΣΤ΄ Καντακουζηνοῦ καί Ἰωάννου Ε΄ Παλαιολόγου. Ἐπιπλέον τέθηκε ἐπικεφαλῆς τοῦ ἀγῶνα κατά τῶν αἱρετικῶν Βογομίλων, οἱ ὁποῖοι εἶχαν εἰσχωρήσει στό Ἅγιον Ὄρος (1342-1345). Στίς 10 Ἰουνίου 1350 ὁ Κάλλιστος ἐκλέχθηκε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. Στή βασιλεύουσα ἔφθασε ἀπό τή μονή Ἰβήρων μέ τριήρη πού ἔστειλε ὁ αὐτοκράτορας Ἰωάννης ΣΤ΄ ὁ Καντακουζηνός γιά τό σκοπό αὐτό στό Ἅγιον Ὄρος. Στίς 15 Αὐγούστου 1353 ἀναγκάζεται νά ἐγκαταλείψει τό Θρόνο, στόν ὁποῖο θά ἐπανέλθει, μετά ἀπό μία σύντομη πατριαρχία τοῦ ἁγίου Φιλοθέου Κοκκίνου, στίς ἀρχές τοῦ 1355 καί θά τόν διατηρήσει μέχρι τόν Αὔγουστο τοῦ 1363. Ἐπί πατριαρχίας του ἱδρύθηκαν στόν Ἄθω οἱ μονές Σίμωνος Πέτρας καί Ὁσίου Γρηγορίου. Μέ ἐνέργειές του, προσπάθησε νά δημιουργήσει φιλικό κλίμα μεταξύ τῶν γειτονικῶν ὁμόδοξων λαῶν. Μέσα στό πλαίσιο αὐτό καί στήν προσπάθειά του νά μεσολαβήσει γιά τό ξεπέρασμα τῆς κρίσης στίς σχέσεις τῆς Ἐκκλησίας πού προΐστατο μέ ἐκείνην τῆς Σερβίας, ἡγήθηκε ἀντιπροσωπείας πού ἐπισκέφθηκε στίς Σέρρες (οἱ ὁποῖες εἶχαν καταληφθεῖ ἀπό τούς Σέρβους τό Σεπτέμβριο τοῦ 1345) τήν σερβίδα βασίλισσα Ἐλισάβετ. Τό πλούσιο συγγραφικό του ἔργο ἐπέδρασε τόσο στή βυζαντινή ὅσο καί τή σλαβική γραμματεία. Κοιμήθηκε στίς Σέρρες τό 1363-4. Ἡ μνήμη του ἑορτάζεται στίς 20 Ἰουνίου.                                                           
  Ὁ ἅγιος Φιλόθεος ὁ Κόκκινος πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (1353-1354 καί 1364-1376 καταγόταν ἀπό τή Θεσσαλονίκη καί ὑπῆρξε ἕνας ἀπό τούς διαπρεπέστερους καί πολυγραφότατους ἱεράρχες τῆς ὄψιμης βυζαντινῆς Ἐκκλησίας. Νέος ἐγκατέλειψε τόν κόσμο καί ἔγινε μοναχός. Ἀφοῦ παρέμεινε γιά ἀπροσδιόριστο χρονικό διάστημα στό Σινά, ἀναχώρησε γιά τό Ἅγιον Ὄρος, καί ἐγκαταστάθηκε ἀρχικά στή μονή Βατοπαιδίου ὅπου συνδέθηκε πνευματικά μέ τόν ὅσιο Σάββα τόν Βατοπαιδινό. Ἀργότερα κοινοβίασε στή Μεγίστη Λαύρα, ὅπου συνδέθηκε μέ τόν ἐκεῖ ἀσκούμενο ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ. Κατά τίς ἡσυχαστικές ἔριδες πού ἀπασχόλησαν τόν ἱερό Ἄθω κατά τόν 14ο αἰ., ὁ ἅγιος Φιλόθεος στήριξε τόν ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ στούς ἀγῶνες του κατά τῶν αἱρετικῶν δοξασιῶν τοῦ Βαρλαάμ τοῦ Καλαβροῦ καί τῶν ὁμοϊδεατῶν του. Ἔτσι, τό 1341, ὡς ἁπλός Λαυριώτης ἱερομόναχος ὑπογράφει μαζί μέ ἄλλους Ἡσυχαστές τόν ‘‘Ἁγιορειτικό Τόμο’’. Τήν περίοδο 1340/42-1347 διετελεῖ ἡγούμενος τῆς Μεγίστης Λαύρας, διαδεχόμενος τόν Μακάριο πού ἐξελέγη μητροπολίτης Θεσσαλονίκης. Ἀπό τή θέση αὐτή προχειρίστηκε ἀπό τόν ἅγιο Ἰσίδωρο πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως μητροπολίτης Ἡρακλείας τῆς  Θράκης, πού τότε ἦταν πρωτόθρονη ἀνάμεσα στίς μητροπόλεις τοῦ οἰκουμενικοῦ πατριαρχείου. Γιά τόν λόγο αὐτό ἔφερε καί τόν τίτλο «Πρόεδρος τῶν ὑπερτίμων».
   Κατά τήν διάρκεια τῆς ἀρχιερατείας τοῦ ἁγίου Φιλοθέου στήν Ἡράκλεια, Λατῖνοι ἐπιδρομεῖς κυρίευσαν τήν Θράκη καί αἰχμαλώτισαν πολλούς ἀπό τούς κατοίκους της. Ἄς δοῦμε πῶς ὁ ἴδιος ὁ ἅγιος Φιλόθεος περιγράφει τά δεινά τῶν κατοίκων τῆς πολύπαθης Θράκης στό Βίο τοῦ ἐπίσης Ἁγιορείτου ὁσίου Σάββα τοῦ Νέου τοῦ Βατοπαιδινοῦ, ὁ ὁποῖος ἀσκήθηκε στήν Ἡράκλεια τήν ἴδια ἐποχή:
 (Κώδ. Καυσοκαλυβίων 154, σ. 825) «Διότι κατά τούς χρόνους ἐκείνους οἱ ἀπό τῆς Σικελίας Λατίνοι ἐλθόντες ἐπί λόγῳ βοηθείας τοῦ βασιλέως Ῥωμαίων, καί ψευσθέντες εἰς τάς συνθήκας των, διέφθειραν πρῶτον καί ἠρήμωσαν αἰχμαλωτίσαντες τήν Θράκην, ἄλλας μέν πόλεις καί χώρας ἀφανίζοντες καί ἄλλας αἰχμαλωτίζοντες τούς κατοίκους καί κατηδάφηζον, ποιοῦντες αὐτάς μνημεῖα νεκρῶν ἀντί κατοικουμένας οἱ ἀπάνθρωποι, μηδόλως // (σ. 826) λυπούμενοι τούς χριστιανούς, ἀλλά φονεύοντες πᾶσαν ἡλικίαν· σφάζοντες νέους, γέροντας, παῖδας, γυναῖκας, πλουσίους καί πένητας· ἄλλους μέ ξίφος, ἄλλους εἰς τό πῦρ καί ἄλλους εἰς τό ὕδως πνίγοντες. Εἶτα λαβόντες συμμάχους καί τούς ἀσεβεῖς Τούρκους, ηὔξησαν περισσοτέρως τήν μανίαν τους, σπουδάζοντες αἰχμαλωτίσαι Μακεδονίαν, Θράκην καί Θετταλίαν».
   Εἰδικότερα, οἱ ἐπιδρομεῖς κατέλαβαν τό 1351 τήν πόλη τῆς Ἡρακλείας προκαλῶντας μεγάλες καταστροφές καί σφαγές ἀμάχων. Ἑκατοντάδες ἀπό τούς κατοίκους τῆς πόλης στάλθηκαν αἰχμάλωτοι στήν ἀποικία τῶν Γενοβέζων στόν Γαλατᾶ περιμένοντας τήν πώλησή τους στά σκλαβοπάζαρα. Κατά τήν στιγμή τῆς καταστροφῆς, ὁ ἅγιος Φιλόθεος ἀπουσίαζε ἀπό τήν Ἡράκλεια, εὑρισκόμενος στήν Κωνσταντινούπολη γιά τή Σύνοδο κατά τοῦ Βαρλαάμ καί τοῦ Ἀκινδύνου. Μέ πολλές του προσπάθειες συγκέντρωσε χρήματα καί κατάφερε νά ἐλευθερώσει ὅλους τούς αἰχμαλώτους. Ἀκόμη καί οἱ Γενοβέζοι ἐντυπωσιάστηκαν τόσο πολύ μέ τήν αὐτοθυσιαστική συμπεριφορά τοῦ Φιλοθέου, ὥστε ἀπέλυσαν πολλούς φτωχούς αἰχμαλώτους χωρίς νά πάρουν χρήματα. Σύμφωνα μέ τόν Βίο του, ὁ Ἅγιος «ὠφέλησε πολύ εἰς τήν ἐλευθερίαν των (τῶν κατοίκων τῆς Ἡρακλείας), διότι ὡς καλός ποιμήν ἔβαλε τήν ψυχήν του εἰς θάνατον ὁ ἀοίδιμος, μή φοβηθείς τήν ὠμότητα τῶν Λατίνων, ὁπού κατ’ αὐτοῦ ἐλύσσων ὡς ὑπερασπιστήν ὄντα τοῦ ὀρθοδόξου φρονήματος» κατά τόν βιογράφο του. Ἑπτά περίπου μῆνες μετά τή καταστροφή, καί μετά τήν ἀναχώρηση τῶν αἱμοσταγῶν ἐπιδρομέων, ὁ μητροπολίτης Ἡρακλείας Φιλόθεος ἐπέστρεφε μαζί μέ τό ἀπελευθερωμένο ποίμνιό του στήν πόλη, ἡ ὁποία ἔμμελε νά ἀνοικοδομηθεῖ. Ἐπίσης ἔκανε προσπάθεια νά συγκεντρώσει τούς διασκορπισμένους κατοίκους τῆς Ἡρακλείας, τούς ὁποίους παρηγόρησε καί ἐνίσχυσε πνευματικά, φροντίζοντας ταυτόχρονα νά ἀπαλλαχθοῦν ἀπό τούς βασιλικούς φόρους. Τό ἴδιο ἔπραξε καί γιά τούς κατοίκους τῆς Σωζοπόλεως, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ὑποστεῖ παρόμοιες καταστροφές. Ἀργότερα, κι ἐνῶ ἦταν ἤδη πατριάρχης, ἐκφράζοντας τό συνεχές του ἐνδιαφέρον γιά τόν ἀγαπημένο του λαό τῆς Ἡρακλείας πού ἐξακολουθοῦσε ἐν πολλοῖς νά ἦταν διασκορπισμένος, ἔγραψε πρός αὐτόν παρηγορητική ἐπιστολή. Σ’ αὐτήν ἀπέδιδε ὅλες τίς συμφορές πού εἶχαν βρεῖ τούς Ἡρακλειώτες καθώς καί τίς ἀπώλειες λοιπῶν πόλεων καί ἐπαρχιῶν στίς ἀνομίες τοῦ λαοῦ καί τέλειωνε μέ τήν εὐχή καί τήν ἐλπίδα ὅτι μέ τή μετάνοιά τους καί τή βοήθεια τοῦ φιλανθρώπου Κυρίου θά μποροῦσαν νά ἐπανέλθουν στήν πατρίδα τους. Μάλιστα, κατά τή διάρκεια Ὁμιλίας του ὡς πατριάρχης , ἐξαίρει, ἀνάμεσά στά ἄλλα καλά τους, τήν φιλάνθρωπη διάθεση τῶν Κωνσταντινουπολιτῶν, ἀναπολῶντας τήν οὐσιαστική βοήθεια πού προσέφεραν στούς αἰχμάλωτους κατοίκους τῆς Ἡρακλείας, ἀφοῦ μέ τήν οἰκονομική τους συνδρομή πολλοί ἀπ’ αὐτούς ἐπανέκτησαν τήν ἐλευθερία τους. (συνεχίζεται......)

_____________________________________________________________________________________
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ:
 Ὁ ἅγιος Φιλόθεος Κόκκινος ὡς ποιητής-ὑμνογράφος. Τοιχογραφία τοῦ 1820 στή Λιτή τοῦ Κυριακοῦ τῆς σκήτης Καυσοκαλυβίων. Ἔργο Μητροφάνους μοναχοῦ τοῦ ἐκ Βιζύης τῆς Θράκης.

* Ὁλόκληρη ἡ μελέτη τοῦ μοναχοῦ Παταπίου Καυσοκαλυβίτου:  «Ἁγιορειτικές ὁσιακές μορφές στή Θράκη τοῦ 14ου αἰ.», δημοσιεύθηκε στά Πρακτικά τοῦ 4ου Διεθνοῦς Συμποσίου Θρακικῶν Σπουδῶν: Βυζαντινή Θράκη. Μαρτυρίες καί Κατάλοιπα. Κομοτηνή, 18-22 Ἀπριλίου 2007, στό: Byzantinsche Farschulngen 300 XXX (2011), σσ. 277-326, πίνακες 801-807.